รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 172 เหยียดหยามทั้งสอง

เขาทำไรอยู่？ทำไมไม่รับสายของเธอ？

เป็นเพราะเรื่องที่เธอเปลี่ยนการวางแผนเหรอ จึงโกรธไม่รับสายเธอ หรือว่า……

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากล่างของเธอ ไม่อยากคิดต่อไป แล้วโทรหาเปปเปอร์อีกครั้ง

ไม่ว่าจะยังไง เธอก็จะต้องให้เขารับสายให้ได้

“พูดเสร็จหมดแล้วใช่ไหม ต่อมาเรามาพูดถึงข้อควรระวังและกฎความร่วมมือกันนะครับ ฝ่ายผม……”

เปปเปอร์ยังไม่พูดจบ ก็ถูกเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นรบกวนอีกครั้ง

เขาเห็นเป็นส้มเปรี้ยวโทรมา อีกแล้ว สีหน้ามืดจนน่าเกลียด ในดวงตามีแววร่องรอยลำคัญผ่านไป จากนั้นก็วางสายอีกครั้ง

ปรากฏว่าวางสายไปไม่กี่วินาที ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ประทานผู้อาวุโสที่นั่งอยู่มุมล่างขวาของเขา แอบมองด้วยความสงสัย และเห็นชื่อที่บันทึกไว้บนมือถือของเขาเป็น ‘ส้มเปรี้ยว’ ก็หัวเราะ “ประธานเปปเปอร์ ในเมื่อเป็นคู่หมั้นโทรมาก็รับเถอะ หักมีเรื่องสำคัญอะไรละ”

มายมิ้นท์ที่อยู่ท้ายโต๊ะประชุมและอยู่ห่างจากเปปเปอร์มากที่สุด ได้ยินคำเหล่านี้ ก็เลิกคิ้วที่สวยของเธอ

ที่แท้คือส้มเปรี้ยวโทรมานี่เอง

มายมิ้นท์มองดูเปปเปอร์อย่างน่าสนใจ

เธอรักส้มเปรี้ยวมากไม่ใช่หรือ？

ตอนนี้กลับไม่รับสายส้มเปรี้ยวสักงั้น แถมยังลำคัญที่ส้มเปรี้ยวโทรมาอีก หรือว่าระหว่างสองคนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น？

คนที่คิดแบบนี้ ไม่ใช่มีแค่มายมิ้นท์คนเดียว ประธานท่านอื่นก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

เพราะการกระทำของเปปเปอร์เมื่อกี้ ทุกเห็นก็เห็นกับตาเหมือนกัน

ระหว่างประธานเปปเปอร์กับยัยตระกูลภักดีพิศุทธิ์นั้น หักเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเขาก็ควรที่จะกำหนดทัศนคติใหม่ที่มีต่อตระกูลภักดีพิศุทธิ์ใหม่แล้ว

มายมิ้นท์มองดูเขาสักครู่ ทันใดนั้นก็รู้ว่าในใจคนคนนี้คิดไรอยู่

คนคนนี้กำลังอิจฉารุ้นน้อง ที่แก่งกว่ารุ้นพี่สามารถคว้าตำแหน่งผู้ร่วมงานได้ ก็เลยอยากจะยุให้รำ ตำให้รั่วความสัมพันท์ระหว่างเธอกับเปปเปอร์และส้มเปรี้ยวทั้งสามคน เพิ่มความแค้นระหว่างทั้งสามคนให้มากขึ้น

ไม่เอาไหนจริงๆ เลย

มายมิ้นท์ด่าประธานคณาธิปในใจให้ยับไปแล้วหลายครั้ง ต่อหน้ากลับยิ้มแล้วพูดว่า： “ประธานคณาธิปล้อเล่นแล้วมั้งค่ะ เหมือนประธานเปปเปอร์นั้นจะเรียกว่าไม่มีบุญได้ไงค่ะ กลับกันแล้วเธอยังมีบูญมากเลยค่ะ เพราะเธอหารักแท้เจอแล้ว อีกอย่างตอนนี้กำลังนิยมแบบเทพบุตรที่เก่งทุกอย่างกับสาวน้อยเกเรไม่ใช่หรือค่ะ？ประธานเปปเปอร์ก็ชอบสาวน้อยเกเรเหมือนคุณส้มเปรี้ยวนั่นแหละค่ะ ส่วนฉัน……”

มายมิ้นท์ยิ้มแย้มกว่าเดิม “ประธานคณาธิปเมื่อกี้ท่านก็พูดแล้วว่า ฉันสวยกว่ามีความสามารถเยี่ยมกว่าคุณส้มเปรี้ยว ดังนั้นฉันก็ขอหน้าด้านเรียนตัวเองว่าเทพธิดาที่เก่งนะคะ เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องหาแฟนหนุ่มสไตล์แบ๊วๆ ใสๆ ที่เหมือนกับสาวน้อยเกเรอย่างคุณส้มเปปรี้ยวสิคะ แฟนหนุ่มหล่อ ปากหวานอ้อนคนเป็น เพราะฉะนั้นฉันกับประธานเปปเปอร์หย่ากัน กับฉันและประธานเปปเปอร์ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี ต่อไปประธานคณาธิปก็อย่าพูดอะไรว่าไม่มีบุญนะคะ”

“ประธานมายมิ้นท์พูดถูกครับ……” ประธานคณาธิปฝืนยิ้ม

ผู้หญิงคนนี้หน้าด้านจริงๆ เลย เหยียดหยามประธานเปปเปอร์และยัยตระกูลภักดีพิศุทธิ์ บอกประธานเปปเปอร์ชอบรสนิยมแปลกประหลาด ชอบคนที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ยังบอกประธานเปปเปอร์ไม่หนุ่ม อ้อนคนไม่เป็น เทียบแฟนหนุ่มสไตล์แบ๊วๆ ใสๆ ไม่ได้ แถมยังบอกยัยตระกูลภักดีพิศุทธิ์นั้นคือของที่ไม่มีประโยชน์ที่ประธานเปปเปอร์ชอบ

พอพูดเสร็จ เธอยังหน้าด้านมาชมตัวเองอีก ทำให้คนยอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจเลย

ไม่เพียงแต่ประธานคณาธิปเท่านั้นที่รู้สึกพูดไม่ออก ประธานคนอื่นๆ ก็รู้สึกไม่รู้จะพูดไรกับการวิจารณ์ของมายมิ้นท์ที่พูดให้ประธานคณาธิป

ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็รู้แก่ใจว่า ยัยมายมิ้นท์นี้ไม่ใช่เป็นคนที่จะไปยั่วได้ง่ายๆ เลย หากกล้าที่จะทำไรไม่ดีต่อเธอ เธอก็กล้าที่จะเอาคืนแน่นอน

มันก็ใช่ หากเป็นคนที่ยั่วได้ง่ายๆ เลย เยี่ยมบุญก็คงไม่เสียเปรียบในมือเธอหรอก

มายมิ้นท์จ้องมองพวกคนที่หยุดพูดและสงบลง ยกแก้วชาขึ้นมาอีกครั้ง ปิดปังรอยยิ้มบนมุมปาก

นอกห้องประชุม เปปเปอร์รับโทรศัพท์

เธอยังไม่ทันเอ่ยปาก เสียงส้มเปรี้ยวก็ดังผ่านมา มีความน้อยใจแล้วบ่นว่า “เปปเปอร์ ทำไมคุณถึงไม่รับสายฉัน？”

“ผมกำลังประชุมอยู่” เปปเปอร์ขมวดคิ้ว ตอบอย่างเฉยชา

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากไว้ “แต่ว่าเมื่อก่อนตอนคุณประชุม ก็รับสายฉันนี่นะ เปปเปอร์ คุณโกรธฉันแล้วใช่หรือไม่？”

นัยน์ตาเปปเปอร์มองลง ปกปิดความหมองคล้ำในดวงตา “งั้นเธอลองพูดดูสิว่า ผมโกรธไรคุณ？”

“โกรธที่ฉันเปลี่ยนการวางแผนของคุณมายมิ้นท์ไป” ส้มเปรี้ยวตอบกลับอย่างเบา

เปปเปอร์เม้มปาก “ดูท่าแล้วคุณก็รู้แล้วสินะ”

“อืม คุณพ่อกลับมาบอกฉันเอง” ส้มเปรี้ยวพยักหน้า “ดังนั้นฉันจึงรีบไปหาคุณที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์ไงละ อยากอธิบายให้คุณฟัง แต่ว่าฉันขึ้นไปไม่ได้ เปปเปอร์ คุณเป็นคนบอกให้พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ ห้ามให้ฉันขึ้นไปเหรอ？”