ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 4 เผยอวี้เฉิงฟื้นแล้ว

หลินเยียนงงไปหมด ครู่ใหญ่จึงพูดติดอ่างว่า “ราชาภาพยนตร์…เผย…คุณคือราชาภาพยนตร์เผยจริงๆ เหรอ? คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…แล้วฉัน…ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…เมื่อกี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องจัดเลี้ยงไม่ใช่เหรอ…”  
 
 
คำพูดสะเปะสะปะไม่มีปี่มีขลุ่ยของหญิงสาว พาให้สายตาของเผยหนานซวี่เผยความแปลกใจเล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะอ้าปากพูด โทรศัพท์มือถือของเขาพลันดังขึ้นอย่างกะทันหัน  
 
 
ก็ไม่รู้ว่าเผยหนานซวี่ได้ยินอะไร สีหน้าพลันเปลี่ยนไปฉับพลัน “อะไรนะ? พี่ชายฟื้นแล้วเหรอ? ได้! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”  
 
 
“อ่อ ราชาภาพยนตร์เผย…”  
 
 
หลินเยียนที่อยู่ข้างๆ ยังไม่ทันได้พูด เผยหนานซวี่ก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว  
 
 
หลินเยียน “…”  
 
 
นี่…มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?  
 
 
หรือเธอโชคดีได้เจอราชาภาพยนตร์เผยโดยบังเอิญ?  
 
 
แต่ทำไมเธอถึงนึกอะไรไม่ออกเลย?  
 
 
เหมือนความทรงจำระหว่างนั้นขาดหายไปช่วงหนึ่ง…  
 
 
หลังจากกลับประเทศ ก็ไม่มีเรื่องดีๆ เลยสักเรื่อง วันนี้อุตส่าห์ได้สัมผัสกับเทพบุตรระยะประชิด เธอกลับจำอะไรไม่ได้เลย…  
 
 
เธอจะซวยไปถึงไหนเนี่ย?  
 
 
ช่วงนี้เธอมักจะหูฝาด เหมือนในหัวมีอีกหนึ่งจิตสำนึกกำลังพูด และบางทีร่างกายก็เสียการควบคุมโดยไม่ทราบสาเหตุ…  
 
 
และในตอนที่หลินเยียนเดินคอตกออกจากโรงแรม ก็เหลือบไปเห็นจอภาพบนตึกสูงตรงหน้ากำลังถ่ายทอดข่าวการเงินที่เป็นที่ฮือฮาที่สุดในช่วงนี้  
 
 
“ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทยักษ์ใหญ่บริษัทระหว่างประเทศ JM กรุ๊ป เกิดความวุ่นวายขึ้นเมื่อเผยอวี้เฉิงประธานบริหารหมดสติไปหลายครั้ง คาดว่าอาการกำลังป่วยหนัก…”  
 
 
หลินเยียนเหลือบมองปราดหนึ่งตามสัญชาตญาณ  
 
 
ในข่าวกลับเป็นรูปของเผยอวี้เฉิง  
 
 
ภายในห้องพักฟื้นอันหรูหราที่กว้างขวางและสว่างไสว ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผิดปกตินอนอยู่  
 
 
ชายคนนี้มีใบหน้าที่เรียกได้ว่างดงามจนอาจเป็นหายนะของประเทศ เครื่องหน้าละเอียดลออสมบูรณ์แบบราวกับพระเจ้ารังสรรค์ขึ้น คิ้วของเขาราวกับมีหมอกขั้นบางๆ กั้นอยู่ ให้ความรู้สึกห่างเหินและเย็นชา  
 
 
เผยอวี้เฉิงประธานบริหาร JM กรุ๊ปงั้นเหรอ?  
 
 
นี่มันพี่ชายคนโตของเผยหนานซวี่ไอดอลของเธอไม่ใช่เหรอ?  
 
 
อยู่ดีๆ ทำไมถึงป่วยหนัก?  
 
 
เมื่อครู่นี้ตอนที่เผยหนานซวี่รับโทรศัพท์เธอเหมือนได้ยินเขาบอกว่าพี่ชายเขาฟื้นแล้ว…  
 
 
เผยอวี้เฉิงฟื้นแล้วงั้นเหรอ?  
 
 
ถึงว่าทำไมเผยหนานซวี่เร่งรีบกลับไป…  
 
 
ครู่หนึ่งหลังจากนั้น หลินเยียนจึงส่ายหน้า เธอเองยังเอาตัวไม่รอดแล้ว จะมีกะจิตกะใจอะไรไปห่วงความเป็นความตายของคนอื่น  
 
 
ก่อนอื่นเธอถูกบังคับให้ยุติการแข่งขัน ตัดอนาคตอาชีพนักแข่งรถ ตามด้วยการทรยศของหลินซูหย่าและหันอี้เซวียน สร้างความกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรงให้เธออย่างต่อเนื่อง ช่วงนี้เธอทรุดจนตั้งตัวไม่ได้และมีอาการซึมเศร้า หน้าที่การงานก็ชะงักไปอย่างสิ้นเชิง  
 
 
สิ่งที่แย่ที่สุดคือ ไม่คิดว่าตอนนี้แม้แต่สุขภาพจิตของเธอก็เหมือนจะมีปัญหาไปด้วย…  
 
 
……  
 
 
กลางดึก ณ โรงพยาบาลเอกชนในเมืองหลวง  
 
 
เผยหนานซวี่เร่งรีบขึ้นไปถึงห้องพักฟื้นอันหรูหราที่อยู่ชั้นบนสุด  
 
 
ตอนนี้กลุ่มผู้บริหารระดับสูงออกันอยู่หน้าประตู ทุกคนต่างชะเง้อชะแง้มองไปยังห้องพักฟื้นอย่างร้อนใจ  
 
 
พอเห็นเผยหนานซวี่ ทุกคนจึงหลีกทางและขานเรียกด้วยความเคารพ “คุณชายสอง!”  
 
 
เผยหนานซวี่เข้าไปในห้องพักฟื้นทันทีโดยไม่ทันได้สนใจคนพวกนี้  
 
 
“แกร๊ก” ประตูห้องพักฟื้นถูกเปิดออก  
 
 
ห้องพักฟื้นสีขาวดั่งหิมะนั่นดูค่อนข้างเย็นเยียบ บนหัวเตียงมีดอกกุหลาบสีขาวช่อหนึ่งวางอยู่ กลีบดอกหลายกลีบร่วงหล่นกระจัดกระจายบนขอบเตียง  
 
 
ในขณะที่บนเตียง เห็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งเอนหลัง ในมือกำลังเปิดเอกสารฉบับหนึ่ง  
 
 
ใบหน้าของชายคนนี้ดูงดงามเป็นพิเศษ แต่ท่าทางนั้นเย็นชาอย่างมาก แว่นตาเรียบๆ บนใบหน้าของเขาเผยกลิ่นอายความเย่อหยิ่ง ดวงตาทั้งสองภายใต้เลนส์นราวกับมหาสมุทรที่ลึกและอันตราย …