รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 239 มู่ซีซี เธอเป็นคนพิเศษ

นิ้วมือทั้งสิบกำแน่น น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลเมื่อครู่กลับรินไหลออกมาอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง
เป็นไปได้อย่างไร? ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ จี้หลิงชวนเลี่ยงการจูบของเธอและเห็นได้ชัดว่าเธอต้องการใครสักคนที่จะปลอบโยนเธอในตอนนี้ แต่จี้หลิงชวนกลับทิ้งเธอไว้เพียงลำพังและจากเธอไป…
เกิดอะไรขึ้นกับจี้หลิงชวนในช่วงห้าปีที่ผ่านมา? หรือว่าจี้หลิงชวนนั้นลืมเธอไปแล้ว หรือข้างกายเขามีผู้หญิงคนอื่นแล้ว?
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เล็บที่แหลมคมของชูหยาวก็แทงเข้าที่ฝ่ามือของเธออย่างรุนแรง
เมื่อจี้หลิงชวนก้าวออกจากคฤหาสน์ ฟางเซิ่งก็เตรียมสตาร์ทรถและขับออกไป เมื่อเห็นว่าจี้หลิงชวนเปิดประตูเบาะหลังและก้าวเข้ามาภายในรถ แววตาของฟางเซิ่งก็อดไม่ได้ที่จะส่องประกายความประหลาดใจ เขาคิดว่าไม่ง่ายเลยที่คุณชายจี้และชูเหยาที่พรากจากกันไปเป็นระยะเวลาห้าปีจะกลับมาพบกันอีก เขาคิดว่าคืนนี้จี้หลิงชวนอาจจะค้างที่นี่
ทันทีที่จี้หลิงชวนเข้ามาภายในรถ เขาก็มองไปยังฟางเซิ่งที่อยู่ด้านหน้าและออกคำสั่งว่า “กลับไปหามู่ซีซี”
ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของฟางเซิ่ง เขารีบพยักหน้าด้วยความเคารพ จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถและขับรถไปยังคฤหาสน์ที่มู่ซีซีอาศัยอยู่
หลังจากที่รถออกตัวมาได้ไม่นานนัก น้ำเสียงที่ลุ่มลึกและกระชับของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นภายในห้องโดยสารที่เงียบสงบ “ฟางเซิ่ง หนึ่งสัปดาห์ที่ฉันอยู่อเมริกา มู่ซีซีเป็นอย่างไรบ้าง?”
เขาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นจี้หลิงชวนก็ถามด้วยน้ำเสียงที่น่าอึดอัดใจว่า “เธอได้ถามถึงฉันบ้างไหม?”
ฟางเซิ่งขับรถและตอบจี้หลิงชวนด้วยความเคารพว่า “คุณชายจี้ คืนที่คุณชายจี้บินไปอเมริกา คุณมู่ได้โทรศัพท์มาหาผม ผมบอกคุณมู่ไปว่าคุณชายเดินทางไปทำธุรกิจที่อเมริกา คุณมู่ก็วางสายโทรศัพท์ไปและหลังจากนั้นคุณมู่ก็ไม่ได้โทรหาผมอีกเลย ได้ยินป้าหลิงบอกว่าสัปดาห์นี้คุณมู่ไปบ้านพักคนชรา คอยอยู่เป็นเพื่อนนายหญิงปลูกดอกไม้และคอยดูแลนายหญิง”
เมื่อได้ยินคำพูดของฟางเซิ่ง ความคิดของจี้หลิงชวนก็อดไม่ได้ที่จะฉายภาพมู่ซีซีคอยอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าและคอยดูแลดอกไม้และต้นไม้เหล่านั้นเป็นเพื่อนคุณย่าของเขา มุมปากของเขาขยับเล็กน้อยและเผยรอยยิ้มออกมา
จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูบันทึกการโทร ปรากฏว่ามู่ซีซีนั้นโทรหาเขาเพียงสองครั้งในขณะที่เขาอยู่บนเครื่องบินเพื่อบินไปอเมริกา หลังจากนั้นมู่ซีซีก็ไม่ได้โทรหาเขาอีกเลย
มุมปากที่โค้งงอเล็กน้อยของจี้หลิงชวนก็หุบลงในทันที เขาเม้มริมฝีปากแน่นและภายในใจของเขาก็รู้สึกอึดอัดอย่างไม่สามารถอธิบายได้
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง รถก็ได้จอดลงบริเวณหน้าประตูของคฤหาสน์ จี้หลิงชวนลงจากรถ เขาเหลือบมองหน้าต่างห้องนอนมาสเตอร์โดยไม่รู้ตัว
หน้าต่างนั้นมืดสนิท จี้หลิงชวนยกข้อมือขึ้นและดูนาฬิกาบนข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลาประมาณตีสามแล้ว เขาคาดว่ามู่ซีซีก็คงจะเข้านอนไปนานแล้ว
หลังจากที่ให้ฟางเซิ่งกลับไปแล้ว จี้หลิงชวนก็หยิบกุญแจออกมา เปิดประตูคฤหาสน์และเดินขึ้นไปชั้นบน
มู่ซีซีที่กำลังหลับอยู่ จู่ๆเธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังโดนก้อนหินขนาดใหญ่กดทับร่างกายของเธอ เธอรู้สึกหนักและหายใจค่อนข้างลำบาก
มู่ซีซีลืมตาขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ ความมืดภายในห้องนั้นเผยร่างเงาสีดำที่กำลังกดทับร่างกายของเธอไว้
เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก อาการง่วงนอนหายไปอย่างทันตา สีหน้าของเธอซีดเผือดในชั่วขณะ เธออ้าปากกว้างด้วยความกลัวอย่างไม่รู้ตัวและคิดจะกรีดร้องออกมา
แต่ยังไม่ทันทีมู่ซีซีจะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ริมฝีปากบางและอ่อนนุ่มก็ปิดผนึกริมฝีปากที่เปิดอ้าเล็กน้อยของมู่ซีซีในทันที
รสชาติที่คุ้นเคย การแสดงความเป็นเจ้าของที่คุ้นเคย ความดุร้ายที่คุ้นเคย
หัวใจของมู่ซีซีที่แทบจะร่วงหล่นก็กลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม จี้หลิงชวน!
ในเวลาต่อมา ริมฝีปากบางของจี้หลิงชวนก็ขยับไปยังใบหูของมู่ซีซี เขางับติ่งหูเบาๆและเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าว่า “ไม่ต้องกลัว ฉันเอง”
เมื่อได้ยินเสียงของจี้หลิงชวน ดวงตาของมู่ซีซีก็แดงระเรื่ออย่างไม่อาจหาสาเหตุได้ เธอยกมือขึ้นและผลักไสจี้หลิงชวนโดยไม่รู้ตัว เธอกัดริมฝีปากและพูดว่า “จี้หลิงชวน! คุณปล่อยฉัน!”
น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความคับข้องใจอย่างไม่อาจอธิบายได้ เมื่อจี้หลิงชวนได้ยิน เขาขมวดคิ้วแน่น จากนั้นเขาปล่อยมือโดยไม่รู้ตัวและเอื้อมมือไปเปิดไฟ
เสียงติ๊กดังขึ้น ไฟภายในห้องก็สว่างทันที จากนั้นจี้หลิงชวนก็เห็นดวงตาที่แดงก่ำของมู่ซีซี หัวใจของเขาอ่อนยวบลงทันตา เขาเอื้อมมือออกไปและคว้ามู่ซีซีเข้ามาภายในอ้อมแขนของเขา “เป็นอะไรไป?”
มู่ซีซีเองก็ไม่รู้ว่าเธอนั้นเป็นอะไรไป แต่ตอนนี้เมื่อมองดูจี้หลิงชวน มู่ซีซีก็รู้สึกโกรธเคือง
มู่ซีซีไม่อาจหลุดพ้นจากอ้อมกอดของจี้หลิงชวน ร่างกายของเธอแข็งทื่อและปล่อยให้จี้หลิงชวนกอดอยู่อย่างนั้น เธอเอื้อมมือออกไปและหยิบผ้านวมมาจากนั้นเธอก็ซุกหน้าของตัวเองไว้พร้อมกับพูดเสียงอู้อี้ “ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันอยากนอน!”
จี้หลิงชวนมองพฤติกรรมที่โกรธเคืองของมู่ซีซี ริมฝีปากของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา เขาเหยียดมือออกเพื่อดึงผ้านวมที่กำลังคลุมศีรษะของมู่ซีซีไว้ นิ้วเรียวยาวสัมผัสมู่ซีซีที่งดงามอย่างอ่อนโยนและสัมผัสริมฝีปากที่เย้ายวน เมื่อมองไปยังท่าทางที่โกรธเคืองของมู่ซีซีแล้วจี้หลิงชวนก็คิดขึ้นได้ว่าที่มู่ซีซีโกรธเช่นนี้อาจเป็นเพราะว่าเขาไปต่างประเทศเป็นเวลานานถึงหนึ่งสัปดาห์และไม่บอกกล่าวอะไรเธอเลยสักคำ
เมื่อคิดได้เช่นนั้น น้ำเสียงของจี้หลิงชวนก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว “ขอโทษ อาทิตย์ที่แล้วฉันไปอเมริกาเพราะว่ามีเรื่องด่วน ฉันลืมบอกเธอก่อนที่จะไป ฉันขอโทษ หลังจากนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว”
เมื่อได้ยินจี้หลิงชวนกล่าวขอโทษ มู่ซีซีก็นิ่งงันไปชั่วขณะ เธอไม่คาดคิดว่าคนที่เย่อหยิ่งเช่นจี้หลิงชวนจะพูดขอโทษเธอ
ความรู้สึกขุ่นเคืองก่อนหน้านี้ที่อยู่ภายในใจก็พลันหายไปในทันที
เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองจี้หลิงชวน เมื่อเห็นคิ้วที่งดงามของจี้หลิงชวนขมวดแน่นเผยให้เห็นถึงความอ่อนล้า ใจของเธอก็อ่อนลงในทันที ตอนนี้ก็คงจะเกือบเช้าแล้ว จี้หลิงชวนอาจจะตรงจากสนามบินและรีบกลับบ้าน เขาคงจะเหนื่อยมาก
ขณะครุ่นคิด มู่ซีซีเม้มริมฝีปากแน่น เธอผลักไหล่ของจี้หลิงชวน “คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ ดึกมากแล้ว อาบน้ำแล้วก็รีบเข้านอน”
แม้ว่าเสียงของมู่ซีซีจะยังคงเคืองขุ่นอยู่เล็กน้อยแต่กลับเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจี้หลิงชวน
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินเช่นนั้น ริมฝีปากของของก็ขยับเล็กน้อย เขากลืนน้ำลายอย่างยับยั้งชั่งใจและอดไม่ได้ที่จะสัมผัสคางของมู่ซีซีและมอบจุมพิตที่ลึกซึ้งให้กับเธอ
กระทั่งจี้หลิงชวนลิ้มรสความหวานของมู่ซีซีจนพอใจเขาจึงปล่อยมู่ซีซีและลุกขึ้นไปยังห้องอาบน้ำ
หลังจากถูกปลุกก็ถูกจูบ หลังจากถูกจุมพิต มู่ซีซีเองก็ไม่ค่อยรู้สึกง่วง เธอได้ยินเสียงน้ำไหลดังมาจากในห้องน้ำ หัวใจของเธอที่กำลังเต้นอยู่ภายในอกก็เต้นรัวมากยิ่งขึ้น ตึกตักตึกตัก
ไม่นานนักจี้หลิงชวนสวมชุดนอนก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ผมของเขายังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ เมื่อเห็นว่าจี้หลิงชวนไม่ได้ตั้งใจที่จะเช็ดผมของเขาและเขานั้นกำลังจะเตรียมตัวเอนกายนอน มู่ซีซีรู้สึกทึ่งเล็กน้อย เธอรีบลุกขึ้นและเอื้อมมือคว้าแขนของจี้หลิงชวนพร้อมกับเอ่ยว่า “ผมยังไม่แห้งเลย เข้านอนแบบนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เป็นหวัดกันพอดี”