ตอนที่ 160 ทําไมฉันต้องฟัง
“ถ้ายังยืนกรานจะย้ายต่อ ก็อย่าโทษที่ฉันต้องทําแบบเดียวกัน”
“เฉียวเมียนเมียน แกหมายความว่ายังไง”
หลินฮุ่ยเซินขึ้นเสี่ยงใส่เธอ ฟังเสียงเหมือนไก่ร้อง
“เธอจะใช้ความรุนแรงกับคนในครอบครัวและกับผู้ใหญ่เหรอ”
“ถ้าอันซินยืนยันจะใช้ห้องนี้ เธอคิดจะทําอะไร”
“เธอจะให้คนเหล่านี้เอาชนะเธอเหรอ ฮะ”
เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เธอ เหมือนเธอเป็นตัวตลกที่หลอกตัวเอง และเริ่มยิ้ม
“เอาชนะเธอได้ไหมเหรอ? ไม่หรอก ฉันจะให้พวกเขาโยนเธอออกไป”
หลินฮุ่ยเซินตะลึง “กล้าดียังไง”
“จะลองดูก็ได้นะ”
เฉียวเมียนเมียนหันไปสั่งบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“พวกคุณอยู่ที่นี่ก่อน ถ้าผู้หญิงสองคนนี้ย่างเท้าเข้ามาในห้องนี้ให้จับโยนออกไป”
หันหน้าบอดี้การ์ดตอบอย่างสุภาพว่า “เข้าใจแล้วครับ”
จากนั้นเขาก็มีบอดี้การ์ดอีกสองสามคนมายืนที่ประตูห้องนอน
หลินฮุ่ยเซินและเฉียวอันซินดูแย่มา
“นอกจากนี้”
เฉียวเมียนเมียนชี้ไปโต๊ะเครื่องแป้ง ในห้องนอนและพูดอย่างเย็นชา
“โยนโต๊ะเครื่องแป้งนั้นออกไป เอาทั้งหมดนี้ไปกองที่ประตู”
เฉียวอันซินซื้อเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดนี้
“ครับ คุณเฉียว”
บอดี้การ์ดทํางานอย่างมีประสิทธิภาพ
พวกเขาสองสามคนยกโต๊ะเครื่องแป้งไปที่หน้าต่างและโยนมันออกไป
“หยุดนะ พวกคุณหยุดนะ”
เฉียวอันซินโกรธมาก และในขณะนั้นเธอก็ลืมทุกอย่างที่ต้องแสดงเป็นคนไร้เดียงสาและน่าสงสาร เธอหันกลับมาและจ้องไปที่เฉียวเมียนเมียน
“พี่คะ มากเกินไปแล้ว มีสิทธิ์อะไรมาทําแบบนี้”
“ฮึ่ม”
เฉียวเมียนเมียนยิ้มเยาะ
“ฉันทํามากเกินไปเหรอ อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยหลอกล่อแฟนของพี่สาวหรือเข้ามาครอบครองห้องนอนที่มีคุณค่าทางจิตใจที่สําคัญของเธอ เฉียวอันซิน เธอได้ทําบาปมากมายและเธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาว่าคนอื่น หะ”
เมื่อมาถึงจุดนี้บอดี้การ์ดโยนเฟอร์นิเจอร์ของเฉียวอันซินลงไปชั้นล่าง จากนั้นพวกเขาก็เดินไปหาเฉียวเมียนเมียน พร้อมกับโค้งคํานับ
“คุณเฉียว เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดถูกดยนออกไปแล้วครับ มีอะไรให้ทําอีกไหมครับ”
เฉียวเมียนเมียนหรี่ตาและมองไปที่ท่าทางบิดเบี้ยวของเฉียวอันซิน
“เฉียวอันซินช่วยช่วยบอกให้พวกเขาทําให้ห้องของแม่ฉัน กลับสู่สภาพเดิม พร้อมกับเอาเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดกลับเข้าที่เดิมด้วย แล้วฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้จบลง”
เฉียวอันซินคําราม
“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ทําไมฉันต้องฟังเธอด้วย”
เฉียวเมียนเมียนไม่โกรธเธอและค่อย ๆ พูดว่า
“ในกรณีนี้ ฉันเดาว่าฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะให้พวกเขาทําลายห้องนอนของเธอด้วย”
เธอจึงสั่งให้บอดี้การ์ด
“ ห้องนอนของคุณเฉียวสอง เป็นห้องที่สามที่โถงทางเดินของชั้นสอง พาคนไปสักสองสามคนให้เธอได้ปรับปรุงห้องใหม่ด้วย”
“เข้าใจแล้ว”
“หยุด หยุดพวกเขาที!”
หลินฮุ่ยเซินกรีดร้องสุดเสียง
“เฉียวเมียนเมียน เธอไม่หยิ่งผยองเกินไปหน่อยเหรอ บ้านเฉียวไม่ใช่สถานที่ ที่เธอจะทําอะไรก็ได้ตามใจชอบ วันนี้ฉันจะสอนบทเรียนให้กับเธอแทนพ่อของเธอเอง”
