รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 127 เธอคือของฉันแค่คนเดียว!

เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเพียงเพราะคำพูดบ้าๆของพนักงานขายคนนั้นก็ทำให้พูดไม่ออกแล้วหรอกหรือ!
คนอื่นไม่มารังแกฉัน ฉันก็จะไม่รังแกเขา หากคนอื่นมารังแกฉัน ฉันก็จะเอาคืนสองเท่าและจะเอาคืนอย่างสาสม!
จี้หลิงชวนพอใจเป็นอย่างมากที่เขาได้เห็นมู่ซีซีเผยกรงเล็บของเธอให้แก่ผู้ที่เข้ามาทำร้ายเธอ
สำหรับพนักงานขายคนอื่นๆที่ยืนมองเฉยๆ จี้หลิงชวนไม่ปล่อยคนเหล่านั้นให้ลอยนวลอย่างแน่นอน เขาจำได้อย่างชัดเจน ในตอนที่พนักงานขายที่ไม่รู้จักกลัวตายคนนั้นกำลังรังแกมู่ซีซี เหล่าพนักงานที่เหลือไม่เพียงแต่ไม่เข้ามาช่วย เหล่าพนักงานนั้นยังมีหน้าหัวเราะเยาะราวกับยืนมองการแสดงโชว์ นี่ก็ไม่ต่างจากการรังแกมู่ซีซีเหมือนกัน
ผู้จัดการที่สวมแว่นกรอบทองเห็นว่าสีหน้าของจี้หลิงชวนดีขึ้น เขาจึงรีบพูดกับจี้หลิงชวนและมู่ซีซีด้วยน้ำเสียงที่ทั้งระมัดระวังทั้งเคารพว่า “คุณชายจี้ หากคุณชายจี้อยากเลือกดูชุดแบบไหน คุณชายสามารถเลือกดูได้เลย…”
ทันทีที่ผู้จัดการพูดจบ จี้หลิงชวนที่อยู่ด้านข้างก็เอื้อมมือไปหยิบชุดเดรสยาวประมาณเข่า สีเหลืองน่ารักสดใสที่มู่ซีซีเคยดูเอาไว้ให้กับมู่ซีซี “ไป ใส่เดรสตัวนี้แล้วออกมาให้ดูหน่อย”
เมื่อมู่ซีซีได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวน เธอตะลึงไปประมาณสิบวินาทีจากนั้นเธอก็ได้สติ เธอมองจี้หลิงชวนด้วยความสงสัย “ฉันต้องใส่เหรอ?”
จี้หลิงชวนมองดูท่าทางที่โง่เขลาและไม่อยากจะเชื่อของมู่ซีซี เขาเม้มริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว “ไม่ใช่เธอใส่แล้วจะให้ใครใส่ ฉันหรือไง? รีบไปเปลี่ยนชุดซะ!”
มู่ซีซีมองท่าทางของจี้หลิงชวนที่เหมือนกับว่าจะซื้อเสื้อผ้าให้กับเธอ เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน เธอจ้องมองจี้หลิงชวนโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ฉันมีเสื้อผ้ามากมาย…ไม่ต้องซื้อหรอก…”
มู่ซีซียังไม่ทันที่จะพูดจบ จี้หลิงชวนก็ขัดจังหวะเธอด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “ฉันพูดแล้ว ไปเปลี่ยนซะ!”
เมื่อฟังคำพูดที่ไม่อาจต้านทานของจี้หลิงชวน มู่ซีซีก็ไม่อาจขัดขืนได้ เธอจึงทำได้เพียงแค่รับชุดเดรสนั้นมา
ผู้จัดการสวมแว่นตากรอบทองรีบวิ่งไปหามู่ซีซีและรีบพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่เคารพ “คุณผู้หญิง เชิญทางด้านนี้ ทางด้านนี้คือห้องลองชุด”
น่าตลกนัก แค่มองท่าทีของจี้หลิงชวนที่มีต่อหญิงสาวคนนี้ เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาไม่กล้าล่วงเกินหญิงสาวคนนี้ เขาต้องคอยดูแลรับใช้อย่างดีและปฏิบัติตัวอย่างระมัดระวัง
ผู้จัดการเดินนำมู่ซีซีไปที่ห้องลองเสื้อผ้าด้วยความเคารพ ส่วนทางด้านจี้หลิงชวนนั้นก็ได้นั่งลงบนโซฟาที่เอาไว้รองรับลูกค้า
สายตาที่เฉียบแหลมกวาดไปทั่วร้านขายเสื้อผ้า จากนั้นผู้จัดการสวมแว่นตากรอบทองก็รีบวิ่งเข้ามา “เสื้อผ้าเหล่านี้ ช่วยฉันเลือกดูเสื้อผ้าไซส์เล็กให้เธอหน่อย แล้วก็เสื้อผ้าทางด้านนู้นด้วย เลือกเสร็จแล้วก็นำทั้งหมดไปให้เธอ บอกให้เธอลองใส่ดู ”
ผู้จัดการไม่รอช้า เขารีบพยักหน้าตอบรับ “รับทราบคุณชาย”
ขณะกล่าว เขารีบไปหยิบเสื้อผ้าที่คุณชายจี้กล่าวเอาไว้มาเตรียมพร้อม
สามนาทีหลังจากนั้น จี้หลิงชวนที่จ้องมองประตูห้องลองชุด ในที่สุดก็เห็นว่าประตูห้องลองชุดถูกผลักออกมาโดยคนด้านใน
จากนั้นประตูค่อยๆเปิดออก มู่ซีซีเปลี่ยนชุดเป็นชุดเดรสสีเหลืองยาวประมาณเข่าดูน่ารักสดใส เธอเดินกุมมือตัวเองอย่างประหม่าและเดินก้มศีรษะออกมาด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่สามารถอธิบายได้
ต้องบอกเลยว่าการเลือกชุดของมู่ซีซีนั้นเยี่ยมมาก
ชุดที่มู่ซีซีได้เลือกไว้นั้นเหมาะกับเธอเป็นอย่างมาก ผิวขาวเนียนของเธอทาบด้วยสีเหลืองอ่อนของชุดเดรส สีเหลืองขับผิวขาวของเธอให้ดูมีออร่าและกระจ่างใสมากยิ่งขึ้น เธอเป็นเหมือนกับเยลลี่ ดึงดูดผู้คนและทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากบีบและขย้ำ
และชุดเดรสตัวนี้ถูกออกแบบมาให้เผยสัดส่วนช่วงเอว เอวที่เรียวบางของมู่ซีซี ทุกครั้งที่จี้หลิงชวนได้สัมผัส เขามักกังวลว่าอาจแหลกคามือเขาได้หากเขาใช้พละกำลังที่รุนแรงมากเกินไป
ตรงช่วงเอวที่เผยสัดส่วนนั้นมีเนื้อผ้าบางๆไม่ได้รัดแน่นจนเกินไปทำให้เธอดูสง่างามมากยิ่งขึ้น
กระโปรงที่ยาวประมาณเข่าเผยให้เห็นขาเนียนขาวเรียวขาวของเธอ
ทันทีที่จี้หลิงชวนเห็นขาคู่นั้นสิ่งแรกที่เขาคิดคือเขาสามารถเคลิบเคลิ้มอยู่กับขาคู่นั้นได้เป็นเวลานานแสนนาน
อืม ไม่เพียงแค่ขาเท่านั้น เอวที่เพรียวบางของมู่ซีซีก็เช่นกัน จี้หลิงชวนสามารถเล่นและหยอกล้อกับมันได้เป็นเวลานาน
ขณะที่เขาครุ่นคิด เขาก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยับยั้งชั่งใจ แววตาที่ไม่สามารถหยั่งเชิงได้มืดลงโดยไม่ตั้งใจ
วินาทีถัดมา โดยไม่รอให้มู่ซีซีที่กำลังก้มหน้าก้มตาได้ทันตั้งตัว เงาสูงโปร่งก็ปกคลุมร่างกายของเธอไว้ทันที
ลมหายใจเย็นเยือกที่คุ้นเคยวนเวียนอยู่บริเวณปลายจมูกของมู่ซีซี วินาทีถัดมา มู่ซีซีที่กำลังนิ่งงันรู้สึกเพียงแค่ว่าคางของเธอกระชับขึ้นและเธอถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น
ในชั่วพริบตาแววตาที่สับสนวุ่นวายใจได้สบสายตาเข้ากับแววตาหยั่งลึกจนยากที่จะคาดเดาได้ของจี้หลิงชวน
เมื่อทั้งคู่ประสานสายตากัน จังหวะการเต้นหัวใจของมู่ซีซีนั้นก็เพิ่มอัตราการเต้นอย่างรวดเร็วโดยไม่สามารถอธิบายได้ สมองของเธอนั้นขาวโพลน เสียงที่ดังก้องอยู่ภายในหูมีเพียงเสียงการเต้นที่รวดเร็วของหัวใจเธอ
ขณะที่มู่ซีซีตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก ทันใดนั้นน้ำเสียงที่ทั้งเสนาะหูและลุ่มลึกของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นข้างหูของเธอ “สวมชุดนี้แล้วสวยมาก!”
ทันทีที่สิ้นเสียง มู่ซีซีจ้องมองจี้หลิงชวนด้วยความงุนงง หลังจากนั้นประมาณสิบวินาทีมู่ซีซีจึงมีปฏิกิริยาตอบโต้ เธอจ้องมองจี้หลิงชวนที่เพิ่งจะพูดจาชมเธอว่าเธอสวย
แก้มที่ขาวนวลก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อราวกับว่าเพิ่งปัดบลัชออน
มู่ซีซีลังเล เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับจี้หลิงชวนว่าอย่างไร ทันใดนั้นเสียงของจี้หลิงชวนก็เรียกสติเธออีกครั้ง “ลองเอาตัวอื่นไปลองด้วย”
เมื่อมู่ซีซีได้ยิน เธอพยักหน้าด้วยความงุนงง เสื้อผ้าหลายชิ้นถูกยัดลงในมือของเธอ จากนั้นผู้จัดการก็พาเธอไปยังห้องลองชุดอีกครั้ง
หลังจากที่เธอลองเสื้อผ้าหลากหลายชุดจนเสร็จสิ้น การเปลี่ยนชุดหลายต่อหลายครั้งนั้นทำให้ร่างกายของมู่ซีซีมีเหงื่อท่วมตัว
ต้องบอกเลยว่า สายตาของจี้หลิงชวนนั้นเฉียบคมมาก เสื้อผ้าที่เขาเลือกให้กับมู่ซีซีนั้นดูดีกว่าเดรสกระโปรงสีเหลืองอ่อนที่มู่ซีซีเลือกเสียด้วยซ้ำ
ทั้งหมดล้วนเหมาะสมกับมู่ซีซีเป็นอย่างมาก
หลังจากลองชุดสุดท้ายเสร็จแล้ว ภายในใจของมู่ซีซีก็รู้สึกโล่งใจ เธอเปลี่ยนกลับเป็นชุดที่เธอสวมก่อนหน้านี้ เธอเดินไปตรงหน้าของจี้หลิงชวน เธอไม่สามารถเดาได้เลยว่าจี้หลิงชวนคิดจะทำอะไรต่อ เธอจึงเริ่มพูดกับจี้หลิงชวนว่า “ลองเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ตอนนี้เราไปกันได้หรือยัง?”
จี้หลิงชวนชำเลืองมองมู่ซีซี จากนั้นเขาก็หันไปออกคำสั่งกับผู้จัดการที่ยืนอยู่ด้านข้าง “นำเสื้อผ้าทั้งหมดที่เธอลองเมื่อครู่นี้ไปใส่ถุงซะ!”
เมื่อมู่ซีซีได้ยิน เธอผงะไปชั่วขณะ เธอมองจี้หลิงชวนด้วยแววตาที่โง่เขลา จากนั้นเธอก็เข้าใจว่าจี้หลิงชวนกำลังจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอ?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ สิ่งแรกที่สมองของมู่ซีซีนึกได้ก็คือราคาห้าหลักของเสื้อผ้าพวกนั้น
แล้วเมื่อครู่มู่ซีซีลองเสื้อผ้าไปประมาณหกถึงเจ็ดชุด รวมๆแล้วเป็นราคาหลักแสน!