“นี่เจ้า” หลิงเสียนโมโหจนหน้าแดงก่ำ ไม่เคยพบไม่เคยเห็นว่าศิษย์ที่ไหนจะปากดีกับอาจารย์อาเช่นนี้
“เป่ยฟางหรง อย่าได้เสียมารยาท”
หลี่จิ้งเอ็ดนาง แล้วกล่าวต่อ
“บนเขาในยามนี้ข้าย่อมปลอดภัย สี่เซียนประจำขุนเขาออกจากการกักตนแล้วพวกเขาย่อมสามารถปกป้องหุบเขาได้เป็นอยางดี การไปปราบปีศาจตนนี้ต้องใช้ประสบการณ์ของอาจารย์อาของเจ้า นางเคยได้ปะมือกับมันมาบ้างแล้ว รู้เขารู้เราย่อมชนะอย่าได้ประมาท ขอโทษอาจารย์อาเสียอย่าทำเช่นนี้อีกใครเขาได้ยินจะหาว่าข้าสั่งสอนเจ้าไม่ดี”
“อาจารย์ข้า…”
“เป่ยฟางหรง” หลี่จิ้งตำหนิเสียงต่ำ
นางหน้างอเห็นสายตาของหลี่จิ้งที่เอาจริงเอาจังเพียงนั้นก็ก้มหน้า
“ขอโทษเจ้าค่ะ ศิษย์ผิดไปแล้ว”
พูดขอโทษไม่เต็มปากเต็มคำแล้วสะบัดหน้าหันไปทางอื่น เหมือนดวงตากลมโตคู่นั้นจะรื้นด้วยน้ำตา ครานี้เป่ยฟางหรงเสียใจจริง ๆ ที่ถูกอาจารย์ตำหนิต่อหน้าผู้อื่น
“ศิษย์พี่ปล่อยให้ข้าสั่งสอนเถิดเจ้าค่ะ หรงหรงเข้าใจยากข้าเกรงว่าต่อให้ท่านพูดจนคอแห้งนางก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี”
หลิงเสียนเหมือนจะห่วงใยในตัวเป่ยฟางหรง แต่ที่จริงแล้วนางไม่ต้องการให้หลี่จิ้งสนทนากับศิษย์ผู้เอาแต่ใจคนนี้ของเขามากเกินไป
“ข้าไม่ได้โง่ เข้าใจทุกคำพูด”
เป่ยฟางหรงพูด นางหันมาทำท่าทางฮึดฮัดพลันกลิ่นหอมหวานของบางสิ่งโชยขึ้นมาจากกล่องไม้นั่น เป่ยฟางหรงจึงมองไม่วางตา
สิ่งนั้นคืออะไร ผลไม้ตากแห้งหรือ? สีสันนั่นชวนน้ำลายไหลเสียจริง
กลิ่นของอร่อยทำให้เป่ยฟางหรงถึงกับลืมโกรธไปเล็กน้อย
“ทานเสียหน่อยเจ้าค่ะจะได้รู้สึกชุ่มคอ ก่อนนำไปอบแห้งข้าได้แช่น้ำทิพย์จนซึมเข้าไปด้านใน ถึงจะตากแดดจนแห้งดีแต่เพียงกัดเข้าไปก็รับรู้ได้ทันทีถึงความชุ่มชื่นที่ถูกกักเก็บเอาไว้ยังช่วยรักษาปราณทิพย์ในร่างได้อีกด้วยนะเจ้าคะ”
หลี่จิ้งที่อยู่ในอาภรณ์สีแดงสด ยืดกายขึ้นอย่างองอาจเขายังนั่งตัวตรงสง่าผ่าเผย ใบหน้าขาวนวลดูนุ่มนวลราวหยกล้ำค่า มือเรียวรับของว่างจากหลิงเสียนด้วยท่าทางชวนมอง กิริยาท่าทางล้วนดูน่าเกรงขาม
เป่ยฟางหรงจ้องกล่องไม้ในมือของอาจารย์ตาโตแต่แล้วนางก็สะบัดหน้าหนี เมื่อเห็นอาจารย์ไม่มองตนเองแม้แต่น้อย นางหน้าง้ำหน้างอกระทั่งหลี่จิ้งใช้ด้ามพัดสะกิดที่ปลายนิ้วมือของนางแล้วส่งของในมือตนเองให้นางไป
“เอ๊า นี่เจ้ากินเสีย เมื่อกินแล้วก็เลิกทำหน้าหงิกงอได้แล้ว ไม่เจริญหูเจริญตาเสียจริง”
แน่นอนเป่ยฟางหรงย่อมเหย่อยิ่ง อาจารย์คิดจะปิดปากนางด้วยสิ่งนี้หรือ เห็นนางเป็นสิ่งใดกันจะได้สามารถมาหลอกล่อกันได้ง่าย ๆ
เป่ยฟางหรงหันมาเพียงแต่จ้องผลไม้สีสันสวยงามพวกนั้น คิดจะปัดออก….
แต่พวกนี้แช่น้ำทิพย์มาเชียวนะ จะไม่กินก็ย่อมเสียดาย….เช่นนั้นก็ลองกินสักหน่อย
