รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 248 รอยจูบ

พัวพันกันจนดึก จี้หลิงชวนค่อยยอมปล่อยมู่ซีซีไปอย่างพอใจ แล้วหลับจนถึงเช้าของอีกวัน
เช้าวันต่อมา มู่ซีซีโดนปลุกเพราะนาฬิกาปลุก เพิ่งลืมตาขึ้นมา จึงหันมองไปที่ตำแหน่งข้างๆตัวเอง มีแต่ความว่างเปล่า พอจับผ้าห่มก็เย็นแล้ว จี้หลิงชวนคงตื่นก่อนแล้วสินะ
ขณะคิดในหัวก็มีแต่ภาพพัวพันของเมื่อคืนลอยเข้ามาไม่หยุด หน้าของมู่ซีซีจึงแดงก่ำทันที
หัวใจดวงเล็กๆก็เต้นเร็วเต้นแรงกว่าเดิม
มู่ซีซีรีบตบหน้าตัวเองอย่างเขินอาย แล้วแอบสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้งค่อยทำให้ตัวเองใจเย็นลงได้
เมื่อคืนพัวพันกันจนดึกเกินไป ตอนนี้มู่ซีซีจึงรู้สึกเหนื่อยไปทั้งตัว แต่ว่าวันนี้เป็นวันพุธ ยังต้องไปทำงาน มู่ซีซีกลัวว่าจะสาย จึงรีบดึงผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง
เธอรีบไปอาบน้ำอุ่นที่ห้องอาบน้ำด้วยขาที่อ่อนแรง ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอค่อยรู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย
ตอนที่อาบน้ำแต่งตัว มู่ซีซีกำลังบำรุงผิวหน้ากระจกอยู่ ทันใดนั้นจึงเห็นลำคอขาวๆของตัวเองมีรอยจูบสีแดงที่คลุมเครือหลายที่
มู่ซีซีค่อยนึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืนก่อนที่จะขึ้นเตียง จี้หลิงชวนได้คลุกคลีที่คอเธอด้วย ตอนนั้นโดนจี้หลิงชวนร่ายมนตร์จนสมองมู่ซีซีเบลอ ไม่รู้ตัวเลยว่าจี้หลิงชวนกำลังทำอะไรอยู่ แค่รู้สึกคันๆชาๆที่ลำคอ
พอนึกย้อนตอนนี้ มู่ซีซีจึงหน้าแดงทันที แล้วรีบยื่นมือไปถูที่ลำคอตัวเอง แต่กลับถูรอยแดงๆที่คอไม่ออก แล้วยังทำให้บริเวณรอบๆแดงอีก แล้วยิ่งเห็นชัดกว่าเดิม
มู่ซีซีกัดริมฝีปากอย่างหมดคำพูด ผิวของเธอขาวสว่างอยู่แล้ว ตอนนี้มีรอยจูบเลยเห็นชัดมาก ใครก็ตามที่เห็นรอยจูบนี้ก็คงนึกถึงอะไรบางอย่าง
มู่ซีซีไม่อยากได้รับสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของคนในบริษัท
พอคิดได้แบบนี้มู่ซีซีจึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ค้นไปตั้งนาน ก็หาเสื้อผ้าที่สามารถปกปิดรอยจูบนี้ไม่ได้
ตอนนี้เป็นช่วงฤดูร้อนด้วย มู่ซีซีจะใส่เสื้อคอสูงไปทำงานก็ไม่ได้หรอกมั้ง? ถ้าใส่ไปจริงๆคงดูแปลกกว่าเดิม
เธอมองเสื้อผ้าในตู้แล้วเหม่อ จากนั้นมู่ซีซีค่อยนึกถึงวิธีบางอย่าง เธอจึงหาชุดเดรสสีขาวเรียบๆออกมา จากนั้นก็หยิบผ้าพันคอสีดำบางๆออกมาด้วย
พอผูกผ้าพันคอสีดำที่คอ แล้วมัดเป็นโบว์สวยๆ ซึ่งสามารถปกปิดรอยจูบที่ลำคอมู่ซีซีได้พอดีเลย
มู่ซีซีมองสำรวจอย่างละเอียดหน้ากระจกแล้วจัดผ้าพันคออีกหน่อย พอแน่ใจแล้วว่าคนอื่นมองไม่เห็น ในใจค่อยโล่งอกไปหน่อย จากนั้นค่อยถือกระเป๋าเดินลงไปชั้นล่าง
เพิ่งเดินไปถึงห้องรับแขกจึงเห็นจี้หลิงชวนในห้องอาหารที่นั่งดูนิตยสารการเงินไปด้วยแล้วกินมื้อเช้าไปด้วย
เห็นมู่ซีซีเดินมาแล้ว จี้หลิงชวนจึงวางนิตยสารการเงินในมือลง สายตาที่ลึกลับมองไปทางมู่ซีซีที่หน้าแดงเล็กน้อยแล้วมุมปากก็เลิกขึ้น จึงเผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนๆ
มู่ซีซีดึงเก้าอี้ตรงข้ามจี้หลิงชวนออกแล้วนั่งลง เห็นจี้หลิงชวนเอาแต่จ้องเธอ หน้าของเธอที่หายแดงไปเล็กน้อยแล้วกลับแดงมากกว่าเดิม
เธอจึงอดกะพริบตาให้จี้หลิงชวนไม่ได้แล้วเอ่ยว่า “นาย……นายเอาแต่จ้องฉันทำไม?”
พอฟังเสียงของมู่ซีซี รอยยิ้มที่มุมปากจี้หลิงชวนจึงชัดเจนกว่าเดิม แล้วยิ้มเอ่ยว่า “ทีแรกเมื่อคืนเห็นว่าเธอเหนื่อย วันนี้เช้าเลยจะให้นอนนานหน่อย ก็เลยไม่ได้ปลุกเธอ ทำไมอยู่ๆถึงตื่นเช้าล่ะ?”
ได้ยินคำพูดล้อเลียนของจี้หลิงชวน หน้ามู่ซีซีจึงแดงก่ำกว่าเดิม แล้วจ้องจี้หลิงชวนอย่างทำตัวไม่ถูก ในใจก็แอบคิดว่า ที่เมื่อคืนเธอเหนื่อยขนาดนั้นก็เพราะความต้องการของจี้หลิงชวนที่ไม่มีที่สิ้นสุดไม่ใช่เหรอ!
แต่มู่ซีซีก็ละอายปากที่จะพูดแบบนี้ จึงพึมพำอย่างโมโหว่า “วันนี้ยังต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ……เลยกลัวสาย”
กว่ามู่ซีซีจะได้ย้ายไปแผนกการลงทุน เธอก็ต้องตั้งใจเรียนรู้งานสิ
จี้หลิงชวนได้ยินมู่ซีซีพูดแบบนี้จึงยิ้มมุมปาก “ความจริงวันนี้ฉันจะให้เธอหยุดครึ่งวัน อยากให้เธอพักผ่อนตอนเช้าที่บ้านดีๆ แต่ว่าเหมือนตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว”
จี้หลิงชวนเห็นมู่ซีซีที่หน้าแดง จึงคันมือแล้วยื่นมือไปจับแก้มแดงๆของเธอ ในใจก็มีความคิดที่อยากแกล้งมู่ซีซี จึงขยับไปใกล้ แนบชิดข้างหูมู่ซีซีอย่างมีเลศนัยแล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “อื้อ แรงของเธอก็ไม่เลวเลย ดูเหมือนว่าคืนนี้เราลองท่าอื่นๆได้สินะ”
คำพูดกลั่นแกล้งของจี้หลิงชวนเพิ่งจบ มู่ซีซีก็รู้สึกว่าหูตัวเองร้อนขึ้นมาทันที รีบยื่นมือไปผลักจี้หลิงชวนออก แล้วนั่งตัวตรงอย่างจริงจัง พร้อมมองจี้หลิงชวนตาขวางด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
จี้หลิงชวนยิ้มแล้วเลิกคิ้วใส่มู่ซีซี สายตาที่ลึกลับก็มองไปที่ผ้าพันคอสีดำสวยๆที่คอมู่ซีซี
คอของมู่ซีซีเล็กอยู่แล้ว ถึงแม้จะผูกผ้าพันคอสีดำก็ปกปิดความสวยของเธอไม่ได้ แล้วผ้าพันคอสีดำกลับทำให้ผิวขาวๆของเธอดูมีเสน่ห์มากกว่าเดิมอีก
“ร้อนขนาดนี้ยังผูกผ้าพันคออีก?” จี้หลิงชวนเลิกคิ้ว เหมือนไม่รู้เลยว่าตัวเองทำเรื่องดีๆอะไรไว้
ได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูดเมื่อกี้ มู่ซีซีจึงจ้องจี้หลิงชวนอย่างไม่พอใจ แล้วพูดอย่างโมโหว่า “ก็นายเป็นคนทำเมื่อคืนไม่ใช่เหรอ! รอยจูบเยอะขนาดนั้น ถ้าคนอื่นเห็นจะคิดยังไง……”
ยิ่งพูดเสียงของมู่ซีซีก็เบาลงไปเรื่อยๆ
ความแดงบนใบหน้าก็แดงมากกว่าเดิม
เห็นท่าทางมู่ซีซีที่เขินจนอยากจะหาที่ซ่อนตัว จี้หลิงชวนค่อยนึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืนตอนที่ตัวเองควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้ จึงหลงเหลือรอยจูบไว้ที่คอมู่ซีซีหลายที่
พอคิดได้แบบนี้จี้หลิงชวนจึงรู้สึกแปลกใจ น้ำเสียงก็อ่อนโยนลง แล้วเอ่ยกับมู่ซีซีที่เขินอายก้มหน้าอยู่ว่า “ถ้าตอนนี้ยังเหนื่อยอยู่ กินมื้อเช้าเสร็จแล้วก็ไปนอนต่อเถอะ ค่อยไปบริษัทตอนบ่ายก็ได้”
ได้ยินเสียงที่เป็นห่วงของจี้หลิงชวน มู่ซีซีจึงรู้สึกอบอุ่นใจ แต่มู่ซีซีก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น เธอเพิ่งไปทำงานวันแรก ไม่อยากลางานวันที่สองเลย จึงเงยหน้ามองจี้หลิงชวนแล้วส่ายหน้าให้เขา “ไม่ต้องก็ได้ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว”
พอกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว จี้หลิงชวนจึงขับรถพามู่ซีซีไปที่บริษัทด้วยกัน