ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษ – ตอนที่ 236 ช่างเป็นวิธีที่ดีจริง (3)

 

 

ซวงไป๋งงงัน รู้สึกคำพูดของผู้เป็นนายมีความนัยลึกซึ้ง

 

 

ไป๋หลี่ชูดึงกลีบดอกไม้ที่ถูกขยี้จนแหลกแล้วทีละเล็กละน้อย และทิ้งลงในกาน้ำชาช้าๆ “ครั้งนี้เสี่ยวไป๋ถูกข้าจับได้ในวัง และผ่านการล้อมจับของเหมยซู เขาชอบการปล่อยปละไม่ถูกร้อยรัด สติปัญญาก็เฉียบคม คิดว่าคงเป็นครั้งแรกที่ลิ้มรสความพ่ายแพ้ บัดนี้เขาถูกผูกมัดทางใจเหมือนโศลกที่เจ้าใช้บรรยาย เขาดิ้นไม่หยุดย่อมจะหันมาต่อสู้กับอุปสรรค วังวนแห่งอำนาจนี้มิใช่บอกว่าจะมาก็มาจะไปก็ไป ยิ่งอยู่ในที่สูงการร้อยรัดก็ยิ่งลึกล้ำ”

 

 

เห็นน้ำในกาเดือดจนสีแดงพลุ่งพล่าน น้ำชาที่ถูกย้อมจนเป็นสีแดงฉาน ดูสดใสอย่างยิ่ง มุมปากของไป๋หลี่ชูปรากฏรอยยิ้มที่มิอาจหยั่งคะเน

 

 

ลิขิตของบุตรีคนที่สี่ตระกูลชิว

 

 

ถ้าไม่ตายและมิอาจเป็นคณิกาหลวงซึ่งเป็นทาสของราชนิกุล ย่อมต้องกลายเป็นผู้ทำให้การปกครองของราชสำนักปั่นป่วน เป็นเภทภัยของแค้วนและราษฎร

 

 

ราชครูท่านนั้นในยุคนั้น ทำนายโชคชะตาไว้ดีจริง

 

 

ให้เขาช่วยผลักอีกแรงเถิด

 

 

หึๆ…

 

 

ซวงไป๋แลดูท่าทางแสนเบิกบานของเจ้านาย จู่ๆ ก็เย็นเยือกในหัวอกอย่างประหลาด ฝ่าบาทจะล้อเล่นกับคนทั้งโลกที่อยู่ในอุ้งมืออีกแล้วหรือ

 

 

“ใช่แล้ว แม้พวกเราจะสกัดมิให้เสี่ยวไป๋พาคนออกจากเมืองมิได้ แต่ถ้าจะให้เสี่ยวไป๋เดินต่อไปตาม ‘เส้นทางราบรื่น’ ตามที่ข้ากำหนด ย่อมต้องมีใครช่วยเป็นผู้ร้ายสักคน ข้าคิดว่าคุณชายใหญ่ตระกูลเหมยคือตัวเลือกที่ดีที่สุด” ไป๋หลี่ชูยกชาซิ่งฮวาที่เดือดจนได้ที่ขึ้นดมกลิ่นหอมของบุปผาแล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

 

 

คงมีแต่เจ้านายของตนเท่านั้นที่ดื่มชาบุปผาร้อนในช่วงเวลาร้อนที่สุดของปี แถมยังดื่มอย่างสบายอารมณ์เป็นที่สุดด้วย

 

 

ซวงไป๋มองดูรอยยิ้มที่แทบจะหยาดเยิ้มของผู้เป็นนาย ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้านายของตนที่ไม่เคยยอมใครและชมชอบการแก้แค้นเอาคืนเป็นที่สุด จึงมิได้ลงมือจัดการกับคุณชายใหญ่ตระกูลเหมย

 

 

เขาอดมิได้ถามว่า “นั่นคนดี…”

 

 

ไป๋หลี่ชูจิบน้ำชาบุปผาคำหนึ่ง ถอนใจเบาๆ “เป็นผู้ร้ายมามากแล้ว วันนี้ข้าอารมณ์ดี จึงขอฝืนใจเป็นคนดีสักครั้งเถิด”

 

 

ซวงไป๋ “…”

 

 

 

 

จะกล่าวถึงชิวเยี่ยไป๋กับเป๋าเป่าลงจากชั้นบนพร้อมกัน ลานบ้านจัดแจงจนพอประมาณแล้ว บรรดาพวกหยิบหย่งของกองคั่นเฟิงกำลังเก็บกวาดสิ่งของ และนำพวกของเหนียวเละเทะออกจากพื้น

 

 

เห็นชิวเยี่ยไป๋ลงมา พวกเขาพากันประสานมือคารวะอย่างแข็งขันแกมอิหลักอิเหลื่อ “ใต้เท้า”

 

 

ชิวเยี่ยไป๋เห็นอากัปกริยาพร้อมเพรียงของพวกเขา การคารวะก็ไม่สับสนอลหม่านเหมือนเมื่อก่อน จึงยิ้มน้อยๆ กล่าวว่า “ไม่ต้องมากมารยาท”

 

 

แต่พวกหยิบหย่งชำเลืองมองเป๋าเป่าในคราบเจี่ยงเฟยโจวที่อยู่ข้างๆ จึงยังคงคารวะจนครบถ้วนกระบวนความ

 

 

ชิวเยี่ยไป๋มองดูของเหนียวเละเทะบนพื้นก็ถามอย่างแปลกใจ “นั่นมันอะไร ทำไมจึงเหนียวขนาดนี้ทำเอาข้าผู้เป็นเชียนจ่งยังโดนเข้า”

 

 

ยังเหนียวกว่ากาวสารพัดประโยชน์ที่นางเคยเห็นในชาติก่อนด้วยซ้ำ

 

 

เจ้าอ้วนผู้คล่องแคล่วคนเดิมก้าวออกมา กล่าวอย่างโอ้อวดว่า “เรียนใต้เท้า ของเล่นนี้เรียกว่าฟองน้ำ เป็นสิ่งที่คิดค้นโดยช่างฝีมือที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งของราชธานีเรา เดิมใช้ติดคานไม้บ้านเรือน ข้าน้อยเห็นว่าน่าจะเป็นประโยชน์ต่อการวางกับดัก จึงขอสูตรจากเขาด้วยราคาแพงโข…”

 

 

เขาชินกับการโอ้อวดความดีความชอบเพื่อขอรางวัล กลับมิได้นึกถึงว่า ‘พี่น้อง’ ที่อยู่รอบข้างล้วนหิวจนตาแดง เห็นเจ้าอ้วนหาความดีความชอบจึงพากันไม่พอใจ

 

 

โดยเฉพาะเจ้าผอม ‘ต้าสู่’ ที่โดนเตะจนหน้าบวมถึงกับกุมหน้าแยกเขี้ยวแดกดันว่า “พอแล้ว เฝยหลง เจ้าไม่ต้องเสแสร้งแล้ว ของเล่นเฮงซวยของเจ้ามิใช่ได้มาจากหวังเอ้อร์หมาของตรอกเอียวจีที่ใช้สำหรับทำกับดักหนูหรอกหรือ สูตรราคาแพงบ้าบออะไรกัน ก็แค่ยางสนกาวไม้กับอะไรจิปาถะผสมกันเข้า ค่ายางสนถังละหนึ่งพวงอีแปะ คิดจะเปลี่ยนมาใช้แป้งเปียก สุดท้ายทำจนเละเทะ เหม็นจนเหล่าเอียวมุดมาหาบิดามิใช่หรือ”

 

 

พวกหยิบหย่งของกองคั่นเฟิงที่อยู่ข้างๆ พากันหัวร่อ แดกดันเจ้าอ้วนฉายาเฝยหลงหรือมังกรอ้วนคนละคำสองคำ

 

 

เฝยหลงหน้าแดงหน้าเขียว เห็นแววตาของชิวเยี่ยไป๋ที่มองตนจึงพลันมีโทสะ ร้องเสียงแหลมว่า “ไอ้หน้าหมูเอ๊ย เจ้าคิดว่าเจ้าดีนักหรือ ทำไมเจ้าไม่บอกว่ากับดักวิเศษอย่างไร ก็เจ้านั่นแหละที่ไปเป็นชู้กับแม่หม้ายเหมยตรอกเสี่ยวผิงอัน ปรากฏว่าชู้อีกคนของแม่หม้ายเหมยเป็นหลานของบ้านติ้งจวินโหวทุบตีเจ้าปางตาย เจ้าอยากแก้แค้นหลานติ้งจวินโหวเพื่อจะได้เป็นชู้กับแม่เหม้ายเหมยสะดวกยิ่งขึ้น ถึงได้ไปฝึกวิชาขุดหลุมจากตาแก่เล่นปาหี่ข้างถนนมิใช่หรือ!”

 

 

พริบตานั้นต้าสู่ชักเดือดดาล กุมหน้ากระโดดเหยง ชี้หน้าเฝยหลง “ซี้ซั้วพูด!”

 

 

“มารดาใครซี้ซั้วพูดวะ ใครรู้!” เฝยหลงก้าวออกมาอย่างไม่เกรงกลัว

 

 

การขุดปมซึ่งกันและกันนี้ทำเอาทุกคนงงงัน ตามด้วยเสียงหัวร่อลั่นจนหลังคาแทบพลิก

 

 

เฝยหลงกับต้าสู่ยิ่งพูดยิ่งเดือด ดูท่าจะกระชากคอเสื้อชกกันแล้ว ลืมมิตรไมตรีก่อนหน้านี้ที่รวมหัวกันวางกับดักชิวเยี่ยไป๋ไปสิ้น

 

 

เป๋าเป่าเหลือกตา ลูบหน้าผากพึมพำว่า “ไม้ผุแกะสลักไม่ได้จริงๆ”

 

 

ชิวเยี่ยไป๋กลั้นหัวร่อ โบกมือให้แยกเฝยหลงกับต้าสู่ออกจากกัน ปรบมือกล่าวว่า “ดีมากๆ คราวนี้ข้าได้เห็นกับตาแล้วว่ายอดฝีมืออยู่ในฝูงชนเป็นอย่างไร!”

 

 

น้ำเสียงของชิวเยี่ยไป๋สดใสกังวาน แม้ท่ามกลางเสียงจอแจทุกคนยังคงได้ยินอย่างชัดเจน

 

 

ต้าสู่กับเฝยหลงได้ยินเสียงชิวเยี่ยไป๋ก็ตกใจ จึงยอมปล่อยมือจากบ่าไหล่ของอีกฝ่าย ไม่ถึงกับจิกกัดกันเองเหมือนไก่ตาบอด

 

 

“ใต้เท้า” ทั้งสองมองชิวเยี่ยไป๋พร้อมกัน สีหน้าเปลี่ยนจากขาวเป็นเขียวแล้วกลายเป็นแดง ก้มศีรษะลงอย่างอีหลักอีเหลื่อ

 

 

ชิวเยี่ยไป๋กลับพยักหน้าเนือยๆ อมยิ้มกล่าวว่า “พวกเจ้าสองคนเก่งมาก ขอเพียงเป็นฝีมือที่สยบศัตรูได้ ไม่ต้องคำนึงถึงที่มาแล้ว ทุกคนแค่จำไว้ว่ากระบวนท่านี้เป็นอย่างไรบ้างและใช้ได้ดีก็พอ สยบศัตรูให้ได้ในกระบวนท่าเดียว”

 

 

เฝยหลงกับต้าสู่อดงงงันมิได้ ยามปกติพวกเขาไม่เคยใส่ใจว่าฝีมือของตนโอ่อ่าหรือไม่ เพราะในความเป็นจริงพวกเขาก็แค่บุตรหลานจากอนุเท่านั้น

 

 

พวกเขาคือพวกไม่เอาไหนในหมู่ข้าราชการ คนในตระกูลจำใจให้พวกเขามีที่ซุกหัว จะได้ไม่ทำตัว เสเพลไปวันๆ เอาแต่จับไก่เตะหมาจนพาเอาบุตรหลานดีๆ ของตระกูลเสียชื่อไปหมด

 

 

ทุกคนดูถูกดูแคลนพวกเขา บัดนี้ถูกเจ้านายเหนือหัวชมเชยความสามารถประเภท ‘กระจอกงอกง่อย’ ที่เชิดหน้าชูตามิได้ จึงเหมือนดรุณีใหญ่ขึ้นเกี้ยวหามเป็นครั้งแรก พากันอึกอักพูดไม่ออก

 

 

ดวงตาของคนอื่นๆ กลับฉายแววประหลาด

 

 

ชิวเยี่ยไป๋เห็นเต็มตา เลิกคิ้วกล่าวว่า “ดูท่ากองคั่นเฟิงของซือหลี่เจียนเราก็เป็นที่ซุ่มพยัคฆ์ซ่อนมังกรเหมือนกันนะ อย่างนั้นวันนี้ข้าจะดูว่าในพวกเจ้ามีใครแสดงฝีมือที่แท้จริงได้บ้าง ให้ข้าได้เปิดหูเปิดตา คืนนี้จะให้คนไปจองโต๊ะเลี้ยงที่เหลาจุ้ยเซียนสักโต๊ะ รับรองว่าเหล้าดีเนื้อดีพอกินแน่ ดีไหม”

ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษ

ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษ

ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษ
Score 7.2
Status: Ongoing Native Language: Chinese
อ่านนิยายเรื่อง ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษนับแต่ลืมตาดูโลกอีกครั้งในยุคโบราณ นางก็ใช้ชีวิตในฐานะ ชิวเยี่ยไป๋ คุณชายสี่แห่งตระกูลชิวผู้เป็นที่เกลียดชังผู้ถูกขับไล่ไสส่งให้ออกไปเผชิญความโหดร้ายของโลกภายนอกตั้งแต่เยาว์วัย ด้วยคำทำนายที่ว่าบุตรีคนที่สี่ของตระกูลจะนำความหายนะมาสู่ตระกูลและบ้านเมือง จึงเป็นเหตุให้นางจำต้องปกปิดความจริงเพื่อหลบเลี่ยงมิให้ถูกสังหารหรือถูกขายไปเป็นนางคณิกาหลวง หลังจากผ่านการเคี่ยวกรำนานัปการจนนางได้ก้าวขึ้นเป็นประมุขแห่งหอซ่อนกระบี่ในยุทธภพ กลายเป็นที่เลื่องลือไปทั่วแผ่นดิน นางก็ตัดสินใจหวนคืนกลับตระกูลเพื่อกลับมาทวงความยุติธรรมให้กับตนเอง จวบจนนางได้พบกับ องค์หญิงเซ่อกั๋ว องค์หญิงคนงามผู้มากด้วยปริศนา ขึ้นชื่อลือชาด้านความโหดเหี้ยมอำมหิตและนิสัยวิปริตจนใครต่อใครล้วนประหวั่นพรั่นพรึง หนำซ้ำยังรังเกียจสตรียิ่งกว่าสิ่งอื่นใด และได้ล่วงรู้ความลับบางอย่างขององค์หญิงผู้นี้เข้า นับแต่นั้นชีวิตของนางจึงต้องเข้าไปพัวพันกับ ‘เขา’ และก้าวเข้าสู่วังวนแห่งการชิงอำนาจที่เปรียบดุจคลื่นใต้น้ำในราชสำนัก!

Recommended Series

Comment

Options

not work with dark mode
Reset