คำตอบคือไม่ แต่ถึงจะไม่รัก เธอก็ต้องแต่งงานกับเขา
รักแล้วยังไง ขนาดลู่จื่อหางยังขายครั้งแรกของเธอให้กับคนของคุณชายหนานกงอะไรนั่นได้เหมือนกันไม่ใช่หรอ
“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ฉันแต่งงานแล้วนะ” มู่เวยเวยหัวเราะอย่างอยากเปลี่ยนเรื่อง แต่เฉียวซินโยวกลับยิ่งสนใจ พูดเสียงดังว่า “เธอไม่ได้รักคุณชายเย่ ทำไมถึงแต่งงานกับเขา เธอรักลู่จื่อหางไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงทิ้งเขาล่ะ ทำไมเธอไม่ต่อสู้เพื่อให้ได้อยู่กับเขา ทำไมเธอถึงแต่งงานกับคุณชายเย่”
ทำไมเธอต้องแย่งผู้ชายที่ฉันอยากได้ ประโยคนี้เฉียวซินโยวกลั้นไว้ ไม่ได้พูดออกมา
ทางฝั่งของมู่เวยเวยก็นิ่งไป เธอคิดถึงลู่จื่อหางที่คบกันมาปีครึ่ง คนที่เคยคิดว่าจะใช้ชีวิตไปด้วยกันจนแก่ เธอไม่ใช่ไม่รู้สึก เพียงแต่ว่า….
มู่เวยเวยคิดว่า ถ้าเธอไม่รู้ว่าลู่จื่อหางขายครั้งแรกของเธอไป ถ้าไม่รู้ว่ามู่จื่อหางกับมู่อี้เหยาแอบคบชู้กัน เธอก็คงจะไม่แต่งงานกับเย่ฉ่าวเฉิน เธอน่าจะสู้สักตั้ง แต่ว่า….
มู่เวยเวยหัวเราะขึ้นมา “ซินโยว ฉันเคยบอกเธอแล้ว เธอน่าจะรู้นี่นา ที่ฉันแต่งงานกับเยาฉ่าวเฉินก็เพื่อตระกูลมู่ เพื่อพี่ชายของฉัน ถ้าตระกูลมู่ล้มละลาย ฉันคงไม่มีทางหาพี่ชายฉันเจออีก พี่ชายดีต่อฉันขนาดนั้น ฉันไม่สนใจเขาไม่ได้ ไม่ว่ายังไง ฉันก็ต้องหาเขาให้เจอ”
มู่เวยเวยไม่ได้บอกเฉียวซินเรื่องลู่จื่อหางขายครั้งแรกของเธอ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในคืนนั้น เธออายเกินกว่าจะพูดออกมา
“ถ้างั้นเธอทำอย่างนี้กับลู่จื่อหางได้ยังไง เธอรู้มั้ยว่าช่วงนี้เขาตามหาเธออยู่ พอรู้ว่าเธอแต่งงานกับคุณชายเย่ เขาก็แทบบ้า แต่ก็ติดต่อเธอไม่ได้”
มู่เวยเวยตะลึง ลู่จื่อหางตามหาเธอหรอ…หึ คนที่ขายครั้งแรกของเธอก็คือเขา
“เอาที่เขาสบายใจเถอะ ฉันเลิกกับเขาแล้ว” มู่เวยเวยพูด เพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ต่อไปแล้ว เธอจึงหาข้ออ้างวางสายไป
มู่เวยเวยนั่งไขว้ขา ก้มหัวซบเข่าอยู่บนโซฟา ด้วยความรู้สึกเสียใจ
เธอเพิ่งจะก้มหน้าลงไปครู่เดียว ก็มีร่างหนึ่งรีบรุดเข้ามาตรงหน้าของเธอ พร้อมกับดึงเธอขึ้นมาจากโซฟา จากนั้นมืออีกข้างก็บีบคอเธอแน่น
“อึก…” มู่เวยเวยสำลึกออกมา และมองไปที่คนตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกใจ และเขาคนนั้นก็คือเย่ฉ่าวเฉิน
“อึก…นี่คุณทำอะไร” มู่เวยเวยกลั้นความเจ็บปวดจากการถูกบีบคอ และเค้นเสียงถาม
ผู้ชายคนนี้เป็นโรคประสาทจริงๆ เขาเข้ามาได้ยังไง เธอล็อคประตูแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินแย่มาก และสายตาก็เย็นชาถึงขีดสุด “คุณคุยโทรศัพท์กับใคร อย่าคิดว่าผมไม่ได้ยินนะ”
“เจ็บ….” มู่เวยเวยพูดเสียงเบา และขมวดคิ้วขึ้นมา เย่ฉ่าวเฉินปล่อยมือออกมา แต่ก็ยังไม่หยุดหยิกตัวเธอ
“แค่กๆ ….” หลังจากที่หายใจได้บ้างแล้ว มู่เวยเวยก็เงยหน้าขึ้นจ้องเย่ฉ่าวเฉิน “เมื่อกี้ฉันแค่คุยโทรศัพท์กับเฉียวซินโยว”
“แล้วลู่จื่อหางมันทำไม” เย่ฉ่าวเฉินถาม
“ซินโยวถามถึงเขา ฉันก็เลยบอกว่าฉันกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว ฉันเคยบอกคุณแล้วนี่นา” มู่เวยเวยอธิบายให้เขาฟัง ขณะเดียวกันก็มีความหดหู่ด้วย “คุณจะเลิกหยิกฉันได้รึยัง มันเจ็บ”
“ไม่” เย่ฉ่าวเฉินปฏิเสธ และยังคงหยิกเธอต่อ “ห้ามคุณคิดถึงมัน เข้าใจมั้ย”
ผู้ชายคนนี้จอมบงการจริงๆเลย
