สัมผัสแก้มของเขาเบาๆ ด้วยใจที่เจ็บปวด โลกของผู้ใหญ่ทำให้เด็กที่ไร้เดียงสาคนหนึ่งได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส…แต่เธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย
โดยไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าแม่ผู้ซึ่งสอนเขามาตลอดว่าห้ามทำร้ายผู้อื่น จะไม่กล่าวโทษที่เขาทำแบบนี้ เฉียวจิ่งเหยียนตาแดงก่ำ พยายามควบคุมไม่ให้น้ำตาไหลริน เขาไม่อบให้ใครมาว่าเขาเป็นเด็กไม่มีพ่อ และไม่ชอบยิ่งกว่าถ้าใครจะมาว่าหม่ามี๊ของเขาว่าไม่ดี
“ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ถือซะว่าพักร้อนหนึ่งสัปดาห์ ถ้าหากลูกไม่ชอบโรงเรียนนี้ หม่ามี๊จะย้ายโรงเรียนให้ก็ได้นะ”
“ไม่ต้องย้ายโรงเรียนหรอกครับ”
เฉียวจิ่งเหยียนกล่าวทั้งน้ำตา เขาเป็นผู้ชาย ต้องเป็นผู้ชายที่ปกป้องหม่ามี๊ ไม่สามารถหลีกหนีเพราะเรื่องราวแค่เพียงเล็กน้อยนี้ได้
“จิ่งเหยียนของแม่เก่งมาก”
เธอกอดเขาไว้ในอ้อมแขนอย่างปลอบประโลม ริมฝีปากของเธอยิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันไปมองลู่ฉีที่ขับรถอยู่ข้างหน้า “หยุด”
รถ SUV หยุดลงอย่างช้าๆ ใบหน้าของลู่ฉีรู้สึกผิดเล็กน้อย ” เฉี่ยนเฉียน ผมรู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ทำร้ายคุณ แต่ผม … ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อฉัน”
เธอขัดจังหวะสิ่งที่เขายังพูดไม่จบความคิดของลู่ฉี หลายปีมานี้ เธอรู้ดีว่าลู่ฉีคิดอย่างไร “แต่ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย”
เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไรเกี่ยวกับเธอ แต่เธอรับไม่ได้ที่จิ่งเหยียนจะกลายเป็นลูกชู้
“ผมขอโทษ”
ลู่ฉีมีความรู้สึกผิดมากขึ้นในสายตาของเขา เขายอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัวและความหวังที่เห็นแก่ตัวของเขาสามารถริเริ่มที่จะตัดความเป็นไปได้สุดท้ายระหว่างเธอกับเฉินเป่ยชวน
“บริษัทของคุณยังมีหลายสิ่งที่คุณต้องจัดการ ดังนั้นคุณไปเถอะ”
“เฉี่ยนเฉียน คุณตำหนิผมใช่ไหม?”
เมื่อเห็นสองแม่ลูกออกจากรถ ลู่ฉีก็รีบตามออกไป เขาแค่อยากให้โอกาสตัวเอง เพียงหวังว่าจะให้ชีวิตครึ่งหลังที่อบอุ่นแก่เธอหลังจากที่เธอเสียใจ
“ฉันไม่โทษคุณ ฉี ฉันมีความสุขมากและพอใจที่จะมีคุณเป็นเพื่อน แต่ฉันไม่สามารถพึ่งพาเพื่อนของฉันได้ทุกอย่าง”
สัมผัสแก้มของเขาเบาๆ ด้วยใจที่เจ็บปวด โลกของผู้ใหญ่ทำให้เด็กที่ไร้เดียงสาคนหนึ่งได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส…แต่เธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย
โดยไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าแม่ผู้ซึ่งสอนเขามาตลอดว่าห้ามทำร้ายผู้อื่น จะไม่กล่าวโทษที่เขาทำแบบนี้ เฉียวจิ่งเหยียนตาแดงก่ำ พยายามควบคุมไม่ให้น้ำตาไหลริน เขาไม่อบให้ใครมาว่าเขาเป็นเด็กไม่มีพ่อ และไม่ชอบยิ่งกว่าถ้าใครจะมาว่าหม่ามี๊ของเขาว่าไม่ดี
“ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ถือซะว่าพักร้อนหนึ่งสัปดาห์ ถ้าหากลูกไม่ชอบโรงเรียนนี้ หม่ามี๊จะย้ายโรงเรียนให้ก็ได้นะ”
“ไม่ต้องย้ายโรงเรียนหรอกครับ”
เฉียวจิ่งเหยียนกล่าวทั้งน้ำตา เขาเป็นผู้ชาย ต้องเป็นผู้ชายที่ปกป้องหม่ามี๊ ไม่สามารถหลีกหนีเพราะเรื่องราวแค่เพียงเล็กน้อยนี้ได้
“จิ่งเหยียนของแม่เก่งมาก”
เธอกอดเขาไว้ในอ้อมแขนอย่างปลอบประโลม ริมฝีปากของเธอยิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันไปมองลู่ฉีที่ขับรถอยู่ข้างหน้า “หยุด”
รถ SUV หยุดลงอย่างช้าๆ ใบหน้าของลู่ฉีรู้สึกผิดเล็กน้อย ” เฉี่ยนเฉียน ผมรู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ทำร้ายคุณ แต่ผม … ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อฉัน”
เธอขัดจังหวะสิ่งที่เขายังพูดไม่จบความคิดของลู่ฉี หลายปีมานี้ เธอรู้ดีว่าลู่ฉีคิดอย่างไร “แต่ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย”
เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไรเกี่ยวกับเธอ แต่เธอรับไม่ได้ที่จิ่งเหยียนจะกลายเป็นลูกชู้
“ผมขอโทษ”
ลู่ฉีมีความรู้สึกผิดมากขึ้นในสายตาของเขา เขายอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัวและความหวังที่เห็นแก่ตัวของเขาสามารถริเริ่มที่จะตัดความเป็นไปได้สุดท้ายระหว่างเธอกับเฉินเป่ยชวน
“บริษัทของคุณยังมีหลายสิ่งที่คุณต้องจัดการ ดังนั้นคุณไปเถอะ”
“เฉี่ยนเฉียน คุณตำหนิผมใช่ไหม?”
เมื่อเห็นสองแม่ลูกออกจากรถ ลู่ฉีก็รีบตามออกไป เขาแค่อยากให้โอกาสตัวเอง เพียงหวังว่าจะให้ชีวิตครึ่งหลังที่อบอุ่นแก่เธอหลังจากที่เธอเสียใจ
“ฉันไม่โทษคุณ ฉี ฉันมีความสุขมากและพอใจที่จะมีคุณเป็นเพื่อน แต่ฉันไม่สามารถพึ่งพาเพื่อนของฉันได้ทุกอย่าง”
“เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเช่นเดียวกับเธอ”
“เอาเถอะ ถือว่าฉันไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันช่วยติดต่อทนายให้ได้แล้วนะ แต่เธอต้องทำใจไว้เผื่อบ้าง เรื่องราวมันผ่านไปตั้งเจ็ดปีแล้ว จะหาหลักฐานให้เพียงพอนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
หากต้องการให้ตระกูลเฉียวกลับมาด้วยวิธีการทางกฎหมาย แม้ว่าจะได้รับความยุติธรรมกลับคืนมาส่วนหนึ่ง แต่ก็เป็นการต่อสู้ที่ไม่ง่ายเลยที่จะชนะ
“ฉันพร้อมแล้ว”
เฉียวชูเฉี่ยนยิ้มด้วยความขอบคุณ ตั้งแต่ที่เธอคิดเริ่มที่จะทำก็เตรียมใจมาเรียบร้อยแล้ว
“เฉี่ยนเฉียน เธอจะปล่อยวางเฉินเป่ยชวนได้จริงๆ เหรอ?”
แม้ว่าคำถามนี้จะดูงี่เง่าไปบ้าง แต่เธอก็ไม่ชอบเฉินเป่ยชวน มาโดยตลอด รู้สึกว่าผู้ชายที่เย่อหยิ่งนั้นเสแสร้งมากเกินไป แต่เฉี่ยนเฉียนรักเขา นี่เป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
อากาศที่ยังคงไหลเวียนอยู่เมื่อครู่ก็กลายเป็นความหดหู่และเงียบงัน เธอจะปล่อยมันไปได้ไหม…ไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะปล่อยวางได้แค่ไหน พวกเขาก็เป็นแค่ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว
……
ในห้องทำงานของประธานบริษัทเฟิงเฉิง ถังอี้ยอมรับความผิดพลาดของเขาเป็นครั้งที่เท่าไรนับไม่ถ้วน “ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าลู่ฉีจะอยู่ที่นั่น ไม่งั้นฉันจะปิดบังนายหรอก”
ในฐานะผู้ชาย แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าการสวมเขามันเป็นยังไงต่อให้เขาจะต่อต้านพ่อแต่ไม่มีทางที่เขาทำร้ายพี่ชายแน่นอน
“นายไม่มีอะไรทำที่โซ่วจินแล้วหรือไง? ”
ใบหน้าของเฉินเป่ยชวนเย็นชา เขามองลงไปที่แฟ้ม แต่เห็นได้ชัดว่าความหนาวเย็นห้องทำงานกำลังระบายความทุกข์ของเขา
“มีแน่นอน แต่ฉันไม่ว่าง ฉันขออยู่กับนายสักพักก็ได้”
สัมผัสแก้มของเขาเบาๆ ด้วยใจที่เจ็บปวด โลกของผู้ใหญ่ทำให้เด็กที่ไร้เดียงสาคนหนึ่งได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส…แต่เธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย
โดยไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าแม่ผู้ซึ่งสอนเขามาตลอดว่าห้ามทำร้ายผู้อื่น จะไม่กล่าวโทษที่เขาทำแบบนี้ เฉียวจิ่งเหยียนตาแดงก่ำ พยายามควบคุมไม่ให้น้ำตาไหลริน เขาไม่อบให้ใครมาว่าเขาเป็นเด็กไม่มีพ่อ และไม่ชอบยิ่งกว่าถ้าใครจะมาว่าหม่ามี๊ของเขาว่าไม่ดี
“ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ถือซะว่าพักร้อนหนึ่งสัปดาห์ ถ้าหากลูกไม่ชอบโรงเรียนนี้ หม่ามี๊จะย้ายโรงเรียนให้ก็ได้นะ”
“ไม่ต้องย้ายโรงเรียนหรอกครับ”
เฉียวจิ่งเหยียนกล่าวทั้งน้ำตา เขาเป็นผู้ชาย ต้องเป็นผู้ชายที่ปกป้องหม่ามี๊ ไม่สามารถหลีกหนีเพราะเรื่องราวแค่เพียงเล็กน้อยนี้ได้
“จิ่งเหยียนของแม่เก่งมาก”
เธอกอดเขาไว้ในอ้อมแขนอย่างปลอบประโลม ริมฝีปากของเธอยิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันไปมองลู่ฉีที่ขับรถอยู่ข้างหน้า “หยุด”
รถ SUV หยุดลงอย่างช้าๆ ใบหน้าของลู่ฉีรู้สึกผิดเล็กน้อย ” เฉี่ยนเฉียน ผมรู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ทำร้ายคุณ แต่ผม … ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อฉัน”
เธอขัดจังหวะสิ่งที่เขายังพูดไม่จบความคิดของลู่ฉี หลายปีมานี้ เธอรู้ดีว่าลู่ฉีคิดอย่างไร “แต่ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย”
เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไรเกี่ยวกับเธอ แต่เธอรับไม่ได้ที่จิ่งเหยียนจะกลายเป็นลูกชู้
“ผมขอโทษ”
ลู่ฉีมีความรู้สึกผิดมากขึ้นในสายตาของเขา เขายอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัวและความหวังที่เห็นแก่ตัวของเขาสามารถริเริ่มที่จะตัดความเป็นไปได้สุดท้ายระหว่างเธอกับเฉินเป่ยชวน
“บริษัทของคุณยังมีหลายสิ่งที่คุณต้องจัดการ ดังนั้นคุณไปเถอะ”
“เฉี่ยนเฉียน คุณตำหนิผมใช่ไหม?”
เมื่อเห็นสองแม่ลูกออกจากรถ ลู่ฉีก็รีบตามออกไป เขาแค่อยากให้โอกาสตัวเอง เพียงหวังว่าจะให้ชีวิตครึ่งหลังที่อบอุ่นแก่เธอหลังจากที่เธอเสียใจ
“ฉันไม่โทษคุณ ฉี ฉันมีความสุขมากและพอใจที่จะมีคุณเป็นเพื่อน แต่ฉันไม่สามารถพึ่งพาเพื่อนของฉันได้ทุกอย่าง”
