“…..”
“เวยเวย เธอฉลาดขนาดนั้น แค่วาดอีกรูปเอง ฉันรู้ว่าเธอทำได้ เพื่อนรัก ขอร้องล่ะ…” เฉียวซินโยวยังคงพูดออดอ้อน
“เห้อ…” มู่เวยเวยถอนหายใจออกมา และทำได้เพียงตอบว่า “อือ ฉันรู้แล้ว ยังมีเวลา เดี๋ยวฉันจะหาไอเดียออกแบบอีกสักรูป”
“แจ๋วสุดๆ ไว้เธอกลับมาฉันจะเลี้ยงข้าว”
ทั้งคู่คุยกันเสร็จก็วางสาย
มู่เวยเวยหน่ายใจ จนไม่อยากกินข้าวแล้ว เธอดินไปที่โต๊ะทำงาน เปิดอุปกรณ์วาดภาพที่เพิ่งซื้อมาใหม่ และเริ่มออกแบบอีกครั้ง
ที่จริงงานออกแบบที่เธอวาดเสร็จในร้านกาแฟ เธอเอาไปทิ้งไว้ที่โรงแรมนานาชาติ CK ห้อง 1026 และที่ตรงนั้น….เธอไม่อยากกลับไปอีกแล้ว ดังนั้นเธอจึงตั้งใจจะวาดอีกครั้ง
เธอคิดภาพขึ้นมาในหัว และวาดใหม่อยากง่ายดาย แต่ตอนนี้ซินโยวใช้ไอเดียนี้ของเธอแล้ว เธอจึงส่งงานที่คล้ายๆกันไปไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องทิ้งไอเดียเดิม และออกแบบใหม่อีกครั้ง
ธีมของภาพในครั้งนี้คือ ‘แฟชั่นและจิตวิญญาณ” เป็นธีมที่มหาลัยการออกแบบของพวกเธอตั้งขึ้น โดยกำหนดให้นักศึกษาทุกคนต้องเข้าร่วม และออกแบบงาน
มู่เวยเวยถือดินสอไว้ในมือ อย่างไม่รู้จะวาดอะไรลงไป รูปเดิมที่เธอวาด เป็นรูปที่เธอใช้เวลาอาทิตย์กว่าในการหาแรงบันดาลใจวาดขึ้นมา ตอนนี้เมื่อต้องเจอกับกระดาษเปล่าอีกครั้ง สมองเธอก็ว่างเปล่า วาดไม่ออก
หลังจากต่อสู้มานานกว่าครึ่งชั่วโมง มู่เวยเวยก็ยังคงคิดไม่ออก ทันใดนั้น คุณอาหวังก็มาเคาะประตูให้เธอลงไปกินข้าว
มู่เวยเวยจำต้องวางปากกา และลงไปข้างล่าง
ห้องของมู่เวยเวยอยู่ติดกับห้องของเย่ฉ่าวเฉิน ซึ่งอยู่ชั้นสองทั้งคู่ เมื่อเธอลงมาถึงห้องอาหาร เธอก็มองเห็นเย่ฉ่าวเฉินที่นั่งอยู่บนโซฟาพอดี
มู่เวยเวยตกใจ เมื่อเห็นเขา เธอจึงเตรียมจะหลบหน้า แต่…ในมือเขากำลังถืออะไรอยู่
รูปวาดหรอ เหมือนกระดาษออกแบบของพวกเธอเลย
เขามีสิ่งนี้ได้ยังไง แถมบนนั้นยังเหมือนวาดอะไรไปแล้วด้วย
งานออกแบบหรอ
มู่เวยเวยคิด และเดินไปหาเย่ฉ่าวเฉินโดยไม่รู้ตัว เธออยากดูให้ชัดๆว่าบนกระดาษแผ่นนั้นวาดอะไรลงไป
ใกล้เข้ามาเรื่อย ใกล้เข้ามา….มู่เวยเวยเห็นเหมือนจะเป็นงานออกแบบชุด ดีไซน์กระโปรงดูคล้ายกับสายเส้นของเธอมาก
เป็นไปได้ยังไง เธอมองผิดไปรึเปล่า
คิดได้ดังนั้น มู่เวยเวยก็เดินไปใกล้เย่ฉ่าวเฉินอีก เพื่อจะมองให้ชัดๆ แต่เมื่อเธอเดินไปถึงข้างตัวเขา ยังไม่ทันได้ดูดีๆ ผู้ชายคนนั้นก็ลดภาพลงเก็บไว้ข้างตัวอย่างดีทันที ราวกับกลัวใครจะทำลายมัน
“คุณจะทำอะไร” เมื่อเห็นเธอมองภาพในมือของเขาไม่วางตา เย่ฉ่าวเฉินก็ถามด้วยน้ำเสียงแย่มาก
อะไรกัน เธอไม่ได้เอาปืนมาจ่อซะหน่อย แค่ขอดูเองจะอะไรนักหนา แค่มองภาพมันจะหายไปรึไง
ท่าทีของเย่ฉ่าวเฉินแย่มาก มู่เวยเวยจึงเบะปากพูด “แค่เห็นภาพร่างในมือของคุณมันแปลกๆ”
เย่ฉ่าวเฉินเหล่ตามอง “นี่ไม่ใช่ของที่คุณดูได้”
ภาพวาดในมือของเขา ก็คือภาพที่อยู่ในห้อง 1026 ในโรงแรมนานาชาติ CK ภาพนี้เป็นภาพที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งไว้ในคืนนั้น ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งเดียวที่เธอทิ้งไว้ จางเห่อกำลังใช้รูปนี้หาตัวผู้หญิงคนนั้น และคิดว่าจะเจอในเร็วๆนี้”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็เริ่มคิดถึงรสชาติอันหอมหวานในคืนนั้นอีกครั้ง
“ไม่ให้ดูก็ช่าง ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลย ชิ” มู่เวยเวยพูด และเดินเข้าห้องอาหารไป ไม่สนใจเขาอีก
แต่ที่จริงแล้วในใจเธอยังรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ทำไม ตอนที่เห็นภาพในมือเขา เธอถึงรู้สึกว่าเป็นของตัวเอง….
