ผ่านไป 1 ปีหลังการรักษา
ตัวสกาเล็ตเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เนื่องจากแกนเวทแห่งโลหิต บาดแผลหายภายใน 5 วินาที ประสาทสัมพัสเฉียบคม สามารถมองเห็นกวางได้ในระยะไกล
ส่วนตัวเอเรน่านั้นได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลง ของตัวลูกสาวแต่นางก็ไม่ได้สงสัยอะไร แต่ใครจะรู้ ว่าพลังเวทที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลของสกาเล็ต จะทำให้ผลที่ตามมาร้ายแรงยิ่งกว่า…
ผ่านไป 4 ปี
คนรับใช้คนสนิทของสกาเล็ต ได้ตายไปอย่างปริศนา ทำให้สกาเล็ตเสียใจเป็นอย่างมาก จนเผลอระเบิดพลังเวทออกมาอย่างมหาศาล ทำให้เหล่าคนที่มาเข้าร่วมงานศพบาดเจ็บ แต่ตัวสกาเล็ตไม่รู้สึกตัวสักนิดว่านางทำอะไรลงไป
“อะไรนะ นั้นอะไร!!” ชาวบ้านกล่าว
“นั้น คุณหนูใช่ไหม ทำไมถึงมีสิ่งที่คล้ายเลือดหมุนวนอยู่รอบตัวนางล่ะ!!” คนรับใช้กล่าว
“สกาเล็ตลูกแม่!! ไม่เป็นไรน่ะลูก แม่มาแล้ว!!” เอเรน่ากล่าวพร้อมวิ่งเข้าไปกอดสกาเล็ต
“ทะ..ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้น” สกาเล็ตกล่าวพร้อมน้ำตาที่ไหล
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกลูก ไม่เป็นไรแล้วน่ะ แม่อยู่นี่แล้ว เรากลับบ้านกันเถอะลูก” เอเรน่าพูดพร้อมกับกอดสกาเล็ตไว้
หลังจากเหตุการที่เกิดขึ้น เอเรน่าได้กำชับให้ทุกคนปิดปากให้สนิทเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ใครพูดเรื่องนี้ออกไป
ฆ่าได้ทันที
นับจากนั้นมา สกาเล็ต ก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง…
ผ่านไป 7 ปี
แม้จะผ่านไปแล้ว 7 ปีแต่ร่างกายของนางก็ไม่มีการเจริญเติบโต แม้นางจะไม่ยอมกินข้าวกินน้ำนางก็ไม่ป่วยหรือเจ็บไข้ นั้นทำให้แม่ของนางเริ่มกลัวในตัวของนาง
อยู่มาวันหนึ่ง…เหล่าชาวบ้านที่ได้ยินข่าวลือว่า ณ ปราสาทแห่งนี้กำลังชุบเลี้ยงปีศาจ ก็เริ่มมารวมตัวเพื่อขับไล่ปีศาจ
“ออกไป! ออกไป! ออกไป!” กลุ่มชาวบ้านตะโกน
“พวกเจ้าทำอะไรกัน!! รีบพาสกาเล็ตหนีไปส่ะ!!” เอเรน่ากล่าว
“ข้าจะออกไปคุยกับพวกเขาเอง พวกเจ้าพาสกาเล็ตหนีไป” เอเรน่ากล่าวกับคนใช้
“ไม่เอาข้าจะอยู่กับท่านแม่” สกาเล็ตกล่าวทั้งน้ำตา
“ลูกข้า เจ้าเติบใหญ่แล้ว เจ้าควรจะมีชีวิตของตัวเอง จงไปมีชีวิตที่ดีเถอะ” เอเรน่ากล่าวพร้อมกับหยิบดาบคู่ใจและเดินเข้าไปหากลุ่มชาวบ้าน
เสียงการต่อสู้เริ่มขึ้น… และสกาเล็ตก็หนีไป…
“ท่านแม่ ข้าจะกลับมา เพื่อทวงคืนสิ่งที่เคยเป็นของท่านและข้าคืน!!” สกาเล็ตกล่าวทั้งน้ำตา
