รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 123

“แต่…” ทันใดนั้นเธอก็ยิ้มและพูดว่า

“มันอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ ถ้าหาผู้ชายที่โดดเด่นเหมือนเจ้าชายสุดหล่อได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงใช้เวลาอยู่กับความรัก แต่โอกาสที่จะเกิดขึ้นก็น้อยนิดเสียจริง เพราะงั้นฉันคิดว่า อยู่เป็นโสดแบบนี้ ดีที่สุดแล้ว”

“อืม หลัวหลัวของเราโดดเด่นมาก ถ้าไม่พบผู้ชายที่ดี เขาจะเหมาะสมกับเธอได้ยังไง”

เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า “เป็นโสดดีกว่าอยู่กับผู้ชายที่ไม่เหมาะสมเสียอีก”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าผู้ชายจำนวนมากไม่เหมาะสมกับเจียงหลัวลี่

เจียงหลัวลี่เป็นคนสวย เธอตัวสูง 1.70 เมตร และหุ่นดีด้วย เธอเป็นคนสวยและโดดเด่นตั้งแต่แรกเห็น

เธอกับเฉียวเมียนเมียนเป็นผู้หญิงที่แตกต่างกัน

เฉียวเมียนเมียนเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย งดงามเหมือนเทพธิดาตัวน้อย

ส่วนเจียงหลัวลี่เป็นเหมือนนางฟ้าที่ร่าเริง

ในสองคนนี้ คนหนึ่งดูเฉยเมย ในขณะที่อีกคนดูกระฉับกระเฉงมากกว่า พวกเขาเป็นที่รู้จักกันในนาม “คู่สุดสวย” ในกลุ่มผู้ชายบางคนในวิทยาลัยแห่งนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เจียงหลัวลี่ ยังเป็นเด็กที่รักอิสระมาก ครอบครัวของเธอไม่ค่อยมีฐานะดีนัก แม้แต่ค่าเรียนสามปีของเธอ เธอก็ยังหามาได้ด้วยตนเอง

รูปร่างหน้าตาของเธอโดดเด่น ร้านค้าออนไลน์หลายแห่งก็ให้เธอมาเป็นนางแบบ เสื้อผ้าหลากสไตล์ที่เธอเป็นนางแบบส่วนใหญ่ขายดีมาก

ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างเป็นที่จักในสาขานั้นและทำเงินได้ดีทีเดียว

แม้วาเธอจะไม่ใช่คนดัง แต่รายได้ของเธอก็ดีกว่าคนทั่วไป

**

หลังจากพักผ่อนแล้วพวกเขาก็มุ่งหน้ากลับเข้าไปที่ห้อง

เมื่อพวกเขามาถึงประตู พวกเขาก็เห็นเงาคนหนึ่งวิ่งออกมา

เฉียวเมียนเมียนและเจียงหลัวลี่ต่างหวาดกลัว

ก่อนที่พวกเขาจะเห็นใบหน้าของบุคคลนั้น พวกเขาได้ยินเสียที่สุภาพ

“นักศึกษาเฉียวและนักศึกษาเจียงในที่สุดก็มาสักที”

เฉียวเมียนเมียนและเจียงหลัวลี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

นั่นไม่ใช่…เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาเหรอ

ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นและเห็นชายหนุ่มสุภาพท่าทางหวาดกลัวยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา ที่ปรึกษาของพวกเขาไม่ใช่เหรอ

เขาดูเข้มงวดและหนักแน่นน้อยกว่าเมื่อก่อนมาก

มอของเขาประสานเข้าหากันและเขาดูราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับผู้บังคับบัญชาทั้งสองคนแทนที่จะเป็นนักศึกษา

เฉียวเมียนเมียนและเจียงหลัวลี่มองหน้ากันด้วยความสับสน

เกิดอะไรขึ้นนะ?

ทำไมที่ปรึกษาถึงทำตัวแปลกไป?

และเขาพูดกับพวกเธออย่างสุภาพราวกับพวกเขาเป็นผู้ใหญ่ที่เคารพของเขาอย่างไงอย่างงั้น

ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ อาจารย์ที่ปรึกษาก็ถอยออกไปและโค้งคำนับเข้าหาพวกเขา

“นักศึกษาเฉียว นักศึกษาเจียง ฉันทำผิดไปแล้ว ที่ลงโทษพวกเธอ ทั้งที่เป็นความผิดของคนอื่น หลังจากไตร่ตรองตัวเองแล้ว ฉันก็ตระหนักว่าเป็นความผิดพลาดของฉันเอง ฉันจะไม่ทำผิดเช่นนี้อีก โปรดให้โอกาสฉันได้แก้ตัวด้วย โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงโค้งคำนับอีกครั้งต่อพวกเขา

ทั้งสองคนยังคงเงียบและอยู่ในความตกใจ

เกิดอะไรขึ้น?

เหตุใดอาจารย์ที่ปรึกษาจึงต้องไตร่ตรองตนเองและมาขอโทษพวกเธอเช่นนี้

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ อาจารย์ที่ปรึกษาจึงตื่นตระหนก

“นักศึกษาเฉียว นักศึกษาเจียง ฉันตระหนักถึงควมผิดพลาดของตัวเองแล้วจริง ๆ”