ตอนที่ 153 เธอต้องยอมรับความจริง
“แม่คะ แม่คิดว่าคนตายจะเอาชนะเราได้ไหม?” แม้แต่ลูกสาวของเธอก็ไม่สามารถชนะฉันได้ผู้หญิงที่ตายไปแล้วจะเอาชนะเราได้เหรอ ฉันต้องการให้เฉียวเมียนเมียนเห็นว่าฉันสามารถเอาอะไรก็ได้ที่เธอรัก เธอไม่สามารถเอาชนะฉันได้
“ผู้ชายที่เธอชอบ ห้องนอนของแม่เธอ และแม้กระทั่งตําแหน่งคุณหนึ่งใหญ่ของครอบครัวเฉียว ทั้งหมดจะต้องเป็นของฉันในที่สุด”
คนที่ยืนอยู่รอบ ๆ ไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินพวกเขาทะเลาะกันแบบนี้
บ้านตระกูลเฉียวตอนนี้กลายเป็นอาณาจักรของแม่และลูกสาวคู่นี้
ใครก็ตามที่ยังคงภักดีต่อเฉียวเมียนเมียนและแม่ของเธอต่างก็ถูกไล่ออกไปเสียหมด
เหตุผลเดียวที่พี่เลี้ยงเฉินยังอยู่ที่นี่ เพราะเธอเป็นญาติห่าง ๆ ของเฉียวหรุ่ย เธอเคยเลี้ยงดูเขาอยู่สองสามปี เมื่อยังเป็นเด็ก เฉียวหรุ่ยจึงยอมให้เธออยู่ต่อเพราะเขามีความรู้สึกผูกพันกับเธอ
“ลูกสาวของฉันโดดเด่นมาก แน่นอนว่าเธอดีพอสําหรับสิ่งที่ดีที่สุดในโลก” หลินฮุยเซินตบศีรษะลูกสาวของตนแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ลูกไม่ได้พรากสิ่งเหล่านี้ไปจากเธอ ทั้งหมดนี้เป็นของลูกอยู่แล้วจ๊ะ”
“ถ้าไม่ใช่เพราะสัญญาแต่งงาน ทําไมตระกูลซูถึงต้องสนใจเฉียวเมียนเมียนด้วยล่ะ ลูกกับอาซูถูกสร้างมาเพื่อกันและกันอย่างแท้จริง ตอนนี้ลูกกับอาซูมีความสัมพันธ์กันแล้ว ลูกกําลังอุ้มลูกของเขาอยู่ถึงเวลาครอบครัวเราจะได้พบกันเพื่อพูดคุยเรื่องนี้แล้ว”
เมื่อได้ยินคําว่า อุ้มท้อง สีนห้าแปลก ๆ ก็ฉายในดวงตาของเฉียวอันซิน
เธอมองลงไปที่หน้าท้องแบนราบของเธอและลูบมัน ขณะที่เธอพยายามซ่อนการแสดงออกที่แปลกประหลาดของเธอ
“คุณนายคะ คุณหนูรองคะ คุณหนูใหญ่มาแล้วค่ะ”
คนในบ้านคนหนึ่งรีบแจ้งให้พวกเธอทราบ เมื่อเห็นเฉียวเมียนเมียนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ
เมื่อครู่ที่ผ่านมาหลินฮุยเซินกําลังยิ้มอย่างมีความสุข แต่ทันทีที่เห็นเฉียวเมียนเมียน รอยยิ้มของเธอก็หายไป ใบหน้าของเธอเย็นชา
“โอ้ คุณหนูใหญ่นี่เอง ในที่สุดก็จําได้แล้วสินะว่าเธอมีบ้าน”
หลินฮุ่ยเซินพูดประชดประชัน
เฉียวเมียนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน
เธอเพิกเฉยต่อความคิดเห็นที่น่ารังเกียจและจ้องมองไปที่เฉียวอันซิน เธอหัวเราะเยาะ
“เฉียวอันซิน ฉันประเมินความหน้าด้านองเธอต่ำเกินไป เป็นยังไงบ้าง เป็นชู้ของคนอื่นแล้วยังไม่เพียงพอที่จะตอบสนองหัวใจที่น่าขยะแขยงของเธอเหรอ เธอถึงต้องทําสิ่งที่น่ารังเกียจแบบนี้ต่ออีก”
การแสดงออกของเฉียวอันซินเปลี่ยนไปทันที
เธอกําลังโกรธจนลุกเป็นไฟ แต่เมื่อเธอเห็นเฉียวหรุ่ยยืนอยู่ที่มุมหนึ่ง มองลงมา เธอก็แสร้างทําเป็นทําตัวน่าสงสารทันที
“พี่สาว พี่เข้าใจผิดแล้ว ฉันจะทําแบบนี้ได้ยังไง ฉันไม่เคยคิดจะมาคั้นกลางระหว่างพี่กับพี่ซูเลย การที่พี่กับเขาเลิกกัน ก็เพราะพี่นั่นแหละ พี่ซูบอกว่าพี่มักจะออกไปทํางาน และเจอเขาแค่เดือนละสองสามครั้ง หัวใจของพี่ไม่ได้อยู่กับเขาและเขาก็ทนไม่ได้ที่จะอยู่กับพี่แบบนั้น นั่นต่างหากที่เป็นเหตุผลให้เขาต้องเลิกกับพี่”
“ฉันเข้าใจนะว่าพี่ยังเสียใจอยู่ แต่พี่เคยคิดบ้างไหว่าทําไมเขาถึงทนไม่ได้ที่จะเลิกกับพี่ที่แม้จะคบกันมาหลายปี ทั้งที่พวกพี่เกือบจะแต่งงานกันแล้ว?”
“พี่คะ เขาไม่ได้รับพี่อีกต่อไปแล้วก็เท่านั่นเอง พี่ต้องยอมรับความจริงสิ”
