เหมาเยซือก้มศีรษะลง
ริมฝีปากบางที่เซ็กซี่และอบอุ่นของเขาอยู่ห่างจากริมฝีปากของเธอเพียงหนึ่งเซนติเมตร
ในขณะที่เขาพูด ความร้อนจากลมหายใจของเขาก็กระทบเข้ากับมุมริมฝีปากของเธอ
เขายกมือขึ้นถูกนิ้วของตนเองเข้ากับคางของเธอเบา ๆ ดวงตาที่มีเสน่ห์และเย็นชาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย
เขาถามด้วยความเย็นชาเล็กน้อย
“ทำไมซูเจ๋อถึงมาร่วมงานเลี้ยงด้วย? คุณเพิ่งไปกินข้าวที่เดียวกันเหรอ?”
ชายคนนี้ดูเหมือนจะถามคำถามแบบสุ่ม แต่เฉียวเมียนเมียนที่อ่อนไหวก็หยิบความหมายของเขาจากคำพูดของเขาได้ทันที
เธอตัวแข็งกระพริบตาและความรำคาญที่อธิบายไม่ได้ก็พุ่งเข้ามาที่หัวของเธอทันที ขณะที่เธอขมวดคิ้ว
“คุณสงสัยว่าฉันนัดกับเขาเหรอคะ”
เหมาเยซือกดนิ้วมือของเขาบนคางของเธอ ดวงตาของเขาลึกและไม่สามารถคาดเดาได้
“ทำไมคุณต้องโกรธด้วย ผมก็แค่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปหน่อย”
เขาไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย
เห็นได้ชัดว่าเขาสงสัยว่าเธอและซูเจ๋อตกลงที่จะพบกันล่วงหน้า
เฉียวเมียนเมียนไม่คาดคิดว่าเขาจะคิดกับเธอแบบนี้
ช่วงเวลาที่เธอตัดสินใจเลิกกับซูเจ๋อ เธอไม่เคยคิดจะย้อนกลับไปคืนดีกับเขาเลย
ยิ่งไปกว่านั้นเธอแต่งงานกับเขา เธอเป็นภรรยาเขา
ไม่ว่าพวกเขาจะมีความรู้สึกหรือไม่เกี่ยวกับการแต่งงานนี้ เธอจะทำตามหน้าที่ของเธอและเป็นภรรยาที่มีคุณสมบัติเหมาะสมสำหรับเขา
เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทำสิ่งที่ไม่ควรทำ ก่อนที่การแต่งงานจะสิ้นสุดลง
เมื่อมองไปที่สายตาที่สงสัยของชายคนนั้น หัวใจของเฉียวเมียนเมียนดูเหมือนจะถูกแทงด้วยอะไรบางอย่าง และเธอรู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก ในขณะเดียวกันความรู้สึกโกรธและความผิดหวังก็เพิ่มขึ้นในใจของเธอด้วย
ด้วยความโกรธ เธอจึงผลักมือของเขาที่จับคางของเธอออก และผลักเขาออกห่างตัว
ก่อนที่เหมาเยซือจะพูดอะไร เธอก็ลุกจากอ้อมแขนของเขา คว้ากระเป๋าที่วางไว้ข้าง ๆ แล้วดันเปิดประตูรถ พร้อมกับเตรียมตัวก้าวลงรถ
สิ่งที่เฉียวเมียนเมียนเกลียดมากที่สุดก็คือการไม่ไว้วางใจ
ท่าทางสงสัยของเหมาเยซือทำให้เธอนึกถึงซูเจ๋อ
เธอคิดย้อนกลับไปว่า เธอถูกเฉียวอันซินตีตราไว้อย่างไรในวันนั้น
แต่ซูเจ๋อไม่ได้ให้โอกาสเธออธิบายและเลือกที่จะเชื่อเฉียวอันซิน ในทันที
ตอนนี้เธอรู้สึกถึงความผิดหวังในขณะนั้นอีกครั้ง
ด้วยความคับแค้นใจที่ฝังอยู่ในใจ ขณะที่เธอเปิดประตูการมองเห็นของเธอก็พร่ามัว
ในตอนนี้เธอไม่อยากอธิบายด้วยซ้ำ เธอแค่อยากออกไปทันที
หลังจากนั้นเพียงก้าวเดียวชายที่อยู่ข้างหลังเธอก็คว้าแขนเธอ แล้วดึงเธอกลับมา
เธอชนเข้ากับแขนของชายคนนั้นอีกครั้ง
แขนที่ทรงพลังโอบรอบตัวเธอทันทีและกอดเธอแน่น
“ปล่อยฉัน”
เฉียวเมียนเมียนพยายามดิ้นรนทันที มือเล็ก ๆ ของเธอทุบลงที่อกแข็ง ๆ ของเขา พร้อมกับคำรามอย่างโกรธเคือง
“เหมาเยซือ คุณกำลังทำอะไร ปล่อยฉันลงเดียวนี้ไ
น้ำเสียงของหญิงสาวชัดเจนขึ้น ด้วยความโกรธ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
เหมาเยซือใช้มือแข็ง ๆ จับคางของเธอให้เชยหน้าขึ้นมา
เขาขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นดวงตาสีหมอกคู่นั้น
เธอร้องไห้?
เขาเพิ่งเห็นแฟนเก่าของเธอ และรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาจึงถามขึ้น
ตราบใดที่เธอบอกว่าทุกอย่างเป็นเรื่องบังเอิญ เขาก็จะเชื่อเธอ และคงไม่ติดใจอะไรอีก
สิ่งที่เขาต้องการคือคำยืนยันจากเธอเพียงเท่านั้น
แต่เขาไม่คาดคิดว่าประโยคที่เขาถามเธอนั้นจะทำให้เธอ โกรธเคืองมากจนร้องไห้…
ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายด้วยน้ำตา และมีสีแดงเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเสียใจและความโกรธปนน้อยใจ
