จ้าวเสวียนกำมือแน่นไว้ด้านหลัง “ที่ฉันพูดล้วนเป็นความจริง ถ้าประธานเย่ไม่เชื่อคุณสามารถตรวจสอบได้”
“ฉันจะตรวจสอบแน่นอน แต่จ้าวเสวียน……” เย่จิงเหยียนจ้องไปที่เขาอย่างดุร้าย “อย่าให้ฉันตรวจสอบเจอ ไม่งั้นฉันจะปล่อยให้คุณหายไปในโลกนี้”
จ้าวเสวียนอดทนจนกลั้นอาการตัวสั่นไม่ไหว เธออยากจะบอกความจริง แต่ก็ยังกัดฟัน “ประธานเย่ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง คุณอยากตรวจสอบก็เชิญตรวจสอบ ฉันจะออกไปก่อน”
ออกจากห้องทำงานไปอย่างสงบ จ้าวเสวียนกลับไปที่นั่งของเธออย่างรวดเร็วเกือบจะเดินโซซัดโซเซ
เขากลัวเหลือเกิน ดวงตาพวกนั้นดูเหมือนจะกินคน
ทำยังไง? หรือฉันต้องสารภาพ?
ทันทีที่ความคิดนี้ออกมา จ้าวเสวียนก็ปฏิเสธทันที
ไม่ได้ เธอไม่ง่ายที่จะได้โอกาสดีเช่นนี้ คิดจะยอมแพ้ได้อย่างไร? ไม่เข้าถ้ำเสือ ไหนเลยจะได้ลูกเสือ?จ้าวเสวียนเดิมพัน
แต่เย่จิงเหยียนดูเหมือนจะมีบางอย่างที่จะพูด หรือเขารู้อะไรบางอย่างเข้าแล้ว?
ทันใดนั้นก็คิดถึงอดีตแฟนที่เลิกรากันไป เธอก็คุยกับเขาก่อน เกรงว่าเย่จิงเหยียนจะพบว่าเธอสูญเสียเป็นครั้งแรกไปนานแล้ว คำโกหกทั้งหมดจะหายไปโดยไม่มีการโจมตี?
โชคดีตอนที่พวกเขาสานสัมพันธ์ แฟนคนแรกของเขาล้วนปฏิเสธทุกครั้งเลย มิฉะนั้น ให้บอกคนอื่นว่าระหว่างที่พวกเขามีความสัมพันธ์นั้นก็แค่จูบ เดินจูงมือ เท่านั้น ผีที่ไหนจะเชื่อ
เป็นเวลาหลายวันที่ฝ่ายของจ้าวเสวียนไม่มีความคืบหน้า และต้วนอีเหยาก็ไม่มีข่าวใดๆ อารมณ์ของเย่จิงเหยียนตกลงต่ำ เขาไม่สามารถนอนหลับได้ตลอดทั้งคืน เขาส่งข้อความนับไม่ถ้วน โทรออกหลายครั้ง แต่ไม่ได้รับการตอบกลับแม้แต่ครั้งเดียว และโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อไม่ได้อีก โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ อาจจะผิดเครื่องหรือไม่อยู่ในพื้นที่ให้บริการหรือไม่สามารถเชื่อมต่อได้
ยืนอยู่ที่ระเบียงบนชั้นสองเย่จิงเหยียนเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ในชุดนอนเบาสบาย แล้วพูดกับตัวเองว่า “อีเหยา นี่เป็นชีวิตของคู่ต้องเป็นแบบนี้เหรอ?”
เนินเขาสูงบนภูเขา ต้วนอีเหยานอนอยู่บนโขดหินและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ทันทีที่เธอกลับไปที่กองทัพเธอก็นำทีมออกไปฝึกซ้อม เธอเสียใจมาก ดังนั้นเธอจึงไร้ความปรานีอย่างมากในระหว่างการฝึก จนสหายของเธอหมดแรง พวกเขาเหนื่อยง่วงนอนหลับอย่างสลบสไล
เบอร์โทรศัพท์เย่จิงเหยียนถูกดึงเข้าบัญชีดำ แต่ข้อมูลยังสามารถมองเห็นได้ในการสกัดกั้น เธอเพิ่งลบข้อมูลบางส่วน จากนั้นเธอก็ทนไม่ไหวที่จะเรียกดูอีกครั้ง
มีอยู่สองสามประโยคในนั้น เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เย่จิงเหยียนส่งข้อความว่า คืนนั้นเขาดื่มเยอะมาก จนเธอจะเคาะประตูเขา อยากถามอีเหยาว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาพักห้องไหนในโรงแรม?
ต้วนอีเหยามองเห็นข้อความเมื่อก่อนนั้น ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เขาไม่ได้โง่ แต่เขาฉลาดมาก
ด้วยวิธีนี้ ข้อความที่ขอให้เธอไปที่โรงแรมน่าจะถูกส่งโดยหญิงสาวคนนั้น จุดประสงค์คือให้เธอเห็นทั้งหมดนี้ด้วยตาของเธอเอง จากนั้นก็แยกทางกับเย่จิงเหยียน เหตุผลนั้นง่ายมาก ไม่ว่าจะเป็นคนที่ต้องการตัวเขา หรือเงินของเขา ก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้หญิงที่จะใช้สารพัดวิธีในการต่อสู้
ถึงแม้ว่าข้อความเหล่านี้เป็นฝีมือของผู้หญิงคนนั้น แต่การขึ้นเตียงกันมีนคือเรื่องจริง
เรื่องนี้เพียงอย่างเดียวเธอจะไม่ให้อภัยเย่จิงเหยียน
คืนนี้พระจันทร์สว่างไสวมาก โดยเฉพาะบนเนินเขาที่เงียบสงบ
หลังจากที่ฝึกฝนอยู่ในหุบเขาอยู่มากกว่าครึ่งเดือน ต้วนอีเหยาได้รับคำสั่ง รีบนำทีมกลับไปปฏิบัติงานพิเศษและอันตรายกว่าที่เคยทำมาตลอด
“กัปตัน งานอะไร” จูเชวี่ยขณะที่เดินเข้ามาหาเธอ
“ไม่รู้”
“ครั้งที่แล้วให้ไปภูเขาทำแข็ง ครั้งนี้คงไม่ได้ให้ไปบุกน้ำลุยไฟนะ”
ต้วนอีเหยาเหลือบมองเขา “ถ้าบุกน้ำลุยไฟก็ต้องให้ทหารดับเพลิงไปสิ?ทำไมถึงต้องการให้คุณไป?”
“อื้มๆ ก็ถูกก็ถูก”
จูเชวี่ยกลับไปนั่งที่ที่นั่งของเขา มองเห็นซ่วนวู่ยิ้มกับโทรศัพท์ข้างๆเขา เขาตบหัวและพูดว่า “ฉันบอกว่าให้แกพอแล้ว ดูรูปนั้นหลายครั้งแล้ว ราวกับว่าใครไม่รู้ว่าแกมีแฟน
“ฉันก็ดู แกอยากดูแกมีให้ดูไหม?” ซ่วนวู่กัดเขาไปหนึ่งประโยค
จูเชวี่ยรู้สึกหดหู่ ร้องไห้และเอนตัวไปหาต้วนอีเหยาอีกครั้ง “กัปตัน คุณไม่ใช่เคยบอกว่าจะจัดหาคู่ไม่ใช่เหรอ? ไม่เชื่อแล้วเหรอ?
ต้วนอีเหยามองออกไปจากหน้าต่างแล้วพูดเสียงแผ่วเบา “ใครบอกว่าฉันไม่เชื่อฉันกำลังเตรียมตัว ฉันจะจัดขึ้นเมื่อภารกิจนี้จบลง”
“จริงเหรอ? งั้นก็ดีงั้นก็ดี” จูเชวี่ยดีใจมากที่จะได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์คนอื่นๆ ต้วนอีเหยานิ่งเงียบลง เธอก็ต้องจัดหาคู่ให้ตัวเองด้วยเหรอ?
เมื่อใกล้จะมืด ต้วนอีเหยาก็ไปที่สำนักงานของหัวหน้าเขตทหาร
“ประกาศ” ต้วนอีเหยาตะโกนพูด
“เข้ามา”
ต้วนอีเหยาผลักประตูเข้ามา ยกมือวันทยหัตถ์เคารพ “ผู้นำ ชื่อเยี่ยนรายงานตัว”
ทหารต้วนกวักมือ “รับทราบ นั่งลง”
“เธอดูๆเถอะ”
ต้วนอีเหยา หยิบเอกสารที่พ่อของเธอส่งมาเปิดดู ยืนขึ้นอีกครั้งเบิกตากว้าง ถามด้วยความตกใจ “หัวหน้า นี้คืองาน?”
“ใช่แน่นอน”
“แต่ แต่ทำไมต้องให้พวกเราไปละ? ทหารรอบข้างผู้นำก็มีเยอะแยะ?”
ต้วนอีเหยากดมือของเขาและทำให้เธอนั่งลง อธิบายว่า “พูดยังไงคุณก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงทำความคุ้นเคยกับผู้นำไว้ คุณไม่สามารถอยู่แนวหน้าได้ตลอดเวลา แม้ว่าคุณจะ ต้องการแต่สภาพร่างกายก็ไม่ได้รับอนุญาตตลอด ในอนาคตเรื่องนี้ยังปูทางสำหรับคุณการรู้จักคนข้างบนจะช่วยคุณได้หลายๆทาง”
ต้วนอีเหยาไม่ได้โต้แย่ง เพราะพ่อแม่พูดถูก
เธอต้องการทักษะที่ยอดเยี่ยมและสมรรถภาพทางกาย แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่มีใครเทียบได้ แต่การทำงานต่างๆของร่างกายก็จะเสื่อมลงตามอายุ หลังจากอายุสามสิบไปแล้วเธอก็ไม่เหมาะที่จะอยู่แนวหน้าแล้ว
“พ่อ พวกเราจะไปกันตอนไหน?”
“คนอื่นไม่ได้ต้อง เธอไปคนเดียวก็ได้แล้ว” พรุ้งนี้เช้าตรู่เดินทาง ถัดไปจะมีคนจัดการให้เธอ
ต้วนอีเหยา ยกมือวันทยหัตถ์เคารพ “ค่ะ”
ทหารต้วนกล่าวอย่างระมัดระวังว่า “งานนี้พิเศษมาก เธอต้องรักษาความปลอดภัยของท่านหญิงให้ดีที่สุด”
“รับประกันว่างานจะเสร็จสมบูรณ์” ต้วนอีเหยามุ่งมั่นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆ “พ่อ งั้นฉันไปก่อน”
“หยุดก่อน ฉันยังถามไม่จบ รีบวิ่งไปไหน?” ทหารต้วน ตะโกนเรียกให้ลูกสาวหยุดที่รีบวิ่งไปที่ประตู ต้วนอีเหยารู้สึกหดหู่และหยุดอย่างไม่เต็มใจ
“มีอะไรอีกค่ะ?”
“ครั้งล่าสุดเธอกลับมาจากเมือง A ฉันก็ถามไม่ทัน เธอกับเย่จิงเหยียน ……”
ต้วนอีเหยารู้ว่าเขาจะถามเรื่องนี้ รีบขัดจังหวะเขาอย่างรวดเร็ว “พ่อ เรื่องนี้ฉันจะคุยหลังจากเสร็จภาระกิจนี้ ฉันขอตัวก่อน”
พูดจบ โดยไม่สนใจให้ผู้นำพูด เขาก็พุ่งออกจากห้องทำงาน
เมื่อเห็นท่าทางของลูกสาว ทหารต้วนก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะมีปัญหากับเย่จิงเหยียนคนนั้น มิฉะนั้นเธอจะไม่หลีกเลี่ยงปัญหาเช่นนี้
ตัวเองยังคงต้องหาให้ลูกสาวแล้ว หลังจากเธอจะอายุยี่สิบเก้า ก็ไม่สามารถรอได้อีกต่อไป
จัดการเรื่องฝึกซ้อมเสร็จ ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ต้วนอีเหยาถือกระเป๋าเป้สะพายหลังและเดินขึ้นเฮลิคอปเตอร์เพียงลำพัง
ฉันเคยเห็นผู้หญิงที่สง่างามและอ่อนโยนคนนี้ในทีวี ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นกับตาของตัวเอง ในชีวิตที่ผ่านไปหลายฉากสิ่งนี้ทำให้ต้วนอีเหยาค่อนข้างตื่นเต้น
หลังจากการตรวจสอบการยืนยันตัวตนและการตรวจสอบความปลอดภัย มีผู้ชายหนุ่มรูปหล่อสวมชุดสูทสีดำมารับเธอไป
“สวัสดี ฉันเป็นผู้รักษาความปลอดภัยองครักษ์ท่านหญิง เรียกฉันเหล่ยหยิ่ง”
“สวัสดี ฉันเป็นทหารระดับCต้วนอีเหยา รุ่นชื่อเยี่ยน”
เหล่ยหยิ่งพาเธอเข้ามาไปแล้วพูดเรียบๆว่า “ท่านหญิงกำลังพบแขกอยู่ ฉันขอแนะนำภารกิจนี้ให้คุณทราบก่อน”
“ค่ะ”
“ครึ่งเดือนหลัง ผู้นำและท่านหญิงจะไปที่เมือง A เพื่อทำการวิจัย ความรับผิดชอบพิเศษของคุณคือปกป้องท่านหญิงอย่างใกล้ชิด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณต้องปกป้องความปลอดภัยของนายหญิง” เหล่ยหยิ่งพูดอย่างจริงจังและจริงจัง
ต้วนอีเหยา “รับทราบ”
เหล่ยหยิ่งพาเธอไปที่ห้องรับแขกเล็กๆ พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ “ก่อนที่เธอจะมาฉันอ่านข้อมูลของเธอ เธอเป็นทหารที่เยี่ยมยอดมาก ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอต้องคุ้นเคยกับชีวิตประจำวันของท่านหญิง และทำความรู้จักกับผู้รักษาความปลอดภัยทั้งหมด”
ต้วนอีเหยาพูดสั้น ๆ ว่า “ค่ะ”
เหล่ยหยิ่งมีความรู้สึกดีต่อเธอ “ดีมาก ในฐานะผู้รักษาความปลอดภัยเธอต้องกระทำมากขึ้นพูดน้อยลง เธอยังมีอะไรจะถามอีกไหม?”
ต้วนอีเหยาอดกลั้นอยู่ครึ่งวัน ถามด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย “อีกสักครู่ฉันจะได้พบท่านหญิง ต้องพูดอะไรไหม”
เหล่ยหยิ่งยิ้มเบาๆ “ไม่ต้อง ท่านหญิงพูดอะไร เธอก็ตอนอย่างนั้น ไม่ต้องกังวลท่านหญิงเป็นคนใจดีมาก”
“จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร ฉันไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็นท่านด้วยตาของฉันเอง “ต้วนอีเหยาสูดลมหายใจเข้ายาวๆ ยังไม่ปล่อยลมหายใจออก ประตูก็เปิดจากด้านนอกเป็นผู้หญิงที่สง่างามและมีน้ำใจเธอยิ้มและพูดกับทั้งสองคนว่า “แขกของท่านหญิง ไปแล้วทั้งสองเข้าไปได้แล้ว”
“ไปเถอะ” เหล่ยหยิ่งแนะนำกับต้วนอีเหยาว่า “นี่คือคุณหญิงเฉิน แม่บ้านของท่านหญิง”
“สวัสดีค่ะ ฉันคือต้วนอีเหยา” ต้วนอีเหยาทักทายอย่างสุภาพเรียบร้อย
คุณหญิงเฉินพยักหน้า “สวัสดีค่ะ”
ผลักเปิดประตู ด้านในตกแต่งระดับไฮเอนด์และงดงาม พรมปูพื้นสีแดงเข้ม โต๊ะและเก้าอี้ไม้จันทน์ และภาพวาดทิวทัศน์บนผนังทั้งหมดเผยให้เห็นการเล่นน้ำหนักสี
ท่านหญิงนั่งอยู่บนโซฟาสีเบจ สวมชุดกี่เพ้าแฮนด์เมดผ้าไหมสีฟ้าอ่อน มัดผมไว้ด้านหลังอย่างพิถีพิถัน เธอถือหนังสืออยู่ในมือ เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้า เธอก็เงยหน้าขึ้นและมอง
มา
ต้วนอีเหยาตื่นเต้นจนมือออกเหงื่อ ในสมองกำลังตกตะลึงกับความสง่างาม ความงามแบบนี้ไม่เพียง แต่รูปลักษณ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงความงามอันสูงส่งและสง่างามที่เปล่งออกมาจากภายในสู่ภายนอก
ถึงแม้ว่าเธอจะยิ้มเบาๆ แต่ต้วนอีเหยาก็ให้ความเคารพ นี่เป็นออร่าที่เปล่งออกมาจากผู้ที่เหนือกว่าและไม่มีใครสามารถแข่งขันได้
“ท่านหญิง บุคคลนี้คือผู้รักษาความปลอดภัยของท่าน ต้วนอีเหยา”
ต้วนอีเหยารีบคำนับ “สวัสดีค่ะท่านหญิง”
ท่านหญิงยื่นมือออกมาด้วยรอยยิ้ม ต้วนอีเหยารีบจับมัน
“สวัสดีค่ะ เธอดูมีพลังและสวยงามมาก” ท่านหญิงยิ้มชื่นชม
ต้วนอีเหยาหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย “ขอบคุณ”
“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ” ท่านหญิงปล่อยมือและยิ้มเบาๆ “ต้วนอีเหยาใช่ไหม จากนี้ไปฉันจะเรียกคุณสั้นๆ เสี่ยวต้วน ปีนี้อายุเท่าไหร่?”
“ตอบท่านหญิง ปีนี้ฉันอายุยี่สิบแปดปีค่ะ”
“แต่งงานหรือยัง?”
“ยังค่ะ”
ท่านหญิงเหมือนผู้อาวุโสทั่วไป “ไม่ต้องรีบ คนหนุ่มสาวสมัยแต่งงานช้า ตอนนี้ผู้หญิงที่ดีกำลังมองหาครอบครัวที่ดี”
ต้วนอีเหยาได้แต่ยิ้ม
“เอาล่ะ ฉันไม่มีอะไรแล้ว เธอไปพักผ่อนเถอะ หากต้องการอะไร ถามเสี่ยวเฉินและคนอื่น ๆ ได้เลย”
“ค่ะ”
ท่านหญิงนั่งอ่านหนังสือ สนทนาต่อกับแม่บ้านเฉินที่อยู่ข้างๆเธอ “หญิงสาวคนนี้ดูดี ดวงตาของเธอชัดเจนมาก”
“ส่งคนมาได้เป็นธรรมชาติมากไม่เลว” แม่บ้านเฉินตอบรับ
เดินตามเหล่ยหยิ่งออกมา เธอก็ถอนหายใจหนักเพียงไม่กี่นาที หลังของเธอชุ่มชื้น
“เป็นเรื่องปกติที่ประหม่าในครั้งแรกที่พบเจอท่านหญิง เจอบ่อยๆก็ไม่ประหม่าแล้ว” เหล่ยหยิ่งเป็นคนที่เคยเดินผ่านมา แน่นอนว่าเขาเข้าใจอารมณ์”
ต้วนอีเหยาพยักหน้า
จากน้ันเหล่ยหยิ่งก็พาเธอไปยังที่พักของเธอ พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆมากมายเกี่ยวกับองครักษ์
ต้วนอีเหยามีความสามารถในการเรียนรู้และการปรับตัว ในเวลาเพียงสองวัน เธอก็จำเวลาตื่นนอน เดินเล่น รับประทานอาหาร พบปะแขกเมื่อใด เวลาเข้านอน
งานหลักของเธอคือการปกป้องเมื่อท่านหญิงเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ สองวันนี้ท่านหญิงไม่มีกิจกรรมใดๆ ต้วนอีเหยายึดมั่นฝึกฝนในการเสริมความรู้ต่างๆ
วันที่สามใกล้ค่ำ ต้วนอีเหยาเดินประกบตามหลังท่านหญิง เป็นครั้งแรกที่ได้พบเจอกับเจ้าหน้าที่ระดับกลาง
เขาเพิ่งกลับมาจากภูเขาห่างไกล ชุดสูทสีดำของเขายังไม่เปลี่ยน มีรอยยิ้มที่อบอุ่นในดวงตาของเขา
“เธอกลับมาแล้วเหรอ?” นายท่านยิ้มอย่างอ่อนโยน
หัวนำเดินมาด้านหน้า จับมือเธอแล้วเดินไปกับเธอช้าๆ “อืม เพิ่งกลับมา”
ต้วนอีเหยาเคยจินตนาการถึงสองคนที่มีอำนาจมากที่สุดในประเทศอยู่ด้วยกัน จะเป็นอย่างไร แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะอบอุ่นเหมือนคู่รักทั่วไป
“มื้อเที่ยงฉันปรุงซุปไก่ของโปรด และทำซี่โครงหมูตุ๋น เดี๋ยวกินเยอะๆหน่อยนะ”
“ค่ะ ฉันอยากกินมากที่สุดไม่กี่วันนี้คือซี่โครงหมูตุ๋น”
“เย็นนี้เธอยังต้องทำงานไหม?”
“จะมีการประชุมหลังอาหารค่ำ แต่ฉันจะอยู่ในห้องประชุม ฉันจะไม่ออกแล้ว ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”
หลังจากเดินไปหลายสิบเมตร ท่านหญิงก็หันกลับมาและโบกมือให้ต้วนอีเหยา เมื่อเธอมาถึงด้านหน้า เธอก็พูดกับผู้นำว่า “นี่คือผู้รักษาความปลอดภัยของฉัน เสี่ยวต้วน”
ต้วนอีเหยายกมือวันทยหัตถ์เคารพ “สวัสดีค่ะผู้นำ ฉันเป็นทหารกองทัพCต้วนอีเหยา”
ผู้นำยิ้มและพูดว่า “โอ้ เธอคือลูกสาวทหารต้วน”
“ใช่ค่ะ”
ผู้นำพูดกับภรรยาของเขาว่า“ฉันได้ยินมาว่าเจ้าตัวแสบคนนี้เป็นมีดคมของกองทัพC ไม่มีใครในกองทัพสามารถเอาชนะเธอได้ พวกเขาทั้งหมดเปรียบเทียบเธอกับกองทัพC ฮัวมู่หลาน คิดไม่ถึงว่าทหารต้วนเต็มใจที่จะมอบให้เธอเป็นผู้รักษาความปลอดภัย”
ท่านหญิงตะลึงไปชั่วขณะ “เสี่ยวต้วนเยี่ยมยอดมาก”
ต้วนอีเหยาแทบไม่เชื่อว่าผู้นำจะรู้เรื่องของเธอ เธอรู้สึกประหม่าและตื่นเต้น แล้วพูดด้วยท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน “ผู้นำและภรรยาได้รับการยกย่องอย่างเต็มที่และทุกคนก็เชิดชูมัน”
“เสี่ยวต้วนอย่าถ่อมตัวเลย เมื่อไม่นานมานี้คุณได้พาทีมของคุณไปที่เขาคุนหลุนเพื่อหยุดยั้งอาชญากรต่างชาติไม่ให้มารุกราน ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ฉันคือคนออกรางวัลนั้นเอง”
ผู้นำยิ่งพูด ใบหน้าของต้วนอีเหยาก็ยิ่งทนไม่ไหว “ผู้นำโปรดอย่ายกย่องฉันเลย ทั้งหมดเป็นผลงานของทีมในความดูแลของฉัน ไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถทำได้เพียงคนเดียว”
“อื้ม ไม่เลว ไม่หยิ่งผยอง มีทหารเช่นพวกคุณ ประชาชนถึงจะอยู่อย่างสงบสุข”
ดวงตาของต้วนอีเหยามีความมุ่งมั่นมาก “นี่คือหน้าที่ของพวกเราในฐานะทหาร”
ในเวลานี้ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆสีแดง สายลมในฤดูใบไม้ร่วง ทุกอย่างกำลังดี
เมื่อต้วนอีเหยาเข้ารับหน้าที่ใหม่ เมืองAก็กำลังเตรียมการรอบด้านสำหรับการต้อนรับผู้นำ ในฐานะผู้นำของกลุ่มเมืองA เย่หวางกรุ๊ป เป็นหนึ่งเดียวในบริษัทที่ทำการตรวจสอบ ดังนั้นนอกเหนือจากการเข้าร่วมการประชุมต่างๆในเมืองA อย่างต่อเนื่องทุกวันนี้ เย่จิงเหยียนยังต้องไปที่แต่ละสาขาเพื่อตรวจสอบและพยายามที่จะทำให้สมบูรณ์แบบ
เมื่อเขามีงานยุ่ง เย่จิงเหยียนรู้สึกว่าเวลานั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย รอยแผลเป็นในใจของเขาก็ค่อยๆกลายเป็นแผลเป็น แต่เมื่อใดก็ตามที่ค่ำคืนนั้นเงียบสงบ เขาก็หลับตาลงและใบหน้าที่โกรธและสิ้นหวังของต้วนอีเหยาก็ยังคงอยู่ตรงหน้าเขา ในขณะนั้นบาดแผลจางๆ ก็ทำให้มีความเจ็บปวด
เช้าวันนั้น เย่จิงเหยียนจัดการงานที่ยุ่งยากตามปกติ จ้าวเสวียนก็เคาะประตูและเข้ามา
เขาไม่เงยหน้าขึ้นถามว่า “มีอะไรเหรอ?”
นับตั้งแต่การเจรจาในวันนั้น แม้ว่าจ้าวเสวียนจะกระตือรือร้นต่อเขามากขึ้น แต่เขาก็ยิ่งเมินเธอและไม่สนใจเธอกว่าเก่า
ส่งเอกสารการผมตรวจของโรงพยาบาลไปให้เขา จากนั้นเขาก็ได้ยินข่าวที่ทำให้เขาระเบิดอารมณ์ออกมาก
“ประธานเย่ ฉันตั้งท้องแล้ว”
เย่จิงเหยียนเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน จิตใจของเขาว่างเปล่า มองไปที่ใบหน้าที่มีความสุขจางๆของหญิงสาว ใช้เวลาเกิบครึ่งวันกว่าจะพบเสียงของตัวเอง “อะไร…เธอพูดอะไร?
จ้าวเสวียนพูดอย่างเชื่อฟัง “ฉันท้องแล้ว หนึ่งเดือนกว่า นั่นคือผลตรวจของโรงพยาบาล”
เย่จิงเหยียนมองลงไปที่เอกสารผลตรวจ เขาไม่เข้าใจข้อมูลในนั้น แต่เขารู้สองสามคำสุดท้าย มันบอกว่าเธอท้อง
ไม่แปลกใจเลยสักนิด ไม่มีรู้สึกดีใจที่ได้เป็นพ่อคน มีเพียงความตกใจและไม่เชื่อ
บังคับให้ตัวเองสงบลง เย่จิงเหยียนโยนเอกสารในมือลง แล้วลุกขึ้น เดินออกไปข้างนอก“ไปที่โรงพยาบาลกับฉัน”
เขาไม่เชื่อ เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เขาต้องยืนยันด้วยตัวเอง
จ้าวเสวียนเดินตามหลังเขา ด้วยรอยยิ้มในดวงตา ไปก็ไป ยังไงเด็กในท้องของเธอก็เป็นจริง
เย่จิงเหยียนไม่ได้ขับรถ แต่เรียกแท็กซี่อยู่ข้างถนน ในขณะนี้เขากำลังขับ รถเขากลัวว่าจะชนรั้วหรือต้นไม้
เมื่อไปถึงโรงพยาบาลเอกชนที่มีราคาแพง เย่จิงเหยียนก็พาจ้าวเสวียนไปที่แผนกสูตินรีเวชเพื่อตรวจด้วยตัวเอง เขาก็ยืนอยู่ข้างๆอุปกรณ์อัลตร้าซาวด์
จ้าวเสวียนนอนอยู่บนเตียงผู้ป่าว มองไปที่อัลตร้าซาวด์ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่เธออยากได้ยิน
“ผู้หญิงคนนี้กำลังตั้งครรภ์ ตัวอ่อนมีพัฒนาการที่ดีมาก เป็นเวลาประมาณ35วัน”
เย่จิงเหยียนแข็งอยู่กับที่ สามสิบห้าวัน นับเป็นวัน ก็น่าจะไม่กี่วันนั้น
อันที่จริง … มันอาจจะบังเอิญขนาดนั้นเชียวหรือ?
จ้าวเสวียนเช็ดของเหลวเย็นที่ท้องของเธอด้วยกระดาษชำระ ลุกจากเตียงผู้ป่วย เดินออกจากห้องตรวจอย่างเงียบๆ เธอดูเศร้ามาก แต่ความเป็นจริงในใจของเธอเบ่งบาน
ดีมาก ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ก้าวไปทีละขั้นตอน หากแม้ว่าจะไม่สามารถเป็นภรรยาเย่ได้ แต่ก็ได้รับค่าตอบแทนอย่างเต็มที่
แน่นอนว่า เธอคิดว่าภรรยาเย่มันดีกว่า ไม่เพียงแต่จะมีชื่อเสียงเท่านั้น ยังมีเงินอีกด้วย
เย่จิงเหยียนออกมาจากห้องตรวจ ด้วยสีหน้าเย็นชา บ่งบอกถึงความหมดอาลัยตายอยาก จ้าวเสวียนรู้ว่าเขากำลังคิดถึงหญิงสาวทหารอยู่ในใจ จึงไม่ได้พูดอะไร
ทั้งสองออกจากอาคารผู้ป่วย แสงแดดข้างนอกอบอุ่นมาก แต่เย่จิงเหยียนรู้สึกว่าเขาหนาวเย็น จนร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน
หลังจากเงียบไปนาน เย่จิงเหยียนก็พูดอย่างเย็นชา “เอาเด็กคนนี้ออกเถอะ ต้องการเงินเท่าไหร่ก็ได้”
จ้าวเสวียนถอยหลังด้วยความกลัว กอดท้องของเธอและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ฉันต้องการคลอดเขาออกมา”
เย่จิงเหยียนจ้องไปที่เธออย่างตรงไปตรงมา “คืนนั้นของเรา ไม่ได้ผิดพลาดอะไรแน่นอน ไม่จำเป็นต้องให้ผิดนี้ยืดเยื้อ”
“ไม่ สำหรับคุณมันผิดพลาด แต่สำหรับฉันนั่นคือความทรงจำที่ดีที่สุด” ทันใดนั้นน้ำตาของจ้าวเสวียนก็เอ่อล้นเข้ามา พูดด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา “ประธานเย่ คุณจะโหดร้ายกับฉันก็ได้ แต่เด็กช่างไร้เดียงสา และคุณไม่ควรทำกับเขาเช่นนี้”
หัวใจเย่จิงเหยียนอ่อนลงชั่วขณะแล้วก็แข็งกระด้างขึ้นมา “จ้าวเสวียน ฉันไม่รักคุณ และฉันไม่สามารถรักเด็กคนนี้ คุณคิดว่าเขาเกิดมาแล้วจะมีความสุขไหม?”
เธอไม่รักเขาไม่เป็นไร แต่ฉันจะมอบความรักทั้งหมดให้เขาเอง ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณทำลายลูกของฉัน ไม่มีทาง “จ้าวเสวียน พูดเด็ดขาด วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เย่จิงเหยียนมองไปที่ร่างที่รีบร้อน และจิตใจที่สับสนวุ่นวาย
ทำยังไงดี? เขาและต้วนอีเหยาถูกลิขิตให้มีความสัมพันธ์เช่นนี้เหรอ?
ทำไมอยากอยู่กับคนที่ชอบ ยากขนาดนี้?
……
คฤหาสน์ตระกูลเย่
เย่ฉ่าวเฉินกำลังตกปลาริมทะเลสาบ ในขณะที่มู่เวยเวยกำลังวาดภาพอยู่บนม้านั่งข้างๆภาพคือชายชรากำลังตกปลาอยู่ตรงหน้าเขา แม้ว่าเย่ฉ่าวเฉินจะยังคงมีความสุข อ่อนโยนกว่าคำว่า ชายชรา
ในเวลานี้ จางเห่อเดินเข้ามา “นายท่าน มีหญิงสาวอยู่ที่ประตูต้องการพบคุณและภรรยา”
“ใครอะ? รู้จักไหม?” ถามอย่างเกียจคร้าน
“เหมือนเป็นเลขาส่วนตัวของนายท่าน ชื่อจ้าวเสวียน”
สายตามู่เวยเวยยังคงอยู่ที่ภาพวาด เธอถามอย่างไม่เป็นทางการว่า “เลขามาทำอะไรที่นี่ ผิงอันอยู่บริษัทนิ่”
จางเห่อพูดเบาๆ “คุณผู้หญิง คุณลืมแล้วเหรอ ครั้งก่อนนายท่านอยู่โรงแรมกับเลขาคนนี้…….”
“อ่อ เธอเอง” มู่เวยเวยจำได้ทันใด วางปากกาในมือลง มองไปที่สามีของเธอ “หล่อนมาที่นี่เพื่ออะไร?”
เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะเยาะ “ยังจะทำอะไรได้อีก มาทวงหนี้ไง” เขาไม่มีความรู้สึกที่ดีกับหญิงสาวที่เจ้าเล่ห์แบบนี้ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าในคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เย่ฉ่าวเฉินก็เชื่อในสัญชาตญาณของเขา
“ไปพาหล่อนเข้ามา”
“ครับ คุณผู้หญิง”
มู่เวยเวยไม่มีอารมณ์ที่จะวาดภาพต่อ ถามสามีของเธอว่า “ฉันไม่ได้ยินอะไรจากผิงอันมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ฉันนึกว่ามันจบแล้ว ไม่คิดว่ามันยังไม่จบ”
“หือ หรืออาจจะเพิ่งเริ่ม” ทันทีที่เสียงพูดจบลง คันเบ็ดก็ขยับ เย่ฉ่าวเฉินก็ดึงคันเบ็ดขึ้นอย่างรวดเร็ว ปลาคาร์ฟตัวอ้วนก็กระเด้งไปบนเบ็ดอย่างมีร่าเริง
เย่ฉ่าวเฉินดูเหมือนจะไม่รู้สึกกระวนกระวายใจ นำปลาลงในถังเหล็กและหัวเราะ “เอาล่ะคืนนี้ฉันจะแสดงฝีมือ”
“เธอทำได้เหรอ?”
“อย่าดูถูกนะ เธอลืมไปแล้วเหรอ ฉันทำอาหารได้”
มู่เวยเวยจำเรื่องเก่า ๆ ได้ “อ่า ฉันจำได้แล้ว ตอนที่ฉันปลอมตัวเป็นฉู่เหยียน ฉันไม่รู้ว่าใครมาที่คอนโดของฉันโดยมีจุดประสงค์เพื่อแกล้งมารับประทานอาหาร และยังทำอาหารให้ฉันกิน นั่นคือเอาใจใส่จริงๆ”
เย่ฉ่าวเฉินก็ยังจำเรื่องเล็กน้อยนี้ได้ เขาก็เดินไปหาเธอ พร้อมกับถังใบเล็กและยิ้มอย่างมีความหมาย “จริงๆครั้งนั้น ฉันอยากกินเธอ การทำอาหารก็เป็นข้ออ้าง”
มู่เวยเวยผลักเขา ด้วยความเขินแล้วพูด “แก่เป็นปู่ย่าแล้ว เธอจริงจังหน่อยได้ไหม”
“ฉันไม่จริงจังที่ไหน?” เย่ฉ่าวเฉิน ลูบมือของเขา จูบเธอบนใบหน้าในขณะที่ภรรยาของเขาที่กำลังแกะขาตั้งภาพวาดเสร็จ ยิ้มอย่างพอใจ “พูดก็พูดเถอะ ยังไงภรรยาของฉันก็สวยที่สุดเสมอ ไม่แก่เลย”
