เฉียวเมียนเมียนไม่รู้จะตอบสนองเขาอย่างไร
เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
เขาโกระที่เธอทะเลาะวิวาทหรือเปล่า?
เมื่อคิดเช่นนั้น เธอจึงตระหนักว่านับตั้งแต่แต่งงานกัน เธอได้ก่อปัญหาทุกอย่างและทุกครั้งเขาจะต้องตามเก็บกวาดให้เธอเสมอ
เขาคิดว่าเธอเป็นปัญหามากเกินไปหรือเปล่า นั่นเป็นสาเหตุทำให้เขาโกรธหรือไม่
“อืม คุณ…โกรธเหรอคะ?”
เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของเธอและถามอย่างตกใจ
ถ้าเขาโกรธเธอจริง ๆ เธอก็คงเข้าใจเช่นกัน
เธอพยายามมองจากมุมมองของเขา ถ้าเธอแต่งงานกับภรรยาที่สร้างแต่ปัญหา เธอก็คงจะรำคาญเหมือนกัน
เสียงของชายปลายสายเย็นชายิ่งขึ้น
“เราเพิ่งห่างกันได้สักพักเองนะ แล้วมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับคุณ คุณคิดว่าผมควรจะโกรธหรือเปล่าล่ะ”
เฉียวเมียนเมียนจับโทรศัพท์มือถือของเธอแน่น
อย่างที่เธอคิด เขาพบว่าเธอสร้างปัญหามากเกินไป
“ฉันขอโทษค่ะ”
เธอรู้สึกแย่กับเรื่องนี้อย่างแท้จริงและขอโทษอย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำ ฉันรู้…”
ก่อนที่เธอจะพูดจนจบประโยค เสียงของชายหนุ่มก็พูดแทรกขึ้นมา
“ที่รัก ผมไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิคุณเลย ผมโกรธเพราะคุณถูกรังแกเมื่อผมไม่อยู่ ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อคุณเมื่อมีคนทำให้คุณขุ่นเคือง”
ดวงตาของเฉียวเมียนเมียนเบิกกว้างด้วยความตกใจ
เขาโกรธ…แต่ไม่ใช่เพราะเธอเป็นผู้สร้างปัญหา
เป็นเพราะเขาปกป้องเธอไม่ดีพอ
เธอรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือในใจเมื่อทำความเข้าใจเรื่องราวที่เขาพูด
“มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอกค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนพูดอย่างอ่อนโยน
“คุณไม่สามารถอยู่กับฉันได้ 24 ชั่วโมงนี่คะ และคุณก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่คุณไม่ได้อยู่กับฉัน คุณจะตำหนิตัวเองกับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน”
“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ได้ถูกรังแกเลยจริง ๆ ฉันต่อสู้เก่งมาก เป็นฉันต่างหากล่ะที่เป็นคนรังแกคนอื่น”
เฉียวเมียนเมียนเสียใจกับคำพูดของเธอในขณะที่เธอพูดออกไป
น้ำเสียงของชายปลายสายเหมือนจะกำลังยิ้ม
“เก่งในเรื่องการต่อสู้นี่นะ? หืม ที่รักคุณเคยต่อสู้มามากรึไง”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
เธอเปิดเผยบางอย่างโดยบังเอิญ
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ชายคนนั้นก็ถอนหายใจ
“ที่รัก ผมอยากอยู่กับคุณตลอด 2 ชั่วโมงเลยล่ะ ผมจะได้มองเห็นคุณทุกวินาที ไม่งั้นผมไม่สบายใจเอาเสียเลย”
**
การโทรสิ้นสุดลง
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกร้าวผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า เมื่อเธอคิดถึงคำพูดสุดท้ายของเหมาเยซือ
เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงที่มีเสนห์นุ่มลึกนั่น : ที่รัก ผมอยากกอดและจูบคุณจะแย่แล้ว ฮับบี้คิดถึงคุณมากรู้ไหม ทุกครั้งที่เบบี้ไม่อยู่
หัวใจของเธอเริ่มมึนงงจากเสียงอันอ่อนโยนนั้น
“ที่รัก เจ้าชายสุดหล่อพูดอะไรกับเธอบ้าง ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น”
เจียงหลัวลี่ยิ้มอย่างทะเล้นใส่เธอ
เฉียวเมียนเมียนหันหน้าหนีและตะคอกกลับ
“ถ้าอยากรู้ก็มีแฟนได้แล้ว แล้วเธอจะรู้เอง”
“หืม ลืมไปได้เลย”
ทั้งสองคนลุกขึ้นหลังจากนั่งพักอย่างเพียงพอแล้ว
เจียงหลัวลี่ปัดเศษฝุ่นออกจากเสื้อผ้า
“แทนที่จะเสียเวลาเดทกับผู้ชายทั่วไปสักคน ฉันเอาเวลาไปคิดวิธีหาเงินก้อนโตจะดีกว่า นอกจากเงินแล้ว ฉันไม่สนใจอะไรหรอก”
