ไม่! ไม่ใช่!
มู่เวยเวยส่ายหัวทันที คงเป็นเพราะเมื่อกี้เธอวาดไม่ออก ก็เลยมองผิดไป งานออกแบบของเธอจะมาอยู่ที่เขาได้ยังไง ล้อเล่นรึไง
ความคิดนี้มันแปลกเกินไป ไม่มีทางเป็นไปได้
เมื่อคิดได้ดังนั้น มูเวยเวยถึงผ่อนคลายลง และกินข้าวอย่างอารมณ์ดี
ฝั่งของเย่ฉ่าวเฉิน เมื่อจ้องมู่เวยเวยเดินไปจนลับตาแล้ว เขาถึงได้หยิบภาพออกแบบนั้นขึ้นมาอีกครั้ง และมองไปรอบๆจนมั่นใจ จากนั้นก็เดินขึ้นไปข้างบนอย่างวางใจ เขาเอาภาพนั้นไปหนีบไว้ระหว่างเอกสารที่ตู้เอกสารที่สอง ในห้องหนังสืออย่างระมัดระวัง
สิ่งสุดท้ายที่ผู้หญิงในคืนนั้นทิ้งไว้ให้เขา น่าจะเป็นเบาะแสสำคัญที่สามารถทำให้เขาตามหาเธอได้ในอนาคต ดังนั้นมันจะต้องไม่สูญหาย หรือเสียหายเป็นอันขาด
หลังจากทำเสร็จแล้ว เย่ฉ่าวเฉินจึงลงไปกินข้าว มู่เวยเวยที่อยู่ในห้องอาหาร เมื่อเห็นเขาก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมา นึกว่าจะไม่กินซะอีก คิดไม่ถึงว่าจะลงมาอีกครั้ง
ชิ แค่งานร่างชิ้นเดียวเอง มันล้ำค่าขนาดนั้นเลยรึไง ถึงต้องเอาไปเก็บไว้ข้างบนซะดิบดี
เธอแค่ดูนิดเดียวแล้วมันจะทำไม เธอก็เป็นนักออกแบบเหมือนกัน ถึงจะเป็นแค่นักเรียน แต่เธอก็ไม่มีทางไปลอกความคิดคนอื่นแน่
มู่เวยเวยคิดแล้วหยิบอาหารขึ้นมากินเต็มปาก จากนั้นก็จ้องเย่ฉ่าวเฉิน แล้วลุกก้าวยาวๆขึ้นไปชั้นบน
แค่ไม่ต้องเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ อะไรก็ดีทั้งนั้น
แต่เธอเพิ่งจะลุกขึ้นมาเดินไม่ถึงสองก้าว เย่ฉ่าวเฉินก็ออกคำสั่งออกมาเสียงเข้มเสียก่อน “หยุด”
มู่เวยเวยยืนนิ่ง แต่ก็ไม่หันหน้ากลับไป เย่ฉ่าวเฉินจึงออกคำสั่งอีกครั้ง “กินเสร็จแล้วหรอ กินเสร็จแล้วก็มาปรนนิบัติผม”
“อะไรนะ” มู่เวยเวยเงิบ
ปรนนิบัติเขากินข้าว เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่มั้ย
“คุณไม่มีมือรึไง” มู่เวยเวยอดไม่ได้ที่จะถามอย่างกระแทกแดกดัน ตอนที่บีบคาง บีบคอเธอ ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหนมากมาย แต่พอกินข้าวกลับทำเองไม่ได้ ต้องให้คนมาปรนนิบัติ
“คุณเป็นคนที่ผมใช้เงินซื้อมา นอกจากต้องปรนนิบัติผมบนเตียงแล้ว ผมสั่งอะไร คุณก็ต้องตามใจผม”
“คุณ…” มู่เวยเวยโกรธมาก
ประโยคนั้นของเขา เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอเต็มๆ โดยเฉพาะตอนนี้ที่อยู่ต่อหน้าคุณอาหวัง และคนใช้มากมาย สีหน้าของมู่เวยเวยซีดไปถนัดตา พลางกัดฟันด้วยความกรุ่นโกรธ
“จะให้ฉันปรนนิบัติคุณกินข้าวใช่มั้ย ได้ จัดให้” มู่เวยเวยกัดฟันตอบอย่างมีแผนในใจ
เย่ฉ่าวเฉิน วันนี้ฉันจะทำให้คุณกินไม่ได้อีกต่อไปเลย
มู่เวยเวยเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเขา พร้อมยกยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นเธอก็หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบมันมาไว้ในจานของเขา “มาค่ะคุณชาย ได้ยินมาว่ากินเนื้อทำให้ร่างกายแข็งแรง กินเยอะๆหน่อยนะคะ”
ในที่สุด มู่เวยเวยก็เห็นคิ้วของเย่ฉ่าวเฉินขมวดขึ้นมา เธอยิ่งรู้สึกสะใจมากขึ้น…คิดจะต่อกรกับเธอยังเร็วไปสามชาตินะ
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ดีใจ เธอก็ได้ยินเย่ฉ่าวเฉินพูดว่า “โอเค งั้นชิ้นนี้ผมให้คุณกิน”
“อะ….อะไรนะ” มู่เวยเวยตะลึง
เย่ฉ่าวเฉินยกยิ้ม “เหมือนที่พูดไปนั่นแหละ ไม่เข้าใจรึไง กินสิ”
“….”
มู่เวยเวยเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวมันเป็นยังไง ตอนนี้เธออยากจะร้องไห้จริงๆ “คะ…คือ…ฉันกินอิ่มแล้ว….”
สุดท้าย เธอยังไม่ทันได้พูดจบ เย่ฉ่าวเฉินก็บอก “คุณบอกว่าจะทำให้ร่างกายแข็งแรงไม่ใช่หรอ ร่างกายคุณอ่อนแอขนาดนี้ กลางคืนสลบไปตั้งหลายที….”
