จิตใจของเย่จิงเหยียนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเพราะเขากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของต้วนอีเหยา ไม่ได้สังเกตเห็นคนรอบข้างเลย
“เฮ้ย!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยื่นกระบองออกมาสะกิดที่ไหล่ของเย่จิงเหยียน เมื่อเห็นเขาค่อยๆเงยหน้าขึ้น เขาก็รีบเดินออกไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ “ คุณเป็นใคร?”
” เรียกผู้จัดการของคุณมา” เย่จิงเหยียนนิ่งมาก แต่หัวใจของเขาสับสนไปหมดแล้ว
“เรียก…..เรียกผู้จัดการมาทำไม?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก้าวถอยหลัง แต่บังเอิญเหยียบเพื่อนที่อยู่ข้างหลัง เขาอาจรู้สึกละอาย แต่เขาไม่ได้เป็นฝ่ายผิด ทำไมต้องกลัว!
เมื่อนึกถึงเช่นนี้ เขาก็ยืดอกขึ้นอีกครั้งและเปล่งเสียง “ ท่าทางของคุณถูกลูกสาวของเขา ยังมีหน้ามาเจอผู้จัดการอีก ฉันจะบอกให้ ไม่มีทาง!”
“ฉันจะพูดอีกครั้ง ไปเรียกผู้จัดการบอกเดี๋ยวนี้!”
“เหอะ ยังโมโหอีก!” ผู้รักษาความปลอดภัยเดินมาสะกิดไหล่ “ทำไม? อยากเจอผู้จัดการของเรา? ฉันคิดว่าคุณไปสถานีตำรวจไปเจอตำรวจดีกว่า!!”
เย่จิงเหยียนทนไม่ได้และค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นด้วยแขนของ เขาลูบข้อมือและชกไปที่หน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
“โอ้ย……”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยติดไม่ถึงว่าเขาจะลุกมาต่อชกเขากะทันหัน ร่างของเขาก็ล้มลงบนพื้น มีเลือดไหลออกมาจากปาก
เพื่อนที่อยู่ข้างหลังเขาทั้งหมดก้าวถอยหลัง เมื่อเห็นฉากนี้และพนักงานส่งอาหารก็ตกตะลึงเช่นกัน ดูเขาเหมือนคนอ่อนแอ แต่กลับมีแรงชกขนาดนี้
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ฉันต้องการพบผู้จัดการของพวกแก!”
“แก…..แกแกแก แกคิดจะทำอะไร?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ถูกชกลุกขึ้นจากพื้น วางมือบนกำแพงรองรับน้ำหนักของเขาและเห็นเพื่อนที่หดตัวอยู่ข้างหลัง เขาเริ่มโมโห “พวกมึงมัวทำอะไรอยู่? คนเยอะขนาดนี้ จะไปกลัวมันทำไม?”
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้เพื่อนของเขาก็รู้สึกเกรงๆและเดินหน้ามาข้างหน้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็มีความมั่นใจมาก
“ผู้จัดการของเราไม่ใช่คนที่แกอยากเจอก็ได้เจอ!”
เย่จิงเหยียนขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา หันกลับมาและชกอีกครั้ง คราวนี้เขาถูกคนข้างหลังจับไว้จึงไม่ล้มลงกับพื้น แต่แก้มของเขาบวม
“แกอยากโดนต่อไหม?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถูกเขาชกและพูดไม่ออก ทำได้เพียงจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าพร้อมกับส่ายหัวอย่างสั่นๆ
ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนของเขา เขาหนีไปที่ทางลิฟต์ เดินไปในลิฟต์แล้วหันกลับมาและพูดว่า “มึงรอไว้!”
จากนั้นก็ปิดลิฟต์ทันที รีบกดปุ่มเพราะกลัวว่าเย่จิงเหยียนจะวิ่งมาดึงเขาออกไป
คนที่เหลืออยู่ไม่กี่คนก้าวออกไปด้วยความกลัวและพนักงานเสิร์ฟก็ไม่กล้าเข้าใกล้เขา แม้ว่าใบหน้าของเขาจะหล่อมาก แต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานความกลัวที่มีต่อเขาได้
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้จัดการโรงแรมก็รีบเดินออกจากลิฟต์ ตามด้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ถูกเขาชก
“คุณครับ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรกัน?” ผู้จัดการเห็นได้ชัดว่าเป็นคนใจร้อน แต่เขาก็ยังอดทนและถามอย่างอ่อนโยน
“ฉันอยากดูกล้องวงจรปิดของโรงแรม เดี๋ยวนี้!”
“คุณครับ ขออภัยโรงแรมของเรากำหนดมีกฏ: ไม่สามารถให้บุคคลภายนอกเข้ามาเขตควบคุมได้”
ผู้จัดการมองเขาอย่างดูถูกเหยียดหยามน้ำเสียงของเขาไม่ได้แสดงความเคารพอีกต่อไป
ใบหน้าของเย่จิงเหยียนนิ่งและพูดว่า “ไม่ว่าจะมีกฎอะไร ฉันก็จะดูตอนนี้”
“ดูเหมือนว่าคุณจะมาหาเรื่องสินะ?”
ผู้จัดการมองกลับไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “มัวยืนอึ้งอยู่ทำไม?”
“อ่อ……อ่อ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมึนงงอยู่พักหนึ่ง และได้สติกลับมาโดยการสะกิดจากคนข้างๆ
“พวกแกรออะไรอยู่? จัดการ!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองหน้ากัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากทำ แต่พวกเขาก็รีบวิ่งขึ้นอย่างเชื่อฟังและเริ่มจัดการเย่จิงเหยียน
เย่จิงเหยียนไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขา หลีกเลี่ยงบุคคลที่เคลื่อนไหวครั้งแรกและเหวี่ยงหมัดออกไปอย่างรวดเร็วกระแทกสะพานจมูก เตะคนข้างหลังด้วยขาของเขา ทำให้เขาคุกเข่าลงกับพื้น
ผู้คนทั้งหมดล้มลงกับพื้น ไม่มีใครต่อกรกับเขาได้
“แก……” ผู้จัดการไม่คาดคิดว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาคิดว่าคงจัดการได้แค่คนสองคน แต่หลังจากนั้นหมัดสองหมัดนั้นหนักกว่าสี่มือ ไม่รู้ว่าเขาจะมาพร้อมกับเคล็ดลับนี้
เย่จิงเหยียนปรบมือของเขา หยิบนามบัตรที่เขาพกติดตัวมาและยื่นให้เขา “พาฉันดูไปกล้องวงจรปิด เร็ว”
เดิมทีผู้จัดการเป็นคนที่ดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก แต่เมื่อเขาเห็นนามสกุลของเย่ เขาก็หยุดมือทันที มองดูและทำให้ขาของเขาอ่อนแรงลงทันที
“คุณเย่ ขออภัยกับการกระทำเมื่อสักครู่ ผมไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่”
เย่จิงเหยียนไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระและพูดซ้ำว่า “พาฉันไปดูกล้องวงจรปิด”
“ได้ ได้ครับ ผมจะพาไปเดี๋ยวนี้!”
“เจ้านาย…… ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่พอใจ “ทำไมต้องไปยอมทำตามมัน พวกเรายังสู้ต่อได้!”
“ หุบปาก !!”
ผู้จัดการมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างดุเดือด “สู้อะไร แกโง่หรือเปล่า นี่คือคุณเย่ อยากตกงานหรือไง?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อได้ยินว่าเขาอาจถูกไล่ออกได้ เขาก็ปิดปากลงอย่างรวดเร็ว
ทั้งครอบครัวเพิ่งงานนี้ ถ้าเขาตกงานเขาจะไม่สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้!
“คุณเย่ เชิญทางนี้ครับ!”
ผู้จัดการก้มลงอย่างเคารพและแนะนำเย่จิงเหยียนไปที่ช่อง UIP เมื่อคนอื่นเห็นการบริการ พวกเขารู้ทันทีว่านี่หม่ใช่คนทั่วไป
เย่จิงเหยียนไม่มีเวลามีเวลามาเสียกับเรื่องพวกนี้ รีบเดินไปที่กล้องวงจรปิด “เปิดเวลาเมื่อสองสามชั่วโมงที่ผ่านมา โดยเฉพาะระแวกห้องฉัน”
“ได้ครับ” ตั้งแต่ผู้จัดการรู้จักตัวตนของเขา เขาจึงเชื่อฟังทุกคำพูด
หลังจากหาข้อมูลที่เขาสั่ง ผู้จัดการก็ถามอย่างกังวลว่า “คุณเย่ คุณกำลังหาอะไรอยู่?”
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วดูวิดีโอหลายรายการ ไม่มีวี่แววของต้วนอีเหยา จึงถามว่า “แกเคยเห็นผู้หญิงวัยกลางคนหนึ่งไหม ใส่เสื้อยืดกระโปรงยีนส์ รูปร่าง…..สวยมาก”
“ไม่…..ไม่เคย” ผู้จัดการรู้สึกงุนงง เขาคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ซะอีก ไม่คิดว่าก็แค่หาผู้หญิงคนหนึ่ง
ข้อมูลที่เขาบอกมา มันก็ไม่มีเบาะแสอะไรเลย!
เย่จิงเหยียนไม่หวังว่าเขาจะรู้และยังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอกล้องวงจรปิด หนึ่งชั่วโมงก่อนที่เขาจะกลับมาในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกประหลาด
รถบรรทุกขยะเข็นไปมาสองรอบตรงทางเดินชั้นหนึ่ง
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วด้วยลางสังหรณ์ว่ามันมีอะไรไม่ปกติ “รถคันนี้ขึ้นไปได้ยังไง?”
“รถขนขยะ? มันคงถูกเรียกขึ้นไป แต่ว่า….. ”
“แต่อะไร?”
ผู้จัดการจับคางของเขา “แต่ที่ผ่านมาไม่มีรถขนขยะมาที่ทางเดิน เนื่องจากสกปรกเกินไป พวกเขาจึงถูกร้องเรียน ทางโรงแรมจึงกำหนดว่าไม่ให้เข็นรถขนขยะขึ้นไปชั้นบน”
เขาคิดในใจอย่างเงียบๆ เมื่อเขาดูเสร็จแล้ว รีบไปหาคนทำความสะอาดเพื่อถาม
ขึ้นไปไม่ได้?
เย่จิงเหยียนยิ่งแน่ใจว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ บางทีหลายปีมานี้ต้วนอีเหยาอาจจะมีอะไร!
เปลือกตาของเขากระตุกและอารมณ์ของเขาลุกลี้ลุกลน เขาไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่าย และไม่รู้ว่าต้วนอีเหยาจะตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า!
“คุณเย่? คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” ผู้จัดการอดไม่ได้ที่จะถาม เมื่อเห็นว่าเย่จิงเหยียนนิ่งเงียบไป
เย่จิงเหยียนโบกมือ “ ผู้หญิงของฉันถูกลักพาตัวไป คนในโรงแรมไม่มีใครสังเกตเห็นเลย”
“ลักพาตัว?” ผู้จัดการรู้สึกไม่น่าเชื่อ “เป็นไปได้ยังไง วันนี้ผมอยู่โรงแรมทั้งวัน ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ”
แม้ว่าเขาจะมีความซับซ้อน แต่เขาก็รู้สึกกังวลในใจ ผู้หญิงของเย่จิงเหยียนถ้ามีเกิดเรื่องเกิดขึ้นที่นี่จริง โรงแรมเขาจะเปิดกิจการต่อได้ยังไง!
เย่จิงเหยียนปัดใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา หยิบโทรศัพท์ออกมาและเตรียมโทรแจ้งตำรวจ ในขณะเดียวกันมีเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยโทรเข้ามา
เขาขมวดคิ้วและต้องการวางสาย แต่ทันใดนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้นในใจ เขารับสาย “ฮัลโหล?”
“ คุณเย่?”
เสียงของอีกฝ่ายแปลกๆ เสียงผู้ชายแหบ เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว เมื่อรู้ว่าเป็นเพราะตัวเปลี่ยนเสียง
“อืม”
“คุณเย่ ผู้หญิงของคุณอยู่ในมือเราแล้ว ฉันแนะนำให้คุณทำตัวดีๆหน่อย คนที่เจ็บไม่ใช่คุณแต่เป็นเธอ”
“แกต้องการอะไร?” เย่จิงเหยียนถามออกไป
“ฉันไม่ต้องการทำอะไร แต่ขอเตือนว่าอย่าโทรแจ้งตำรวจ ฉันไม่ได้อยากเอาชีวิตผู้หญิงของคุณ”
“แล้วแกต้องการอะไร?”
“ อันนี้หรอ…..เมื่อถึงเวลาคุณก็จะรู้เอง”
“ต้องรออีกนานแค่ไหน?” เย่จิงเหยียนถามอย่างใจเย็น แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ และอยู่ในกำมือ
“ อีกไม่นานหรอก อย่าโทรแจ้งตำรวจ ถึงเวลานั้นฉันต้องการอะไรฉันจะบอกเอง แต่ถ้าโทรแจ้งตำรวจ ก็ไม่รับประกันว่าเธอจะปลอดภัย!”
ความรู้สึกของคนที่อยู่อีกด้านรู้สึกอึดอัดมากและเย่จิงเหยียนก็กลั้นความรังเกียจไว้ภายใน “ ฉันสัญญาว่าจะให้ทุกอย่างที่แกต้องการ แต่สุขภาพของเธอไม่ดี ดูแลเธอให้ดีด้วยไม่เช่นนั้น…… ”
“นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ”
หลังจากพูดจบ เสียงอีกฝ่ายก็เงียบไป และมีเสียงของต้วนอีเหยาดังมา “จิงเหยียน……”
มีเพียงเสียงเดียวและโทรศัพท์ก็ถูกเอาออกไปทันที “ได้ยินหรือยัง? เธอยังมีชีวิตอยู่และฉันสัญญาว่าเธอจะกลับไปครบสามสิบสองแน่นอน”
“ ได้”
เย่จิงเหยียนตกลงและวางสาย
“คุณเย่ เกิด……เกิดอะไรขึ้น” ผู้จัดการถามอย่างระมัดระวัง เขาไม่รู้ว่าอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์พูดอะไร แต่เขาได้ยินสิ่งที่เย่จิงเหยียนพูด
อะไร “สัญญาจะให้ในสิ่งที่ต้องการ” และ “รับประกันความปลอดภัยของเธอ” เห็นได้ชัดว่าเป็นการสนทนาเกี่ยวกับการลักพาตัว
เย่จิงเหยียนลูบหน้าผากของเขาโดยไม่พูด ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพสับสน ในแง่หนึ่งเขากังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับต้วนอีเหยา และในทางกลับกันเขากำลังคิดว่าจะช่วยเธอได้อย่างไร
……
ต้วนอีเหยาลืมตาขึ้นและพบว่าเธอถูกมัดติดกับเก้าอี้และรอบๆก็มืดน่ากลัว คราวนี้เธอประมาทเอง ทำไมถึงถูกลักพาตัวมาได้
“คุณหนูต้วนใช่ไหม?”
มีเสียงในความมืดแม้ว่าเธอจะได้ยินไม่ชัด แต่เธอก็ยังได้ยินเสียงของผู้ชาย “แกเป็นใคร?”
ด้านหน้าของเธอมืดสนิทและเธอมองไม่เห็นใครเลย เมื่อเธอลืมตาขึ้นจะรู้สึกได้เพียงเงาดำที่เข้ามาใกล้เธอ
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่วางใจเถอะ ตราบใดที่เธอร่วมมือฉันสัญญาว่าเธอจะมีช่วงเวลาที่ดี”
ในที่สุดชายคนนั้นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าต้วนอีเหยา โดยมีเพียงหน้ากากบนใบหน้าและหมวกของเขาก็กดลงต่ำมากจนปกปิดใบหน้าของเขามิดชิด
ต้วนอีเหยาค่อยๆสงบลงหลังจากได้ยินเขาพูดแบบนี้ “ฉันร่วมมืออะไรกับแก?”
“อันนี้ก็……”
ชายคนนี้ไม่ได้พูดคำต่อ แต่หยิบโทรศัพท์ออกมาไม่รู้ว่าใครโทรมา
“ คุณเย่สินะ…… ”
ต้วนอีเหยาตกใจ
เย่จิงเหยียน!
เขาโทรหาเขาทำไม หรือจะบังคับให้เขาทำเรื่องที่เขาไม่เต็มใจ?
คำพูดหลังทำให้ต้วนอีเหยายิ่งมั่นใจในความคิดเธอ เมื่อโทรศัพท์มาอยู่ที่หูของเธอ เธอก็พูดเพียงสองสามคำ
“จิงเหยียน……” ไม่ต้องห่วงฉัน ไม่ต้องฟังพวกมัน!
แต่ทันทีที่เรียกชื่อ ก็โดนผู้ชายคนนั้นดึงโทรศัพท์กลับไป มันฟังออกว่าจิงเหยียนกำลังเป็นห่วงมาก
เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด มีเธอเป็นตัวต่อรอง และไม่รู้ว่าจิงเหยียนรับปากอะไรพวกเขาไว้
“คุณหนูต้วน ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้คนช่วยปลดเชือกให้ อยู่ในบ้านหลังนี้เธอทำตัวตามสบายได้เลย” คนที่วางโทรศัพท์หันมาแล้วถามเธอ
“เธอเป็นใครกันแน่?”
“เรื่องแกไม่จำเป็นต้องรู้” ชายคนนั้นหยุดตอบเธอและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
ในไม่ช้า ก็มีคนอีกสองสามคนในห้องมืด พวกเขาเปิดผ้าม่านรอบๆ ต้วนอีเหยาเห็นแสงสว่างจ้า อดไม่ได้ที่จะปิดตาลง
เมื่อชินกับแสงจ้าแล้ว ก็เริ่มมองไปที่ของตกแต่งรอบๆ อย่างที่เขาบอกว่านี่คือบ้าน เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง
บันไดวนนำไปสู่ชั้นสอง เมื่อมองขึ้นไปก็ให้ความรู้สึกซับซ้อนและตื่นตา
ชายร่างท้วมเดินเข้ามาหาต้วนอีเหยา เขาพุ่งเข้ามาจากด้านหลังทำให้เธอตกใจ “แกคิดจะทำอะไร?”
ชายคนนั้นไม่ตอบและไม่สนว่าต้วนอีเหยาจะต่อต้านแค่ไหน เขาหยิบมีดและเดินตรงมา
ต้วนอีเหยากลืนน้ำลายเต็มปาก ใช้แรงดันตัวเองถอยหลัง แต่เก้าอี้นั้นผูกติดกับเธอ สุดท้ายเธอถูกจี้ไปถึงมุมห้อง
“อย่าเข้ามานะ แกทำแบบนี้มันผิดกฏหมาย!”
ถ้าเกิดไม่ใบ่เพราะว่ามีเด็กในท้อง การกระทำเล็กๆน้อยๆแค่นี้ของเขาเอาเธอไม่อยู่หรอก แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนในอดีต ถ้าเธอทำอะไรรุนแรงจะส่งผลต่อเด็ก
ชายผู้นั้นไม่สนใจคำเตือนของต้วนอีเหยา ยกมีดขึ้นเล็งไปที่หน้าอกของต้วนอีเหยา ยกมีดขึ้นและลดลงตัดเชือกที่ผูกไว้กับเธอ
ต้วนอีเหยาไม่กล้ามองไปที่มีด หลับตาลงอย่างรวดเร็ว รอให้ใบมีดแทงเข้าที่ร่างกายเธอแต่หลังจากรอเป็นเวลานาน เธอก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เธอจึงลืมตาขึ้น
เธอไม่เคยเห็นชายที่แข็งแกร่งตรงหน้าเธอ เธอก้มหัวลงและเชือกที่ผูกกับร่างของเธอก็ไถลลงกับพื้น สติหลุดไปชั่วขณะ
ปล่อย…..ปล่อยง่ายๆแบบนี้เลยหรอ?!
ไม่มีทาง?!
ตกลงเกิดอะไรขึ้น?!
ต้วนอีเหยารู้สึกเหลือเชื่อ เธอขยับข้อมือและพยายามเดินไปที่ประตู ไม่มีใครมาห้ามเธอ
เธอรู้สึกดีใจ เดินทีละก้าว รู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความจริง ราวกับว่ากำลังฝัน เมื่อตื่นขึ้นเธอจะเห็นจิงเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียงจ้องมองเธออย่างอ่อนโยน
“ขอโทษด้วย เธอออกไปไม่ได้!”
ทันทีที่เธอเปิดประตู ก็มีมือยื่นเข้ามาห้ามเธอไว้ หยุดไม่ให้ต้วนอีเหยาออกไป
ราวกับว่ามีน้ำเย็นราดลงมาที่หัวเธอ ทำให้เธอกลับมาได้สติ
จิตใจของเย่จิงเหยียนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเพราะเขากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของต้วนอีเหยา ไม่ได้สังเกตเห็นคนรอบข้างเลย
“เฮ้ย!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยื่นกระบองออกมาสะกิดที่ไหล่ของเย่จิงเหยียน เมื่อเห็นเขาค่อยๆเงยหน้าขึ้น เขาก็รีบเดินออกไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ “ คุณเป็นใคร?”
” เรียกผู้จัดการของคุณมา” เย่จิงเหยียนนิ่งมาก แต่หัวใจของเขาสับสนไปหมดแล้ว
“เรียก…..เรียกผู้จัดการมาทำไม?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก้าวถอยหลัง แต่บังเอิญเหยียบเพื่อนที่อยู่ข้างหลัง เขาอาจรู้สึกละอาย แต่เขาไม่ได้เป็นฝ่ายผิด ทำไมต้องกลัว!
เมื่อนึกถึงเช่นนี้ เขาก็ยืดอกขึ้นอีกครั้งและเปล่งเสียง “ ท่าทางของคุณถูกลูกสาวของเขา ยังมีหน้ามาเจอผู้จัดการอีก ฉันจะบอกให้ ไม่มีทาง!”
“ฉันจะพูดอีกครั้ง ไปเรียกผู้จัดการบอกเดี๋ยวนี้!”
“เหอะ ยังโมโหอีก!” ผู้รักษาความปลอดภัยเดินมาสะกิดไหล่ “ทำไม? อยากเจอผู้จัดการของเรา? ฉันคิดว่าคุณไปสถานีตำรวจไปเจอตำรวจดีกว่า!!”
เย่จิงเหยียนทนไม่ได้และค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นด้วยแขนของ เขาลูบข้อมือและชกไปที่หน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
“โอ้ย……”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยติดไม่ถึงว่าเขาจะลุกมาต่อชกเขากะทันหัน ร่างของเขาก็ล้มลงบนพื้น มีเลือดไหลออกมาจากปาก
เพื่อนที่อยู่ข้างหลังเขาทั้งหมดก้าวถอยหลัง เมื่อเห็นฉากนี้และพนักงานส่งอาหารก็ตกตะลึงเช่นกัน ดูเขาเหมือนคนอ่อนแอ แต่กลับมีแรงชกขนาดนี้
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ฉันต้องการพบผู้จัดการของพวกแก!”
“แก…..แกแกแก แกคิดจะทำอะไร?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ถูกชกลุกขึ้นจากพื้น วางมือบนกำแพงรองรับน้ำหนักของเขาและเห็นเพื่อนที่หดตัวอยู่ข้างหลัง เขาเริ่มโมโห “พวกมึงมัวทำอะไรอยู่? คนเยอะขนาดนี้ จะไปกลัวมันทำไม?”
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้เพื่อนของเขาก็รู้สึกเกรงๆและเดินหน้ามาข้างหน้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็มีความมั่นใจมาก
“ผู้จัดการของเราไม่ใช่คนที่แกอยากเจอก็ได้เจอ!”
เย่จิงเหยียนขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา หันกลับมาและชกอีกครั้ง คราวนี้เขาถูกคนข้างหลังจับไว้จึงไม่ล้มลงกับพื้น แต่แก้มของเขาบวม
“แกอยากโดนต่อไหม?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถูกเขาชกและพูดไม่ออก ทำได้เพียงจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าพร้อมกับส่ายหัวอย่างสั่นๆ
ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนของเขา เขาหนีไปที่ทางลิฟต์ เดินไปในลิฟต์แล้วหันกลับมาและพูดว่า “มึงรอไว้!”
จากนั้นก็ปิดลิฟต์ทันที รีบกดปุ่มเพราะกลัวว่าเย่จิงเหยียนจะวิ่งมาดึงเขาออกไป
คนที่เหลืออยู่ไม่กี่คนก้าวออกไปด้วยความกลัวและพนักงานเสิร์ฟก็ไม่กล้าเข้าใกล้เขา แม้ว่าใบหน้าของเขาจะหล่อมาก แต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานความกลัวที่มีต่อเขาได้
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้จัดการโรงแรมก็รีบเดินออกจากลิฟต์ ตามด้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ถูกเขาชก
“คุณครับ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรกัน?” ผู้จัดการเห็นได้ชัดว่าเป็นคนใจร้อน แต่เขาก็ยังอดทนและถามอย่างอ่อนโยน
“ฉันอยากดูกล้องวงจรปิดของโรงแรม เดี๋ยวนี้!”
“คุณครับ ขออภัยโรงแรมของเรากำหนดมีกฏ: ไม่สามารถให้บุคคลภายนอกเข้ามาเขตควบคุมได้”
ผู้จัดการมองเขาอย่างดูถูกเหยียดหยามน้ำเสียงของเขาไม่ได้แสดงความเคารพอีกต่อไป
ใบหน้าของเย่จิงเหยียนนิ่งและพูดว่า “ไม่ว่าจะมีกฎอะไร ฉันก็จะดูตอนนี้”
“ดูเหมือนว่าคุณจะมาหาเรื่องสินะ?”
ผู้จัดการมองกลับไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “มัวยืนอึ้งอยู่ทำไม?”
“อ่อ……อ่อ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมึนงงอยู่พักหนึ่ง และได้สติกลับมาโดยการสะกิดจากคนข้างๆ
“พวกแกรออะไรอยู่? จัดการ!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองหน้ากัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากทำ แต่พวกเขาก็รีบวิ่งขึ้นอย่างเชื่อฟังและเริ่มจัดการเย่จิงเหยียน
เย่จิงเหยียนไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขา หลีกเลี่ยงบุคคลที่เคลื่อนไหวครั้งแรกและเหวี่ยงหมัดออกไปอย่างรวดเร็วกระแทกสะพานจมูก เตะคนข้างหลังด้วยขาของเขา ทำให้เขาคุกเข่าลงกับพื้น
ผู้คนทั้งหมดล้มลงกับพื้น ไม่มีใครต่อกรกับเขาได้
“แก……” ผู้จัดการไม่คาดคิดว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาคิดว่าคงจัดการได้แค่คนสองคน แต่หลังจากนั้นหมัดสองหมัดนั้นหนักกว่าสี่มือ ไม่รู้ว่าเขาจะมาพร้อมกับเคล็ดลับนี้
เย่จิงเหยียนปรบมือของเขา หยิบนามบัตรที่เขาพกติดตัวมาและยื่นให้เขา “พาฉันดูไปกล้องวงจรปิด เร็ว”
เดิมทีผู้จัดการเป็นคนที่ดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก แต่เมื่อเขาเห็นนามสกุลของเย่ เขาก็หยุดมือทันที มองดูและทำให้ขาของเขาอ่อนแรงลงทันที
“คุณเย่ ขออภัยกับการกระทำเมื่อสักครู่ ผมไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่”
เย่จิงเหยียนไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระและพูดซ้ำว่า “พาฉันไปดูกล้องวงจรปิด”
“ได้ ได้ครับ ผมจะพาไปเดี๋ยวนี้!”
“เจ้านาย…… ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่พอใจ “ทำไมต้องไปยอมทำตามมัน พวกเรายังสู้ต่อได้!”
“ หุบปาก !!”
ผู้จัดการมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างดุเดือด “สู้อะไร แกโง่หรือเปล่า นี่คือคุณเย่ อยากตกงานหรือไง?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อได้ยินว่าเขาอาจถูกไล่ออกได้ เขาก็ปิดปากลงอย่างรวดเร็ว
ทั้งครอบครัวเพิ่งงานนี้ ถ้าเขาตกงานเขาจะไม่สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้!
“คุณเย่ เชิญทางนี้ครับ!”
ผู้จัดการก้มลงอย่างเคารพและแนะนำเย่จิงเหยียนไปที่ช่อง UIP เมื่อคนอื่นเห็นการบริการ พวกเขารู้ทันทีว่านี่หม่ใช่คนทั่วไป
เย่จิงเหยียนไม่มีเวลามีเวลามาเสียกับเรื่องพวกนี้ รีบเดินไปที่กล้องวงจรปิด “เปิดเวลาเมื่อสองสามชั่วโมงที่ผ่านมา โดยเฉพาะระแวกห้องฉัน”
“ได้ครับ” ตั้งแต่ผู้จัดการรู้จักตัวตนของเขา เขาจึงเชื่อฟังทุกคำพูด
หลังจากหาข้อมูลที่เขาสั่ง ผู้จัดการก็ถามอย่างกังวลว่า “คุณเย่ คุณกำลังหาอะไรอยู่?”
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วดูวิดีโอหลายรายการ ไม่มีวี่แววของต้วนอีเหยา จึงถามว่า “แกเคยเห็นผู้หญิงวัยกลางคนหนึ่งไหม ใส่เสื้อยืดกระโปรงยีนส์ รูปร่าง…..สวยมาก”
“ไม่…..ไม่เคย” ผู้จัดการรู้สึกงุนงง เขาคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ซะอีก ไม่คิดว่าก็แค่หาผู้หญิงคนหนึ่ง
ข้อมูลที่เขาบอกมา มันก็ไม่มีเบาะแสอะไรเลย!
เย่จิงเหยียนไม่หวังว่าเขาจะรู้และยังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอกล้องวงจรปิด หนึ่งชั่วโมงก่อนที่เขาจะกลับมาในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกประหลาด
รถบรรทุกขยะเข็นไปมาสองรอบตรงทางเดินชั้นหนึ่ง
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วด้วยลางสังหรณ์ว่ามันมีอะไรไม่ปกติ “รถคันนี้ขึ้นไปได้ยังไง?”
“รถขนขยะ? มันคงถูกเรียกขึ้นไป แต่ว่า….. ”
“แต่อะไร?”
ผู้จัดการจับคางของเขา “แต่ที่ผ่านมาไม่มีรถขนขยะมาที่ทางเดิน เนื่องจากสกปรกเกินไป พวกเขาจึงถูกร้องเรียน ทางโรงแรมจึงกำหนดว่าไม่ให้เข็นรถขนขยะขึ้นไปชั้นบน”
เขาคิดในใจอย่างเงียบๆ เมื่อเขาดูเสร็จแล้ว รีบไปหาคนทำความสะอาดเพื่อถาม
ขึ้นไปไม่ได้?
เย่จิงเหยียนยิ่งแน่ใจว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ บางทีหลายปีมานี้ต้วนอีเหยาอาจจะมีอะไร!
เปลือกตาของเขากระตุกและอารมณ์ของเขาลุกลี้ลุกลน เขาไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่าย และไม่รู้ว่าต้วนอีเหยาจะตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า!
“คุณเย่? คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” ผู้จัดการอดไม่ได้ที่จะถาม เมื่อเห็นว่าเย่จิงเหยียนนิ่งเงียบไป
เย่จิงเหยียนโบกมือ “ ผู้หญิงของฉันถูกลักพาตัวไป คนในโรงแรมไม่มีใครสังเกตเห็นเลย”
“ลักพาตัว?” ผู้จัดการรู้สึกไม่น่าเชื่อ “เป็นไปได้ยังไง วันนี้ผมอยู่โรงแรมทั้งวัน ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ”
แม้ว่าเขาจะมีความซับซ้อน แต่เขาก็รู้สึกกังวลในใจ ผู้หญิงของเย่จิงเหยียนถ้ามีเกิดเรื่องเกิดขึ้นที่นี่จริง โรงแรมเขาจะเปิดกิจการต่อได้ยังไง!
เย่จิงเหยียนปัดใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา หยิบโทรศัพท์ออกมาและเตรียมโทรแจ้งตำรวจ ในขณะเดียวกันมีเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยโทรเข้ามา
เขาขมวดคิ้วและต้องการวางสาย แต่ทันใดนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้นในใจ เขารับสาย “ฮัลโหล?”
“ คุณเย่?”
เสียงของอีกฝ่ายแปลกๆ เสียงผู้ชายแหบ เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว เมื่อรู้ว่าเป็นเพราะตัวเปลี่ยนเสียง
“อืม”
“คุณเย่ ผู้หญิงของคุณอยู่ในมือเราแล้ว ฉันแนะนำให้คุณทำตัวดีๆหน่อย คนที่เจ็บไม่ใช่คุณแต่เป็นเธอ”
“แกต้องการอะไร?” เย่จิงเหยียนถามออกไป
“ฉันไม่ต้องการทำอะไร แต่ขอเตือนว่าอย่าโทรแจ้งตำรวจ ฉันไม่ได้อยากเอาชีวิตผู้หญิงของคุณ”
“แล้วแกต้องการอะไร?”
“ อันนี้หรอ…..เมื่อถึงเวลาคุณก็จะรู้เอง”
“ต้องรออีกนานแค่ไหน?” เย่จิงเหยียนถามอย่างใจเย็น แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ และอยู่ในกำมือ
“ อีกไม่นานหรอก อย่าโทรแจ้งตำรวจ ถึงเวลานั้นฉันต้องการอะไรฉันจะบอกเอง แต่ถ้าโทรแจ้งตำรวจ ก็ไม่รับประกันว่าเธอจะปลอดภัย!”
ความรู้สึกของคนที่อยู่อีกด้านรู้สึกอึดอัดมากและเย่จิงเหยียนก็กลั้นความรังเกียจไว้ภายใน “ ฉันสัญญาว่าจะให้ทุกอย่างที่แกต้องการ แต่สุขภาพของเธอไม่ดี ดูแลเธอให้ดีด้วยไม่เช่นนั้น…… ”
“นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ”
หลังจากพูดจบ เสียงอีกฝ่ายก็เงียบไป และมีเสียงของต้วนอีเหยาดังมา “จิงเหยียน……”
มีเพียงเสียงเดียวและโทรศัพท์ก็ถูกเอาออกไปทันที “ได้ยินหรือยัง? เธอยังมีชีวิตอยู่และฉันสัญญาว่าเธอจะกลับไปครบสามสิบสองแน่นอน”
“ ได้”
เย่จิงเหยียนตกลงและวางสาย
“คุณเย่ เกิด……เกิดอะไรขึ้น” ผู้จัดการถามอย่างระมัดระวัง เขาไม่รู้ว่าอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์พูดอะไร แต่เขาได้ยินสิ่งที่เย่จิงเหยียนพูด
อะไร “สัญญาจะให้ในสิ่งที่ต้องการ” และ “รับประกันความปลอดภัยของเธอ” เห็นได้ชัดว่าเป็นการสนทนาเกี่ยวกับการลักพาตัว
เย่จิงเหยียนลูบหน้าผากของเขาโดยไม่พูด ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพสับสน ในแง่หนึ่งเขากังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับต้วนอีเหยา และในทางกลับกันเขากำลังคิดว่าจะช่วยเธอได้อย่างไร
……
ต้วนอีเหยาลืมตาขึ้นและพบว่าเธอถูกมัดติดกับเก้าอี้และรอบๆก็มืดน่ากลัว คราวนี้เธอประมาทเอง ทำไมถึงถูกลักพาตัวมาได้
“คุณหนูต้วนใช่ไหม?”
มีเสียงในความมืดแม้ว่าเธอจะได้ยินไม่ชัด แต่เธอก็ยังได้ยินเสียงของผู้ชาย “แกเป็นใคร?”
ด้านหน้าของเธอมืดสนิทและเธอมองไม่เห็นใครเลย เมื่อเธอลืมตาขึ้นจะรู้สึกได้เพียงเงาดำที่เข้ามาใกล้เธอ
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่วางใจเถอะ ตราบใดที่เธอร่วมมือฉันสัญญาว่าเธอจะมีช่วงเวลาที่ดี”
ในที่สุดชายคนนั้นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าต้วนอีเหยา โดยมีเพียงหน้ากากบนใบหน้าและหมวกของเขาก็กดลงต่ำมากจนปกปิดใบหน้าของเขามิดชิด
ต้วนอีเหยาค่อยๆสงบลงหลังจากได้ยินเขาพูดแบบนี้ “ฉันร่วมมืออะไรกับแก?”
“อันนี้ก็……”
ชายคนนี้ไม่ได้พูดคำต่อ แต่หยิบโทรศัพท์ออกมาไม่รู้ว่าใครโทรมา
“ คุณเย่สินะ…… ”
ต้วนอีเหยาตกใจ
เย่จิงเหยียน!
เขาโทรหาเขาทำไม หรือจะบังคับให้เขาทำเรื่องที่เขาไม่เต็มใจ?
คำพูดหลังทำให้ต้วนอีเหยายิ่งมั่นใจในความคิดเธอ เมื่อโทรศัพท์มาอยู่ที่หูของเธอ เธอก็พูดเพียงสองสามคำ
“จิงเหยียน……” ไม่ต้องห่วงฉัน ไม่ต้องฟังพวกมัน!
แต่ทันทีที่เรียกชื่อ ก็โดนผู้ชายคนนั้นดึงโทรศัพท์กลับไป มันฟังออกว่าจิงเหยียนกำลังเป็นห่วงมาก
เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด มีเธอเป็นตัวต่อรอง และไม่รู้ว่าจิงเหยียนรับปากอะไรพวกเขาไว้
“คุณหนูต้วน ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้คนช่วยปลดเชือกให้ อยู่ในบ้านหลังนี้เธอทำตัวตามสบายได้เลย” คนที่วางโทรศัพท์หันมาแล้วถามเธอ
“เธอเป็นใครกันแน่?”
“เรื่องแกไม่จำเป็นต้องรู้” ชายคนนั้นหยุดตอบเธอและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
ในไม่ช้า ก็มีคนอีกสองสามคนในห้องมืด พวกเขาเปิดผ้าม่านรอบๆ ต้วนอีเหยาเห็นแสงสว่างจ้า อดไม่ได้ที่จะปิดตาลง
เมื่อชินกับแสงจ้าแล้ว ก็เริ่มมองไปที่ของตกแต่งรอบๆ อย่างที่เขาบอกว่านี่คือบ้าน เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง
บันไดวนนำไปสู่ชั้นสอง เมื่อมองขึ้นไปก็ให้ความรู้สึกซับซ้อนและตื่นตา
ชายร่างท้วมเดินเข้ามาหาต้วนอีเหยา เขาพุ่งเข้ามาจากด้านหลังทำให้เธอตกใจ “แกคิดจะทำอะไร?”
ชายคนนั้นไม่ตอบและไม่สนว่าต้วนอีเหยาจะต่อต้านแค่ไหน เขาหยิบมีดและเดินตรงมา
ต้วนอีเหยากลืนน้ำลายเต็มปาก ใช้แรงดันตัวเองถอยหลัง แต่เก้าอี้นั้นผูกติดกับเธอ สุดท้ายเธอถูกจี้ไปถึงมุมห้อง
“อย่าเข้ามานะ แกทำแบบนี้มันผิดกฏหมาย!”
ถ้าเกิดไม่ใบ่เพราะว่ามีเด็กในท้อง การกระทำเล็กๆน้อยๆแค่นี้ของเขาเอาเธอไม่อยู่หรอก แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนในอดีต ถ้าเธอทำอะไรรุนแรงจะส่งผลต่อเด็ก
ชายผู้นั้นไม่สนใจคำเตือนของต้วนอีเหยา ยกมีดขึ้นเล็งไปที่หน้าอกของต้วนอีเหยา ยกมีดขึ้นและลดลงตัดเชือกที่ผูกไว้กับเธอ
ต้วนอีเหยาไม่กล้ามองไปที่มีด หลับตาลงอย่างรวดเร็ว รอให้ใบมีดแทงเข้าที่ร่างกายเธอแต่หลังจากรอเป็นเวลานาน เธอก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เธอจึงลืมตาขึ้น
เธอไม่เคยเห็นชายที่แข็งแกร่งตรงหน้าเธอ เธอก้มหัวลงและเชือกที่ผูกกับร่างของเธอก็ไถลลงกับพื้น สติหลุดไปชั่วขณะ
ปล่อย…..ปล่อยง่ายๆแบบนี้เลยหรอ?!
ไม่มีทาง?!
ตกลงเกิดอะไรขึ้น?!
ต้วนอีเหยารู้สึกเหลือเชื่อ เธอขยับข้อมือและพยายามเดินไปที่ประตู ไม่มีใครมาห้ามเธอ
เธอรู้สึกดีใจ เดินทีละก้าว รู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความจริง ราวกับว่ากำลังฝัน เมื่อตื่นขึ้นเธอจะเห็นจิงเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียงจ้องมองเธออย่างอ่อนโยน
“ขอโทษด้วย เธอออกไปไม่ได้!”
ทันทีที่เธอเปิดประตู ก็มีมือยื่นเข้ามาห้ามเธอไว้ หยุดไม่ให้ต้วนอีเหยาออกไป
ราวกับว่ามีน้ำเย็นราดลงมาที่หัวเธอ ทำให้เธอกลับมาได้สติ
![[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/09/หหๅ-211x300.jpg "[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?")
