ลิขิตรักราชินีปีศาจ NC25 (ป่วนหัวใจยัยปีศาจ) – ตอนที่ 94 ห่วงนางมากเกินไป

เขารู้หรือ?

“ข้าดื้ออย่างไรเจ้าคะ”

“อาจารย์บอกว่าอย่าขยับลิ้นไม่ใช่หรือ ไม่เชื่อฟังเช่นนี้ไม่เรียกว่าดื้อหรือ”

“อ้อ เช่นนั้นข้าก็จะไม่ดื้อแล้วเจ้าค่ะ”

“แน่ใจในวาจาของตนเองหรือไม่”

“แน่ใจเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดี”

หลี่จิ้งคลายเชือกอัคคี เชือกนั้นพลันกลับกลายเป็นเชือกเส้นเล็กอยู่บนข้อมือของนางเช่นเดิม

กระทั่งสองเสียงด้านนอกดังขึ้น แน่นอนย่อมเป็นหลิงเสียน นางรู้ว่าหลี่จิ้งจะใช้เวลาปรับลมปราณราวหนึ่งชั่วยามก่อนที่จะพาเป่ยฟางหรงกลับไปรักษาต่อที่จวนท่านเจ้าเมือง

“ศิษย์พี่ท่านเรียบร้อยหรือไม่เจ้าคะ จิ้งหูมาแล้วเป็นห่วงเป่ยฟางหรงยิ่ง”

จิ้งหูดีใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อรู้ว่าเป่ยฟางหรงถูกจับก็เป็นห่วงยิ่ง ตามอาจารย์มาจนถึงที่นี่ครั้นเห็นนางได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยก็คลายใจลงมาก

เป่ยฟางหรงไม่ได้ทักเขาตอบ เพียงแต่ยิ้มเล็กน้อยแล้วแนบใบหน้าลงบนอกของหลี่จิ้งเช่นเดิม หลิงเสียนในใจพลันหงุดหงิด เป่ยฟางหรงผู้นี้นางไม่อาจไว้ใจได้อีกแล้ว นางเห็นเต็มสองตาว่าเป่ยฟางหรงเป็นคนช่วยปีศาจตนนั้นแท้ ๆ เหตุใดหลี่จิ้งจึงไม่เชื่อนางสักคำ

ทั้งหมดคงเพราะศิษย์มารยาสาไถยผู้นี้เป็นแน่

“อาจารย์ศิษย์น้องเป็นเช่นใดบ้างขอรับ”

จิ้งหูเอ่ยถาม

“ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว กลับจวนเจ้าเมืองกันก่อน ยังต้องรักษานางอีกมากปีศาจก็นับว่าตายหมดแล้ว คงต้องขอบคุณหยีจวนกระมัง แต่ที่ข้าสงสัยคือเจ้าเป็นสัตว์สวรรค์ ไม่อาจใช้อาคมในแดนมนุษย์ได้หากไม่ได้รับอนุญาต แต่ครานี้สังหารปีศาจไปมากในแดนมนุษย์เช่นนี้กลับไม่ได้รับอาคมย้อนกลับทำร้าย นับว่าแปลกประหลาดยิ่ง”

หยีจวนได้ยินดังนั้นเขาพลันไอออกมาทันใด แสร้งเดินไม่ไหวพร้อมกับเอ่ยออกมา

“ข้าเจ็บเหลือเกิน เมื่อสักครู่เพราะห่วงฝ่าบาทมากไปเลยลืมตัว ตอนนี้ข้าเจ็บเป็นอย่างยิ่ง”

“ที่แท้เป็นท่านที่ช่วยสังหารปีศาจพวกนี้ ท่านนับว่าเป็นผู้มีพระคุณต่อศิษย์น้องข้าจิ้งหูขอบคุณท่านมาก มาข้าช่วยพยุงท่านเอง”

หยีจวนเห็นจิ้งหูกระตือรือร้นเข้าช่วยเหลือจึงยิ่งแสร้งเจ็บปวด หลังจากนั้นพวกเขาพลันขี่กระบี่มุ่งหน้ากลับไปยังจวนท่านเจ้าเมือง และนับว่าเป็นครั้งแรกที่เป่ยฟางหรงไม่เอ่ยปากให้ผู้ใดรำคาญระหว่างเดินทางบนกระบี่

หลี่จิ้งยกมุมปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม