รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 306 การทรมานตัวเอง

จี้หลิงชวนถูกเลี้ยงดูมาโดยนายหญิงจี้ แล้วทำไมนายหญิงจี้ถึงจะไม่เข้าใจเขา?
จากการที่จี้หลิงชวนปฏิบัติต่อมู่ซีซีเกินกว่าความสัมพันธ์ของคนปกติ นายหญิงจี้ก็สามารถดูออกว่าในใจของจี้หลิงชวนหลานชายของเธอนั้นมีมู่ซีซีอยู่แล้ว
เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นจี้หลิงชวนรู้สึกใส่ใจและเป็นห่วงเป็นใยใครคนหนึ่งมากเป็นพิเศษ!
แต่ตอนนี้มู่ซีซีกับประสบอุบัติเหตุอย่างกะทันหัน ก็นึกภาพออกว่ามันทำร้ายจิตใจของจี้หลิงชวน มากแค่ไหน!
ยิ่งนายหญิงจี้คิดได้แบบนี้แล้วก็อดที่จะเป็นห่วงจี้หลิงชวนไม่ได้ เธอรีบลืมตาขึ้นมาและพยายามที่จะลุกขึ้น
แม่บ้านจางที่กำลังดูแลนายหญิงจี้อยู่ เมื่อเห็นเธอมีท่าทีอย่างนั้นแล้ว ก็รีบเข้าไปพยุงนายหญิงจี้พร้อมพูดกับเธอว่า”นายหญิง ไม่ต้องตื่นตระหนกไป คุณหมอบอกแล้วว่า คุณต้องพักผ่อน…”
แม่บ้านจางพูดยังไม่ทันจบ นายหญิงจี้ก็พูดขึ้นมาขัดจังหวะเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังว่า“อย่าหวงฉันเลย!รีบไปสั่งให้คนเตรียมรถ โทรหาฟางเซิ่งสิและถามว่าตอนนี้จี้หลิงชวนอยู่ที่ไหน ! ฉันอยากจะไปหาหลิงชวน!”
แม่บ้านจางรู้จักนิสัยดื้อรั้นของนายหญิงจี้เป็นอย่างดี และก็ไม่มีใครสามารถที่จะห้ามเธอได้ ดังนั้นแม่บ้านจางจึงทำได้เพียงแค่ทำตามคำสั่ง เธอรีบไปจัดการสั่งคนให้เตรียมรถ
เธอโทรหาคนขับรถให้จัดเตรียมรถ จากนั้นก็โทรหาฟางเซิ่ง หนึ่งชั่วโมงต่อมา คนขับก็ขับรถไปส่งนายหญิงจี้และแม่บ้านจางที่ริมแม่น้ำด้วยความเร่งรีบ
ทันทีที่รถหยุด นายหญิงจี้ซึ่งยังนั่งอยู่ในรถมองเห็นจี้หลิงชวนยืนอยู่ตรงริมฝั่งของแม่น้ำ โดยเขาจ้องที่แม่น้ำตาไม่กะพริบ
ได้ยินฟางเซิ่งบอกมาว่า จี้หลิงชวนอยู่ตรงนี้โดยที่ไม่ได้กินอะไรมาเป็นเวลาสามวันแล้ว
เมื่อรู้อย่างนี้นายหญิงจี้ก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา ตอนนี้ใบหน้าของจี้หลิงชวน ดูซีดเซียวลงมาก นายหญิงจี้รีบผลักประตูรถเพื่อต้องการลงจากรถให้เร็วที่สุด
แม่บ้านจางที่อยู่ด้านข้างรีบช่วยพยุงนายหญิงจี้ลงจากรถ
ทั้งสองค่อยๆเดินเข้าไปหาจี้หลิงชวนในทันที
จนกระทั่งแม่บ้านจางได้ช่วยพยุงนายหญิงจี้เดินเข้าไปถึงทางด้านข้างของจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนที่กำลังเหม่อลอยมองไปในแม่น้ำ เพิ่งจะได้สติกลับคืนมา เมื่อเขาได้พบกับดวงตาของคุณย่าที่เต็มไปด้วยความกังวลและทุกข์ใจ จี้หลิงชวนขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เขามองนายหญิงจี้ด้วยใบหน้าสงบ “คุณย่า มาที่นี่ได้ยังไง？”
เพราะคุณย่าอายุมากแล้ว จี้หลิงชวนก็ตั้งใจปิดข่าวไม่ให้เธอรับรู้ แต่พอเขาเห็นท่าทางของคุณย่าอย่างนี้แล้ว เขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าคุณย่ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
สายตาของจี้หลิงชวนเหลือบไปมองแม่บ้านจางที่ยืนอยู่ทางด้านข้างของคุณย่าด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “ใครมันกล้ารบกวนคุณย่าได้ขนาดนี้？!”
ทันทีที่จี้หลิงชวนพูดจบ นายหญิงจี้ที่อยู่ทางด้านข้าง ก็รีบยื่นมือออกมาและจับไปที่มือของจี้หลิงชวนด้วยความเป็นห่วง เธอมองจี้หลิงชวนด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาคลอเบ้าและพูดกับจี้หลิงชวนขึ้นว่า “หลิงชวน กลับไปกับย่าเถอะ อย่าทรมานตัวเองแบบนี้เลย…”
“คุณย่า ผมจะรอมู่ซีซีที่นี่ ผมจะพาเธอกลับบ้านไปด้วยกัน ”
เมื่อได้ฟังคำพูดของจี้หลิงชวน น้ำตาที่เบ้าตาของนายหญิงจี้ก็ไหลอาบลงมา เธอพูดกับจี้หลิงชวนด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนว่า“หลิงชวน มีสติมากหน่อย ย่ารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังเศร้าเสียใจ แต่นี่ก็หลายวันแล้ว เธอจะทนอยู่อย่างนี้ไปเพื่ออะไร？ หากว่าซีซีจากพวกเราไปแล้วจริงๆ ตอนนี้ไม่แน่ว่าหากเธอกำลังมองลงมาแล้วเห็นหลานเป็นแบบนี้เธอก็คงจะรู้สึกเจ็บปวดมากน่าดู …”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ฟังคำพูดของนายหญิงจี้ เขาจึงหัวเราะขึ้นมา
เห็นได้ชัดว่าจี้หลิงชวนกำลังหัวเราะ แต่ทำไมดูแล้วมันถึงได้เศร้าแบบนี้นะ
“คุณย่า คุณย่าคิดผิดแล้ว ซีซีเขาไม่สงสารผมหรอก เพราะถ้าหากว่าเธอรู้ล่ะก็ เธอคงจะเกลียดผมมากกว่า เธอเกลียดผมมาก จนไม่แม้แต่จะอยากมองมาที่ผมอีก…”
จี้หลิงชวนที่ในอดีตเคยเป็นคนเย็นชา ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นสีหน้าของเขาก็จะไม่เปลี่ยน แต่พอมาถึงตอนนี้ แม้แต่เสียงที่เขาพูดออกมามันยังสั่นเทาไปหมด
เมื่อนายหญิงจี้เห็นจี้หลิงชวนเป็นแบบนี้แล้ว ในใจของเธอตอนนี้รู้สึกทุกข์ใจมากๆ
การจากไปของมู่ซีซีทำให้เธอสูญเสียคนที่รักเสมือนกับหลานสาวแท้ๆของเธอไป และตอนนี้เธอไม่อาจสูญเสียหลานชายเพียงคนเดียวของเธอได้!
นานหญิงจี้คิดพลางพยายามทำจิตใจให้เข้มแข็งขึ้น เธอยื่นมือออกไปคว้าที่ข้อมือของจี้หลิงชวนไว้แน่น และพูดกับจี้หลิงชวนด้วยท่าทีที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า “หลิงชวน ยังไงตอนนี้เธอก็ต้องกลับไปกับย่า!!!”
จี้หลิงชวนเงียบสงบไม่พูดไม่จา แต่เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ
เมื่อนายหญิงจี้เห็นท่าทางอันดื้อรั้นของจี้หลิงชวน เธอก็กัดริมฝีปากของเธอแน่น น้ำตาของเธอค่อยๆไหลล้นออกมา เธอพูดกับจี้หลิงชวนด้วยเสียงที่สั่นเครือ “หลิงชวน ตอนนี้ย่าได้เสียหลานสาวที่แสนดีอย่างซีซีไปแล้ว หรือว่าเธอยังอยากเห็นย่าสูญเสียหลานชายเพียงคนเดียวของตัวเองไปอีกเหรอ？ตอนนี้เธอทรมานตัวเอง แต่คนที่เจ็บปวดใจคือย่า หลิงชวน หรือว่าเธอกำลังจะบังคับให้ย่าต้องตายอย่างนั้นเหรอ?”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินคำพูดของนายหญิงจี้ ร่างกายอันไร้สติก็ได้สติกลับมา จี้หลิงชวนที่อยู่ในอาการงุนงงมองไปที่นายหญิงจี้
ใช่ ตอนนี้เขากำลังเศร้ามากๆ หากว่ามู่ซีซีเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆล่ะก็ จี้หลิงชวนก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปยังไง
เขาเป็นคนที่ทำให้มู่ซีซีต้องตาย…ในใจของเขาล้วนแต่ตำหนิตัวเอง ในบางครั้งจี้หลิงชวนก็คิดอยากจะกระโดดลงแม่น้ำเพื่อตายพร้อมกับมู่ซีซีไป
แต่ตอนนี้ เมื่อเขาเห็นคุณย่าที่แก่ชรากำลังมองมาที่เขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา จี้หลิงชวนรู้ว่าเขาไม่ควรทรมานตัวเองแบบนี้ต่อไป
ในท้ายที่สุดนายหญิงจี้ก็สามารถเกลี้ยกล่อมจี้หลิงชวนได้ จี้หลิงชวนนั่งรถไปโรงพยาบาลพร้อมกับนายหญิงจี้
เป็นเวลากว่าสี่ห้าวันแล้วที่จี้หลิงชวนไม่ได้หลับไม่ได้นอน และไม่ได้ทานอะไรเข้าไปเลย
โชคดีที่จี้หลิงชวนเป็นคนมีสุขภาพแข็งแรง ร่างกายจึงสามารถทนมาได้ถึงตอนนี้
ในขณะที่จี้หลิงชวนขึ้นรถไปพร้อมกับนายหญิงจี้ เป็นเพราะร่างกายของเขาอ่อนล้ามาก ทำให้เขาผล็อยหลับไปบนเบาะหลังของรถ
นายหญิงจี้มองไปที่จี้หลิงชวนที่เหนื่อยล้าจนหมดสติไปด้วยความทุกข์ใจ เธอค่อยๆขยับศีรษะของจี้หลิงชวนมาซบบนไหล่ของเธอเหมือนกับตอนที่เขายังเป็นเด็ก
เธอลูบศีรษะของจี้หลิงชวนด้วยความอบอุ่น
จี้หลิงชวนมีความทรงจำอันแสนเจ็บปวด แม้ว่าตอนนี้เขาจะหลับไปแล้ว แต่เขาก็ยังคงสะดุ้งอยู่และ
คิ้วของเขาก็ยังขมวดแน่นอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าจี้หลิงชวนกำลังฝันถึงอะไร
สีหน้าของเขาดูทุกข์ทรมานมาก และไม่รู้ว่านานแค่ไหน
ที่คำพูดจี้หลิงชวนที่กำลังหลับอยู่ดังขึ้นในรถอันเงียบสงบ “ซีซี… ฉันทำให้เธอต้องตาย…
มันเป็นความผิดของฉันเอง… ซีซีได้โปรดอย่าไป … …อย่าทิ้งฉันไป……”
ในขณะที่จี้หลิงชวนถูกนำตัวส่งไปโรงพยาบาล
เป็นเพราะร่างกายขาดสารอาหารทำให้เขาดูอ่อนแอลงไปมาก ดังนั้น แพทย์จึงทำการฉีดสารบำรุงร่างกายเข้าไปให้กับเขา
จี้หลิงชวนไม่ได้รับการพักผ่อนติดต่อกันมาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงนอนหลับที่โรงพยาบาลเป็นเวลาถึงสองวันจึงฟื้นขึ้นมา
ด้านข้างของเตียงมีนายหญิงจี้เป็นคนคอยดูแลอยู่ เมื่อนายหญิงจี้เห็นจี้หลิงชวนฟื้นแล้ว เธอจึงยิ้มออกมาและพูดกับจี้หลิงชวนว่า “หลิงชวน ในที่สุดเธอก็ฟื้นแล้ว มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายอีกไหม？”