รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 68

เขาแทบจะกลิ้งไปด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังคงตะโกนลั่น

“แก ไอบัดซบ ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก”

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเตะที่ขาอีกข้าง

คราวนี้เขาจึงหมดสติเพราะความเจ็บปวด

เซินเยวเยวรู้สึกว่าขาของเธอสั่นขณะที่เธอเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้น

เมื่อบอดี้การ์ดเข้ามาคว้าตัวเธอ เธอก็หมดเรี่ยวแรง และขอร้องอย่างอ่อนโยน

“ได้โปรดอย่าหักขาฉันเลย”

จ้าวหวันถิงนั่งลงบนพื้นด้วยความตกใจอย่างสุดขีด

พวกเขาเป็นเพียงนักศึกษา

แม้ว่าพวกเขาจะหยิ่งยโสและข่มขู่ผู้อื่น แต่พวกเขาไม่เคยเห็นอะไรที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อน

ตอนนี้พวกเขาสั่นด้วยความกลัว มองไปที่ตูเจ๋อที่นอนหมดสติและถูกหักขา

“คุณเฉียว สองคนนี้เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยกับคุณใช่ไหมครับ คุณเฉียวอยากให้พวกเราจัดการกับพวกเธอยังไง แจ้งได้เลยครับ”

หัวหน้าบอดี้การ์ดเดินไปหาเฉียวเมียนเมียน พร้อมโค้งคำนับให้เธอก่อนจะถามอย่างสุภาพ

“เมียนเมียน พวกเราผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย”

“เมียนเมียน ครั้งนี้ยกโทษให้พวกเราด้วยเถอะ อย่างน้อย ๆ เราก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกัน”

ตอนนี้พวกเขาสั่นสะท้านมากยิ่งขึ้น เมื่อคิดว่าขาของตนเองจะถูกหัก

ในตอนนี้ทั้งคู่ดูน่าสมเพช น้ำตาและน้ำมูกไหลปนกันไปหมด

เฉียวเมียนเมียน มองพวกเขาอย่างเย็นชา

“เมียนเมียน” เจียงหลัวลี่ พูดอย่างโกรธ ๆ ว่า

“เธอจะยกโทษให้พวกนี้ง่าย ๆ ไม่ได้นะ พวกเขาทำเกินไป”

หากไม่ใช่การแทรกแซงที่รวดเร็วของซูเจ๋อ สิ่งต่าง ๆ คงจะกลายเป็นเรื่องแย่มาก

จากความคิดนั้นของเจียงหลัวลี่ เธอได้มองสำรวจไปรอบ ๆ

ซูเจ๋ออยู่ที่ไหน?

ทำไมเขาไม่อยู่แถวนี้?

เขาซ่อนตัวเพราะเขาคงคิดว่าไม่เหมาะที่จะปรากฎตัวหรือเปล่า?

“หลัวหลัวไม่ต้องกังวลไป ฉันไม่ใช่นักบุญนะ”

เธอยิ้มให้เขา แล้วหันไปเผชิญหน้ากับเซินเยวเยวและจ้าวหวันถิง เธอคิดอยู่สักพักหนึ่งแล้วจึงพูดว่า

“จัดการกับพวกเขาตามปกติ ทำในสิ่งที่ควรทำ”

การกระทำของเซินเยวเยวแน่นอนว่าจะต้องถูกลงโทษจากวิทยาลัย สำหรับนักศึกษาปี 3 ซึ่งเป็นปีสุดท้ายที่จะสำเร็จการศึกษา ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการถูกไล่ออกแล้ว

แม้ว่าสิ่งนี้จะทำลายอนาคตของเธอ แต่เธอก็เป็นคนใจร้ายในตอนแรก

บอดี้การ์ดพยักหน้ารับ

“รับทราบครับ”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงโบกมือสั่งการ “พาออกไปก่อน”

เซินเยวเยวและจ้าวหวันถิงตื่นตระหนกมากขึ้นเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องนี้

“เมียนเมียน เราตระหนักถึงความผิดพลาดของเราแล้ว โปรดให้โอกาสพวกเราได้แก้ตัวอีกครั้ง”

“นั่นสิ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แล้วยังนอนห้องเดียวกันถึงสามปี ครั้งนี้เธอจะไม่ให้อภัยพวกเราเลยเหรอ”

เฉียวเมียนเมียนเดินไปหาพวกเขา

เธอมองลงไปที่พวกเขาอย่างเย็นชาและพูดทุกคำอย่างชัดถ้อยชัดคำและเย็นชา

“พวกเธอคิดผิดแล้ว เธอไม่เคยเป็นเพื่อนที่ดีกับพวกเธอ ฉันจะให้อภัยกับคนที่กลับใจอย่างจริงใจเท่านั้น คนอย่างพวกเธอไม่ได้หมายความอย่างที่พูดจริง ๆ หรอก ฉันจะไม่ให้โอกาสอะไรกับพวกเธออีก”

เมื่อตระหนักว่าคำอ้อนวอนของพวกเขาใช้ไม่ได้ผล ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทันที

“เฉียวเมียนเมียน อีคนชั่วช้า แกมันจิตใจโหดเหี้ยมและใจร้ายต่อเพื่อนที่อยู่ร่วมกันมาหลายปีได้อย่างไร แกต้องได้รับผลกรรมของแก”

“ไม่แปลกใจเลยที่ประธานซูเลิกกับคนอย่างเธอ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะชอบผู้หญิงแบบเธอหรอก”