ไม่ใช่ว่ามีคนบอกว่าเฉียวเมียนเมียนไม่ได้คบกับซูเจ๋อแล้วเหรอ?
ซูเจ๋อยังคงเห็นใจเธออยู่เหรอ? เขายังมีความรู้สึกกับเธออยู่หรือเปล่า นั่นคือสาเหตุที่เขาพาคนมาช่วยเธอ
เจียงหลัวลี่คิดเป็นซูเจ๋อที่เรียกพวกเขามาที่นี่ด้วย
เธอตบหน้าอกตัวเองและคิดว่าซูเจ่อไม่ใช่ผู้ชายที่แย่เกินไป อย่างน้อยครั้งนี้พวกเขาสามารถหลบหนีได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บด้วยความช่วยเหลือจากเขา มิฉะนั้นผลที่ตามมาอาจจะเลวร้ายมากก็เป็นได้
เธอรีบไปหาเฉียวเมียนเมียน และช่วยเธอให้ลุกขึ้น “เมียนเมียน เป็นไงบ้าง โอเคไหม”
เฉียวเมียนเมียนส่ายหัว
ยืนอยู่ตรงข้ามกับเซินเยวเยว และตูเจ๋อที่ต่างตกตะลึง
พวกเขามองไปที่กลุ่มผู้ชายที่นอนกองอยู่ที่พื้นและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากของเซินเยวเยวสั่นด้วยความกลัว “ค-คุณเป็นใคร”
ไม่มีใครคาดคิดว่ากลุ่มคนพวกนี้จะมาที่นี่เพื่อเฉียวเมียนเมียน
เซินเยวเยวเองก็ประหลาดใจเช่นกัน
เฉียวอันซินไม่ได้บอกว่า ซูเจ๋อกับเฉียวเมียนเมียนไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
และเธอสามารถดูถูกเฉียวเมียนเมียนตามที่เธอต้องการได้หรือไม่
แล้วเป็นอย่างไรกับคนเหล่านี้?
นอกจากซูเจ๋อแล้ว เฉียวเมียนเมียนจะขอความช่วยเหลือจากใครได้อีก?
หรือเฉียวอันซิน มีเธออยู่?
ในขณะนั้นเซินเยวเยวก็หน้าซีด
ชายคนหนึ่งในชุดดำมองเธออย่างเย็นชา
“คุณเป็นเพื่อนวิทยาลัยเดียวกันกับคุณเฉียวหรือเปล่า? คุณเป็นคนพาคนเหล่านี้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้เธอใช่หรือไม่”
“ฉัน ฉันเอง คุณจะทำอะไร”
เซินเยวเยวก้าวกลับไปหาตูเจ๋อ
ตูเจ๋อรู้สึกหวาดกลัวกบการเคลื่อนไหวของพวกเขาเช่นกัน แต่ก็พยายามที่จะยืนหยัดอย่างแข็งแกร่ง
“พวกบ้า พวกแกมาจากไหน กล้าดีอย่างไร ไม่รู้หรือว่าฉันเป็นใคร”
“ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร แต่ถ้าคุณรบกวนคุณเฉียวอีก คุณรอนับวันตายได้เลย”
“แหกขามันออก จับผู้หญิงออกมา”
“แกกล้าดียังไง ฉันเป็นลูกชายคนเดียวของประธานบริษัทเฉิงหัวนะ ถ้าแกกล้าแตะฉันแม้แต่ปลายนิ้ว พ่อฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่”
“บริษัทเฉิงหัวเหรอ?” หัวหน้าบอดี้การ์ดหัวเราะเยาะอย่างไม่ลดละ
“ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย ถ้าวันนี้ฉันหักขาแกทั้งสองข้าง คิดเหรอว่าพ่อของแกจะกล้าทำอะไรได้”
บริษัทเฉิงหัวเป็นองค์กรขนาดกลางที่มีชื่อเสียงในเมืองหยุนเฉิง ถือว่าเป็นองค์กรที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง
แต่เมื่อเทียบกับบริษัทเหมา แล้วพวกเขาไม่ดีพอ แม้แต่จะเป็นพรมเช็ดเท้าของประธานเหมา ตอนนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองได้สร้างความเดือดร้อนให้กับครอบครัวเพราะความโง่เขลาของตนเอง
การหักขาของเขาเป็นการแสดงความเมตตาต่อเขาแล้ว
ประธานเหมาไม่ได้ใจดี
สำหรับทุกสิ่งที่พวกเขามี เผลอ ๆ บริษัทเฉิงหัวอาจจะหายไปจากเมืองหยุนเฉิงในไม่ช้าก็ได้
บอดี้การ์ดสองคนก้าวไปข้างหน้าเพื่อรั้งเขาไว้
เขาโบกมีดพกต่อหน้าพวกเขาพร้อมคำราม
“ออกไปนะ ไม่งั้น..”
“ถ้าพวกแกกล้าแตะ ฉันจะ…”
เสียงตะโกนของตูเจ๋อหยุดลงอย่างกะทันหันในขณะถัดไปเขาส่งเสียงครวญครางดังออกมา
“อ้า ขาฉัน ขาฉัน…”
บอดี้การ์ดหยิบมีดออกไปจากเขาได้อย่างง่ายดาย
จากนั้นพวกเขาเตะเข่าของเขาอย่างแรง
ตูเจ๋อหน้าซีดลงในช่วงเวลาเพียงครู่ ‘แกร๊ก’ เข่าของเขากระแทกพื้น เขาจับขาของตนเองแล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวด
