ณ ชั้นเพรสซิเดนของโรงแรม
ประตูลิฟท์เปิดออก กลุ่มบอดี้การ์ดและพนักงานโรงแรมเดินนำชายหนุ่ม ไปยังห้องพัก
ชายหนุ่มร่ายการกำยำ ท่าทางเคร่งขรึม ทว่าทุกส่วนของใบหน้าช่างหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ อีกทั้งส่วนสูง 186 ซม. ทำให้สัดส่วนของเขาดีเสียยิ่งกว่านายแบบบนรันเวย์
เขาสวมชุดสูทพอดีตัว ปลายแขนเสื้อเชิ้ตประดับด้วยกระดุมไททาเนียมส่องแสงระยิบระยับภายใต้โคมไฟระย้า
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำก้าวมาหยุดหน้าประตูห้องพัก บอดี้การ์ดรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูห้องให้เขา
ชายหนุ่มก้าวเข้าไปยังห้องพัก แล้วปลดเน็กไทวางไว้ใกล้ ๆ กันตู้เสื้อผ้า
เพียงเดินไปได้สองก้าว เขารู้สึกว่าห้องอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ก่อนจะเปิดประตูออกไปด้านนอกห้อง กลับพบว่าประตูถูกล็อค
เขาประหลาดใจและขมวดคิ้วขึ้น เขาพยายามเอื้อมมือไปยังลูกบิดประตูแล้วึงลง แต่กลับไม่ได้ผล
…
สีหน้าของเขาเริ่มตึงเครียด กระทั่งเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ในมือดังขึ้น
…จากหยางเชาชิงเหรอ…
เสียงหยางเชาชิงจากปลายสายดังขึ้น “พี่รอง กลับมาแล้วเหรอ พวกเรามีของขวัญจะให้พี่แหละ ได้รับรึยัง ชอบไหมล่ะ”
ความโกรธแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลา เขาชำเลืองมองไปยังประตูและพูดโพล่งขึ้นอย่างเย็นชา
“นายทำบ้าอะไร เปิดประตู!”
“ฮาฮ่า พี่รอง ตอนนี้ก็แค่สนใจสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าและมีความสุขกับเธอจะดีกว่านะ ครั้งนี้ผมได้สาวสเปคอย่างที่พี่ชอบมาเลย พี่ไปดูก่อนสิ ผมว่าพี่ต้องชอบแน่ ๆ”
พูดจบหยางเชาชิงก็ตัดสายทิ้งทันที
เขาพยายามกดโทรกลับไปยังปลายสายอีกครั้ง ทว่าไม่สามารถติดต่อได้อีกเลย
เหมาเยซือยืนนิ่งหน้าห้องน้ำด้วยท่าทีเคร่งขรึม
เขาได้ยินเสียงน้ำจากด้านในห้องน้ำ ใครอยู่ข้างในกันนะ
เขายกมุมปากขึ้นอย่างแข็งกร้าว แล้วผลักประตูห้องน้ำให้เปิดออก
ม่านไอน้ำลอยตัวออกมาตามช่องประตูที่เปิดออก เผยให้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งฮัมเพลงเบา ๆ ท่าม ๆ กลางฝักบัวที่มีน้ำไหลลงมาเป็นสาย ราวกับลูกแมวน้อย
เขาก้าวเท้าผ่านม่านหมอกของไอน้ำเข้าไปใกล้ ๆ
กระทั่งมองเห็นหญิงสาวที่กำลังนั่งอาบน้ำอยู่ภายในนั้น
เผยให้เห็นใบหน้าสวย ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ดวงตามีชีวิตชีวาเฉกเช่นดวงดาวบนท้องฟ้า
แม้เหมาเยซือจะคุ้นเคยกับผู้หญิงสวยมานักต่อนักยังตะลึงในความสวยของเจ้าหล่อน
นี่น่ะเหรอสาวสาวยที่หยางเชาชิงให้เขาเป็นของขวัญ
เธอสวยจริง ๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดก็ไม่อาจจุดประกายความสนใจของเขาได้
เขาจ้องมองเธอเพียงครู่ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา
“ออกไปซะ ผมจะให้เวลาคุณเพียงหนึ่งนาที รีบออกไปจากห้องของผมเดี๋ยวนี้”
…
หล่อนเงยหน้ามองเขาอย่างช้า ๆ
หล่อนเลิกคิ้วขึ้น แล้วมองตรงมายังเขา พร้อมเอื้อมมือออกไป เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบรับ เธอจึงคว้ามือไปจับกางเกงของเขา
เหมาเยซือตกใจตัวเกร็ง จนแทบอ้วก รู้สึกระคายไปทั่วร่างกาย แต่ยังคงนิ่งเฉยต่อสถานะการณ์ตรงหน้า
เหมาเยซือไม่ชอบให้ผู้หญิงทั่วไป เว้นแต่คนในครอบครัวแตะต้องร่างกายของตน
แต่ในขณะนี้เขากลับไม่รู้สึกขยะแขยงผู้หญิงตรงหน้า ร่ายกางของเขาไม่มีทีท่าไม่พึงพอใจต่อหล่อนแต่อย่างใด
เหมาเยซือก้มศีรษะลงมองดูหล่อน ความประหลาดใจฉายออกมาจากแววตา
ก่อนสติของเขาจะคืนกลับมา เจ้าหล่อนลุกขึ้นโอบรอบคอของเขาเสียงแล้ว เธอเขย่งเท้าขึ้นแล้วแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเขา
เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้น หล่อนตกใจกระทั่งเผลอร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ “ช่วยด้วย…”
