รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 154 คฤหาสน์เก่าตระกูลกิตติภัคโสภณ

ใบหน้าของส้มเปรี้ยวเต็มไปด้วยประหลาดใจ

ผู้ช่วยเหมันตร์มองมาที่เธอพร้อมยักคิ้วเล็กน้อย

ขนมผิงออกมาแล้ว？

“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย” ส้มเปรี้ยววางมือถือลงแล้วมองไปที่ผู้ช่วยเหมันตร์ “ผู้ช่วยเหมันตร์ รบกวนฝากบอกเปปเปอร์หน่อยว่าฉันไม่ไปหาเขาแล้วค่ะ”

เธอจะไปเจอหน้าขนมผิง ถึงแม้เธอไม่เห็นว่าขนมผิงเป็นเพื่อน เห็นขนมผิงเป็นแค่สุนัขรับใช้ที่เชื่อฟังคำสั่งตัวนึงเฉยๆ

แต่สุนัขรับใช้ตัวนี้เข้าข้างตัวเองสุดหัวใจ เธอย่อมต้องเก็บไว้ข้างกายดีๆอยู่แล้ว ต่อไปเกิดมีอะไรอีก ยังสามารถผลักออกไปเป็นเกราะป้องกัน เพราะฉะนั้นความสัมพันธ์นี้จะตัดขาดไม่ได้

“ได้ครับ คุณส้มเปรี้ยวไปเถอะครับ ผมจะบอกประธานเปปเปอร์ให้ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ส้มเปรี้ยวได้จากไป

ผู้ช่วยเหมันตร์หอบเอกสารเป็นกองขึ้นไปที่ชั้นบนสุด จากนั้นได้เคาะประตูออฟฟิศของท่านประธาน

“เข้ามา”เสียงเย็นชาทุ้มต่ำของเปปเปอร์ก้องมา

ผู้ช่วยเหมันตร์ผลักประตูเข้าไป “ประธานเปปเปอร์ครับ นี่คือแผนการร่วมงานที่ประธานบริษัททั้งยี่สิบบริษัทส่งมาครับ”

ได้ยินคำนี้ เปปเปอร์ได้หยุดปากกาลงแล้วเงยหน้าขึ้น สายตาได้หล่นอยู่บนเอกสารปึกนั้น “ส่งมาครบหมดแล้ว？”

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

แววตาของเปปเปอร์ระยิบระยับ “ของมายมินท์ล่ะ？”

พอพูดออกมาปุ๊บ เขาก็มานึกเสียใจภายหลังเลย

เพราะไม่ถามของคนอื่นเลย ถามแต่ของมายมินท์ จะทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเขาให้ความสนใจกับมายมินท์มาก ถึงแม้ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงให้ความสนใจกับแผนการของมายมินท์ขนาดนี้

แต่ต่อมาเปปเปอร์เห็นผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้ประหลาดใจที่เขาให้ความสนใจกับมายมินท์เลย ความรู้สึกที่นึกมาเสียใจภายหลังก็ได้ค่อยๆจางหายไป

บางที ผู้ช่วยเหมันตร์อาจจะไม่ได้รู้สึกว่าเขากำลังให้ความสนใจกับมายมินท์ก็ได้

แต่ที่เปปเปอร์ไม่รู้คือ ที่ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่รู้สึกประหลาดใจ นั่นเป็นเพราะเขารู้ตั้งนานแล้วว่าประธานเปปเปอร์ยังมีใจให้คุณมายมินท์อยู่

เมื่อครู่ประธานเปปเปอร์ประธานเปปเปอร์บอกแล้วว่าอันที่ไม่ดีให้คัดออกโดยตรงเลย งั้นพูดตามหลักแล้วของคุณมายมินท์อันนี้ก็ควรคัดออกเหมือนกัน แต่ท่านประธานกลับเก็บเอาไว้

ดูท่า ประธานยังอยากให้โอกาสคุณมายมินท์อีกครั้ง ไหนบอกว่าการช่วงชิงการร่วมงานนี้ไม่มีเรื่องหลังฉากล่ะ？

ผู้ช่วยเหมันตร์อดกลอกตาขาวไม่ได้

ที่แท้ประธานเปปเปอร์ก็เป็นคนสองมาตรฐานเหมือนกัน

พอผู้ช่วยเหมันตร์ไปแล้ว เปปเปอร์ได้หยิบเอกสารของมายมินท์มาเปิดอ่านอีกครั้ง ในขณะเดียวกันก็ได้หยิบปากกาขึ้นมาเริ่มแก้ไขพร้อมกับให้ข้อเสนอแนะ

มายมินท์ไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้เลย เธอได้ขับรถมาถึงคฤหาสน์ตระกูลกิตติภัคโสภณแล้ว

คฤหาสน์ตระกูลกิตติภัคโสภณเป็นเรือนหอสมัยที่พ่อแม่แต่งงานเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนได้ซื้อไว้ และเป็นที่ๆเธอโตมาตั้งแต่เด็ก ในนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเธอ

แต่ยี่สิบปีก่อน หลังจากที่แม่เสียไป พ่อแต่งงานกับแม่เลี้ยงแล้วมีน้องสาวคนนึง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธออีกต่อไป และไม่ใช่ที่หลบฝนหลบแดดของเธออีกต่อไป ได้กลายเป็นที่ๆเธอกินข้าวนอนหลับเท่านั้น

และหกปีก่อน พ่อเสียชีวิตจากไป แม่เลี้ยงได้พาน้องสาวหอบเงินหนีไป จากนั้นเธอก็ได้ปิดผนึกวิลล่าหลังนี้ และไม่เคยกลับมาอีกเลย

ตอนนี้กลับมาที่นี่อีกครั้ง วิลล่ายังเป็นวิลล่าหลังนั้น แต่กลับมีความรู้สึกที่ว่าสิ่งของยังเหมือนเดิม แต่คนไม่เหมือนเดิมมากขึ้น

มายมินท์ถอนหายใจ จากนั้นได้เอากุญแจออกมาเตรียมเปิดประตู

ทันใดนั้นเธอนึกอะไรขึ้นมาได้ ได้ขมวดคิ้วสวยขึ้นมา จากนั้นรีบคุ้ยหากุญแจดอกที่คุณย่าให้เธอออกมา

“แปลกจังเลย！”มายมินท์หลุบตามองกุญแจสองดอกที่อยู่ในมือ

ดอกนึงคือกุญแจที่คุณย่าให้มา ส่วนกุญแจอีกดอกคือของเธอเอง

ตอนที่คุณย่าให้กุญแจมา บอกว่าเป็นกุญแจของคฤหาสน์เก่าตระกูลกิตติภัคโสภณ

ส่วนกุญแจของตัวเอง ก็เป็นกุญแจของคฤหาสน์เก่าตระกูลกิตติภัคโสภณ

แต่เห็นได้ชัดว่ากุญแจสองดอกนี้ไม่เหมือนกัน

ตอนที่เธอรับกุญแจที่คุณย่าให้มา ลืมไปว่าที่จริงตัวเองก็มีเก็บกุญแจของคฤหาสน์เก่าไว้อยู่ เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้สังเกตเห็นว่ากุญแจที่คุณย่าให้มา กับกุญแจคฤหาสน์เก่าในมือตัวเองมีอะไรที่ไม่เหมือนกัน

สาเหตุที่เธอพกกุญแจคฤหาสน์เก่าของตัวเองมาด้วย เพราะที่พวงกุญแจมีคีย์การ์ดเข้าออกของวิลล่าโครงการนี้

ดูท่ากุญแจดอกที่คุณย่าให้มานั้นน่าจะมีปัญหา หรือไม่ก็วิลล่าได้เปลี่ยนกุญแจ หรือไม่ก็เป็นกุญแจดอกที่เอาไว้เปิดประตูบานอื่น

ระหว่างที่มายมินท์คิดอยู่ก็ได้มองประตูใหญ่ของวิลล่าแว๊บนึงแล้วเดินเข้าไป สุดท้ายพบว่ากุญแจไม่ได้เปลี่ยน ลูกกุญแจที่คุณย่าให้มาน่าจะเอาไว้เปิดประตูบานอื่น แต่แค่ไม่รู้ว่าประตูบานไหนกันแน่

“เข้าไปดูก่อนเถอะ” มายมินท์พึมพำ จากนั้นได้เปิดประตูใหญ่ของวิลล่าแล้วเดินเข้าไป

ในวิลล่าว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย เฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านล้วนถูกแม่เลี้ยงกับน้องสาวเอาไปขายหมดแล้ว มีแค่ฝุ่นหนาทึบชั้นนึง เหยียบอยู่บนพื้นผิว ยังสามารถทิ้งรอยเท้าเอาไว้