รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 232: ผมต้องการแค่มู่ซีซีเท่านั้น!

ตอนนี้เมื่อจี้หลิงชวนนึกขึ้นได้ เขาคิดว่าคุณย่าคงสังเกตเห็นตั้งแต่ที่เขารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ไม่น่าล่ะเมื่อคุณย่ากลับจากโรงพยาบาลพอถึงบ้านปุ๊บก็สั่งให้คุณแม่จางเลือกผู้ชายที่อายุเหมาะสมกับมู่ซีซี และรีบนัดมู่ซีซีออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ ที่แท้ก็เพราะอยากให้เธอไปดูตัวกับชายอื่นนี่เอง
ในขณะที่จี้หลิงชวนคิดอยู่นั้นคิ้วของเขาก็ขมวดแน่นขึ้นทันที แววตาจ้องมองไปที่คุณนายหญิงจี้: “คุณย่าครับ ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันมีลูกพี่ลูกน้องที่แต่งงานกันตั้งมากมาย ถ้าเป็นเช่นนั้นผมและมู่ซีซีเราทั้งสองก็สามารถคบกันได้เช่นกัน”
ทันทีที่จี้หลิงชวนพูดจบ คุณนายหญิงจี้มีสีหน้าที่เคร่งขรึมทันที หากเธอไม่กังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของจี้หลิงชวนแล้วล่ะก็ เกรงว่าในตอนนี้ไม้ค้ำในมือของเธอจะขว้างใส่ร่างกายของจี้หลิงชวน คุณนายหญิงจี้ตบโต๊ะอีกครั้ง มองจี้หลิงชวนอย่างดุเดือดพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว และอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด: “จี้หลิงชวน! ย่าจะบอกแกไว้ตอนนี้เลยนะ คนอื่นสามารถทำได้ แต่ตระกูลจี้ของเราทำไม่ได้เด็ดขาด! แกจำไว้ให้ดี! ซีซีเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของแก！ในชีวิตนี้เธอสามารถเป็นได้แค่น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของแกได้เท่านั้น!”
ในขณะที่คุณนายหญิงจี้* พูดด้วยน้ำเสียงที่หอบและพูดต่อว่า: “จี้หลิงชวน ตอนนี้แกก็ไม่ใช่เด็กแล้ว พรุ่งนี้ย่าจะให้ซินแสดูคนที่ดวงสมพงษ์กับแก แล้วเลือกคนที่คู่ควรให้แต่งงานกับแก!”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินสิ่งนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นมากยิ่งขึ้น และเขาเงยหน้าขึ้นมองคุณนายหญิงจี้ และยืนกรานว่า: “คุณย่าครับ ผมไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนอีก! ผมต้องการแค่มู่ซีซีเท่านั้น!”
เมื่อคุณนายหญิงจี้ได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวน เธอโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอตบโต๊ะอย่างแรง หัวใจแทบวาย แล้วเธอก็เป็นลมล้มไปทันที
“คุณย่า!!!” จี้หลิงชวนตกใจจนหน้าซีดเซียว และรีบเข้าไปพยุงตัวของคุณนายหญิงจี้ทันที *
มู่ซีซียังคงยืนอยู่ข้างนอกเมื่อเธอได้ยินเสียงตื่นตระหนกเอะอะโวยวายของจี้หลิงชวนดังมาจากห้องเก็บหนังสือ เธอก็ตกใจจนสั่นเทาและไม่สนใจความตื่นตระหนกอื่น ๆรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ประตูถูกผลักเปิดออก เธอก็เห็นจี้หลิงชวนกำลังพยุงตัวของคุณนายหญิงจี้ที่เป็นลมไม่ได้สติอยู่ แล้วเธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องเก็บหนังสืออย่างรวดเร็ว
จี้หลิงชวนขับรถไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
คุณนายหญิงจี้ซึ่งอยู่ในอาการโคม่าถูกส่งตัวไปที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลอีกครั้ง
จี้หลิงชวนและมู่ซีซีทั้งสองคนกำลังรออยู่นอกห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อ
ผ่านไปชั่วโมงกว่าในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก ทันทีที่คุณหมอเดินออกมา เขาก็ถูกห้อมล้อมด้วยจี้หลิงชวนและมู่ซีซี คุณหมอมองคนทั้งสองคนที่มีอาการตื่นตระหนกตกใจก็รีบพูดเพื่อให้พวกเขาสบายใจว่า: “คุณชายจี้ครับ คุณหนูซีซีครับ หลายเดือนมานี้คุณนายหญิงจี้สุขภาพร่างกายดีขึ้นมาก ดังนั้นอาการของเธอพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ ตอนนี้เธอฟื้นแล้ว แต่คืนนี้ต้องให้นอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลเพื่อสังเกตการณ์สักคืนก่อนนะครับ”
หลังจากที่จี้หลิงชวนและมู่ซีซีได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูดแล้ว พวกเขาจากที่ตื่นตระหนกตกใจกลัวค่อย ๆโล่งใจอีกขึ้นทันที
ในขณะที่พูดอยู่นั้นคุณนายหญิงจี้ที่นอนอยู่เตียงคนไข้ก็ถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉิน
จี้หลิงชวนและมู่ซีซีทั้งสองคนรีบมองไปที่คุณนายหญิงจี้ซึ่งอยู่บนเตียงคนไข้อย่างรวดเร็ว
แค่เหลือบมองไปที่คุณนายหญิงจี้แวบหนึ่ง จี้หลิงชวนและมู่ซีซีก็สบตากัน ทั้งคู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่ามู่ซีซีรู้สึกไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าการฟื้นคืนมาคราวนี้ของคุณนายหญิงจี้มันแปลก ๆไป
เห็นเพียงแค่คุณนายหญิงจี้ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ซึ่งเพิ่งถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินนั้นมีสีหน้าที่ซีดเซียว ก่อนหน้านี้เธอมีดวงตาที่สดใส แต่ตอนนี้ดวงตาเป็นเหมือนดวงดาวที่หรี่ลงและสลัวยังไงยังงั้นแหละ เธอจ้องมองไปที่เพดานทางเดินของโรงพยาบาลอย่างเหม่อลอย
จนกระทั้งคุณนายหญิงจี้ถูกจัดให้เข้าห้อง VIP ของโรงพยาบาล คุณนายหญิงจี้ยังคงมีท่าทางที่เหม่อลอยอยู่เหมือนเดิม
ตลอดทาง แววตาของเธอนั้นไม่ได้จ้องมองจี้หลิงชวนและมู่ซีซีทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย
มู่ซีซีและจี้หลิงชวนทั้งสองมองท่าทางของคุณนายหญิงจี้ เมื่อเห็นสภาพเช่นนี้ในใจของพวกเขาทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความกังวลขึ้นมาอักครั้ง ทั้งสองมองคุณนายหญิงจี้พร้อมพูดพร้อมกันว่า: “คุณย่า?”
ไม่กี่วินาที ดวงตาของคุณนายหญิงจี้ก็เคลื่อนไหวราวกับฟื้นคืนสติ ดวงตาของเธอจ้องไปที่ร่างของจี้หลิงชวนและมู่ซีซีที่อยู่ข้าง ๆ ริมฝีปากของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย และน้ำเสียงที่อ่อนแรงก็ค่อย ๆ พูดขึ้นว่า: “หลิงชวน ซีซี ย่าสบายดี หลานทั้งสองคนควรออกไปก่อนเถอะ ย่าอยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ”
หลังจากฟังคำพูดของคุณนายหญิงจี้แล้ว จี้หลิงชวนและมู่ซีซีก็มองหน้ากัน ในตอนนี้ทั้งคู่รู้สึกว่าทางที่ดีควรฟังคุณย่าบอกดีกว่า แม้ว่าจะยังเป็นกังวล แต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าให้คุณนายหญิงจี้
เมื่อเดินไปถึงที่ประตู จี้หลิงชวนขมวดคิ้วและมองย้อนกลับไปดูคุณนายหญิงจี้อย่างกังวลใจ และกล่าวเสริมว่า: “คุณย่าครับ เราอยู่ข้างนอกนี้นะครับ ถ้าคุณอยากต้องการอะไรก็เรียกหาเราได้ตลอดเลยนะครับ”
คุณนายหญิงจี้ไม่ได้พูดอะไร แต่พยักหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ จี้หลิงชวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกจากห้องพักฟื้นคนไข้ พร้อมกับมู่ซีซี
มู่ซีซีเดินตามหลังเขา และในขณะที่เธอหันไปปิดประตูห้องพักฟื้นคนไข้นั้น มู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองคุณนายหญิงจี้ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้อีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าอยู่ไกลจนดูได้ไม่ชัดเจน หรือว่ามู่ซีซีคิดไปเอง เธอเห็นว่าคุณนายหญิงจี้น้ำตาไหลไม่หยุด
ประตูห้องถูกปิดลง จี้หลิงชวนกังวลและรู้สึกไม่ค่อยวางใจ และพามู่ซีซีไปพบแพทย์ที่รักษาคุณย่าโดยตรง
“คุณหมอครับ คุณย่าของผมท่านไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วใช่ไหมครับ ？” จี้หลิงชวนขมวดคิ้วแน่น
“คุณชายจี้ครับ เราได้ตรวจร่างกายให้คุณนายหญิงจี้แล้วนะครับ ผมยืนยันว่าร่างกายของคุณนายหญิงจี้ไม่ได้มีปัญหาร้ายแรงใดๆ ในตอนนี้” แพทย์กล่าวด้วยความมั่นใจ
ในขณะที่ฟังอยู่นั้นมู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะถามต่อว่า: “คุณหมอคะ ถ้าเช่นนั้นแล้วทำไมหลังจากที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินคุณย่าก็มีอาการแปลก ๆอย่างบอกไม่ถูกล่ะคะ และเมื่อกี้นี้เพิ่งไล่ฉันกับจี้หลิงชวนออกจากห้องพักฟื้นคนไข้ด้วยละคะ”
หมอขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของมู่ซีซี และอ่านเวชระเบียนของคุณนายหญิงจี้อีกครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน คุณหมอก็มองไปที่จี้หลิงชวนและมู่ซีซีแล้วพูดกับทั้งสองคนว่า： “ดูอาการของคุณนายหญิงจี้ตอนนี้ อาจมีความเป็นไปได้ว่า หลังจากที่สมองของคุณนายหญิงจี้ได้รับการกระทบกระเทือนแล้ว บังเอิญไม่ระวังอาจทำให้ความทรงจำที่เธอเคยสูญเสียไปเมื่อครั้งที่แล้วกลับคืนมาก็เป็นได้”
โครงสร้างของสมองมนุษย์นั้นลึกลับและซับซ้อนมาก บ่อยครั้งการเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ความทรงจำหายไป และบางครั้งความทรงจำก็ฟื้นคืนกลับมาเพราะสาเหตุบางอย่างก็เป็นได้
เมื่อฟังคำพูดของคุณหมอ จี้หลิงชวนและมู่ซีซีก็ตกใจและสบตากันโดยอัตโนมัติ หลังจากได้สติกลับคืนมา ทั้งสองก็ลุกขึ้นยืนด้วยความกังวลทันทีและรีบไปที่ห้อง VIP ห้องที่คุณนายหญิงจี้พักฟื้นตัวอยู่
ทันทีที่เดินไปที่ประตูห้องพักฟื้นคนไข้ จี้หลิงชวนก็เอื้อมมือออกไปเพื่อจะเคาะประตูแล้วพูดอย่างเร่งรีบ: “คุณย่า คุณย่าสบายดีไหมครับ？ ผมมีเรื่องบางอย่างอยากเข้าไปคุยกับคุณย่าครับ”
ทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซีคิดว่าพวกเขาคงจะถูกปฏิเสธแล้ว สุดท้ายในห้องพักฟื้นคนไข้ก็มีน้ำเสียงที่อ่อนแรงของคุณนายหญิงจี้ดังขึ้น: “หลานทั้งสองคนเข้ามาสิ”
ประตูเปิดออกทันที จี้หลิงชวนและมู่ซีซีทั้งสองรีบเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นคนไข้ทันที