รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 240 สัมผัสที่หกของการนอกใจ

มู่ซีซีพูดพลางลงจากเตียงและเข้าไปภายในห้องอาบน้ำเพื่อหาผ้าเช็ดผมที่สะอาด ไม่ง่ายเลยที่จี้หลิงชวนจะทำตัวเป็นเหมือนเด็กประถมเช่นนี้ เขานั่งหลังตรงและปล่อยให้มู่ซีซีเช็ดและทำความสะอาดผมของเขา
เมื่อผมแห้งสนิท มู่ซีซีก็เก็บผ้าเช็ดผมและพูดกับจี้หลิงชวนว่า “เสร็จแล้ว คุณไปนอนเถอะ”
ทันทีที่สิ้นเสียง มุมปากของจี้หลิงชวนกระตุก ทันใดนั้นเขาเอื้อมมือออกไปและคว้าเอวเรียวบางของมู่ซีซีไว้ พลังแขนที่แข็งแกร่งก็ดึงร่างของมู่ซีซีเข้าสู่อ้อมแขนที่ร้อนแรงของเขา
มู่ซีซีร้องอุทานด้วยความตื่นตกใจ ผ้าเช็ดตัวที่เธอถืออยู่ในมือก็ร่วงหล่นลงบนพื้น เมื่อมู่ซีซีได้สติ เธอพบว่าเธอนั้นอยู่ภายใต้แรงกดดันจากจี้หลิงชวนเช่นเคย
มู่ซีซีจ้องมองจี้หลิงชวนที่อยู่ในระยะประชิด แก้มขาวนวลอดไม่ได้ที่จะแดงระเรื่อราวกับเพิ่งปัดบลัชออน วินาทีถัดมา จี้หลิงชวนก้มศีรษะลงและซุกไซ้บริเวณต้นคอของมู่ซีซี เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆและรับกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของมู่ซีซี
มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะผลักไหล่ของจี้หลิงชวนเบาๆและกระซิบถามว่า “จี้หลิงชวน..คุณ คุณไม่เหนื่อยเหรอ?”
เมื่อได้ยินมู่ซีซีถามเช่นนั้น ริมฝีปากของจี้หลิงชวนก็กระตุกเล็กน้อย เขาขยับส่วนของร่างกายที่ยกระดับขึ้นสัมผัสร่างกายของมู่ซีซีพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พิสูจน์ด้วยข้อเท็จจริงที่ว่าเขาไม่เพียงไม่เหนื่อยแต่ยังเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง!
ท้ายที่สุดมู่ซีซีก็ทำได้เพียงแค่แสดงสีหน้าที่แดงระเรื่อและขอความเมตตา
เวลาประมาณตีสี่ ตีห้าแล้ว ท้องฟ้าเริ่มสว่าง จี้หลิงชวนจึงปล่อยมู่ซีซีให้เป็นอิสระ เขาเห็นว่าร่างกายของมู่ซีซีนั้นมีเหงื่อเต็มตัว เกรงว่ามู่ซีซีอาจจะนอนหลับไม่สบาย ดังนั้นเขาจึงหาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้กับเธอ จากนั้นเขาก็กอดเธอและผล็อยหลับไป
ทั้งสองคนหลับจนกระทั่งสิบโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น มู่ซีซีตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกหิว ทันทีที่มู่ซีซีขยับ จี้หลิงชวนที่กอดเธอไว้ก็ตื่นขึ้น
เมื่อเขาก้มศีรษะลง จี้หลิงชวนก็เห็นมู่ซีซีที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง ผมของเธอนั้นยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าเล็กๆนั้นดูไร้เดียงสา น่ารักดั่งลูกแมวตัวน้อย เมื่อจี้หลิงชวนเห็นเช่นนั้นหัวใจของเขารู้สึกอยากกลั่นแกล้ง ดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้จมลึกลงไปเล็กน้อยและวินาทีถัดมาจี้หลิงชวนโน้มตัวเข้าหามู่ซีซีและสัมผัสใบหน้าของเธอพร้อมกับมอบจุมพิตที่ลึกซึ้งให้กับเธอ
หลังจากที่ได้ลิ้มรสความหวานของมู่ซีซีจนพอใจแล้ว จี้หลิงชวนก็กระตุกริมฝีปากของเขา เขาปล่อยริมฝีปากที่แดงและบวมของมู่ซีซีเป็นอิสระจากนั้นก็เคลื่อนตัวไปข้างใบหูของมู่ซีซีและพูดว่า “อรุณสวัสดิ์”
เมื่อได้ยินเสียงที่ลุ่มลึกของจี้หลิงชวน ความคิดของมู่ซีซีก็วนกลับมา ใบหน้าที่ขาวนวลแดงระเรื่อในทันทีและตอบกลับโดยไม่รู้ตัวว่า “อะ อรุณสวัสดิ์…”
มู่ซีซีเกรงว่าหากยังคงเอ้อระเหยอยู่กับจี้หลิงชวน เธออาจจะลุกจากเตียงไม่ได้ เธอจึงรีบเปิดผ้าห่มและลุกออกจากเตียงอย่างรวดเร็ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาและเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงแล้ว มู่ซีซีก็รีบจ้องมองจี้หลิงชวนและพูดว่า “ตลอดหนึ่งสัปดาห์ คุณไม่ได้ไปเยี่ยมคุณย่าเลย วันนี้เป็นวันอาทิตย์พอดี คุณไม่ต้องทำงาน ไปเยี่ยมคุณย่าที่บ้านพักคนชรากันไหม? เมื่อวานนี้คุณย่าก็พูดถึงคุณ”
จี้หลิงชวนมองใบหน้าแดงระเรื่อที่น่ารักของมู่ซีซีแล้วพยักหน้า “เอาสิ รอทานอาหารเช้ากันก่อนแล้วเราก็ค่อยไปบ้านพักคนชราด้วยกัน”
หลังจากที่มู่ซีซีและจี้หลิงชวนทานอาหารเช้ากันเสร็จแล้ว จี้หลิงชวนก็ขับรถและพามู่ซีซีไปยังบ้านพักคนชรา
มู่ซีซีจำได้ว่าเมื่อวานนี้คุณย่าบอกว่าอยากทานปลาเปรี้ยวหวาน เธอจึงขอให้จี้หลิงชวนพาเธอไปยังร้านอาหารซูโจว หลังจากที่สั่งอาหารหลายเมนูที่นายหญิงจี้ชอบแล้วทั้งสองก็ตรงไปยังบ้านพักคนชราและอาจทันเวลาที่จะได้ทานอาหารเที่ยงพร้อมกับนายหญิงจี้
เมื่อไปยังบ้านพักคนชราก็ทันเวลาทานมื้อเที่ยงพอดี เมื่อนายหญิงจี้เห็นว่าจี้หลิงชวนก็มาด้วย เธอเผยรอยยิ้มในทันที “ในที่สุดหลานย่าก็กลับมาแล้ว ครั้งนี้ทำไมไปทำธุระที่อเมริกานานขนาดนั้น?”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ฟังคำถามของนายหญิงจี้ ใบหน้าของชูเหยาก็ปรากฏขึ้นภายในความคิดของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาตกตะลึงเล็กน้อย เขาฟื้นคืนสติอย่างรวดเร็ว สายตาของเขาจ้องมองนายหญิงจี้และตอบว่า “จู่ๆที่อเมริกาก็เกิดปัญหาเร่งด่วนเลยต้องรีบไปจัดการ ตอนนี้แก้ไขปัญหาเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
ทั้งมู่ซีซีและนายหญิงจี้ต่างก็คิดว่าเป็นเพราะเรื่องงานของจี้หลิงชวนจึงไม่ได้ถามอะไรมากนัก ทั้งสามคนนั้นมีความสุขด้วยกัน มู่ซีซีและจี้หลิงชวนอยู่เป็นเพื่อนนายหญิงจี้และทานอาหารกลางวันด้วยกัน
วันนี้เป็นวันหยุดของจี้หลิงชวน ช่วงบ่ายจึงไม่มีธุระอะไร เดิมทีจี้หลิงชวนและมู่ซีซีนั้นวางแผนที่จะอยู่ทานอาหารค่ำกับคุณย่าจึงค่อยกลับ
แต่หลังจากที่ทานอาหารกลางวันเสร็จได้ไม่นาน โทรศัพท์ของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้น
หน้าจอโทรศัพท์แสดงหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย จี้หลิงชวนขมวดคิ้วแน่นในทันที
“ฉันไปรับโทรศัพท์ก่อน”
จี้หลิงชวนมองนายหญิงจี้และมู่ซีซีพร้อมกับพูด หลังจากนั้นเขาก็เดินออกมาจากห้องของนายหญิงจี้ หลังจากเดินไปตามทางเดินเขาก็หยุดนิ่งบริเวณมุมทางเดินและกดเชื่อมต่อสายโทรศัพท์ ทันทีที่โทรศัพท์แนบหู เสียงที่อ่อนโยนของชูเหยาก็ดังขึ้นตามที่คาด “หลิงชวน ฉันเอง ชูเหยา ขอโทษด้วย ฉันถามเบอร์โทรศัพท์ของคุณจากเวินจิ่ง ฉันโทรมารบกวนคุณหรือเปล่า?”
“เปล่า”
จี้หลิงชวนตอบ เมื่อได้ยินชูเหยาที่อยู่ปลายสายกำลังลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง จี้หลิงชวนจึงขมวดคิ้วแน่นและถามออกไปตรงๆว่า “เป็นอะไร? ชูเหยา เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
“หลิงชวน บ่ายนี้คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า? ช่วยไปสุสานของพ่อและแม่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากไปพบพวกเขา แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน…” น้ำเสียงของชูเหยาเอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินเช่นนั้นและนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับชูเหยา เขาไม่อาจปฏิเสธได้ เขายกมือขึ้นและสัมผัสคิ้วของเขาพร้อมกับตอบว่า “อืม ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปรับเธอ”
“ตอนนี้ฉันยังอยู่ที่คฤหาสน์เซอร์ซิส”
หลังจากที่นัดแนะกับชูเหยาเสร็จเรียบร้อย จี้หลิงชวนก็วางสายโทรศัพท์ เขาตรงกลับไปยังห้องของนายหญิงจี้ นายหญิงจี้และมู่ซีซีกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
จี้หลิงชวนเห็นเช่นนั้น ริมฝีปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณย่าซีซี ช่วงบ่ายนี้ผมมีธุระ เดี๋ยวผมขอตัวไปสะสางงานก่อน ช่วงเย็นผมจะกลับมาทานมื้อค่ำด้วย”
มู่ซีซีที่อยู่ด้านข้างจ้องมองแผ่นหลังของจี้หลิงชวนที่กำลังเดินจากไป ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่บ้าน หากรับโทรศัพท์คุยเรื่องงานน้อยมากที่เขาจะปลีกตัวออกไปจากมู่ซีซี…
เมื่อนึกแล้วเมื่อครู่นี้จี้หลิงชวนจงใจที่จะปลีกตัวออกไปรับโทรศัพท์ มู่ซีซีนั้นคิดมากเล็กน้อย
ต้องบอกเลยว่าสำหรับเรื่องแบบนี้ สัมผัสที่หกของผู้หญิงนั้นแม่นยำจนน่ากลัว เพียงแต่ว่าในตอนนี้มู่ซีซียังคงไม่รู้ก็เท่านั้นเอง