รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 366 ตอนจบที่เกิดขึ้น

เมื่อลู่เฉิงจินพูดแบบนี้ เขาไม่ได้ดูชูเหยาด้วยซ้ำลู่เฉิงจินยังเป็นทายาทเศรษฐีซึ่งถูกเลี้ยงให้นิสัยเสียมาตั้งแต่เด็ก
ด้วยความนับถือตนเอง ถ้าชูเหยาท้องลูกของลู่เฉิงจินจริงๆ ลู่เฉิงจินจะไม่อนุญาตให้เด็กที่มีสายเลือดของเขาไปเรียกผู้ชายคนอื่นว่าพ่อ!
ดังนั้นบทตรวจดีเอ็นเอเป็นพ่อของลู่เฉิงจินจึงถูกกำหนดขึ้น!
หากลูกที่ชูเหยาอุ้มท้องอยู่นั้นเป็นลูกของลู่เฉิงจินจริงๆแล้วหลังจากที่ชูเหยาให้กำเนิดลูก ลู่เฉิงจินจะเลี้ยงดูเด็กอย่างธรรมชาติ!
ทันทีที่เสียงของลู่เฉิงจินเงียบลง ชูเหยาซึ่งถูกกักตัวอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้นทันทีและต่อสู้อย่างบ้าคลั่งทันที จ้องมองจี้หลิงชวนและลู่เฉิงจินตะโกนว่า “ฉันไม่เห็นด้วย ฉันไม่ต้องการตรวจดีเอ็นเอ!!!พวกแกอย่าแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่เห็นด้วย!!!”
อย่างไรก็ตามคราวนี้ ทั้งจี้หลิงชวนและลู่เฉิงจินไม่มีใครมองไปที่ชูเหยาสักคน ฟางเซิ่งที่ด้านข้างนั้นสะดุดตามากและสั่งให้บอดี้การ์ดทั้งสองพาชูเหยาเพื่อไปเจาะน้ำคร่ำซึ่งอยู่ห่างจากแผนกตรวจดีเอ็นเอไม่ไกลนัก หลังจากที่ฟางเซิ่งไปทำเอกสารในนามของเขาไม่นาน พยาบาลก็เข้ามารับตัวลู่เฉิงจินไปเจาะเลือด
ไม่ว่าชูเหยาจะดิ้นรนอย่างไร ความแข็งแกร่งก็ไม่เท่าบอดี้การ์ดทั้งสอง ดูเหมือนปลาบนเขียงเท่านั้นปล่อยให้พยาบาลทำการเจาะน้ำคร่ำเพื่อเอาน้ำคร่ำออก
สิ่งที่ลู่เฉิงจินทำในครั้งนี้ก็ถูกเร่งรีบเช่นกันและเมื่อชูเหยาเจาะน้ำคร่ำเสร็จ เลือดของลู่เฉิงจินก็ถูกดึงออกมาเช่นกัน
อารมณ์ของชูเหยาไม่เสถียรอย่างยิ่งและฟางเซิ่งให้บอดี้การ์ดนำชูเหยากลับไปที่ห้องผู้ป่วยเดียวอีกครั้ง
ลู่เฉิงจินกำลังรอผลการตรวจดีเอ็นเอ
จี้หลิงชวนเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้วและมู่ซีซีกับเขายังไม่ได้ทานอาหารเย็นจี้หลิงชวนไม่เป้นอะไร แต่เขากังวลว่ามู่ซีซีหิวจึงจับมือมู่ซีซีแล้วพูดว่า ” ซีซี ไปกินข้าวกันก่อน”
มู่ซีซีรู้สึกหิวเล็กน้อยและพยักหน้าโดยไม่มีการคัดค้านใดๆ
จี้หลิงชวนพามู่ซีซีไปที่ร้านอาหารระดับห้าดาวที่เพิ่งเปิดใหม่ในเมืองหรง
การเดินทางไปกลับมาบวกกับเวลากินข้าวคือสี่ชั่วโมงหลังจากที่จี้หลิงชวนและมู่ซีซีกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง
เวลานี้ก็ค่ำแล้ว เกือบจะเป็นเวลาดึกแล้ว
เดิมทีจี้หลิงชวนต้องการให้มู่ซีซีกลับไปพักผ่อน แต่มู่ซีซีไม่ง่วงนอนและตั้งตารอผล สุดท้ายของละครเรื่องนี้
เมื่อจี้หลิงชวนเห็นว่ามู่ซีซีสนใจเขาก็พามู่ซีซีกลับมาอีกครั้ง
เมื่อจี้หลิงชวนและมู่ซีซีมาถึง ผลการตรวจดีเอ็นเอของลู่เฉิงจินยังไม่ออกมา
ต้องใช้เวลาอีกสิบนาทีหรือมากกว่านั้นก่อนที่หมอในเสื้อคลุมสีขาวจะก้าวออกจากแผนกตรวจดีเอ็นเอและส่งรายงานผลการทดสอบไปยังลู่เฉิงจินและพูดว่า “คุณลู่นี่เป็น รายงานผลการตรวจดีเอ็นเอของคุณ”
เมื่อลู่เฉิงจินได้รับผลการตรวจดีเอ็นเออย่างรวดเร็ว เขามองลงมาและถามหมออย่างควบคุมไม่ได้ “หมอ ผลการตรวจดีเอ็นเอเป็นอย่างไรบ้าง? เด็กคนนั้นเป็นของผมหรือไม่?”
แพทย์รู้ผลการตรวจดีเอ็นเอ เมื่อได้ยินคำถามของลู่เฉิงจินเขาพูดโดยตรงว่า “ผลการผลการตรวจดีเอ็นเอแสดงให้เห็นว่าความน่าจะเป็นที่คุณสองคนเป็นพ่อลูกโดยแท้จริงคือ 99.99″
ทันทีที่คำพูดของหมอเงียบลง ดวงตาของลู่เฉิงจินก็เพ่งไปที่ผลการตรวจดีเอ็นเอขั้นสุดท้าย ตามที่หมอบอก ความน่าจะเป็นคือ 99.99 จึงว่ากันว่าเด็กที่กำลังตั้งครรภ์ในท้องของชูเหยานั้นเป็นของลู่เฉิงจินจริงๆ
เมื่อจี้หลิงชวนที่อยู่ข้างๆได้ยินผลลัพธ์ที่หมอเพิ่งพูด เขาก็จ้องมองไปที่มู่ซีซีที่ด้านข้างและมือที่จับมู่ซีซีก็รัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
มู่ซีซีมองไปที่ด้านหลังของลู่เฉิงจินที่ถือผลการตรวจดีเอ็นเอเดินไปทางห้องผู้ป่วยและหัวเราะในใจมู่ซีซี ไม่ได้คิดว่าชูเหยาจะมีอะไรกับลู่เฉิงจินจริงๆ
ขณะที่มู่ซีซีคิดก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองไปที่จี้หลิงชวนยิ้มเบาๆ”ไปกันเถอะ พวกเราไปดูกันเถอะ”
จี้หลิงชวนพยักหน้าขณะฟังและเดินจับมือตามมู่ซีซีเข้าไป
เมื่อจี้หลิงชวนและมู่ซีซีเดินไปที่ประตูของห้องผู้ป่วย พวกเขาบังเอิญเห็นลู่เฉิงจินโยนผลการตรวจดีเอ็นเอที่หน้าชูเหยา “ชูเหยา ผลการตรวจดีเอ็นเอออกมาแล้ว คุณจะพูดอะไรอีก?”
ชูเหยาไม่ได้ดูผลการตรวจดีเอ็นเอ แต่จ้องไปที่เพดานเหนือศีรษะของเธออย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง วิญญาณของเธอดูเหมือนจะว่างเปล่า
อันที่จริง ตั้งแต่ตอนที่ลู่เฉิงจินปรากฏตัว ชูเหยารู้ว่าแผนของเธอพังทลายและกระดาษก็ไม่สามารถดับไฟได้ มันกำลังจะจบแล้วจริงๆดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเกี่ยวกับผลการตรวจดีเอ็นเอในตอนนี้
จี้หลิงชวนซึ่งจูงมือมู่ซีซีอยู่ที่ประตูขมวดคิ้วเมื่อเห็นชูเหยานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลโดยไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน
ในเวลาต่อมาจี้หลิงชวนจับมือมู่ซีซีและเดินตรงไปที่เตียงของชูเหยาเขามองไปที่ชูเหยาและพูดว่า “ชูเหยา ถ้าคุณไม่ต้องการพูดด้วยตัวเองแล้วฉันจะช่วยคุณฟื้นฟูแผนของคุณ”
ขณะที่จี้หลิงชวนพูดเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้ชูเหยาตอบ เขาเงียบครู่หนึ่งแล้วพูดอีกครั้งทันที “ในคืนวันที่ 19 มีนาคมเมื่อสองเดือนที่แล้วคุณจงใจชวนฉันออกไปและให้ฉันดื่มอีกครั้งหลังจากดื่มไวน์ที่คุณเติมลงไป ฉันไม่ได้เตรียมตัวและลงไปในแผนการของคุณ จากนั้นฉันหมดสติไปแล้วคุณก็พาฉันกลับไปที่บ้านของคุณ”
จี้หลิงชวนมีความทรงจำที่ลึกซึ้งในคืนที่ชูเหยาวางแผนเมื่อสองเดือนที่แล้ว เพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าลงมือกับจี้หลิงชวนดังนั้นจี้หลิงชวนจึงจำวันนั้นได้อย่างชัดเจน
ทันทีที่เสียงของจี้หลิงชวนดังขึ้นลู่เฉิงจินที่ขมวดคิ้วอยู่ข้างๆฟังสิ่งที่จี้หลิงชวนเพิ่งพูด ดวงตาของเขาก็หันไปทางจี้หลิงชวนและพูดว่า “คุณชายจี้ คุณแน่ใจหรือว่ามันคือวันที่ 19 มีนาคม? ”
พูดโดยไม่รอให้จี้หลิงชวนตอบสายตาของลู่เฉิงจินเขามองไปที่ชูเหยาบนเตียงผู้ป่วยทันทีและพูดว่า “เป็นเรื่องบังเอิญ! ในคืนวันที่ 19 มีนาคมชูเหยาโทรหาฉันเพื่อไปที่บ้านของเธอ! ไม่เพียงแค่นั้น แต่ฉันมีความสัมพันธ์กับเธอในห้องรับแขกของเธอในคืนนั้น”
ทันทีที่คำพูดของลู่เฉิงจินเงียบลง ไม่มีคนที่โง่เขลา แต่พวกเขาก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้ในทันที
ความสงสัยเพียงอย่างเดียวในใจของมู่ซีซีได้รับการแก้ไขแล้ว ปรากฎว่าภาพชูเหยาแสดงให้เธอเห็นก่อนหน้านี้รอยจูบบนร่างของชูเหยาไม่ได้ถูกทำโดยจี้หลิงชวน
ในเวลานั้นมู่ซีซีตื่นตากับความโกรธและตอนนี้คิดอย่างรอบคอบและตระหนักว่ามีข้อสงสัยมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้เองจี้หลิงชวนหมดสติหลังจากทานยาแล้วเขาจะยังมีเวลามีอะไรกับชูเหยาได้อย่างไร!
ทุกอย่างเป็นเพียงบทละครที่กำกับและแสดงโดยชูเหยาหลังจากใช้ประโยชน์จากจี้หลิงชวนแล้วยังใช้ประโยชน์จากลู่เฉิงจิน!