หลังจากหลี่จิ้งได้รับสานส์จากถงถง เขาเร่งย้ายร่างกลับไปยังสำนักซินเซวียนอย่างว่องไว เป็นเพราะธุระสำคัญของเขาเกิดล่าช้าเขาจึงลืมนางไปเสียสนิท ทั้งยังสงสัยว่าเขาได้ทิ้งอาภรณ์ของเขาให้นางแล้วอย่างน้อยไอของเพลิงอัคคียังคงอยู่ได้สองสามวันแล้วเหตุใดจึงเกิดเรื่องกับนางขึ้น
เพียงสองชั่วยามหลี่จิ้งก็ปรากฏกายที่หน้าสำนักซินเซวียนถึงกับตกตะลึง เขาหายไปไม่กี่วันเหตุใดไฟจึงไหม้สำนัก ศิษย์กำลังวุ่นวายดับไฟกันจ้าละหวั่น และนั่นก็เป็นเรือนนอนของเขาไม่ใช่หรือ
หลี่จิ้งสูดกลิ่นไฟเข้าไปในจมูก รู้โดยทันทีว่าเป็นเปลวจากไฟอัคคีต้นเหตุต้องมาจากถงถงเป็นแน่ หลี่จิ้งกุมขมับจะเผาสิ่งใดก็ไม่คิดให้รอบคอบ เหตุใดต้องมาเผาเรือนนอนของเขาด้วย
เอาล่ะเรื่องนี้ค่อยชำระความ เรื่องสำคัญคือเป่ยฟางหรง
เขาเร่งไปหานางที่เรือนพักมองหน้าถงถงอย่างเอาเรื่องเมื่อเห็นสภาพของเป่ยฟางหรงในตอนนี้
“ข้าสั่งให้เจ้าดูแลนาง เหตุใดบกพร่อง”
“ท่านสั่งข้าดูแลนางไม่พอ ยังสั่งข้าไปทำเรื่องสำคัญท่านจะเอาเช่นไรแน่ถึงได้มาตำหนิข้า”
ถงถงเถียงออกมาจนหลี่จิ้งพูดไม่ออก เขากระแอมแล้วพูดเสียงเบาลง
“พาคนออกไป”
“อาจารย์นี่ไม่ใช่ปีศาจหรือเจ้าคะ”
เมื่อเห็นใบหน้าหวาดกลัวของศิษย์สาวทั้งสอง หลี่จิ้งจึงเอ่ยว่า
“ไม่ต้องกลัว เขาเป็นคนของข้าพวกเจ้าออกไปก่อนเรื่องนี้ไม่อาจแพร่งพรายได้เข้าใจหรือไม่”
“เข้าใจเจ้าค่ะ”
เห็นอาจารย์พูดเช่นนั้นเสี่ยวซิงและเสี่ยวซูก็วางใจแล้ว ถงถงคลายจุดให้พวกนางและพาออกไปจากเรือนของเป่ยฟางหรง
หลี่จิ้งลงอาคมและลั่นดานประตูอย่างแน่นหนา เอ่ยเสียงดังว่า
“ถงถงและเจ้าทั้งสอง เฝ้ายามให้แน่นหนาอย่าให้ผู้ใดรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่และอย่าปล่อยให้ผู้ใดเข้ามาโดยเด็ดขาด” หลังจากนั้นก็มีเสียงขานรับออกมาเขาจึงวางใจ
เป่ยฟางหรงเห็นหลี่จิ้งแล้ว นางโผเข้าซบเขาทันใดร่างกายที่เย็นเยียบของนางทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก เขาสูดหายใจลึกเข้าปอดน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
“นี่ข้าต้องทำเช่นนี้อีกแล้วหรือ?”
“อาจารย์”
เสียงของนางอ่อนแรงเป็นอย่างยิ่ง หลี่จิ้งตรวจชีพจรพบว่าเส้นลมปราณของนางใกล้ขาดแล้วเขาจึงรีบถอดอาภรณ์ของตนเองออกอย่างว่องไว
เมื่อตนเองอยู่ในเรื่องเปลือยเปล่าเขาจึงหลับตาช่วยเป่ยฟางหรงถอดอาภรณ์เช่นกัน ไม่ช้าคนทั้งคู่ก็ไร้สิ่งใดขวางกั้น เป่ยฟางหรงซบลงที่อกของเขา
หลี่จิ้งกอดนางเอาไว้แนบร่างกายของตนเองทุกส่วนให้สัมผัสกับนาง เริ่มร่ายอาคมสลายไอน้ำแข็งที่จับอยู่ในร่างกายของนาง
เป็นเพราะตบะของเขายังน้อยนิดเมื่ออยู่ในร่างของมนุษย์ หากตอนนี้เขาเป็นเทพอัคคีและมีพลังเทพเพียงฝ่ามือเดียวก็ช่วยรักษานางได้ แต่ตอนนี้ไม่สามารถทำได้แล้ว
การส่งผ่านลมปราณเพื่อช่วยนางจึงมีเพียงวิธีนี้เท่านั้น
ร่างนุ่มนิ่มที่แนบอยู่บนอกแข็งแกร่ง ความนุ่มอ่อนยวบของปทุมถันคู่นั้นเป็นผู้ใดบ้างจะไม่รู้สึก หลี่จิ้งประทับริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของนางส่งผ่านลมปราณร้อนจากร่างเข้าไปภายใน
เป่ยฟางหรงอ้าปากรับเหมือนว่าลิ้นของนางจะกระทบกับลิ้นของเขาเล็กน้อย เพียงเท่านั้นถึงกับทำให้นางครางออกมา
“อ๊า อาจารย์…”
