บทที่ 166
เดินทาง
“ข้านั้นไม่เคย! เหตุใดจึงถามเช่นนั้นนายน้อย?” รูธส่ายหัวและถามด้วยความสงสัย
เมื่อเห็นการปฏิเสธของรูธ หลินเว่ยก็พยักหน้าและพูดว่า “โอ้! ดูสีหน้าท่าทางของเจ้าแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เคยจริง ๆ ข้าเพียงคิดว่า….เจ้าอาจจะเคยได้เข้าไปยังเมืองลับมาก่อนหน้านี้! เจ้าหญิงแห่งภูตวิญญาณ ” หลินเว่ยเอ่ยตอบ
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย รูธก็พยักหน้าขมวดคิ้วและพูดว่า “อืม! เมืองลับ! ข้าไม่เคยเข้าไป…. แต่มีเมืองเร้นลับในอาณาเขตของเรา และในความทรงจำของข้า ข้าได้เคยลองเปิดมันหลายครั้งแล้ว อย่างไรก็ตามเนื่องจากการฝึกฝนของข้านั้นต่ำเกินไป บิดาจึงไม่เคยให้เข้าเข้าไปในเมืองลับมาก่อนหน้านี้”
“ห้ามมิให้เจ้าเข้าไป แสดงว่าเมืองลับ ย่อมจะต้องอันตราย?” หลินเว่ยจดจำคำพูดของคำพูดของรูธ และถามอย่างรีบร้อน เมื่อได้ยินคำถามของหลินเว่ย รูธพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ข้าได้ยินผู้อื่นพูดว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ในเมืองลับ หากพบผู้บุกรุกพวกมันจะโจมตีทันทีโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด .”
“เหตุใด! นี่ดูคล้ายคลึงกับหอคอยวิญญาณจักรพรรดิ เมื่อได้ยินคำบรรยายของรูธ หลินเว่ยก็ตกใจ ในช่วงแรกเขานึกถึงหอคอยวิญญาณจักรพรรดิซึ่งสิ่งมีชีวิตที่เขาพบนั้น ต่างก็เข้ามาโจมตีโดยไม่สนใจสิ่งใด ตราบใดที่พบผู้บุกรุก
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลินเว่ยก็รีบเปิดปากของเขาอีกครั้ง และถามว่า “สิ่งมีชีวิตในเมืองลับ มีลักษณะอย่างไร มันเป็นมนุษย์เหมือนเรา หรือว่าดูคล้ายกับสัตว์อสูร….แล้วความแข็งแกร่งของพวกมันล่ะ?”
“เรื่องนี้?” รูธขมวดคิ้วแสดงถึงการทบทวนความทรงจำของนาง หลังจากนั้นไม่นานนางก็เริ่มพูดว่า “เคยได้ยินคนในดินแดนของข้ากล่าวว่า มีอาณาจักรลับอยู่สามแห่ง สิ่งชีวิตในนั้นดูเหมือนจะอยู่ในรูปแบบของสัตว์ร้าย พวกมันดูคล้ายกับสัตว์อสูร ในด้านความแข็งแกร่งของพวกมัน ข้าไม่ชัดเจนในเรื่องนี้ แต่ดูเหมือนว่าเราสามารถตัดสินได้ ตามระดับของอาณาจักรลับได้ ขอบเขตเมืองลับเล็ก ๆ เป็นของอาณาจักรลับ ดูเหมือนว่าระดับสูงสุด คือราชาแห่งการต่อสู้ ส่วนระดับใหญ่ขึ้นมาคือจักรพรรดิ พื้นที่ลับขนาดใหญ่ที่สุด คือมหาจักรพรรดิ สถานที่ลับสามแห่งในดินแดนของเรา มีเมืองลับขนาดกลางหนึ่งแห่ง และสถานที่ลับขนาดเล็กสองแห่ง ”
หลังจากฟังคำบรรยายของรูธหลินเว่ยก็โล่งใจ เขาอดคิดไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ “ดูเหมือนว่าสิ่งที่หลินเยว่พูดก่อนหน้านี้จะเป็นความจริง ด้วยวิธีนี้ข้าจึงไม่มีอะไรต้องกังวล”
“ข้าเข้าใจแล้ว….เจ้ากลับไปเตรียมตัวให้พร้อม! เรากำลังจะออกเดินทางแต่เช้าตรู่วันพรุ่งนี้ หลังจากศึกษาเกี่ยวกับเมืองลับเฉียนซี หลินเว่ยก็ส่งรูธและจูต้าชางกลับไปพักผ่อน จากนั้นเขาจึงกลับไปที่บ้านพักเพื่อตามหาหยางไป๋หารือเกี่ยวกับการเดินทางไปที่เมือง
เมืองหยูหลิน, ในใจของหลินเว่ยต้องการที่จะพาสัตว์อสูรของตนทั้งสามเดินทางไปด้วย ทั้งเสี่ยวไป๋ เสี่ยวหลง
และเสี่ยวเฟยทั้งสามตน ต่างก็มีประโยชน์ในการช่วยเหลือเขาในระหว่างการเดินทางไปยังเมืองลับเฉียนซี
แต่ขนาดของเสี่ยวเฟยนั้นใหญ่โตเกินไป เขาจึงตัดสินใจที่พาไปเพียงแค่เสี่ยวไป๋และเสี่ยวหลง
เช้าวันรุ่งขึ้น หลินเว่ยพาจูต้าชางและรูธมาพบกันในงานเวทีการประลอง หลินเว่ยนั้นมาถึงที่นัดพบโดยไม่เร็วเกินไปหรือช้าเกินไป หลังจากนั้นไม่นานนักผู้คนที่จะเดินทางไปยังดินแดนลับเฉียนซีก็มาที่นี่ทีละคน มีหลินเว่ย และคนอื่นๆ ในการเดินทางครั้งนี้มีผู้คนเพียงแค่ไม่เกิน 50 คน หลินเว่ย รูธ และจูต้าชาง ย่อมอยู่กับหยางไป๋และคนอื่น ๆ ดังนั้นกลุ่มเล็ก ๆ ของหลินเว่ยจึงมีจำนวนมากที่สุดประมาณ 14 คน ศิษย์พี่ทั้งห้าคนของหลินเว่ย ซางกวนหรูเสวี่ย และซางกวนหรูผิง
และสามคนสุดท้ายทำให้หลินเว่ยประหลาดใจเล็กน้อย พวกเขาคือเจียงเผิง เสวี่ยมู่ และเกาเฉียง พวกเขาทั้งหมดได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยฝีมือของหลินเว่ย ซึ่งโดยเฉพาะเกาเฉียงก่อนหน้านั้น หลินเว่ยกำลังครุ่นคิดว่าจะสังหารเขาอย่างไรดี?
“เจ้ากำลังคิดจะทำอะไรกับสามคนนี้?” หยางไป๋ซึ่งอยู่ข้าง ๆ ถามด้วยความขมวดคิ้ว
“นี่…”! เราไม่จำเป็น! แน่นอนว่า เรารู้ว่าเจ้ายังคงมีปัญหากับพวกเขา แต่เรื่องนี้มันถูกตัดสินโดยอาจารย์อาวุโสทั้งหลายไปแล้วและเราไม่สามารถปฏิเสธได้ “เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเว่ย หยางไป๋ ก็รู้ว่าหลินเว่ยต้องการจะถามอะไร
ดังนั้นเขาจึงกางมือออก และพูดอย่างไร้ประโยชน์บนใบหน้าของเขา
“ข้าเข้าใจ….เข้าใจแล้ว” หลังจากได้ยินคำพูดของหยางไป๋ เขารู้ว่าซางกวนฮ่าวหยางและเหลยเป่าคือคนที่หยางไป๋พูดถึง หลินเว่ยจึงไม่มีอะไรจะพูด เขาเดินกลับไปหารูธและพักสายตา
รูธและจูต้าชางไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้ครึ่งคำ เห็น หลินเว่ยเดินกลับมา พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะถามอะไร พวกเขายืนอยู่ข้าง ๆ หลินเว่ยอย่างเงียบ ๆ
ครู่ต่อมาเสียงหวีดหวิวก็ดังมาจากท้องฟ้า เงาดำนับสิบบินจากท้องฟ้า บินวนเวียนไปในทิศทางของภูเขาด้านหลัง หลังจากนั้นไม่นาน พวกมันก็ปรากฏตัวขึ้นด้านบนของผู้คน หลังจากนั้นไม่นาน พวกมันก็ร่อนลงมาจากท้องฟ้า
เงาดำเหล่านี้ล้วนเป็นสัตว์อสูรบิน จำนวนของพวกมันคือ 13 ตน มีสัตว์อสูรขั้นเก้า นำหน้าเป็นจ่าฝูง นั่นคือ นกอินทรีหางหงส์ ส่วนที่เหลือเป็นสัตว์อสูรอินทรีขนเหล็กทั้งหมด อินทรีขนนกเหล็กเหล่านี้ เป็นสัตว์ประจำสถานศึกษา
และมีนกอินทรีหางหงส์ ซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงของเหลยเป่า
เมื่อมองไปที่ผู้คนที่ลงจากสัตว์อสูรบินเหล่านี้ หลินเว่ยก็อดคิดไม่ได้ว่า การเดินทางไปเมืองหยูหลินนั้นค่อนข้างปลอดภัย เพราะสถานศึกษาได้ส่งอรหันต์สองคน มหาจักรพรรดิสี่คน และจักรพรรดิสิบคน รวมเป็น 16 คน เพื่อดูแลความปลอดภัย
อรหันต์ทั้งสอง คือเหลยเป่าและซางกวนฮ่าวหยาง สำหรับหลงซีเฉิน นางอยู่เฝ้าสถานศึกษา มหาจักรพรรดิคือหลงม่อ หลินเยว่ และผู้อาวุโสอีกสองคน
เพื่อที่จะคุ้มกันคน 50 คนเหล่านี้ สถานศึกษาเทียนหยูได้ส่งกำลังรบไปมากกว่าครึ่ง อาจกล่าวว่าในครั้งนี้มันจะต้องไม่มีข้อผิดพลาด
“ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ทุกคนไปกันเป็นกลุ่ม กลุ่มละห้าคน เตรียมตัวให้พร้อม” เหลยเป่ายืนอยู่บนหลังของนกอินทรีหางหงส์และพูดขึ้น
“ขอรับ เมื่อได้ยินคำพูดของเหลยเป่า ทุกคนพลิกตัวและกระโดดขึ้นบนหลังของนกอินทรีขนเหล็ก และนั่งลงเป็นวงกลม
อินทรีขนนกเหล็กมีขนาดกลาง ในหมู่สัตว์อสูรบิน เมื่อเติบโตถึงขั้นที่หก สามารถบรรทุกคนได้ประมาณสิบคน ในขณะที่ผู้อาวุโสจ้านหวงที่บังคับนกอินทรีขนเหล็ก มีเพียงหกคนซึ่งค่อนข้างกว้างขวางและสะดวกสบาย
แน่นอนว่าหลินเว่ย รูธ และจูต้าชาง ต้องการไปกับหยางไป๋ แต่เมื่อพวกเขาพร้อมที่จะขึ้นไปแล้ว เหลยเป่าก็พูดขึ้นอย่างช้า ๆ “ หลินเว่ย ที่ของพวกเรากว้างขวางกว่าที่นั่น พวกเจ้าสามคนนั่งไปกับเรา!”
“โอ้ เมื่อได้ยินคำพูดของเหลยเป่า หลินเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง จากนั้นเขาก็กลับมาได้สติ หลังจากนั้นเขาพลิกตัวไปที่นกอินทรีหางหงส์กระโดดขึ้นและนั่งลงข้าง ๆ ซางกวนฮ่าวหยาง รูธ และจู้ต้าชาง เมื่อเห็นการกระทำของหลินเว่ยจึงรีบวิ่งตามเขาไป จากนั้นก็นั่งลงข้างหลังหลินเว่ย รูธไม่ได้สนใจอะไร นอกจากอยากรู้เกี่ยวกับรูปลักษณ์ของเหล่าอรหันต์ อย่างไรก็ตามจูต้าชางหลั่งเหงื่อโทรมร่าง และร่างกายของเขาก็แข็งทื่อเล็กน้อย โดยธรรมชาติแล้วเขารู้สึกหวาดกลัวกับกลิ่นอายของซางกวนฮ่าวหยางและเหลยเป่า ที่เป็นอรหันต์ทั้งสองคน
“ไม่เป็นไร….ผ่อนคลายเถอะ” ความลำบากใจของจูต้าชางตกอยู่ในดวงตาของหลินเว่ยโดยธรรมชาติ ดังนั้นหลินเว่ยจึงปลอบโยนเขา
“ขอรับ ข้าไม่กังวล” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จูต้าชางรีบพยักหน้า และพูดตอบรับแก้มทั้งสองข้างของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
เมื่อเห็นสิ่งที่เขาพูด หลินเว่ยก็มีปฏิกิริยา เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และพูดกับจูต้าชาง”ลืมไปเถอะ! เจ้าไปอยู่กับ หยางไป๋เถอะ!”
“ขอรับ! เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จูต้าชางตอบอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็กระโดดลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว รีบวิ่งไปที่ หยางไป๋อย่างเร่งรีบ และหันหน้าไปหานกอินทรีขนเหล็ก
“ไป ด้วยคำสั่งของเหลยเป่า ปีกของนกอินทรีหางหงส์ก็กางออกในทันที จากนั้นก็พุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ มันได้ปรับรูปร่างของมัน กระพือปีกช้า ๆ และร่อนอยู่ในอากาศ
เมื่อเห็นว่าพญาอินทรีได้บินขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้ว นกอินทรีขนเหล็กที่เหลืออีกสิบสองตัว ภายใต้การควบคุมของมหาจักรพรรดิก็พากันออกเดินทางทีละตัว ตามมาด้วยนกอินทรีหางหงส์และรอคำสั่งต่อไป
เมื่อเห็นว่านกอินทรีขนเหล็กทั้งหมดบินถลาขึ้นในอากาศ เหลยเป่าสั่งให้นกอินทรีหางหงส์เริ่มบินขึ้น ความเร็วของนกอินทรีหางหงส์นั้นเร็วมาก แต่เขาลดระดับความเร็วไปเทียบเท่ากันเพื่อป้องการพลัดหลง
…………
สถานศึกษาเทียนหยูนั้นอยู่ห่างจากเมืองหยูหลินเพียงสองสามร้อยกิโลเมตร ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ปรากฏผู้คนที่นั่งอยู่บนหลังของนกอินทรีฝูงหนึ่ง เหนือท้องฟ้าของเมือง หยูหลินและร่อนลง ณ ตรงสถานที่ที่หลินเว่ยมาที่เมืองหยูหลินครั้งแรก ซึ่งอยู่หน้าประตูเทียนเหมิน
“ดูสิ! นั่นคืออะไร?” เมื่อเห็นร่างของนกอินทรีหางหงส์ และนกอินทรีขนเหล็กในอากาศ ทหารยามประตูเทียนเหมิน มองและชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าและร้องบอกผู้อื่น
เสียงร้องของชายคนนี้ดึงดูดความสนใจของทหารยามคนอื่น ๆ ทันที พวกเขาทั้งหมดรวมตัวกันและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า คนหนึ่งหันกลับมาและวิ่งเข้าไปในประตูเมือง หลังจากนั้นไม่นานสัตว์อสูรตนหนึ่งก็บินออกจากเมืองหยูหลิน
และหยุดอยู่ตรงหน้านกอินทรีหางหงส์
ระดับของสัตว์อสูรที่บินออกจากเมืองหยูหลินนั้นเทียบเท่ากับนกอินทรีขนเหล็ก มันคืออีแร้งลายแดง ชายวัยกลางคนที่มีการฝึกฝนระดับจักรพรรดิยืนอยู่บนหลังของมัน หลังจากเห็นเหลยเป่าที่นั่งอยู่บนนกอินทรีหางหงส์
และซางกวนฮ่าวหยาง เขามองอย่างเคารพและกล่าวว่า: “ผู้นำเหลย ปรมาจารย์ฮ่าวหยาง ด้วยความสง่างามของท่าน ทำให้รู้ได้ทันทีว่า ท่านมาถึงแล้ว ข้ามาเพื่อนำทางท่านเข้าไปในเมืองด้วยขอรับ
เรายังไม่สายใช่หรือไม่? “เหลยเป่าพยักหน้าสีหน้าเฉยเมยเอ่ยถามขึ้น
“ไม่…ขอรับ! ยังมีคนอีกมาก…ที่ยังมาไม่ถึง” ชายวัยกลางคนพูดอย่างรีบร้อน
“โอ้! ข้าเข้าใจแล้ว นำทางไปเถอะ….
“ขอรับ! เมื่อได้รับความเห็นชอบจากเหลยเป่า ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างรีบร้อน และบังคับอีแร้งลายแดง หมุนตัวและบินกลับเข้าไปยังเมืองหยูหลิน
เมื่อชายวัยกลางคนจากไปพร้อมกับเหลยเป่าและคนอื่น ๆ พวกบรรดานักรบที่อยู่บนพื้น ก็เริ่มพูดถึงเรื่องนี้ทันที แน่นอนว่าพวกเขาได้ยินสิ่งที่ชายคนนั้นพูด พวกเขารู้ว่าคนที่นั่งบนสัตว์อสูรบินมา เป็นนักรบจากสถานศึกษาเทียนหยู
ไม่มีใครแปลกใจ เนื่องจากการแข่งขันของสถานศึกษากำลังจะเริ่มขึ้น…… พวกเขาเพียงสงสัยว่า เหตุใดจึงรีบร้อนมากันถึงเพียงนี้
