เหมาเยซือสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดด้วยน้ําเสียงทุ้มว่า
“ผมแค่อยากกอดคุณนอน ผมไม่ทําอย่างอื่นหรอก แต่ถ้าคุณยังคงดิ้นอยู่แบบนี้ ผมจะควบคุมตัวเองไม่ไหวเอานะ”
เฉียวเมียนเมียนตกใจ รีบนิ่งในทันที
ชายคนนี้หายใจพิงศีรษะเธออยู่เล็กน้อยในตอนแรก นาทีต่อมาเริ่มช้าและคงที่
เขาจูบที่ผมของเธอ
จากนั้นเหมาเยซือก็หลับตาด้วยความพึงพอใจและพูดว่า
“ที่รัก นอนกันเถอะ”
กลิ่นหอมของเธอทําให้เขาสบายใจ
ทุกครั้งที่เขากําลังจะเข้านอน เขาจะรู้สึกกังวลและหงุดหงิดเป็นพิเศษ
ราวกับว่าเส้นประสาทในสมองของเขาตึงเครียด
ในแต่ละคืนเขารู้สึกเหมือนกําลังทะเลาะกับตัวเอง
ไม่ว่าเขาจะชนะหรือแพ้ในที่สุดเขาก็จะถูกลากเข้าไปในโลกแห่งความืดมิด
โลกที่ไม่มีแสงสว่างใดๆเลย เป็นความว่างเปล่าที่ไร้ขอบเขต
ทุกครั้งที่เขาตื่นจากโลกนั้นและกลับมาสู่ความเป็นจริง เขาจะรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษเหนื่อยทั้งร่างกายและอารมณ์
เขาเคยไปหาหมอมาก่อนทั้งในและต่างประเทศ แม้แต่นักจิตวิทยาที่มีชื่อเสียง ยังเคยให้คําปรึกษากับเขามาแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่สามารถช่วยเขาให้พ้นจากฝันอันเลวร้าย ที่ตามหลอกหลอน เขามานานกว่า 20ปีได้
ในสุดที่เขาก็ยอมแพ้
เขาพร้อมที่จะจบยอมแพ้จากสิ่งเหล่านี้ไปตลอดชีวิต
นั่นคือตอนที่เฉียวเมียนเมียนปรากฏตัว
เธอทําให้เขาตกใจและประหลาดใจ เธอเหมือนไม้กระดานที่ลอยอยู่ในทะเลกว้างใหญ่
เธอเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขา
ถ้าเขาไม่ได้พบเธอ ชีวิตที่เหลือของเขาก็ดูไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตอยู่
แต่ตั้งแต่ที่เธอปรากฏตัวในชีวิตของเขา เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้
ในวันรุ่งขึ้น
เฉียวเมียนเมียนตื่นขึ้นมา เห็นว่าอีกด้านหนึ่งของเตียงว่างเปล่า
เธอขยี้ตาลุกขึ้นนั่งและเอื้อมหยิบมือถือ
เหมาเยซือ : [ที่รัก ผมออกไปทํางานนะ ไม่อยากจะปลุกคุณ เห็นคุณกําลังหลับสบาย]
เหมาเยซือ : [คืนนี้ผู้จะไปหาคุณ รอผมด้วยล่ะ]
เหมาเยซือ : [ผมให้เว่ยเจิ้ง แวะเอาอาหารเช้าไปให้คุณกับเพื่อน ทานก่อนไปเรียนตอนเช้า]
เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะอ่านข้อความ เธอรู้สึกอบอุ่นและเลือนรางในหัวใจ
เขามีเธออยู่ในใจตลอดเวลาจริงๆ เขาเตรียมอาหารเช้าให้เธอด้วย
เธอตอบอย่างมีความสุข : [อืม เข้าใจแล้วค่ะ อย่าลืมทานข้าวเช้าด้วยนะคะ]
เหมาเยซือไม่ตอบกลับในทันที
เฉียวเมียนเมียนวางโทรศัพท์ทิ้งไว้และไปอาบน้ํา หลังจากส่งข้อความไปหาเขา
เมื่อเธออาบน้ําเสร็จ เธอรีบมาตรวจสอบว่ามีข้อความตอบกลับจากเขาหรือไม่ แต่เหมาเยซือก็ยังไม่ตอบกลับ
เธอไม่ได้รู้สึกรําคาญอะไร
มันเป็นตอนเช้า และเขาอาจจะยุ่งกับงานที่บริษัทก็เป็นได้
เขาอาจจะยังไม่เห็นข้อความของเธอ หรือไม่มีเวลาที่จะตอบกลับ
เฉียวเมียนเมียนได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้อง
เธอเปิดประตู และเห็นเว่ยเจิ้งยืนอยู่หน้าประตูในชุดสูท
เขาทักทายเธอด้วยความสุภาพ พร้อมกับมีกระเป๋าสองสามใบในมือ
“คุณผู้หญิงครับ”
เขายื่นกระเป๋าให้เฉียวเมียนเมียน
“คุณผู้หญิงนี่คืออาหารเช้าที่ท่านประธานสั่งให้ผมเตรียมมาให้คุณเป็นพิเศษครับ”
