รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 155 สร้อยคู่แม่ลูกกัน

เคยเห็นที่ไหนนะ？

มายมินท์หลุบตาคิดอยู่พักนึง จู่ๆได้เบิกตากว้าง “คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์！”

ใช่ คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เนี่ยแหละ เธอเคยเห็นที่บนคอของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์

บนคอของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้ใส่สร้อยที่มีแบบใกล้เคียงกับสร้อยในมือของเธอ

เส้นนึง ตอนนั้นเธอยังรู้สึกว่าคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์รำลึกมิตรภาพเก่าๆ สร้อยที่แบบเก่าขนาดนั้น แถมความเงาทึบขนาดนั้นก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนอีก

ตอนนี้ดูท่า สร้อยคอเส้นที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ใส่เส้นนั้น ไม่ใช่เพียงแค่รำลึกมิตรภาพเก่าๆอย่างเดียว น่าจะยังมีสาเหตุอะไรอีก

แต่แค่ไม่รู้ว่าสร้อยเส้นนั้นของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เกี่ยวโยงอะไรกับเส้นที่อยู่ในมือของเธอ

แค่แบบคล้ายกันอย่างเดียวน่าจะเป็นไปไม่ได้ ด้านหลังของจี้เส้นนี้ มีตัวอักษรDTอยู่

DTเป็นแบรนด์หรูระดับตัวต้นๆของโลก เครื่องประดับที่ผลิตออกมาล้วนมีหนึ่งเดียว ไม่มีทางมีสร้อยสองเส้นที่แบบคล้ายกันปรากฏในเวลาเดียวกัน เพราะฉะนั้นสร้อยสองเส้นนี้ ไม่ก็เส้นนึงเป็นของปลอม ไม่ใช่ของDT แต่เป็นก๊อปเกรดพรีเมี่ยม

ไม่ก็จะต้องมีความเกี่ยวข้องกันแน่นอน

มายมินท์คิดๆแล้วได้เอาสร้อยใส่เข้าไปในกระเป๋า และไปจากวิลล่าอย่างไว

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอได้มาถึงห้างสรรพสินค้า แล้วเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์เครื่องประดับของDT

“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าต้องการอะไรคะ？” พนักงานเคาน์เตอร์ถามด้วยรอยยิ้ม

มายมินท์เอาสร้อยออกมาจากกระเป๋า “ฉันอยากลองสอบถามดูว่าสร้อยเส้นนี้ เป็นของร้านพวกคุณหรือเปล่าคะ？”

พนักงานเคาน์เตอร์รับสร้อยมาดูอย่างละเอียดพักนึง จากนั้นได้ยิ้มด้วยความเกรงใจ “คุณผู้หญิง ต้องขอโทษด้วยค่ะ สร้อยเส้นนี้ดูแล้วมีอายุนานขนาดนี้ ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าใช่ของร้านเราหรือเปล่า เอาอย่างนี้มั้ยคะ คุณรอครู่นึง ฉันเอาไปให้หัวหน้าร้านของเราลองดูค่ะ”

“ได้ค่ะ” มายมินท์พยักหน้า

พนักงานเคาน์เตอร์ได้ชงกาแฟให้เธอแก้วนึง จากนั้นก็ได้ไปหาหัวหน้าร้านที่ด้านหลังเลย

มายมินท์ยกกาแฟขึ้นมาจิบไปด้วย และรอคอยอย่างมีความอดทนไปด้วย

รอไปประมาณสิบกว่านาที เธอได้เห็นหัวหน้าร้านกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ของก่อนหน้านี้เดินออกมา

“คุณผู้หญิง สร้อยเส้นนี้เป็นของคุณเหรอคะ？”หัวหน้าร้านถาม

เธอเอาสร้อยยื่นให้กับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ที่อยู่ข้างๆ ให้เอาสร้อยไปล้าง

กระบวนการล้างสร้อยไวมาก มายมินท์รอไม่ถึงสองนาทีก็เสร็จแล้ว จากนั้นก็ได้ซื้อต่างหูคู่นึงถึงจากไป

เธอเพิ่งไปได้ไม่นาน คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็ได้มาถึงที่ร้าน

หัวหน้าร้านได้มาต้อนรับด้วยตนเอง “คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์คะ กำไลข้อมือที่คุณสั่งเอาไว้คราวก่อนมาแล้วค่ะ ฉันจะไปเอามาให้คุณเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“ได้” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

หัวหน้าร้านไปเปิดตู้เซฟ เอากำไลหยกสีเขียวน้ำงามออกมาวงนึง “คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ลองดูสิคะว่าพึงพอใจหรือเปล่า？”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์หยิบกำไลขึ้นมามองดูอย่างละเอียดรอบนึง รอยยิ้มได้ลึกขึ้นไม่น้อยเลย “ไม่เลวเลย ฉันใส่โดยตรงเลยดีกว่า”

“ฉันช่วยคุณค่ะ”

“ไม่ต้อง ฉันใส่เอง” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้ปฏิเสธการช่วยเหลือของหัวหน้าร้าน เธอได้สอดใส่เข้าไปที่ข้อมือของตนเอง

หัวหน้าร้านก็ไม่ฝืนใจ ใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มอ่อนๆไว้

ขณะนี้ หัวหน้าร้านเห็นสร้อยที่อยู่บนคอของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์แล้วพูดว่า：“คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เคยได้ยินมาตั้งนานแล้วว่าคุณส้มเปรี้ยวสวยมาก เมื่อครู่พอเห็นกับตาแล้วจริงอย่างที่ลือด้วยค่ะ ดวงตาเหมือนคุณไม่มีผิดเลย”

ได้ยินหัวหน้าร้านชมลูกสาว คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ยิ่งยิ้มแย้มอย่างมีความสุข “ขอบคุณสำหรับคำชมนะ เมื่อครู่ส้มเปรี้ยวได้มานี่？”

ส้มเปรี้ยวน่าจะเป็นชื่อของคุณส้มเปรี้ยวมั้ง

หัวหน้าร้านคิดๆแล้วได้พยักหน้า “ใช่ค่ะ มาถามเรื่องสร้อยค่ะ ว่าไปแล้วก็แปลกนะคะ รู้สึกเหมือนคุณส้มเปรี้ยวไม่รู้เลยว่าสร้อยของเธอกับสร้อยที่คุณใส่อยู่ จะเป็นสร้อยคู่แม่ลูกกัน”

ได้ยินคำพูดนี้ กำไลที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ยังไม่ได้ใส่เข้าไป ก็ได้ตกใส่บนเคาน์เตอร์เฉยเลย ได้ส่งเสียงกระทบที่ดังแกร๊ง

หัวหน้าร้านเห็นแล้วใบหน้าได้มีความเจ็บปวดใจแว๊บผ่าน รีบเอากำไลหยกขึ้นมาตรวจสอบดูอย่างละเอียด ดูซิว่าตรงไหนมีรอยแตกร้าวหรือเปล่า

“เมื่อกี๊คุณว่าอะไรนะ？คุณบอกว่าส้มเปรี้ยวเอาสร้อยเส้นที่เป็นของลูกสาวมาถามคุณ？”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จ้องหัวหน้าร้านไว้ไม่คลาดสายตา พร้อมถามด้วยเสียงที่ค่อนข้างเร่งรีบ

หัวหน้าร้านไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไป ได้พยักหน้าด้วยความข้องใจ “ใช่ค่ะ”

“เป็นไปไม่ได้！” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ส่ายหัวรัวๆ

สร้อยเส้นที่เป็นของลูกสาว เป็นสร้อยที่เธอกับเยี่ยมบุญให้ชวนชม สุดท้ายได้หายสาบสูญไปพร้อมกับการตายของชวนชม งั้นส้มเปรี้ยวจะมีสร้อยเส้นนั้นได้ยังไง

เพราะฉะนั้นคนที่มาถามเรื่องสร้อยไม่ใช่ ส้มเปรี้ยวแน่นอน หรือจะเป็นชวนชม？

ชวนชมยังมีชีวิตอยู่？

พอนึกถึงความเป็นไปได้นี้ คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็ได้จับมือของหัวหน้าร้านไว้แน่น คนทั้งคนอารมณ์ดูตื่นเต้นสุดขีด “เมื่อกี๊คุณยังบอกว่า ดวงตาของเด็กผู้หญิงคนนั้นเหมือนของฉันมากใช่มั้ย？”