“เหตุใดต้องพาอาจารย์อาไปด้วย”
เป่ยฟางหรงเอ่ยเสียงเบานางรู้ว่าหลี่จิ้งได้ยิน หูทิพย์ของเขาล้ำเลิศปานนั้นแต่คนที่เดินนำหน้านางกลับไม่ตอบ กระทั่งขึ้นรถม้าไป เดิมทีเป่ยฟางหรงคิดจะขี่ม้าตามไปเช่นศิษย์คนอื่น แต่ถูกหลี่จิ้งบังคับให้ขึ้นรถม้าไปกับพวกเขาเสียก่อน
“ข้ากับอาจารย์อาของเจ้าล้วนเป็นชายหญิง ไม่สมควรอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เจ้าอยู่ที่นี่กับข้าจะได้ช่วยลดคำครหา”
เพราะหลี่จิ้งไม่คิดใช้รถม้าหลายคันเพื่อให้การเดินทางสะดวกขึ้น เขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรในระดับของเจ้าสำนักการเปิดเผยหน้าตากับชาวบ้านทั่วไปจึงไม่สมควรนัก เขาจึงเลือกใช้รถม้าในการเดินทางครั้งนี้
กระทั่งพวกเขาทั้งสามคนขึ้นรถเรียบร้อย อาจารย์อาจึงเอ่ยชวนหลี่จิ้งสนทนา ส่วนอาจารย์ผู้สง่างามของนางก็เพียงแต่ถามคำตอบคำ พยักหน้าน้อย ๆ ดูสำรวมเป็นอย่างยิ่ง
อาจารย์อาหลิงเสียนยังแสดงออกด้วยท่าทางแช่มช้อยราวกับภรรยาตัวน้อยที่คอยเอาใจสามี ยังฟาดสายตามาทางเป่ยฟางหรงเล็กน้อยแบ่งแยกระดับชั้นจนนางรู้สึกเหมือนตนเองกำลังถูกถีบออกจากวงสนทนาของพวกเขา
น่าเสียดายที่สมองของเป่ยฟางหรงเปรียบได้กับสมองหมู นางเห็นสายตานั้นแต่อ่านไม่ออกจึงไม่ได้เจ็บแค้นอันใด อยากมองก็มองไปสิ จะมองแบบไหนก็คือมองเช่นกัน
“ศิษย์พี่ท่านหิวหรือไม่ ข้าเตรียมของว่างมาให้ท่านด้วย”
“ข้าไม่หิวเจ้ากินเถิด”
“ศิษย์พี่ลองชิมสักคำนะเจ้าข้า ทั้งหมดคือความตั้งใจของข้า”
ถึงรถม้าจะคันใหญ่แต่เพราะมีหลิงเสียนมาด้วยจึงทำให้เป่ยฟางหรงอึดอัด เดิมทีนางสบายใจที่อยู่กับอาจารย์เพียงลำพัง หากจะมีผู้อื่นก็คงเป็นศิษย์พี่จิ้งหูเท่านั้นที่นางจะรู้สึกสบายใจ
นางนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของพวกเขาในฐานะศิษย์ ปล่อยให้อาจารย์ทั้งสองนั่งในตำแหน่งเคียงข้างกัน ถึงจะยังนั่งห่างแต่อาภรณ์ของอาจารย์ก็สัมผัสอาภรณ์ของหลิงเสียนเป่ยฟางหรงจึงรู้สึกยิ่งขัดเคืองใจยิ่ง
อาภรณ์นั้นทั้งนิ่มและเลื่อนเนื้อผ้าหาได้มีในโลกมนุษย์ ผ้าที่ใช้ตัดอาภรณ์ของอาจารย์ล้วนส่งมาจากแดนสวรรค์ทอโดยฝีมือของสาวทอผ้าโดยเฉพาะเชียวนะ
อาจารย์อาหลิงเสียนไม่มีศิษย์สัมผัส เป่ยฟางหรงรู้สึกสบายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหลิงเสียนไล้นิ้วไปแตะที่มือของหลี่จิ้ง นางถอนหายใจเบา ๆ
อยากจับตัวอาจารย์ก็จับไปสิเหตุใดต้องแอบจับชายเสื้อของอาจารย์ให้นางขุ่นมัวด้วย
“เหตุใดไม่ขี่กระบี่เล่าเจ้าคะ”
ในที่สุดความอดทนของเป่ยฟางหรงก็สิ้นสุด นางจึงพูดแทรกขึ้น หมายจะขัดคอสตรีผู้นั้นที่เอาแต่พูดอยู่ฝ่ายเดียวจนนางชักรำคาญ
“หรงหรงเจ้าจะทำให้เอิกเกริกไปได้อย่างไร คนมากมายเช่นนี้ที่อาจารย์ของเจ้าพามาเพิ่มพูนประสบการณ์ด้วยหากขี่กระบี่ลงเขาชาวบ้านย่อมแตกตื่น”
ผู้ที่ตอบกลับเป็นหลิงเสียน
“แล้วอาจารย์อามาด้วยทำไม เหตุใดไม่รั้งอยู่บนเขาเฝ้าเวรยามเอาไว้เล่าเจ้าคะ”
“ข้าก็มาช่วยศิษย์พี่อย่างไรเล่า เจ้าเป็นเพียงแค่ศิษย์มีสิทธิ์ถามการตัดสินใจของอาจารย์อาหรือ ศิษย์พี่ท่านดูนางสิให้ท้ายกันจนกำเริบเสิบสานเพียงนี้”
สตรีชั่วร้าย หาทางต่อว่านางจนได้ เป่ยฟางหรงคิด
“ข้าเป็นศิษย์อาจารย์ ท่านเป็นเพียงอาจารย์อาไม่มีสิทธิ์สั่งสอนข้า”
เป่ยฟางหรงจ้องนางไม่ลดละ
