บทที่ 2371 บึงพิษ 4
เคยมีอินทรีทองเนตรชาดที่สุดแสนจะทานทนพิษบินมายังที่นี่ ยังไม่ถูกกัดแทะโจมตีเลยสักคำ ก็ถูกพิษจากหมอกพิษเจ็ดสีอันงดงามนั้นจนตายแล้ว…
สัตว์พิษที่อยู่ในบึงพิษล้วนมีพิษอย่างยิ่ง ถ้าถูกพวกมันกัดเข้าสักคำ ก็จะสิ้นชีพได้ภายในไม่กี่นาทีไม่มีแม้แต่ยาถอนพิษ
ดังนั้นที่แห่งนี้จึงเป็นสถานที่อันน่าพรั่นพรึงของทั้งมนุษย์และมาร
ที่นี่คือสวรรค์สำหรับสัตว์มีพิษ…
งูพิษ กบพิษ แมงป่องพิษ ตะขาบพิษ…สัตว์พิษสารพัดชนิดล้วนวิ่งขวักไขว่อยู่ในบึง พวกมันตัวเล็ก ซุกซ่อนอยู่ในโคลนเลน ในพงหญ้าของบึงพิษ
ถ้าไม่ระวังก็จะถูกพวกมันโจมตี! ต้องมอบชีวิตน้อยๆ ไว้ที่นี่
บึงกว้างใหญ่นัก กินพื้นที่ถึงพันลี้
ส่วนจระเข้วงแหวนเงินที่กู้ซีจิ่วต้องการตามหาก็อยู่ในส่วนลึกสุดของบึง…
เป็นรุ่งสางของวันใหม่แล้ว
บนบึงน้ำที่ไร้ผู้คนย่างกรายเสมอมามีคนสองคนเดินลิ่วอยู่
เสื้อผ้าที่สองคนนี้สวมใส่ค่อนข้างประหลาด บนศีรษะมีหมวกรูปทรงพิกลครอบอยู่ หมวกใบนั้นคลุมทั้งศีรษะของคนทั้งสองไว้อย่างสมบูรณ์ เผยเพียงดวงตาคู่หนึ่ง และบริเวณดวงตาคู่นั้นก็มีวัตถุโปร่งใสคล้ายแก้วปิดทับอยู่…
เสื้อผ้าบนร่างเป็นชุดรัดรูปที่คล่องตัว สตรีดูอ้อนแอ้นสะโอดสะอง บุรุษดูสมส่วนกำยำ
วิชาตัวเบาของทั้งสองไม่อ่อนด้วยเลย แทบจะไถลผ่านบึงน้ำที่เสมือนแอ่งโคลนไปเลย
ขณะที่เดินทางอยู่ ไม่ทราบเช่นกันว่างูพิษสีแดงฉานตัวหนึ่งผุดออกมาจากแอ่งโคลนตรงจุดไหน ฉกเข้าที่เท้าของบุรุษคนนั้น!
ผ่านไปครู่หนึ่ง งูพิษตัวนั้นก็ล้มลงไปอย่างคล้ายจะท้อแท้ ไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย
บุรุษคนนั้นกลับไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลย บนชายกางเกงที่ดูเหมือนจะเบาบางของเขา ไม่สึกหรอเลยสักนิด…
อาภรณ์ชุดนี้ไม่เพียงแต่สามารถป้องกันสัตว์พิษได้เท่านั้น ในเนื้อผ้ายังมีคุณสมบัติออกฤทธิ์หักล้างกับพิษส่วนหนึ่งได้ด้วย
เมื่อมีสัตว์พิษกัดโดนเนื้อผ้าเข้า พิษจะไม่ทำร้ายตัวคน แต่กลับถูกพิษจากตัวคนทำร้ายมันให้สิ้นชีพแทน…
“คุณชายไผ่ขจีช่างสมกับที่เป็นยอดฝีมือด้านนวัตกรรมโดยแท้ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีชุดที่วิเศษเช่นนี้ด้วย!”
สองคนนี้ก็คือกู้ซีจิ่วและจู๋ตู๋ชิงที่อยุ่ในชุดพร้อมออกรบเต็มพิกัด
ลาตัวนั้นต้านพิษไม่ได้ ดังนั้นจึงปล่อยไว้ด้านนอก
พวกเขาทั้งสองที่อยู่ในชุดออกรบเต็มพิกัดเข้าสู่ส่วนใน
ชุดนี้ที่พวกเขาสวมใส่อยู่เป็นจู๋ตู๋ชิงที่จัดเตรียมให้
จู๋ตู๋ชิงยิ้มน้อยๆ โบกพัดขนห่านในมือ
“พูดได้ดีๆ!”
ในที่สุดก็ลบสภาพน่าสังเวชก่อนหน้านี้ไปได้แล้ว เชิดหน้าอย่างภาคภูมิได้แล้ว
กู้ซีจิ่วก็เลื่อมใสเขายิ่งนัก
ชุดนี้ที่เขาจัดเตรียมเหนือชั้นกว่าชุดป้องกันสารพิษของยุคสมัยใหม่เสียอีก!
อย่างไรก็ตามถึงแม้ชุดป้องกันสารพิษจะป้องกันทุกอย่างได้เหมือนกัน แต่ก็ค่อนข้างหนัก ไม่เหมือนที่สวมอยู่ตอนนี้ เบาหวิวยิ่งนัก สวมลงบนร่างแล้วรู้ไม่สึกไม่ต่างไปจากเสื้อผ้าธรรมดาเลย
ตอนที่เธอเพิ่งสวมในใจยังกังวลอยู่บ้าง ถึงอย่างไรวัสดุของชุดนี้ลูบคลำดูแล้วเบาบางยิ่งนัก ไม่เหมือนชุดที่จะสามารถต้านทานความเสียหายจากคมเขี้ยวได้เลย
แต่หลังจากเดินทางเข้าสู่บึงแห่งนี้ได้หนึ่งชั่วยามเธอก็วางใจอย่างสมบูรณ์แล้ว!
“ดุเหมือนเจ้าจะคุ้นเคยกับที่นี่มากเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะเตรียมตัวมาครบครันเช่นนี้”
กู้ซีจิ่วยกนิ้วโป้งให้
ดวงตาของจู๋ตู๋ชิงทอประกาย
“เคยมาอยู่สองสามหน พอจะเข้าใจที่นี่นิดหน่อย…อาจารย์ ท่านเป็นเด็กสาว ต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่ ครั้งนี้ให้ศิษย์คุ้มครองท่านให้ดีเถิด”
เขาโบกพัดขนห่านในมือดูมีกลิ่นอายความเป็นยอดคนยิ่งนัก ในสำเนียงวาจาอันอ่อนโยนแฝงความปะเหลาะเอาใจไว้ด้วย
กู้ซีจิ่วนิ่งไปแวบหนึ่ง
“…ขอบใจมาก”
เธอรู้สึกว่าคุณชายไผ่ขจีผู้นี้เหมือนถูกอะไรกระตุ้นเข้า วันนี้ทั้งวันคอยตามดูแลเธอเหมือนคุณชายคหบดีคนหนึ่ง วาจาที่เอื้อนเอ่ยก็มักจะอ่อนโยนรื่นหู เอื้ออาทร เธอไม่ชินยิ่งนัก
ตอนนี้ทั้งสองเข้าสู่ส่วนลึกของบึงแล้ว
————————————————————————————-
บทที่ 2372 บึงพิษ 5
บึงน้ำของที่นี่แตกต่างจากบึงน้ำทั่วไป
บึงน้ำทั่วไปจะเป็นสีทึบทึม มีแอ่งน้ำ มีแอ่งโคลน บางครั้งก็มีพงหญ้าเขียวขจีด้วย
แต่ในส่วนลึกของบึงพิษแห่งนี้กลับมีสีรุ้ง คล้ายธารเจ็ดสีแห่งหุบเขาหวงหลงยิ่งนัก งามตระการตา จนทำให้คนตาลาย
บางครั้งหมอกพิษสีสดใสก็จะพลุ่งพล่านขึ้นมาจากใต้เท้า ระหว่างที่คนกำลังเดินอยู่ ดุจขบวนพาเหรดบนเมฆาหลากสี…
สถานที่แห่งนี้ได้พิสูจน์ถึงคำพูดประโยคหนึ่งที่ว่า…ของยิ่งงดงามเท่าไหร่ก็ยิ่งมีพิษร้ายแรงเท่านั้น!
หมอกสีรุ้งมีค่าความเป็นพิษสูง และสิ่งที่แฝงเร้นอยู่ภายในหมอกสีรุ้งก็ดุร้ายนัก!
เฉกเช่นยามนี้ จู๋ตู๋ชิงเพิ่งจะแสดงความเป็นห่วงเป็นใยที่สื่อออกมาจากหัวใจจบ จู่ๆ ก็มี ‘รุ้ง’ สายหนึ่ง พุ่งออกมาจากหมอกหลากสีที่อยู่ด้านข้างเขา
สายรุ้ง’ ตัวยาวหลายจั้ง หัวเท่าถังน้ำใบใหญ่ เขี้ยวยาวดุจงาช้าง ดวงตาก็ลุกโชนดุจตะเกียง ยามที่จ้องมองคนราวกับจะดูดกลืนวิญญาณคนเข้าไปได้!
รูปร่างของเจ้าสิ่งนี้คล้ายงูเหลือม ทว่าตรงลำตัวกลับมีปุ่มดูดที่คล้ายหนวดอยู่แปดเส้น บนปุ่มดูดมีปากเล็กๆ สีแดง และในปากก็มีเขี้ยวที่แหลมเหมือนเข็ม…
เจ้าสิ่งนี้เคลื่อนไหวดุจกระแสไฟฟ้า ทันทีที่ปรากฏตัวขึ้นก็พ่นไอพิษใส่หน้าคนทั้งสองเลย!
ภายในไอพิษล้วนอุดมด้วยเข็มพิษบางเฉียบ พัดกวาดเข้าใส่คนทั้งสองปานพายุฝน!
จู๋ตู๋ชิงพลันยืดกายขวางอยู่ด้านหน้ากู้ซีจิ่ว
“ไม่ต้องกลัวนะ เข็มพิษพวกนี้แทงทะลุชุดของพวกเราไม่ได้หรอก”
เขาเพียงใช้พัดบังส่วนศีรษะใบหน้าเอาไว้ รวดเร็วเกินกว่าที่คาดไว้ เข็มพิษนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ร่างเขา…
เกิดเสียงฉึกๆ ดังขึ้นไม่ขาดหู ขณะที่เข็มพิษเหล่านั้นพุ่งใส่ร่างเขาก็กลายเป็นไอหมอกแล้วสลายไป…
หลังจากรับคลื่มเข็มพิษเหล่านี้ไว้ จู๋ตู๋ชิงก็เงยหน้าหัวเราะ
“เข็มพิษเหล่านี้จะทำร้ายข้าได้อย่างไร?”
พูดจาวางท่ายังไม่ทันจบก็ถูกกู้ซีจิ่วคว้าข้อมือทันที
“ไป! รีบหนี!”
ไม่น่าเชื่อว่านางจะพาเขาเคลื่อนย้ายไปเลย!
เนื่องจากสภาพภูมิประเทศของที่นี่ซับซ้อนอย่างยิ่ง อันตรายมาก ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงไม่กล้าเคลื่อนย้ายส่งเดช มิเช่นนั้นไม่แน่ว่าอาจเคลื่อนย้ายไปเข้าปากของสัตว์ประหลาดอันใดก็เป็นได้
ดังนั้นเธอจึงเคลื่อนย้ายย้อนกลับไปตามทางเดิม เคลื่อนย้ายถอยกลับไปกว่าสิบลี้ ยืนอยู่ริมหนองน้ำสีแดงฉานแห่งหนึ่ง
สัตว์ประหลาดตัวนั้นย่อมไม่ไล่ตามมา การหายตัวไปด้วยวิชาเคลื่อนย้ายเช่นนี้มันไม่มีทางไล่ตามได้…
มีเสียงกรีดร้องด้วยความขัดใจของสัตว์ประหลาดตัวนี้แว่วอยู่ไกลๆ เสียงแหลมเสียดหู ผืนดินที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าก็สั่นไหวเล็กน้อยด้วย
จู๋ตู๋ชิงถอนหายใจพลางเอ่ย
“ความจริงพวกเราไม่ต้องหนีก็ได้นะ เข็มพิษของมันทำอะไรพวกเราไม่ได้…”
พูดยังไม่จบก็ถูกกู้ซีจิ่วเอ่ยขัดแล้ว
“เร็วเข้า ถอดชุด!”
“หา?”
จู๋ตู่ชิงทึ่มทื่อไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาหลายจังหวะ ในสมองมีฟองสีชมพูมากมายผุดขึ้นมา
เพียงแต่เขาก็ทึ่มทื่อไปครู่เดียวเท่านั้น ในไม่ช้าก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น…
เขารู้สึกว่าผิวตรงส่วนท้องต้องลมอยู่บ้าง พัดถูกร่างแล้วค่อนข้างเย็น…
ชุดอันล้ำค่าของเขา! ไม่น่าเชื่อว่าตรงส่วนท้องจะถูกกัดกร่อนเป็นรูกว้างรูหนึ่ง!
แถมยังมีบริเวณอื่นที่ถูกกัดกร่อนเช่นเดียวกัน มีหลายตำแหน่งที่ปรากฏรูขาดขึ้นมาแล้ว!
โชคดีที่เขายังสวมชุดตัวในที่ต้านพิษได้ไว้อีกตัว มิเช่นนั้นยามนี้คงถูกกัดกร่อนไปแล้ว!
ถึงแม้เข็มพิษของสัตว์ประหลาดตัวนั้นจะทิ่มทะลุชุดเขาไม่ได้ แต่กลับออกฤทธิ์กัดกร่อนเขาได้!
พิษนั้นกัดกร่อนรวดเร็วยิ่งนัก เริ่มกัดกร่อนชุดตัวในของเขาแล้ว!
สวรรค์!
จู๋ตู๋ชิงไม่สนใจอะไรอีกต่อไป รีบถอดชุดตัวนอกทิ้ง แล้วใช้ส่วนที่ยังสภาพดีอยู่เช็ดบริเวณชุดตัวในที่ถูกกัดกร่อน เช็ดน้ำกรดบนชุดออก
และในระหว่างที่เขากำลังเช็ดอยู่ น้ำกรดพวกนั้นก็กัดกร่อนเศษผ้าที่อยู่ในมือเขาด้วย หากมิใช่เขาโยนทิ้งไปเร็วพอ เกรงว่าแม้แต่มือเขาก็คงถูกกัดกร่อนไปด้วย
และสีสันของชุดตัวในที่โดนสัมผัสก็เกิดความเปลี่ยนแปลงแล้ว มองเห็นได้ชัดเจนว่าเริ่มปรากฏรูแล้ว ชุดตัวในของเขาก็ต้องถอดทิ้งเหมือนกัน!
