ตอนที่ 151 คุณต้องการให้ผมเข้าไปช่วยไหม?
“กลับบ้าน? หมายถึงบ้านตระกูลเฉียวเหรอ?”
“ใช่”
เจียงหลัวลี่ดูกังวล
“เพื่อน อยากให้ฉันอะไรไหม? ฉันสามารถ…”
เจียงหลัวลี่ดีรู้เรื่องเกี่ยวกับความน่ากลัวของครอบครัวเฉียวเมียนเมียนเพียงเล็กน้อย
เธอเคยเห็นการกระทําที่ไร้เหตุผลและอารมณ์อันน่าสยดสยองของแม่เลี้ยงมาก่อน เธอไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้เธอกลับไปคนเดียว
“ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้ ไม่ต้องกังว ฉันจะคอยดูแลตัวเอง”
เฉียวเมียนเมียนตบไหล่เธอเบา ๆ แล้วยิ้ม ก่อนจะรีบออกไป
เธอเรียกแท็กซี่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย
ระหว่างทางกลับบ้านเฉียวเมียนเมียนครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่งแล้ว โทรหาเหมาเยซือ
เธอกําลังต้องการกองหนุน
หลังจากการทะเลาะครั้งใหญ่ระหว่างพ่อของเธอกับหลินฮุ่ยเซินในครั้งนั้น เธอก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย
เมื่อก่อนเธอเคยกลับบ้านทุกอาทิตย์ แต่ตอนนี้บ้านตระกูลเฉียวกลายเป็นของหลินฮุ่ยเซินกับลูกสาวของเธอไปแล้ว กับพ่อของเธอในภาพพวกเขาเป็นครองครัวที่มีความสุขกันเพียงสามคน
เธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาเลย
เป็นเวลาสองเดือนเต็มนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอกลับไป
ในบ้านไม่เหลืออะไรที่เป็นของเธอแล้ว นอกจากพี่เลี้ยงเฉินแล้ว พวกเขาล้วนเป็นคนของหลินฮุ่ยเซินทั้งสิ้น
เธอต้องสูญเสียห้องแม่ของเธอไปอีกแน่นอนถ้าเธอกลับไปเพียงลําพังแบบนี้
ตอนนี้เธอมีสามีที่ร่ำรวยและมีอํานาจมาก เธอจึงต้องการความช่วยเหลือจากเขา แต่เธอก็รู้สึกแย่ไม่น้อยกับเรื่องนี้
ไม่มีทางที่เธอจะสามารถต่อสู้ในครั้งนี้ได้เพียงลําพัง
หลังจากที่โทรไปเพียงครั้งเดียว เขาก็รับสาย
“ที่รัก คิดถึงผมแล้วเหรอ” เสียงแหบของชายคนนี้ช่างดึงดูดใจมาก
“คุณเหมาคะ ตอนนี้คุณยุ่งอยู่หรือเปล่า” เฉียวเมียนเมียนปรับกระจกรถลงเล็กน้อย แล้วหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นเธอก็รวบรวมความกล้าที่จะพูดต่อว่า
“ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ฉันขอโทษนะคะที่ทําให้คุณเดือดร้อนเพิ่มขึ้นอีแล้ว แต่ครั้งนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณจริง ๆ”
ชายคนนี้ไม่ได้เป็นคนใจร้อนแม้แต่น้อย แต่เขาฟังดูเป็นห่วงเธอ
“ที่รัก ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน คุณกําลังเผชิญกับปัญหาอะไรอยู่”
“ฉันสบายดีคะ”
เฉียวเมียนเมียนมองออกไปนอกหน้าต่างรถและคิดสักพักก่อนจะพูดต่อว่า
“ฉันกําลังจะกลับบ้านตอนนี้ มันเป็นสถานการณ์ที่ยุ่งยาก ดังนั้นฉันคิดว่าจะยืมคนของคุณสักหน่อย”
“ฉันไม่ต้องการมากเกินไปคะ สักห้าหรือหกคนก็ได้”
เธอได้เห็นความกล้าหาญของบอดี้การ์ดในครั้งล่าสุด
พวกเขาแต่ละคนสามารถรับมือกับผู้ชายธรรมดาได้อย่างน้อยสามคน
เหมาเยซือตกลง แม้จะไม่รู้ว่าเธอต้องการทําอะไร
“เอาล่ะ ผมจะจัดการให้ ที่รักตอนนี้คุณโอเคไหม ให้ผมไปหาไหม?”
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือในใจเมื่อเธอได้ยินความห่วงใยในน้ำเสียงของเขา แม้แต่ความโกรธที่เธอรู้สึกต่อน้องสาวของเธอก็ลดลง
เธอยิ้ม “ฉันปลอดภัยมากคะ ไม่ต้องกังวล ทํางานของคุณต่อไปเถอะ อย่ามาเลย ฉันไม่อยากรบกวนคุณ ฉันจะจัดการเองค่ะ”
เหมาเยซือเงียบไปสักพักก่อนจะพูดว่า
“เอาล่ะ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป หากคุณทําอะไรไม่ได้ให้โทรหาผม ผมจะไปช่วยคุณที่รักตอนนี้คุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว คุณมีผมนะ ผมจะอยู่กับคุณไม่ว่าจะเรื่องอะไร”
“จําไว้ว่าฮับบี้จะคอยให้การสนับสนุนคุณเสมอ ตอนนี้คุณคือคุณนายเหมา ไม่มีใครทําให้คุณต้องเสียใจได้ ใครที่กล้าทําแบบนั้น ก็สมควรได้รับทเรียนจากคุณแล้ว”
