ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษ – ตอนที่ 122 ช่วยคน (1)

ยังดีที่เหมยเซียงจื่อไปเมืองหลวงไม่บ่อยนัก ส่วนมากนางจะพักอยู่ในบ้านตระกูลเหมยที่เจียงหนาน จึงมิได้ถูกกีดกันจากเหล่าคุณหนูในเมืองหลวง

 

 

บัดนี้นางกลับรู้สึกว่า ชื่อเสียงหญิงงามอันดับหนึ่งนี้ช่างสมกับคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเหมยจริงๆ

 

 

แม้ในยามตำหนิผู้คน วาจาน้ำเสียงยังคงนุ่มนวลอ่อนหวาน ปราศจากแววเสแสร้งแม้แต่น้อย

 

 

“รองพ่อบ้าน เจ้ายังไม่เอาผ้าแพรของคุณหนูใหญ่จากมือของคนหน้าไม่อายอีก ระวังคุณชายใหญ่จะตีขาสุนัขของเจ้าให้หักนะ” หญิงรับใช้คนหนึ่งพลันโผล่ออกมาจากด้านหลังคุณหนูใหญ่ ตวาดใส่รองพ่อบ้านอย่างเย็นชา

 

 

รองพ่อบ้านตัวแข็ง นึกถึงคุณชายใหญ่ผู้แสนรักใคร่ฟูมฟักคุณหนูใหญ่ มีหรือจะยอมให้บุรุษแปลกหน้าหยิบฉวยผ้าแพรเช็ดหน้าของคุณหนูใหญ่ ขณะจะดึงผ้าจากมือชิวเยี่ยไป๋ กลับเห็นชิวเยี่ยไป๋ตวัดแขนเสื้ออย่างงดงาม แพรบางผืนน้อยก็ลอยละล่องดุจปุยเมฆขึ้นบนสะพาน

 

 

หญิงรับใช้งงงัน รีบเอื้อมมือคว้าแพรเช็ดหน้า นึกไม่ถึงว่าผ้าแพรเหมือนมีชีวิต จึงได้ลอยหลบมือของหญิงรับใช้ แล้วพลิ้วลงบนตะกร้าของเหมยเซียงจื่อ

 

 

ฝีมือนี้ทำเอาทุกคนบนสะพานงงงัน

 

 

ชิวเยี่ยไป๋ยิ้มให้น้อยๆ “บังเอิญลมเป็นใจพัดส่งให้ คุณหนูใหญ่อย่าทำหล่นอีกนะ ผ้าหอมถูกลมพัดลงน้ำ แม้จะให้คนไปงมขึ้นมาได้ กลิ่นหอมซูเหอเซียงถูกน้ำแล้วคงไม่หอมเหมือนเดิมแน่”

 

 

ถ้านางเดาไม่ผิด คุณหนูใหญ่คนนี้กำลังเสาะหากลีบบุปผาเพื่อทำน้ำหอมซูเหอเซียงซึ่งต้องใช้ผ้าแพรบางห่อไว้แล้วอบร่ำเจ็ดวันเจ็ดคืน จากนั้นจึงใช้แพรหอมเป็นกระสายห่อกลีบบุปผาเก็บไว้ในไหจึงจะสำเร็จ แพรหอมเมื่อครู่ก็คือกระสายสำหรับทำน้ำหอม

 

 

กับดรุณีน้อยที่ทำให้นางรำลึกถึงความหลังอันหวานชื่น นางยินดีจะพูดจาด้วยน้ำเสียงรื่นหู

 

 

เพียงแต่ชิวเยี่ยไป๋ไม่รู้ตัวว่า เมื่อครู่ที่ตวัดแขนเสื้อขึ้น พลังลมสายหนึ่งที่ระไปกับยอดพุ่มไม้เตี้ยโดยไม่ตั้งใจ ทำเอากิ่งใบสั่นไหว ดอกไม้พุ่มหนึ่งร่วงหล่นลงมา

 

 

ในสายตาของคนบนสะพาน บุรุษเยาว์วัยผู้นี้เมื่อได้เห็นโฉมหน้าที่งดงามของตนแล้ว มิมีแววของความลุ่มหลงละโมบดั่งที่ตนเคยพบจนชินตา กลับมีเพียงแววตาที่ชื่นชมเล็กน้อย

 

 

เขายืนไพล่หลังอย่างสงบในเรือ เสื้อเขียวพลิ้วไหวงามสง่าราวต้นไผ่ กลีบดอกไม้ร่วงหล่นโปรยปรายบนศีรษะ บนไหล่ ดวงตาคู่งามฉายแววนุ่มนวล งามวิจิตรราวกับภาพวาด

 

 

คำพังเพยที่กล่าวกันว่าหนุ่มน้อยบนคันนาเป็นใครหนอ จึงสง่างามกรุ้มกริ่มเช่นนี้ ก็คงเป็นเช่นบัดนี้เอง

 

 

เหมยเซียงจื่อตะลึงเช่นกัน

 

 

ชิวเยี่ยไป๋มิได้ถือสาที่นางเสียกริยา แต่เจ้ารองพ่อบ้านกลับร้อนใจ จนเร่งให้หญิงรับใช้ที่ทำหน้าที่พายเรือให้รีบพาย สภาพที่เหมือนเกรงว่าชิวเยี่ยไป๋จะล่อลวงคุณหนูใหญ่ของตน ทำเอาชิวเยี่ยไป๋นึกขัน

 

 

“เร็วหน่อย อย่าให้คุณชายใหญ่รอนาน”

 

 

เรือลำน้อยแล่นพ้นใต้สะพาน มุ่งหน้าช้าๆ ดวงตาเหมยเซียงจื่อฉายแววเย็นชาแวบหนึ่ง

 

 

“เร็วเข้า เร็ว…” รองพ่อบ้านเร่งอีก พลันเสียง  ตูม  ดังสนั่น

 

 

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจจากบนสะพาน “แย่แล้ว คุณหนูใหญ่ตกน้ำแล้ว!”

 

 

ชิวเยี่ยไป๋ตกใจเหลียวไปมอง เห็นน้ำกระเซ็น บนสะพานปราศจากเงาร่างของดรุณีน้อย

 

 

หญิงรับใช้บนสะพานหน้าซีดเผือด กล่าวว่า “คุณ…คุณหนูใหญ่ ว่ายน้ำไม่เป็น!”

 

 

ชิวเยี่ยไป๋ได้ยินก็ไม่คิดอะไร กระโจนลงน้ำตามสัญชาตญาณในพริบตา

 

 

น้ำในลำน้ำเดือนหกไม่เย็นนัก แต่การลงน้ำโดยไม่ทันเตรียมตัวยังคงทำให้ชิวเยี่ยไป๋สยิวกายด้วยความหนาวเย็น นางรีบเดินพลังลมปราณจากจุดตันเถียน มองหาเงาร่างในน้ำ

 

 

แม้น้ำในบึงจะใส แต่ก้นสระยังคงเต็มไปด้วยตะไคร่และหญ้าน้ำซึ่งเป็นอุปสรรคต่อสายตา และขณะที่ชิวเยี่ยไป๋สอดส่ายสายตาจึงพบว่าน้ำมีความลึกผิดปกติ นางถึงกับมองเห็นสภาพก้นบึงไม่ถนัด

 

 

แต่เหมยเซียงจื่อเพิ่งตกน้ำไม่นาน นางกลั้นหายใจอึกหนึ่ง ว่ายไปครู่หนึ่งก็พอจะเห็นเงาร่างสีรากบัวลางๆ

 

 

ชิวเยี่ยไป๋รีบว่ายเข้าหาทันที จึงพบว่าเหมยเซียงจื่อหมดสติไปแล้ว ผิวกายขาวผ่องในน้ำซีดเซียว ในมือยังจับตะกร้าไว้แน่น กลีบบุปผากระจายออกจากตะกร้าลอยล่องสู่ผิวน้ำ ห่อห่มร่างของเหมยเซียงจื่อไว้ กระโปรงยาวของนางพลิ้วไหวในสายน้ำ ดูแล้วเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานในน้ำ เป็นความงามอันเย็นเยือกน่าพิศวง

 

 

ชิวเยี่ยไป๋งงงันวูบหนึ่ง รีบว่ายน้ำไปด้านหลังนาง โอบมือกับอกนางแล้วพาตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ

 

 

ซ่า  เสียงน้ำแยกออกจากกัน ชิวเยี่ยไป๋ลูบหน้าก็เห็นในน้ำมีบ่าวไพร่อีกหลายคนที่ลงน้ำไปช่วยเจ้านาย บนฝั่งก็มีบ่าวไพร่มุงดูอยู่ไม่น้อย เสียงจอแจอึงคะนึง

 

 

ยังคงเป็นหญิงรับใช้คนเดิมตั้งสติได้เร็วที่สุด พอเห็นผิวน้ำแหวกออก เสื้อสีรากบัวโผล่ให้เห็นนางก็กระโดดร้องลั่น “เร็ว คุณหนูใหญ่อยู่นี่ เร็วเข้า เร็วเข้า!”

 

 

บนฝั่งเสียงจ๊อกแจ๊กดังลั่น หลายคนพากันกระโดดลงน้ำ รองพ่อบ้านก็กระโดดลงและว่ายน้ำไปยังที่ที่ชิวเยี่ยไป๋และเหมยเซียงจื่อลอยคออยู่ ปากก็ร้องลั่น “เร็วเข้า รีบฉุดคุณหนูขึ้นฝั่งเร็ว!”

 

 

ชิวเยี่ยไป๋เห็นแล้วก็อดขมวดคิ้วมิได้ คนมากมือไม้เยอะ บัดนี้เหมยเซียงจื่อเปียกโชกทั้งตัว เสื้อผ้าหน้าร้อนบางเบา เนื้อผ้าแนบตัวจะเผยทุกสัดส่วน จะให้คนมากมายเห็นได้อย่างไรกัน

 

 

นางจึงไม่นำพาพวกคนที่ว่ายเข้าหา โอบเหมยเซียงจื่อไว้แล้วว่ายเข้าหาเรือที่อยู่ใกล้ที่สุด รองพ่อบ้านเห็นนางโอบคุณหนูว่ายห่างจากพวกตนก็ร้อนใจ ตวาดลั่น “เฮ้ย! เจ้าทำอะไร…”

 

 

คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงไป เพราะพอชิวเยี่ยไป๋ว่ายถึงกราบเรือ ก็ใช้มือหนึ่งคว้ากราบเรือไว้ แล้วอุ้มเหมยเซียงจื่อกระโดดขึ้นเรือในพริบตาด้วยท่าทางงดงามราวมังกรคะนองน้ำ

 

 

พอขึ้นเรือได้ชิวเยี่ยไป๋รีบกึ่งยองตัวอยู่ข้างกายเหมยเซียงจื่อ ยกร่างเหมยเซียงจื่อไว้บนต้นขาข้างหนึ่ง ปลายนิ้วรอที่จมูกพบว่านางหายใจติดๆ ขัดๆ และลมหายใจอ่อนมาก จึงขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วตวัดข้อมือทุบที่กลางหลังนางหลายครั้ง

 

 

เหมยเซียงจื่อถูกทุบหลังก็อาเจียนน้ำออกมา “แค่ก แค่ก แค่ก…”

 

 

เห็นเหมยเซียงจื่ออาเจียนน้ำออกและหายใจโล่งขึ้นไม่น้อย จึงสั่งสาวใช้พายเรือที่ยืนตะลึงอยู่ว่า “รีบเอาเสื้อกันฝนมาคลุมให้คุณหนูเร็ว”

 

 

ชิวเยี่ยไป๋วางร่างเหมยเซียงจื่อกับท้องเรืออย่างระมัดระวัง และสั่งการต่อหญิงพายเรืออย่างมิลนลาน

 

 

สาวใช้พายเรือจู่ๆ เห็นคนกระโดดขึ้นเรือยังไม่ทันได้ตั้งสติ ยามนี้เห็นบุรุษเยาว์วัยที่ใบหน้างดงามมีน้ำเกาะพราวกำลังพูดกับตน พริบตานั้นก็หน้าแดงฉานแล้วสายตาจึงเลยมองไปบนร่างที่บุรุษเยาว์วัยอุ้มอยู่ เห็นคุณหนูของตนเหมือนเปลือยเปล่า นางจึงตกใจและผงกศีรษะอย่างลนลาน รีบไปนำเสื้อกันฝนในเรือมาคลุมให้เหมยเซียงจื่อ

 

 

“ขอบพระคุณ…ขอบพระคุณคุณชาย”

 

 

ขณะพูดกันอยู่ รองพ่อบ้านตัวเปียกโชกก็ปีนขึ้นเรืออย่างทุลักทุเล เห็นคุณหนูของตนที่มีเสื้อกันฝนคลุมอยู่นอนแน่นิ่งก็รีบพุ่งเข้าหา ปลายนิ้วสั่นเทารอที่จมูกคุณหนู พริบตาเดียวก็ถอนใจอย่างโล่งอก พึมพำว่า “อามิตตาพุทธ โชคดีที่คุณหนูไม่เป็นไร!”

ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษ

ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษ

ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษ
Score 7.2
Status: Ongoing Native Language: Chinese
อ่านนิยายเรื่อง ลวงเล่ห์ร้ายชายาร้อยพิษนับแต่ลืมตาดูโลกอีกครั้งในยุคโบราณ นางก็ใช้ชีวิตในฐานะ ชิวเยี่ยไป๋ คุณชายสี่แห่งตระกูลชิวผู้เป็นที่เกลียดชังผู้ถูกขับไล่ไสส่งให้ออกไปเผชิญความโหดร้ายของโลกภายนอกตั้งแต่เยาว์วัย ด้วยคำทำนายที่ว่าบุตรีคนที่สี่ของตระกูลจะนำความหายนะมาสู่ตระกูลและบ้านเมือง จึงเป็นเหตุให้นางจำต้องปกปิดความจริงเพื่อหลบเลี่ยงมิให้ถูกสังหารหรือถูกขายไปเป็นนางคณิกาหลวง หลังจากผ่านการเคี่ยวกรำนานัปการจนนางได้ก้าวขึ้นเป็นประมุขแห่งหอซ่อนกระบี่ในยุทธภพ กลายเป็นที่เลื่องลือไปทั่วแผ่นดิน นางก็ตัดสินใจหวนคืนกลับตระกูลเพื่อกลับมาทวงความยุติธรรมให้กับตนเอง จวบจนนางได้พบกับ องค์หญิงเซ่อกั๋ว องค์หญิงคนงามผู้มากด้วยปริศนา ขึ้นชื่อลือชาด้านความโหดเหี้ยมอำมหิตและนิสัยวิปริตจนใครต่อใครล้วนประหวั่นพรั่นพรึง หนำซ้ำยังรังเกียจสตรียิ่งกว่าสิ่งอื่นใด และได้ล่วงรู้ความลับบางอย่างขององค์หญิงผู้นี้เข้า นับแต่นั้นชีวิตของนางจึงต้องเข้าไปพัวพันกับ ‘เขา’ และก้าวเข้าสู่วังวนแห่งการชิงอำนาจที่เปรียบดุจคลื่นใต้น้ำในราชสำนัก!

Comment

Options

not work with dark mode
Reset