ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 217 เราเลิกกันเถอะ / ตอนที่ 218 ที่ใดมีแสงสว่าง ที่นั่นย่อมมีความมืดมิด

ตอนที่ 217 เราเลิกกันเถอะ
 
 
หลินเยียนรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกขณะพูดต่ออย่างตั้งใจ “ฉันหมายถึง…ฉันโกหกที่บอกว่าฉันตกหลุมรักคุณและแอบเฝ้ามองคุณ…นั่นไม่เป็นความจริง…ฉันไม่รู้จักคุณสักนิด…ฉันพบคุณครั้งแรกก็ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงที่คฤหาสน์ของคุณ…”
 
 
สีหน้าของเผยอวี้เฉิงดูเรียบเฉยและสงบนิ่งราวกับพื้นผิวของมหาสมุทร เขามองสำรวจหญิงสาวอย่างตั้งใจขณะที่ถาม “ทำไมเธอถึงตกลงใจมาคบกับฉัน”
 
 
หลินเยียนทำหน้ามุ่ยและถอนหายใจ “เพื่อเอาชีวิตรอด…ฉันทำเรื่องเลวทรามกับคุณตั้งไม่รู้เท่าไหร่ ไม่มีทางที่คุณจะให้อภัยฉันแน่ถึงแม้ว่าคุณจะอารมณ์ดีแค่ไหนก็ตาม ฉันกลัวว่าตัวตนอีกคนของฉันจะไปทำอะไรที่ล่วงเกินคุณเข้าอีก แต่ถ้าฉันมาเป็นแฟนของคุณ ทุกอย่างก็จะไม่เป็นปัญหา ฉันก็เลยตัดสินใจยอมทำทุกวิถีทางเพื่อแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันเสียใจและขอโทษคุณมากจริงๆ…ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน…”
 
 
เผยอวี้เฉิงใช้นิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ “เธอหลงรักฉันหัวปักหัวปำ…เธอหยุดคิดถึงฉันไม่ได้…”
 
 
หลินเยียนเมื่อได้ยินสิ่งที่เผยอวี้เฉิงพูดทวนสิ่งที่เธอเคยพูดกับเขาเมื่อก่อน รู้สึกละอายแกใจ “ฉันกลัวว่าคุณจะโกรธ ฉันก็เลยแต่งคำพูดเหล่านั้นขึ้นมา…”
 
 
เผยอวี้เฉิงพูดอย่างนุ่มนวล “ความดันเลือดต่ำ…”
 
 
หลินเยียนกลืนน้ำลาย “ฉันเข้าหาคุณเพราะฉันอยากช่วยนายน้อยลำดับที่สาม…”
 
 
เผยอวี้เฉิงสวนกลับ “แล้วเรื่องคืนนี้ล่ะ”
 
 
หลินเยียนพึมพำตอบ “คืนนี้…อันที่จริงคุณเผยหนานซวี่โทรหาฉันเมื่อวาน…เขาขอให้ฉันโทรหาคุณ…ชวนคุณออกมาข้างนอก…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม…”
 
 
เผยอวี้เฉิงเงียบไม่พูดอะไร…
 
 
สายลมยามราตรีพัดผ่านเส้นผมของพวกเขาจนปลิวไสว ค่ำคืนนี้ดูขมุกขมัวและมืดมน
 
 
หลังจากผ่านไปพักใหญ่…สุดท้ายหลินเยียนก็ได้ยินเสียงเผยอวี้เฉิงที่พูดตอบ “แล้ว?”
 
 
หลินเยียนเกาหัวและพูดโพล่งออกมา “แล้ว…เรา…ควร…จะเลิกกัน? ไม่…อันที่จริงเราไม่ต้องทำอย่างนั้น…นี่เป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกันมาตลอด เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด… นอกจากนี้คุณเผย คุณยอมรับเพราะคุณเห็นว่าฉันมีเสน่ห์ ใช่ไหม คุณเคยพูดว่าคุณไม่อยากแต่งงาน…”
 
 
เผยอวี้เฉิงหยุดเคาะนิ้ว พลันบรรยากาศรอบตัวก็เงียบลง “คุณหลิน คุณเข้าใจผิด”
 
 
หลินเยียนงงไปหมด “เข้าใจผิด?”
 
 
เผยอวี้เฉิงยังคงท่าทีสุภาพขณะพูดอย่างสบายอารมณ์ “ฉันพูดว่าเราไม่จำเป็นต้องแต่งงาน ฉันไม่ได้เห็นด้วยเรื่องเลิกกัน”
 
 
หลินเยียนตะลึงงัน
 
 
หา?
 
 
เธอเข้าสู่ภาวะที่ทั้งมึนงงสับสนและเงียบงันในทันใด
 
 
ไม่ว่าอยู่ที่นี่สมองเธอจะแล่นช้าสักแค่ไหน แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับ    เผยอวี้เฉิง
 
 
เผยอวี้เฉิงดับบุหรี่ที่สูบและยื่นมือข้างนั้นที่ได้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ออกมา ขณะที่เขากำลังลูบไล้ใบหน้าของหญิงสาว เสียงทุ้มลึกก็ดังขึ้นผ่านโสตประสาทของเธอ “คุณหลิน…ฉันเสียใจด้วย…”
 
 
แม้ว่าเขาจะเรียกเธอเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เหมือนเขาฟาดหัวเธอเต็มแรงและสร้างความเจ็บปวดแสนสาหัสให้กับเธอ
 
 
โดยไม่ทันรู้ตัวหลินเยียนปัดมือเผยอวี้เฉิงออก ความชิงชังฉายชัดเต็มสองตา
 
 
พอได้สติเธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
 
 
เวรละ! เกิดอะไรขึ้นกับเธอเนี่ย
 
 
“คุณเผย ฉันขอโทษ…ฉัน…”
 
 
เผยอวี้เฉิงมองมือที่เริ่มแดงขณะพึมพำกับตัวเอง “ขอโทษ จริงๆ ฉันก็ยังรับไม่ได้…”
 
 
“อะไร?” หลินเยียนนิ่วหน้า
 
 
สายตาที่เขามองมาเหมือนกับดักขนาดมหึมาที่โอบรัดเธอทุกทิศทาง “ฉันรับไม่ได้…ที่เธอไม่ใช่ของฉัน…”
 
 
“คุณหลิน ฉันขอปฏิเสธที่จะเลิกกับคุณ”
 
 
…
 
 
ตอนที่ 218 ที่ใดมีแสงสว่าง ที่นั่นย่อมมีความมืดมิด
 
 
“คุณหลิน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันหวังว่าคุณจะเลิกแสดงหนังและออกจากวงการบันเทิง แต่ถ้าคุณชอบการแสดง คุณสามารถเซ็นสัญญากับทางซัมมิท เอนเตอร์เทนเมนต์แทน ฉันจะหาผู้จัดการคนใหม่ให้และหาที่อยู่ใหม่ให้กับเธอ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องงานรวมถึงตารางงาน คนที่เธอพบและสิ่งที่เธอทำ ฉันจะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด”
 
 
แต่ละประโยคที่เผยอวี้เฉิงพูด ทำเอาหลินเยียนคิ้วขมวดขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายความว่าอะไร เธองงไปหมดแล้ว “คุณเผย คุณทำแบบนี้ทำไม”
 
 
ทำไมเธอต้องออกจากวงการทั้งที่ไม่มีเหตุผล และทำไมเธอต้องเซ็นสัญญากับซัมมิท เอนเตอร์เทนเมนต์ซึ่งเป็นหนึ่งในบริษัทของเผยอวี้เฉิงด้วย
 
 
เผยอวี้เฉิงเคาะนิ้วเบาๆ ดวงตาแผ่รังสีแห่งความเย็นชา “เพราะน่าจะดีสำหรับเราทั้งคู่”
 
 
หลินเยียนเข้าใจในสิ่งที่เผยอวี้เฉิงพยายามจะสื่อแล้ว เขาต้องการขังเธอไว้ราวกับเธอเป็นนกน้อยในกรงทองนั่นเอง
 
 
เธอเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจก่อนที่จะตอบเขากลับไป “คุณเผย คุณอาจกำลังเข้าใจอะไรผิด เราเลิกกันแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ว่าเราจะยังไม่ได้เลิกกัน คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาควบคุมฉันอยู่ดี”
 
 
“แล้วคำตอบของเธอล่ะ คืออะไร” เผยอวี้เฉิงมองไปที่หญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
 
 
“ฉันปฏิเสธ” หลินเยียนตอบโดยไม่ลังเล
 
 
เผยอวี้เฉิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะขยับแว่น “คุณหลิน คุณจะตอบตกลง ฉันจะรอคุณที่คฤหาสน์เมฆพรุ่งนี้เช้า”
 
 
“เผยอวี้เฉิง!”
 
 
ก่อนที่หลินเยียนจะทันพูดจบ เผยอวี้เฉิงก็หันหลังและเดินจากไป
 
 
หลินเยียนโกรธจัด เธอกำลังลุกเป็นไฟ
 
 
ทำไมเผยอวี้เฉิงจู่ๆ ถึงเปลี่ยนเป็นคนละคน
 
 
หรือบางที…
 
 
นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขา?
 
 
เธอน่าจะรู้สิว่าที่ใดมีแสงสว่าง ที่นั่นย่อมมีความมืดมิด ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบบนโลกนี้มีที่ไหนกันล่ะ
 
 
เผยอวี้เฉิงเป็นคนไร้ที่ติซึ่งนั่นไม่จริงเลย
 
 
อย่างไรก็ตามนั่นเป็นเพราะเธอเห็นแค่ด้านเดียวของเผยอวี้เฉิง…
 
 
อันที่จริงนับตั้งแต่วันแรกเผยอวี้เฉิงก็เตือนเธออยู่เสมอ แต่เธอไม่เชื่อเขาเอง
 
 
จนกระทั่งวันนี้…
 
 
หลินเยียนตัดสินใจปฏิเสธทุกข้อเสนอของเขา แต่เธอก็ยังรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี…
 
 
…
 
 
ที่ไนต์คลับใจกลางเมือง…
 
 
ฉินฮวนทิ้งตัวลงไปนั่งพิงกับราวบันไดขณะที่เขี่ยดอกทิวลิปเล่น ซิงเฉินเอนอยู่บนโซฟาพร้อมอมยิ้มคู่ใจ ส่วนจี้หลานยืนกอดอกหน้าบึ้งอยู่ข้างประตู
 
 
เผยหนานซวี่มองไปรอบๆ “ผู้ช่วยเฉิงอยู่ไหน”
 
 
“เขาไปหาซื้อโต๊ะทำงานตัวใหม่ให้พี่อวี้อยู่!” ฉินฮวนยิ้มกว้างมองเผยหนานซวี่ “ผมละสงสัยจริงๆ ว่าเมื่อคืนทำไมนายท่านจู่ๆ ก็หายเดือด หรือเป็นเพราะนายน้อยลำดับที่สองพบผู้ช่วยชีวิต!”
 
 
เผยหนานซวี่จมอยู่กับความคิด “ฉันแค่รู้สึกว่าพี่ใหญ่ปฏิบัติกับคุณหลินต่างจากคนอื่นๆ ฉันเลยตัดสินใจลองเสี่ยงดวงดู ฉันไม่รู้เลยว่า…ที่แท้คุณหลินคือคนเมื่อสองปีก่อน? แต่ทำไมเธอถึงทำราวกับว่าเธอลืมเรื่องที่เกี่ยวกับพี่ใหญ่ไปจนหมดสิ้น”
 
 
ฉินฮวนยักไหล่ก่อนตอบ “เธอลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับนายท่านรวมถึงเราสามคนด้วย”
 
 
“เราสองคนไม่ได้อยู่ต่างประเทศด้วยตอนนั้น เราเลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย เกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณหลินและพี่ใหญ่” เผยหนานซวี่เค้น
 
 
ฉินฮวนใคร่ครวญก่อนจะตอบ “ผมจะเล่ายังไงดี…หลินเยียนไม่ได้เป็นแค่คนรักของพี่อวี้…เธอคือเครื่องพยุงชีพของพี่อวี้”