รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 177 ทามทอยประหม่า

แววตาที่ขุ่นหมองของเปปเปอร์ก็เป็นประกายขึ้นมาทันที แยกมือทั้งสองข้างออกจากกัน ร่างกายมุ่งไปข้างหน้าพลางหยิบโทรศัพท์

เห็นมายมิ้นท์ตอบกลับมาจริงๆ ริมฝีปากบางของเขาเผยริมฝีปากออก และโทรหาเธอทันที

มายมิ้นท์กำลังรอการตอบของเปปเปอร์อยู่อย่างตั้งใจ แต่ผลคือโทรศัพท์กลับดังขึ้น เธอตกใจจนคว้าโทรศัพท์ไว้ไม่ทัน โทรศัพท์หลุดจากมือเธอ

ดีที่ด้านล่างคือโต๊ะ โทรศัพท์ยังไม่ทันหล่นสู่พื้น ทำให้เธอคลายความกังวลใจลง

ไม่งั้นโทรศัพท์ที่เธอเพิ่งเปลี่ยนมาใหม่ ก็คงจะต้องเปลี่ยนใหม่อีกเครื่องหนึ่ง

“ฮัลโหล？”น้ำเสียงของมายมิ้นท์ไม่ค่อยสู้ดีนัก

เปปเปอร์ฟังน้ำเสียงรับรู้ได้ถึงความโกรธของเธอ จึงเลิกคิ้วเล็กน้อย

ผมกวนโมโหเธอเหรอ？

ไม่ได้คิดเยอะ เมื่อริมฝีปากของเปปเปอร์ขยับก็พูดออกไปว่า“ผมเป็นคนให้ผู้ช่วยเหมันตร์ไปตรวจสอบเอง”

จากนั้นเขาก็พูดผลที่ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ตรวจสอบมา

เมื่อมายมิ้นท์ฟังเสร็จเรียบร้อย ก็เงยคางขึ้นอย่างฉับพลัน “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”

เดิมทีเธอคิดว่ามีใครไปบอกตระกูลภักดีพิศุทธิ์ว่าชวนชมอาจจะยังมีชีวิตอยู่

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่เธอไปสอบถามที่ร้านแห่งนั้น จะทิ้งร่องรอยไว้เสียเอง

“ฉันทราบแล้ว ขอบคุณประธานเปปเปอร์ที่บอกฉันเรื่องนี้”มายมิ้นท์ขอโทษ

เปปเปอร์อึมหนึ่งที“จากนี้ไปคุณจะตามหาชวนชมใช่ไหม？”

“ใช่ จะต้องตรวจสอบให้แน่ชัดว่าหล่อนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่”มายมิ้นท์พยักหน้า

หากชวนชมยังมีชีวิตอยู่ เธอคิดว่าหล่อนสมควรที่จะรู้ว่าทำไมพ่อถึงต้องการตามให้ชวนชมกลับมา

แต่ว่าจะตามหายังไง นี่ยังคงเป็นปัญหา

ขณะที่คิด มายมิ้นท์คลึงที่คิ้ว น้ำเสียงเหนื่อยล้า“ประธานเปปเปอร์ หากไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอวางสายก่อนนะคะ”

ริมฝีปากของเปปเปอร์ขยับ อยากที่จะคุยกับเธอต่ออีกสักพัก

แต่เขากลับพูดไม่ออก สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้า“ครับ”

เมื่อวางสายลง มายมิ้นท์ยังไม่ได้วางโทรศัพท์ลง แต่ส่งข้อความหาทามทอยแทน นัดเขาออกไปพบข้างนอกโดยการบอกว่ามีเรื่องจะบอกกับเขา

มายมิ้นท์ยังไม่ทราบความรู้สึกของเขา

ดังนั้นเขาไม่ควรที่จู่ๆจะเตรียมของขวัญอะไรมากมาย ทำได้เพียงค่อยเป็นค่อยไป เดี๋ยวจะทำให้เธอตกใจได้

“ได้ครับ ผมจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้”พ่อบ้านเดินออกไปด้วยความดีใจ

ทามทอยจะต้องเผชิญกับเสื้อผ้ากองโตอีกครั้งเพียงลำพัง

แต่ว่าไม่นาน เขาก็คิดไอเดียบางอย่างได้ จึงติดต่อช่างทำผม

สองชั่วโมงต่อมา ทามทอยมายังร้านกาแฟที่เงียบสงบแห่งหนึ่งที่มายมิ้นท์นัดหมายไว้

หลังจากที่ทามทอยเข้าไป ก็มองซ้ายมองขวา ก็มองเห็นมายมิ้นท์ที่นั่งหลบมุม

มายมิ้นท์กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ จึงไม่ได้สังเกตว่าเขามาถึงแล้ว

เขาบีบช่อดอกไม้แน่น สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วจึงเดินตรงไปที่มุมนั้น

ขณะที่เดินไป หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น แม้แต่ฝีเท้าก็แข็งทื่อ

เพราะยังไงก็เป็นการหอบช่อดอกไม้มาเพื่อมอบให้กับคนที่ตัวเองชอบ ความรู้สึกในใจจะราบเรียบได้ยังไงกัน

อีกทั้งสถานการณ์เช่นนี้ ก็ดูเหมือนการออกเดต

ในที่สุดทามทอยก็มาอยู่เบื้องหน้าของมายมิ้นท์ ก้มหน้ามองไปที่เธอ“มายมิ้นท์ ผม……ผมมาแล้ว”

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นสภาพของทามทอยในเวลานี้ ก็ตกใจจนอ้าปากค้าง “คุณ……ทำไมคุณถึงแต่งตัวแบบนี้คะ？”

เสื้อตัวหลวม โคร่ง กางเกงยีนส์มีรูขาด รองเท้าผ้าใบ รวมไปถึงผมที่กระเซอะกระเซิง อีกทั้งยังหอบดอกไม้มาอีก ดูยังไงก็น่าตลก

มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา“ไม่เหมาะกับคุณเลยแม้แต่น้อย อะไรที่กระตุ้นให้คุณทำแบบนั้นเหรอคะ ？”

เมื่อเห็นเธอหัวเราะ ทามทอยก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เพราะว่าตอนที่ช่างทำผมออกแบบทรงผมให้กับเขา ได้คาดการณ์ผลลัพธ์ไว้แต่แรกแล้ว

เขาแค่บอกช่างทำผมไปว่า เขาต้องการไปพบหญิงสาว คิดไม่ถึงเลยว่าช่างทำผมจะออกแบบทรงผมผีบ้านี้ให้กับเขา ทั้งยังพูดอีกว่าผู้หญิงสมัยนี้ชอบทรงผมแบบนี้

ต่อให้เขาโง่ก็รู้ว่าผู้หญิงสมัยนี้ต่างชื่นชอบประธานกรรมการที่เผด็จการ ？

หากยังมีเวลาเหลือ เขาคงตบตีกับช่างทำผม ให้ช่างเอาผมทรงเดิมของเขากลับคืนมา

“อย่าพูดถึงมันเลย มีแต่น้ำตา”ทามทอยถอนหายใจ จากนั้นยื่นดอกไม้ที่อยู่ในอ้อมกอดให้กับเขา

มายมิ้นท์ชี้ไปที่ตนเองด้วยความสงสัย “ให้ฉันเหรอคะ？”

“ใช่ ชอบไหมครับ？”ทามทอยพยักหน้า กำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าดอกไม้ช่อนี้พ่อบ้านเป็นคนเตรียมให้ แต่เขาก็เป็นคนยืนยันว่าจะต้องเป็นกุหลาบสีขาว

แม้เขาอยากจะมอบกุหลาบแดงมากกว่า แต่เมื่อดูความสัมพันธ์ของเขาในตอนนี้แล้ว ก็คงจะไม่ค่อยเหมาะสม

“ชอบค่ะ แต่ว่าทำไมคุณถึงได้มอบดอกไม้ให้ฉันคะ ฉันก็คิดว่าดอกไม้ที่คุณนำมาเตรียมไปมอบให้กับสาวๆเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะมอบให้ฉัน”มายมิ้นท์รับดอกไม้มาด้วยความรู้สึกที่ทั้งดีใจและไม่วางใจ