หลังจากถูกเข้าใจผิดหลี่จิ้งที่คิดจะหาข้อแก้ต่างกลับปิดปากเงียบ ในขณะที่เป่ยฟางหรงนั้นไม่สะทกสะท้านกับคำว่า ฮูหยิน แม้แต่นิดเดียว
จะเรียกนางว่าศิษย์ของอาจารย์ คู่ซินเซียว หรือ ฮูหยินของอาจารย์แล้วจะมีสิ่งใดต่างกันเล่า นางหาได้ใส่ใจไม่ อย่างไรนางก็คือนางคนเดิม เพียงแต่กินอิ่มนอนหลับก็เพียงพอแล้ว
เป่ยฟางหรงผลัดอาภรณ์ออกจนเหลือเพียงร่างกายเหลือเพียงชุดตัวใน บ่าวรับใช้ได้นำน้ำอุ่นถังใหญ่มาไว้ในเรือนเรียบร้อย กระทั่งยังยกสุราอาหารเข้ามาด้วย
เป่ยฟางหรงพึงใจเป็นอย่างยิ่งบัดนี้นางอยู่ในเรือนรับรองที่ท่านเจ้าเมืองจัดหาให้นางและหลี่จิ้งโดยเฉพาะ
เรือนนี้มีความเป็นส่วนตัวเป็นอย่างยิ่ง เดิมทีเอาไว้ต้อนรับขุนนางใหญ่จากเมืองหลวงที่มาตรวจตราและเก็บภาษีประจำปี ท่านเจ้าเมืองจึงไม่รีรอยกเรือนแห่งนี้ไว้ให้เป็นที่พักของท่านเซียนซือผู้ยิ่งใหญ่ที่อุตส่าห์มาปราบปีศาจปัดเป่าทุกข์ให้ชาวบ้านด้วยตนเอง อีกทั้งท่านเซียนผู้นี้ยังนำฮูหยินมาด้วย ย่อมต้องดีแลอย่างดีที่สุด
เหตุใดเขาจึงเข้าใจเช่นนั้นหรือ ก็เพราะท่าทางใกล้ชิดสนิทสนมถึงขั้นกอดเกยกันบนกระบี่เยี่ยงนั้น ท่านเจ้าเมืองจึงตัดสินเอาเองว่า สตรีผู้นี้ย่อมต้องเป็นฮูหยินของหลี่เซียนซือ
ในเรือนแห่งนี้บัดนี้มีเพียงบ่าวรับใช้ผู้ที่เป็นบุรุษผู้เดียวเท่านั้น เป่ยฟางหรงเห็นเขาจากด้านหลัง เขาสวมอาภรณ์สีน้ำตาลไหม้ของบ่าวในจวน แต่ท่วงท่างดงามผ่าเผย คิดไม่ถึงว่าในจวนของท่านเจ้าเมืองจะมีบ่าวที่มีลักษณะเช่นนี้อยู่ด้วย
เป่ยฟางหรงกระแอมเบา ๆ
ปกตินอกจากศิษย์พี่และอาจารย์แล้ว เป่ยฟางหรงไม่ค่อยคุ้นเคยกับบุรุษผู้อื่น ยิ่งการสนทนากันยิ่งน้อยมากเรื่องราวของบุรุษและสตรีจากโลกภายนอกที่ไม่ใช่โลกของเซียนและการปราบปีศาจแล้ว ความรู้ของนางเท่ากับศูนย์
เมื่อได้พบบุรุษอื่นบ้าง นางจึงรู้สึกตื่นเต้นและอยากสนทนาด้วยสักประโยค
“เจ้าเป็นบ่าวของจวนนี้หรือ”
นางเอ่ยถาม เขาหันมามองอย่างตื่นเต้น นางได้กลิ่นหอมของบางสิ่งจึงมองไปที่มือของเขา พบจานที่มีขนมวางอยู่จนเต็ม ไม่สนใจว่าเขาจะพูดสิ่งใดต่ออีก
“ฝ่าบาทน้อยขอรับ ข้าหยีจวนเองขอรับ”
ใบหน้าหล่อเหลาของหยีจวนขาวผ่องสว่างไสว เห็นแล้วชวนให้อารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง เขาเห็นใบหน้าของเป่ยฟางหรงซีดเซียวจึงรีบวางจานขนมลง แล้วมาพยุงนางให้นั่งลงบนเก้าอี้
“เจ้ามาได้อย่างไร”
เป่ยฟางหรงเองก็ตกใจไม่น้อย แต่สายตายังไม่มองเขาหากให้นางเลือกระหว่างคนหน้าตาดีกับขนมในจาน แน่นอนสิ่งที่มาเป็นอันดับย่อมเป็นขนมอยู่แล้ว
“ทูลฝ่าบาทน้อย ข้าแอบเดินทางมาล่วงหน้าขอรับ รู้ว่าท่านต้องมาที่นี่เลยปะปนเป็นชาวบ้านมารอท่าน ระหว่างนี้ยังได้ฝึกทำขนมไว้ให้ท่านด้วย”
