หยีจวนยักคิ้ว ร่างสูงของเขาจึงบังหลิงเสียนเอาไว้จนมิด ทั้งยังกดดันให้นางถอยห่างกระทั่งหลี่จิ้งสร้างข่ายอาคมที่ไม่มีผู้ใดมองทะลุเข้าไปด้านในได้
“อาจารย์ศิษย์หนาวเจ้าค่ะ”
เสียงของเป่ยฟางหรงเบาหวิว ในขณะที่หลี่จิ้งกำลังคลายผ้าผูกเอวของตนเองออกอย่างยากลำบาก เขาเปลื้องผ้าของตนเองเสร็จก็พบว่าเป่ยฟางหรงรวดเร็วยิ่งกว่า อาภรณ์ส่วนบนของนางได้กองลงไปที่เอวแล้ว
หลี่จิ้งไม่เห็นร่างกายของนางด้วยเขาเอาแต่มองผ่านศีรษะเล็กไป เขาหลับตาโอบร่างของเป่ยฟางหรงเข้าหา ฟังคำออดอ้อนของนางอีกหลายคำ ฟังไปฟังมาพลันหัวใจกลับอ่อนระทวย
“อาจารย์ข้าฟื้นขึ้นมาไม่เห็นหน้าท่านก็หวาดกลัวยิ่ง”
“อาจารย์ข้าไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใดไม่รู้ว่าจะได้เจอท่านอีกหรือไม่ ข้าก็หวาดกลัวยิ่งกว่า”
“อาจารย์ข้ารู้ว่าข้าได้รับบาดเจ็บแล้ว ร่างกายหนาวจนแทบจะเป็นน้ำแข็งกลัวว่าหากท่านมาตามหาจะเห็นข้าเป็นเพียงน้ำแข็งก้อนหนึ่งเท่านั้น นี่ยิ่งทำให้เจ็บปวดยิ่ง”
“อาจารย์คิดไปคิดมาหากไม่มีท่าน ผู้ใดจะเลี้ยงดูข้ากันหากข้ากลับไปที่สำนักไม่ได้ ข้าก็ไม่อาจอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้ พ่อครัวก็ไม่มี คนอื่นก็ไม่มีปลูกผักเช่นไร จะเลี้ยงไก่ได้หรือ ข้าอยู่กับหยีจวนสองคนเช่นนี้จะทำสิ่งใดกินได้ เช่นนี้อยู่กับอาจารย์ย่อมดีกว่าเป็นแน่ อย่างน้อยก็มีคนครัวที่วิเศษที่สุดบนหุบเขาของพวกเรา”
จากเริ่มแรกที่ใจอ่อนระทวยก็รู้สึกปวดใจอย่างประหลาด วาจาของนางกลับเพ้อเจ้อไปเรื่อยเขาจึงกัดฟันแล้วเอ่ยว่า
“เจ้าเห็นอาจารย์ดีกว่าหยีจวนเพราะข้ามีพ่อครัวที่วิเศษหรือ”
“เรื่องนั้นก็อย่างหนึ่งเจ้าค่ะ แต่ที่ดีกว่าคือร่างกายของท่านที่ข้าไม่อาจขาดได้ ทั้งหอมยังอบอุ่นยิ่ง”
เพียงคำนี้ก็ทำให้หลี่จิ้งรู้สึกดีขึ้นมาก เขากระแอมแล้วกอดร่างนุ่มนิ่มไร้อาภรณ์ของนางเข้าแนบกาย อกอวบนุ่มบดเบียดกับกล้ามเนื้อแข็ง ๆ ของเขาล้วนให้ความรู้สึกที่แสนวิเศษยิ่ง
หลี่จิ้งหลับตารวบรวมพลัง เป่ยฟางหรงเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถาม
“อาจารย์ท่านหาข้าเจอได้อย่างไรเจ้าคะ”
เขามองใบหน้าที่แต่เดิมขาวซีดของนางมีสีแดงระเรื่อเล็กน้อยก็ใจชื้น เอ่ยว่า
“เรื่องนี้ค่อยเล่า รักษาตาเจ้าก่อนดีกว่า อ้าปากออกอาจารย์จะส่งมอบพลังทิพย์ให้ทางปาก เจ้าจะได้หายเร็วขึ้น”
“อาจารย์จะทำเช่นเดิมหรือเจ้าคะ เหมือนตอนที่แย่งขนมข้า”
“อืม แต่ขอเตือนว่าอย่าได้ขยับลิ้นของเจ้าเหมือนคราที่แล้วเด็ดขาด”
หลี่จิ้งเสียงแหบเครือ
“ว๊าแย่จัง ลิ้นของอาจารย์อร่อยด้วย”
“เก็บคำของเจ้าเสีย ระหว่างอาจารย์ถ่ายทอดพลังทิพย์อย่าได้พูดสิ่งใดอีก”
ดวงตากลมโตของนางจับจ้องที่ริมฝีปากของเขา อย่างไรก็เสียดายอยู่ดีจึงบ่นอุบอิบเล็กน้อย จากนั้นจึงยอมอ้าปากโดยดี
หลี่จิ้งครางในลำคอออกมาเบาหวิว แล้วก้มลงประกบริมฝีปากลงมา ปลดปล่อยพลังทิพย์ส่วนหนึ่งเข้าไปในร่างกายของนางเนิ่นนาน
