เฉียวมียนเมียนเข้าใจในที่สุดว่าเขาหมายถึงอะไร
เมื่อเหมาเยซือพูดว่า “นอนกับเขา” เขาหมายถึงการนอนหลับเพียงเท่านั้น
เธอคิดสกปรกจริงหรือ!
เธอตกใจตัวเองกับความคิดของตนเอง
อ่า…เธอยังคคิดอยู่ว่าเขาเป็นคนน่าไม่อายและดูหมิ่นเขาอีก
แต่ทั้งหมดเป็นเพราะความคิดเลอะเลือนของเธอเพียงเท่านั้น!
ตั้งแต่การจูบจนถึงการหลับนอนด้วยกัน… มันเป็นความคิดที่ปรารถนาของเธอทั้งหมดเพียงผู้เดียว
เธอเริ่มกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
โชคดีที่เหมาเยซือหลับไปแว และไม่รู้เรื่องนี้ มิเช่นนั้นเธอคงอับอายเกินกว่าที่จะเผชิญหน้ากับเขา
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง
เธอไม่ต้องส่องกระจกมองก็รู้ว่ามันแก้มเธอแดงแค่ไหน
ผู้ชายคนนี้มีร่างกายกำยำ เมื่อเทียบกับร่างของเธอ
ใบหน้าของเธออยู่ใต้คางของเขา แม้จะขยับเพียงแค่เล็กน้อย ใบหน้าของเธอจะสัมผัสกับลูกกระเดือกของเขา
เธอรู้สึกได้ถึงเสน่ห์ของเขาทุกลมหายใจเข้าออก
ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขากระทบที่ต้นคอของเธอ
ห้องทั้งห้องเงียบและสงบได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของเขาเท่านั้น
แสงแดดสาดเข้ามาจากหน้าต่าง เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากลานรอบ ๆ เป็นครั้งคราว
“เหมาเยซือคะ?”
เฉียวเมียนเมยนเรียกเขาเบา ๆ ไม่คิดว่าเขาจะหลับไปทั้งอย่างนี้
เขาหลับได้เร็วมาก
เขาพิงเธอไม่ถึงสองนาทีแล้วหลับไปได้ทันทีเหรอ?
เขาไม่ได้บอกว่าเหรอว่าไม่รู้สึกง่วง แม้จะนอนไม่หลับทั้งคืน?
ชายคนนี้ไม่ตอบสนองหรือขยับตัวเลย
“เหมาเยซือคะ คุณนอนหลับไปแล้วจริง ๆ หรือ?”
เฉียวเมียนเมียนกระซิบเรียกเขาอีกครั้ง เธอรู้สึกราวกับน้ำหนักของเขาเทมาทับเธอทั้งหมด
น้ำหนักอย่างกับอะไรดี…
ชายคนนั้นยังคงไม่แสดงท่าทีตอบสนอง
เห็นได้ชัดว่าเขาหลับไปแล้วจริง ๆ
และก็หลับสนิทเสียด้วย
เฉียวเมียนเมียนถูกจับให้อยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจ
นี่มันท่าทางการนอนแบบไหนกัน?
ใครเขานอนแบบนั้นกัน
เขาตัวใหญ่และหนักมาก แล้วยังจะมานอนพิงเธอแบบนี้อีกเหรอ?
เมื่อยเจียนจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้ว!
เฉียวเมียนเมียนกำลังคิดที่จะผลักเขาออก แต่เมื่อเธอนึกถึงคำพูดของเขาก่อนหน้านี้ เธอก็ทนไม่ได้ที่ทำทำเช่นนั้น
ลืมไปเลยว่าการนอนหลับเป็นเรื่องยากและลำบากสำหรับเขา เธอจะ…อดทนกับเรื่องทั้งหมดนี้
***
เฉียวเมียนเมียนเผลอหลับไปในอีกไม่กี่นาทีหลังจากนั้น
เมื่อเธอตื่นก็พบว่าตนเองอยู่ในรถแล้ว
เสื้อสูทของเหมาเยซือพาดทับบนตัวของเธอ ขณะที่ตัวเขาขับรถอยู่ข้าง ๆ เธอ
เธอลืมตาขึ้นและได้ยินเขาถามขึ้น
“คุณตื่นแล้วหรือ? หลับสบายไหม?”
เฉียวเมียนเมียนขยี้ตาตนเอง
“ฉันก็หลับไปเหมือนกัน”
เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ หรือเขาพาเธอมาที่รถตั้งแต่เมื่อไหร่
เธอควรจะอยู่กับเขา ในขณะที่เขาหลับ
แต่สุดท้ายเธอก็เป็นคนที่นอนหลับเช่นท่อนไม้เสียเอง
เหมาเยซือยิ้ม
“คุณลองถามตัวเองล่ะกัน คุณหลับไปขณะที่ผมตื่นแล้ว หลับซะสนิทเชียว ผมเรียกคุณตั้งสองครั้ง คุณยังยอมตื่นเลย ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอุ้มคุณมาที่รถ”
