รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 122 สารภาพออกมาโดยไม่ต้องบังคับ

สีหน้าของส้มเปรี้ยวแข็งทื่อ ต่อจากนั้นก็มองดูเธอด้วยความตกใจ“คุณมายมิ้นท์ คุณ……”

“ผู้หญิงอย่างเธอ ทำไมใจร้ายขนาดนี้ ไม่นึกว่าจะสาปแช่งส้มเปรี้ยว!”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ชี้ไปที่มายมิ้นท์อย่างโกรธจนสั่นเทา

เยี่ยมบุญก็มองดูมายมิ้นท์ด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

มายมิ้นท์กางมือทั้งสองทำท่าทางก็ไม่รู้สินะ“ฉันบอกแล้วว่า ถ้าหากเป็นเรื่องโกหก ลูกสาวของคุณถึงจะเป็นโรคหลายบุคลิกจริง ในเมื่อลูกสาวของคุณเป็นจริง งั้นคำพูดนี้ของฉันก็ย่อมไม่มีประโยชน์ ดังนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย”

“เธอ……”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์สำลัก

เยี่ยมบุญตบมือของเธอ ต่อจากนั้นหรี่ตาจ้องมองมายมิ้นท์“สาวน้อย ยังคงพูดจาฉะฉาน”

มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย“ประธานเยี่ยมบุญชมเกินไปแล้วค่ะ”

เยี่ยมบุญทำเสียงหึ และไม่พูดอะไร

สายตาของมายมิ้นท์มองไปที่บนตัวของส้มเปรี้ยว“คุณส้มเปรี้ยว ฉันไม่มีบันทึกแล้ว คุณดีใจมากใช่มั้ย?”

“หา?”ส้มเปรี้ยวกะพริบตาอย่างไม่รู้อะไรเลย ราวกับว่าเพิ่งจะดึงสติกลับมาว่าหมายความว่าอะไร และอ้าปากด้วยความประหลาดใจ “คุณมายมิ้นท์ คุณคงจะไม่ใช่ว่าสงสัยฉันนะ?”

“รู้ว่าฉันมีบันทึก ก็มีแค่พวกเราสามคน ฉันถามเปปเปอร์แล้ว เขาไม่ได้ลงมือ ดังนั้นคนที่จะลงมือ ก็มีแค่คุณแล้ว”มายมิ้นท์มองสำรวจเธออย่างละเอียด

ส้มเปรี้ยวโบกมืออย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้ทำนะ ไม่ใช่ฉัน ฉันบอกแล้วว่า ฉันติดคุกได้ เพื่อรับผิดชอบต่อการกระทำของฉัน ดังนั้นฉันจะแย่งบันทึกไปได้ยังไง?”

“แย่ง?”มายมิ้นท์กระตุกมุมปากขึ้น “คุณส้มเปรี้ยว นี่คุณกำลังสารภาพออกมาโดยไม่ต้องบังคับ ฉันพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าบันทึกถูกแย่งไป?”

สีหน้าของส้มเปรี้ยวก็เปลี่ยนไป ถึงได้รับรู้ว่า ตัวเองเผลอหลุดปากพูดไป

“ฉัน……ฉัน……”มือทั้งของเธอประสานเข้าหากันอย่างประหม่า

เมื่อมายมิ้นท์เห็นเช่นนี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม“พูดยังน่าฟังกว่าร้อง คุณส้มเปรี้ยวไม่อยากติดคุก ก็พูดตรงๆ บางทีฉันอาจจะมองคุณสูงเล็กน้อย ผลลัพธ์ล่ะ จอมปลอมจริงๆ!”

เหลือบมองส้มเปรี้ยวแวบหนึ่งอย่างเยือกเย็น มายมิ้นท์ก็หันหลังเดินออกไป

สีหน้าของส้มเปรี้ยวดูไม่ดีจนต้องก้มหน้าลง และไม่ได้ตอบอะไร

“สามี มองอะไร?”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นเยี่ยมบุญจ้องมองไปทางที่มายมิ้นท์จากไป อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เยี่ยมบุญลังเลตัดสินใจไม่ได้ไม่กี่วินาที“ไม่มีอะไร ผมแค่รู้สึกว่าใบหน้าของมายมิ้นท์ ค่อนข้างคล้ายกับของคุณแม่”

ก่อนหน้านี้อยู่ที่งานเลี้ยง เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นคล้ายกับรอยยิ้มของคุณแม่

ไม่นึกเลยว่าเขาจะสูบบุหรี่

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาสูบบุหรี่

เปปเปอร์ก็เห็นมายมิ้นท์ ขยี้ก้มบุหรี่ดับไฟ ต่อจากนั้นสายตาก็จ้องไปที่ใบหน้าของเธออย่างจริงจัง เห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ได้แย่เหมือนก่อนหน้านี้ คิ้วก็เหยียดยาวออกมามาก

“เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?”เขาถาม

มายมิ้นท์แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน และเดินตรงไปที่รถของตัวเอง

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

เขารู้สึกว่า ตอนนี้เธอรำคาญเขามาก รำคาญมากกว่าก่อนหน้านี้

ก็เพราะว่าเขาไม่ให้เธอแจ้งตำรวจเหรอ?

มายมิ้นท์ขับรถออกไปแล้ว

เปปเปอร์ยืนอยู่ที่เดิมสักพัก และได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคนดังมาจากข้างหลัง

“เปปเปอร์”ส้มเปรี้ยวตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ

เปปเปอร์หันหลังกลับไป ก็เห็นเธอวิ่งเข้าหาตัวเองอย่างมีความสุข

“เปปเปอร์ นาย……”ส้มเปรี้ยวเห็นบาดแผลบนใบหน้าของเปปเปอร์อย่างชัดเจน ก็ยิ้ม เอื้อมมือไปอย่างรวดเร็ว และถามอย่างเป็นห่วงว่า: “เปปเปอร์ นายเป็นอะไร ใครต่อยนาย?”

“นั่นนะสิเปปเปอร์”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์และเยี่ยมบุญก็ถามด้วยความเป็นห่วง

เปปเปอร์เอามือของส้มเปรี้ยวออกจากใบหน้า“ไม่เป็นไร ฉันหกล้มเอง”

“นายพูดจาเหลวไหล เห็นได้ชัดว่าถูกคนต่อย”ส้มเปรี้ยวร้องไห้ออกมาในทันที

เปปเปอร์บีบมือของเธอ “เอาล่ะ มันผ่านไปแล้ว ขึ้นรถก่อนนะ”

เมื่อเห็นเขาไม่ตั้งที่จะพูดมาก ส้มเปรี้ยวทำได้เพียงช่างมัน และขึ้นรถอย่างว่าง่าย

ระหว่างทาง สายตาของเปปเปอร์เหลือบมองที่เธอ “ส้มเปรี้ยว กระเป๋าของมายมิ้นท์ เธอเป็นคนให้คนแย่งไปใช่มั้ย?”

ส้มเปรี้ยวพยักหน้าแล้วก็ส่ายหน้า“น่าจะใช่ แต่ว่าฉันจำอะไรไม่ได้ ดังนั้นฉันคิดว่าคนคนนั้นของฉันเป็นคนทำ เธออาจจะไม่อยากติดคุก ขอโทษด้วยเปปเปอร์”

“เอาล่ะ ไม่เกี่ยวกับเธอ เธออย่าโทษตัวเอง”เปปเปอร์ปลอบโยนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ส้มเปรี้ยวสูดจมูก“แต่ว่าทางคุณมายมิ้นท์นั้นจะทำยังไงดี?”

“เธอคืนกระเป๋าให้กับเธอก็พอแล้ว ต่อให้เธอเอาบันทึกกลับคืนไป ฉันก็ไม่มีทางให้เธอติดคุก”เปปเปอร์หมุนพวงมาลัยแล้วพูด

ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลงอย่างลำบากใจ“แต่ว่า ฉันไม่รู้ว่าคนนั้นของฉัน ให้ใครไปแย่งกระเป๋า ในโทรศัพท์ก็ไม่มีข้อมูลติดต่ออยู่ หากระเป๋าไม่เจอ จะคืนให้คุณมายมิ้นท์ได้ยัง?”