รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 205 จะต้องทำให้เธอตายอย่างน่าสมเพช

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ลาเต้ก็รู้สึกว่าถูกต้องมีเหตุผล

แม้ว่าจะไม่ชอบให้มีคนเพิ่มมากอีกคนหนึ่ง แต่เพื่อมายมิ้นท์ จึงไม่ปฏิเสธอีก

ทามทอยถอนหายใจเล็กน้อย

ดีที่เขาแสดงเก่ง จึงไม่ได้เผยความรู้สึกที่มีต่อมายมิ้นท์ออกมา เพราะหากถูกลาเต้ดูออก ก็คงต้องถูกไล่ออกมาเป็นแน่

เพราะถึงยังไงลาเต้ก็มีใจให้กับมายมิ้นท์ แต่มายมิ้นท์ยังคงไม่รู้เรื่อง คิดว่าลาเต้คิดกับเธอแบบเพื่อนสนิทจริงๆ

เฮ้อ ศัตรูเยอะเยอะเกินไป ก็ยิ่งปวดหัว

ทามทอยยิ้มอย่างขมขื่น แต่แววตากลับยืนหยัดแน่วแน่

ไม่ว่าจะมีศัตรูมากมายแค่ไหน เขาก็จะไม่ยอมแพ้ ไม่ง่ายเลยที่จะหลงรักผู้หญิงสักคน ยังไงก็ต้องช่วงชิงให้ถึงที่สุด

“พอได้แล้วค่ะ พวกเราเข้าไปข้างในก่อนเถอะ”มายมิ้นท์มองดูเวลา ใกล้จะบ่ายสองแล้ว จึงพูดกับเขาทั้งสอง

ผู้ชายทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน“งั้นก็เข้าไปเถอะ”

เมื่อพูดจบ คนทั้งสามก็เข้าไปที่โรงพยาบาล

และริมถนนที่อยู่ไม่ไกลนัก ภายในรถเก๋งสีดำ สายตาหม่นหมองของเปปเปอร์มองไปยังเงาหลังของทั้งสาม ใบหน้าเย็นชาจนทำให้คนไม่กล้าสบตา

การผ่าตัดครั้งเดียว กลับมีชายถึงสองคนมาเป็นเพื่อน

มายมิ้นท์ คุณนี่ไม่ธรรมดาเลย！

มือขนาดใหญ่ของเปปเปอร์ที่วางอยู่ตรงหน้าขากำแน่น จนเส้นเอ็นสีเขียวบริเวณหลังมือนูนออกมา

ผู้ช่วยเหมันตร์ที่นั่งอยู่เบาะคนขับมองเห็นท่าทีโมโหของเขาผ่านกระจกหลังรถ จึงส่ายหัวอย่างจนปัญญา

เขาพูดได้เพียงว่า สมน้ำหน้าประธานเปปเปอร์ ตอนที่มีคุณมายมิ้นท์อยู่ข้างกายกลับไม่ทะนุถนอม เย็นชากับทุกคนแม้แต่เขาที่เป็นคนนอกก็แทบจะทนมองไม่ไหว ตอนนี้แยกจากกันแล้ว กลับรู้สึกหึงหวงอยู่ทุกวี่วัน จำเป็นด้วยเหรอ

ดังนั้นคนเรา ต้องรู้จักที่จะทะนุถนอม ไม่งั้นก็จะมีคนพร้อมที่จะทะนุถนอมแทน

แต่ไหนแต่ไรมา การันต์เห็นหล่อนเป็นผู้มีพระคุณมาโดยตลอด ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรมากถ้าหล่อนขอเขาต้องรับปากอย่างแน่นอน นี่จู่ๆก็ไม่รับคำ ซึ่งถือว่าเป็นครั้งแรก

เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ไม่กลัวหล่อนโกรธเหรอ？

“รันต์ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจู่ๆถึงไม่สนใจฉันแล้วล่ะ？”คุณส้มเปรี้ยวขมวดคิ้ว น้ำเสียงตอบกลับอย่างเอาแต่ใจ

อยู่ต่อหน้าเปปเปอร์ หล่อนจำเป็นต้องสุภาพอ่อนโยนรู้จักกาลเทศะ แต่ว่าอยู่ต่อหน้าการันต์นั้นไม่จำเป็น

ดังนั้น หล่อนจึงไม่กลัวว่าการันต์จะรู้ว่าแท้จริงแล้วหล่อนเป็นคนยังไง เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่พูดออกไป

การันต์ได้ยินน้ำเสียงพร่ำบ่นของคุณส้มเปรี้ยว ในใจรู้สึกไม่มีความสุขนัก พลางเม้มริมฝีปากครู่หนึ่ง

แต่เมื่อคิดได้ว่าหล่อนเป็นนางฟ้าของตน จึงตอบกลับอย่างใจเย็นว่า：“ไม่มีอะไรครับ แต่ว่าผมเห็นเปปเปอร์”

“คุณเปปเปอร์？”จู่ๆคุณส้มเปรี้ยวก็ลุกขึ้นจากโซฟา พลางถามขึ้นเสียงดังว่า“เขาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไง？”

“ไม่ทราบชัดครับ แต่ว่าเขานั่งรถเข็นมาครับ น่าจะมาเปลี่ยนทำแผนที่ขา”การันต์มองไปยังทิศทางของเปปเปอร์ พลางตอบด้วยความคาดเดา

คุณส้มเปรี้ยวเพิ่งจะคลายกังวลลง

น้ำเสียงของการันต์ก็เปลี่ยนไป“ไม่ใช่ครับ ผู้ช่วยของเขาเข็นเขาไปยังทางไปแผนกสูตินารีเวชครับ”

“อะไรนะ？”สีหน้าของคุณส้มเปรี้ยวช็อค“ไปทางแผนกสูตินารีเวช？หรือว่าเขารู้แล้วว่ามายมิ้นท์ตั้งครรภ์？”

การันต์หรี่ตา“เป็นไปได้ครับ ไม่งั้นก็คงไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงว่าทำไมในเวลานี้เขาถึงได้มาโรงพยาบาล แล้วก็ยังเจาะจงไปที่แผนกสูตินารีเวชอีกด้วย”

“สมควรตาย เขารู้ได้ยังไงกันแน่？”คุณส้มเปรี้ยวตัวสั่นไปทั้งตัว ในใจเต็มไปด้วยความตะขิดตะขวงใจและความกลัว

คุณเปปเปอร์รู้แล้วว่ามายมิ้นท์ตั้งท้องลูกของเขา เขาเข้าไปตอนนี้ ต้องการที่จะขัดขวางการทำแท้งของมายมิ้นท์หรือเปล่า？

หลังจากขัดขวางเรียบร้อยแล้ว วางแผนที่จะบอกมายมิ้นท์ว่าเด็กในท้องคนนั้นเป็นลูกของเขาหรือเปล่า จากนั้นเพื่อตัวกาลกิณีในท้องของมายมิ้นท์ เขาก็จะแต่งงานกับมายมิ้นท์อีกครั้งหนึ่ง？

ยิ่งคิดยิ่งตื่นตระหนก สีหน้าของคุณส้มเปรี้ยวยิ่งบิดเบือนมากขึ้นทุกที ร่างกายก็ยิ่งสั่นแรงขึ้น

หล่อนจับโทรศัพท์แน่น พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอาฆาตแค้น：“รันต์ ฉันต้องการให้คุณผ่าตัดให้มายมิ้นท์เดี๋ยวนี้ ก่อนที่คุณเปปเปอร์จะเข้าไปขวาง ฉันต้องการได้ยินข่าวว่าเธอตายแล้ว อีกทั้งฉันต้องการให้เธอตายอย่างทุกข์ทรมาน ตายอย่างน่าเวทนา！”

การันต์รู้ดีว่าตนไม่ใช่คนดีอะไร แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของคุณส้มเปรี้ยว ก็อดที่จะรู้สึกตกใจไม่ได้

คนเลวทรามเช่นนี้ คือนางฟ้าที่ช่วยเขาในตอนนั้นจริงๆเหรอ？

แต่ว่าปานแดงที่ข้อมือของคุณส้มเปรี้ยวบอกเขา หล่อนคือคนๆนั้นจริงๆ