นางพลิกกายคล้ายหนอนน้อยพุ่งใบหน้าเข้าหาอาวุธของเขาโดยไม่ไตร่ตรองสิ่งใดอีก นางอ้าปากกว้างงับมันเข้าไว้ในปากทั้ง ๆ ที่มีอาภรณ์ของหลี่จิ้งห่อหุ้มอยู่
เพียงสัมผัสเล็กน้อยของนางกระบี่ของเขาพลันพุ่งทะยานแข็งแกร่งขึ้นดังเดิม กระทั่งคาถาสงบใจที่หลี่จิ้งกำลังสวดก็ถูก ๆ ผิด ๆ แล้ว
เขาลืมตาขึ้นคิดหิ้วสตรีนางนี้ออกจากร่างแต่ปลายจมูกพลันสัมผัสกับกลิ่นอายมารหลายสายที่ครานี้พุ่งออกมาจากร่างของเป่ยฟางหรงอย่างรวดเร็ว กลิ่นมารรุนแรงกระทั่งหลี่จิ้งได้ยินเสียงของผู้อาวุโสเคลื่อนไหว
หลี่จิ้งประหลาดใจเหตุใดปราณมารของนางจึงไหลออกมาจากร่างได้ อาคมที่เขาสกัดพลังมารของนางเอาไว้ใช้ไม่ได้ผลแล้วหรือ
กระทั่งเสียงของศิษย์ดังขึ้นจากด้านนอก
“อาจารย์ข้าได้กลิ่นปีศาจลอยมาจากด้านในเกิดสิ่งใดขึ้นหรือเจ้าคะ”
“พวกเจ้าถอยไปให้ห่างหากผู้ใดเข้าใกล้บริเวณเรือนแห่งนี้ก็ยับยั้งเสีย ไม่มีคำสั่งอาจารย์ห้ามเข้ามาเด็ดขาด”
“แต่อาจารย์กลิ่นอายปีศาจรุนแรงยิ่งนะเจ้าคะ ศิษย์เกรงอาจารย์จะมีภัย ศิษย์น้องยังบาดเจ็บอยู่”
หลี่จิ้งดันศีรษะของเป่ยฟางหรงให้แหงนขึ้นไม่ปล่อยให้นางรุกล้ำร่างกายของเขาพลางเสียงเย็น
“คำสั่งอาจารย์ผู้ใดกล้าฝ่าฝืน อาจารย์เพียงแค่ขับพิษปีศาจออกจากร่างของหรงหรงพวกเจ้าอย่าได้กังวล”
ศิษย์ทั้งสองต่างมองหน้ากันก่อนจะรับคำพร้อมกันแล้วถอยห่าง
ในครานี้หลี่จิ้งร่ายอาคมคลอบเรือนของเป่ยฟางหรงเอาไว้ ก้มดูขาของนางอย่างว่องไวเป็นดั่งที่เขาคาดการณ์ไว้ ขาของเป่ยฟางหรงข้างหนึ่งกลายเป็นน้ำแข็งแล้ว ปราณมารยังพุ่งออกมาอย่างรุนแรง เขาจะทำเช่นไรดีถึงจะสะกดปราณมารของเป่ยฟางหรงได้
และตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะไม่รู้ตัวแล้ว
เป่ยฟางหรงดิ้นรน ร่างกายของนางเริ่มเย็นเฉียบหวังเพียงต้องการให้หลี่จิ้งครอบครองตนเองเพื่อที่จะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“อาจารย์เจ้าคะได้โปรดปล่อยข้าเถิด ท่านจะไม่ช่วยศิษย์แล้วหรืออย่างไร”
หลี่จิ้งจับชีพจรของนางรู้สึกถึงภายในที่มีพลังสองสายไหลเวียนกันจนสับสนเป็นอย่างยิ่ง
“เป่ยฟางหรงเจ้ากินบัวหิมะพันปีเข้าไปใช่หรือไม่? บอกอาจารย์มาผู้ใดนำสิ่งนี้ให้เจ้ากิน”
“อาจารย์อยากรู้หรือเจ้าคะ”
“ใช่รีบบอกอาจารย์มา ผู้ใดที่นำสิ่งนี้มาให้เจ้ากิน”
เป่ยฟางหรงร้องออกมาอย่างทรมาน
“อาจารย์ข้าหนาวมากเจ้าค่ะ อย่าเพิ่งถามได้หรือไม่ช่วยศิษย์ก่อนศิษย์สัญญาว่าจะไม่ปิดบัง”
หลี่จิ้งเห็นร่างกายของเป่ยฟางหรงหนาวสั่นกระทั่งฟันของนางยังกระทบกันอย่างน่าสงสาร หากเขาปล่อยไปเช่นนี้ไม่นานร่างกายของเป่ยฟางหรงย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง หลังจากนั้นหลี่จิ้งรู้ดีว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น
เขามองดูที่ขาของนางข้างที่ได้รับบาดเจ็บบัดนี้ถูกปกคลุมด้วยเกล็ดน้ำแข็งแล้ว จึงไม่อาจลังเลได้อีก ในที่สุดหลี่จิ้งตัดใจถอดอาภรณ์ของตนเองออกพร้อมกับเอ่ยว่า
“หรงหรงที่อาจารย์ทำครานี้หาได้มีจิตไม่บริสุทธิ์ทั้งนี้เพื่อช่วยชีวิตเจ้าและทั้งสามโลกไม่ให้ตกอยู่ในอันตราย”
เป่ยฟางหรงย่อมไม่เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์เอ่ย รู้แต่ว่าหากอาจารย์ชักช้ากว่านี้แม้เพียงลมหายใจนางได้หนาวตายเป็นแน่ เพียงอาจารย์คลายอ้อมกอดนางกลับรู้สึกถึงความทรมานจากพิษเย็นอย่างรวดเร็ว
หรือจะเป็นเพราะสิ่งนั้นที่นางได้กินเข้าไป
บัวหิมะพันปีของคนผู้นั้น
