เมื่อมู่อี้เหยาโดนเย่ฉ่าวเฉินทำแบบนี้ก็ตกใจนิดหน่อย แค่ครู่เดียว หลังจากนั้นกลับรู้สึกตื่นเต้นดีใจมาก โดยไม่ได้คำนึงว่าประตูไม่ได้ปิดและด้านนอกมีคนมองอยู่ เธอพยักหน้า “ได้ค่ะ งั้นฉันจะเต้นไม่พี่ดูนะคะ”
พูดจบ เย่ฉ่าวเฉินก็ปล่อยเธอเป็นอิสระ มู่อี้เหยาลุกขึ้นยืน เริ่มสะบัดชุด โยกย้ายส่ายสะโพก
มู่เวยเวยแค่เพียงได้ยินเสียงเย่ฉ่าวเฉิน เห็นเขาโอบมู่อี้เหยา ก็สีหน้าเปลี่ยน ขณะนั้นเมื่อเห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกขยะแขยง เบะปาก พลางทำเสียงฮึดฮัด แล้วเชิดหน้าเดินออกไป
“เอ่อ..พี่ฉ่าวเฉินคะ ดูฉันเต้นแล้วเป็นยังไงบ้างคะ”มู่อี้เหยายังคงสะบัดผ้าและโยกย้ายไปมา
“อืม ไม่เลว” เย่ฉ่าวเฉินเบนสายตาออกมาจากมู่เวยเวย ครุ่นคิดบางอย่าง แล้วพูดกับมู่อี้เหยาแบบผ่านๆ
มู่อี้เหยาเต้นอย่างเร่าร้อน เธอมั่นใจมาก ในตอนแรกเริ่มเต้นอยู่ข้างหน้าเย่ฉ่าวเฉิน สักพักก็เริ่มขยับขาเข้าไปยืนใกล้ๆ จนไปนั่งอยู่บนตักของเขา
พยายามยั่วยวนทุกอย่าง
เย่ฉ่าวเฉินดึงสติกลับมา แสดงแววตาเบื่อหน่าย หลังจากนั้นเขาก็พลิกตัวกดให้มู่อี้เหยาลงไปอยู่ใต้ร่าง
มู่อี้เหยาหยุดนิ่ง รู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ เธอเฝ้ารอให้เย่ฉ่าวเฉินขยับเข้ามาใกล้อีก แต่ทว่าเย่ฉ่าวเฉินกลับลุกขึ้นยืน แล้วผละออกจากตัวเธอไป
“พี่ฉ่าวเฉิน……” มู่อี้เหยาตกใจ ช่วงเวลาแบบนี้ไม่ใช่ว่าต้องทำเรื่องแบบนั้นหรอกหรอ
แล้วทำไมเขาถึง…..
เย่ฉ่าวเฉินจัดระเบียบร่างกาย และจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มองดูเวลาที่ข้อมือ “ใกล้ถึงเวลาแล้ว ฉันมีงานที่ต้องไปจัดการต่อ ฉันลงไปข้างล่างก่อนนะ”
พูดโดยไม่ปรายตามองมู่อี้เหยาแม้แต่น้อย แล้วก็ออกจากห้องไป
หลังจากเขาลุกไป มู่อี้เหยายังนั่งอยู่บนโซฟา ทิ้งตัวอย่างหมดอารมณ์ กัดฟันแน่น ครั้งหน้า……ครั้งหน้าเธอต้องแย่งผู้ชายคนนี้มาจากมู่เวยเวยให้ได้
…..
อีกด้านหนึ่ง
มู่เวยเวยมองเห็นสามีกับลูกพี่ลูกน้องพลอดรักกันในห้องด้วยตาตัวเอง แม้ว่าไม่ได้รักเย่ฉ่าวเฉิน แต่ภายใจก็รู้สึกขยะแขยง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ให้ตายซิ ผู้ชายมันก็เป็นแค่สัตว์ที่ทำสนองอารมณ์ตัวเองเท่านั้น เกิดเป็นหมาหรือไง …… มู่เวยเวยก่นด่าในใจ เดินลงบันไดตึงตัง
เมื่อลงมาข้างล่าง เธอก็เจอคนที่ไม่ควรเจอ—— ลู่จื่อหาง
มือจับราวแน่น ยืนค้างอยู่ที่บันได ทั้งคู่สบตากัน เธอพูดไม่ออก แต่แววตาของเขาดีใจมาก
“เวยเวย !!” ลู่จื่อหางที่ตอนแรกนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นมู่เวยเวยเดินลงมา เขาก็ดีใจมากรีบลุกขึ้นมาทันที
“คุณไปอยู่ที่ไหนมา” เพ่งมองผู้ชายตรงหน้าที่เคยคบกันมาปีครึ่ง มู่เวยเวยตกใจ
เธอแต่งงานไปแล้ว ไม่ได้อยู่ในตระกูลมู่ แล้วเขามาได้ยังไง หรือว่ามาหามู่อี้เหยา
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ภาพของเขาและมู่อี้เหยาในเย็นวันนั้นก็ย้อนกลับเข้ามา รู้สึกจุกขึ้นมาทันที
แต่ลู่จื่อหางไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของเธอ จึงรีบแก้ตัวว่า “เวยเวย คุณต้องเชื่อผมนะ เรื่องของผมกับมู่อี้เหยา ทั้งหมดเป็นเพราะหล่อนตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ผมทนหล่อนยั่วยวนไม่ไหว ผมผิดเอง ผมขอโทษ ได้โปรดให้อภัยผมเถอะ ให้โอกาสผมอีกครั้งนะ ขอร้องล่ะ”
“เหอะ” มู่เวยเวยยิ้มเยาะ เธอเพิ่งเห็นความไร้ยางอายของมู่อี้เหยามา ไม่คิดว่าจะมีอีกคนที่ทำให้เห็นตัวตนที่แท้จริงมากขึ้น
