รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 100

เฉียวเมียนเมียนก็ตกใจเมื่อเห็นเมนูอาหารที่นี่ แพงกว่าร้านอาหารที่เหมาเยซือพาเธอปานอาหารกลางวัน

ไม่แปลกใจเลยที่เจียงหลัวลี่จะตกใจ

เธอไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

มากกว่าหนึ่งพันหยวนสำหรับผัดผักสักจาน

ผักที่เติบโตในน้ำแร่มีดนตรีและน้ำหอมไหม

จะสวยขึ้นหลังจากกินมันหรือไม่?

ไม่งั้นทำไมแพงอย่างนี้

จางอี้เว่ยมองไปที่พวกเขาสองคนแล้วยิ้ม

“แพงมาก…เมียนเมียนทำไมเราไม่ไปที่อื่นล่ะ”

“เราอยู่ท่นี่แล้วไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนร้านหรอก”

เฉียวเมียนเมียนพบว่าราคาแพงเช่นกัน แต่ตอนนี้ยังไม่เหมาะสมที่จะเปลี่ยนร้าน อย่างไรก็ตามเธอยังมีบัตรเครดิตจากเหมาเยซือ

เธอสามารถใช้จ่ายได้ถึงหนึ่งล้านหยวนต่อเดือน

แพงยังไงก็คงไม่สูงถึงล้านหยวนได้

ด้วยเหตุนี้เฉียวเมียนเมียนจึงส่งเมนูให้จางอี้เว่ย

“ไม่ต้องกังวลเขาบอกแล้วว่าเราสั่งอะไรก็ได้ที่เราชอบ ไม่ต้องกังวลเรื่องราคาหรอก สั่งที่พวกเธอชอบเถอะ”

จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปหยิบการ์ดสดำในกระเป๋าของเธอออกมา

เมื่อเธอหยิบบัตรเครดิตออกมาโชว์ ท่าทีของจางอี้เว่ยและไป๋เสี่ยวก็เปลี่ยนไป

พวกเขาเงียบไปสักครู่ก่อนที่ไป๋เสี่ยวจะพูดติดตลกออกมาเล็กน้อย

“เมียนเมียน แฟนของเธอให้บัตรเครดิตกับเธอเหรอ? วงเงินเท่าไหร่เยอะไหม? เขาบอกให้เธอซื้ออะไรก้ได้ที่ชอบได้เลยเหรอ?”

“ใช่” เฉียวเมียนเมียนนึกถึงสิ่งที่เหมาเยซือพูด

“เขาบอกแบบนั้น”

ท่าทีของไป๋เสี่ยวเปลี่ยนไปอีกครั้ง

เธอกัดริมฝากของเธอและรู้สึกรำคาญที่เฉียวเมียนเมียนพูด เธอรู้สึกว่าหล่อนกำลังโอ้อวด

“โอ้ จริงหรือนั่น” เธอหันไปหาจางอี้เว่ย และเหลือบมองเธอ

“แบบนี้ จะรั้งรออะไรละ อี้เว่ย มาสั่งอาหารของเรากันเถอะ”

**

ครู่ต่อมา

บริกรเสิร์ฟอาหารจานหลัก เจียงหลัวลี่เริ่มมีปัญหาในการรักษารอยยิ้มของเธอกับกลุ่มคนทั้งสี่

จางอี้เว่ยและไป๋เสี่ยวสั่งอาหาร 10 อย่าง

และมีเพียงจานเดียวเท่านั้นที่เป็นผัก ส่วนที่เหลือเป็นอาหารราคาแพงเช่นอาหารทะเล

หนึ่งในนั้นเป็นอาหารที่ เจียงหลัวลี่หมายตาในเมนู แต่มันราคามากกว่า 50,000 หยวน

เฉียวเมียนเมียนตกใจเช่นกันเมื่อเห็นอาหารเต็มโต๊ะ

เธอหันไปมองไป๋เสี่ยวและจางอี้เว่ย ตระหนักว่าวันนี้ดูแตกต่างไปเล็กน้อย

เธอไม่ใช่คนขี้งอน

และเธอก็ไม่ได้เดือดร้อนที่จะจ่ายค่าอาหาร

แต่ ไป๋เสี่ยวและจางอี้เว่ยกำลังทำสิ่งที่ผิดปกติ

พวกเขารู้ว่าทั้งสี่คนกินมากขนาดนี้ไม่ได้ แต่สั่งอาหารมามากว่า 10อย่าง

และอาหารส่วนใหญ่อยู่ที่หลักหมื่นหยวน

ในที่สุดเฉียวเมียนเมียนก็พบบางอย่าง

“เสี่ยวเสี่ยว, อี้เว่ย เราสั่งมากเกินไปรึเปล่า”

เจียงหลัวลี่หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนถาม

“พวกเรามีกันแค่สี่คน จะทำอย่างไรให้ทานหมด และอาหารพวกนี้ราคาแพง ๆ ทั้งนั้น จะทิ้งให้สูญเปล่าไปทั้งอย่างนั้นหรอกถ้าทานไม่หมด”

พวกเขาสองคนปฎิบัติต่อเฉียวเมียนเมียนอย่างฟุ่มเฟื่อย

ปกติแล้วพวกเขาไม่ใช่คนแบบนี้

จางอี้เว่ยไม่สนใจ “ฉันคิดว่าอาหารในร้านระดับไฮเอนด์จะให้น้อย เลยสั่งเพิ่มเยอะกว่าปกติ ตอนนี้ดูเหมือนจะมากเกินไปแล้ว เราขอคืนได้ไหม”