วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 389 โดนลักพาตัวอีก

“แม่ เป็นเรื่องจริงคุณไม่ได้ฝัน!” เมื่อเห็นแม่ของเขามีความสุข นักออกแบบก็ยิ้มด้วยความโล่งใจ

“ไม่ คุณไม่หยิกฉัน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!”

นักออกแบบต้องหยิกหลังมือของคนชรา “เป็นไงบ้าง คุณฝันอยู่ไหม?”

คนชรารู้สึกเจ็บที่มือ และหัวเราะอย่างมีความสุขทันที“เป็นเรื่องจริง ไม่ได้ฝันไป!”

นักร้องก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากเช่นกัน กระแอมใส่ไมโครโฟน และเริ่มร้องเพลง

ห้อผู้ป่วยงคนอื่นๆก็วิ่งออกไปดู หลังจากได้ยินเสียง รวมตัวกันรอบๆทางเดินพยายามดูว่าใครกำลังร้องเพลง

หลังจากจบไปไม่กี่เพลง นักร้องก็ไอและพูดกับคนชราว่า “ขอโทษนะ ฉันเป็นหวัดเมื่อเร็ว ๆ นี้ ไม่สามารถร้องเพลงได้มากเกินไป แต่ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆที่คุณชอบฉันมาก มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก เป็นเกียรติมาก!”

“ไม่เป็นไร คุณต้องดูแลสุขภาพของคุณ” แม้ว่าคนชราจะลังเลที่จะส่งไอดอลของเขาไป

ต้วนอีเหยายืนพิงเย่จิงเหยียนและรู้สึกประทับใจเล็กน้อยกับฉากนี้ เย่จิงเหยียนได้ยินการเคลื่อนไหวและหันไปดู เธอได้หลั่งน้ำตาไปแล้วสองสามครั้ง

“แน่นอน คุณไม่คิดว่ามันน่าทึ่งเหรอ?” ต้วนอีเหยาเช็ดน้ำตาจากมุมตาของเธอ “ในที่สุดไอดอลและแฟนคลับนานกว่าสิบปีก็พบกัน มันไม่น่าทึ่งเหรอ?”

เย่จิงเหยียนไม่ปริปากพูด รอให้นักร้องออกไป ข้างหลังเธอคือนักออกแบบที่ดูเบื่อหน่าย

“ ขอบคุณ คุณเย่!” ทันทีที่เขามาถึงด้านหน้าเย่จิงเหยียน เขาก็งอตัวทันที

“มันเรื่องเล็กน้อย” เย่จิงเหยียนโบกมือของเขา เพียงแค่ฟังเพื่อนในโรงพยาบาลพูดว่ามีหญิงชราคนหนึ่งที่ร้องเพลงตลอด ฉันเลยอยากพาเธอไปช่วย หวังว่าจะทำให้เธอพอใจ

หลังจากที่เย่จิงเหยียนพูดจบเขาก็พาต้วนอีเหยาเดินไป แต่ผู้ออกแบบหยุดเขาไว้ เย่จิงเหยียนมองย้อนกลับไปอย่างสงสัย

“ฉันรู้ว่าคุณทำสิ่งนี้ไปเพื่ออะไร ฉันไม่ต้องการที่จะชะลอการแต่งงานของคุณ แต่สิ่งที่ฉันได้รับมันช่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นฉันจึงปล่อยมันไปไม่ได้ ”

งั้นแบบนี้ ฉันไม่อยากผิดคำพูดกับคุณแล้ว? คุณขายชุดแต่งงานหรือไม่? ”

“ฉัน … ” นักออกแบบหันกลับไปมองที่ประตูและยิ้มอย่างมีความสุขเล็กน้อยทำอะไรไม่ขายละ

“ซื้อ！”

เย่จิงเหยียนช่วยเธอมากและเธอไม่มีอะไรจะตอบแทนเขา ระหว่างชุดแต่งงานและแม่ของเธอเลือกเธอต้องเลือกแม่ของเธอ!

“ดีมาก” เย่จิงเหยียนเปิดประตูรถและสั่งต้วนอีเหยา”ขึ้นรถ”

ต้วนอีเหยาตอบสนองด้วยการมองย้อนกลับไป และรีบเปิดประตูรถและนั่ง

นักร้องเนั่งอยู่ด้านหลังอย่างมีสติ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเธอนักออกแบบจึงรีบเปิดประตูรถและเข้าไปนั่ง

“คุณอยากทำอะไร?” นักออกแบบรู้สึกรำคาญเล็กน้อย “ทำไมคุณไม่รีบพูด ต้องการเมื่อไหร่?

“บ่ายนี้เราจะไปที่สตูดิโอของคุณ เพื่อไปหาคุณ คุณเตรียมชุดแต่งงานของคุณให้พร้อม”

“ตามนี้” นักออกแบบรู้สึกไม่น่าเชื่อเล็กน้อย เธอคิดว่าพวกเขามีข้อกำหนดมากกว่านี้ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะไม่เอาอะไร

“ใช่” เย่จิงเหยียนพยักหน้าเบา ๆ

ต้วนอีเหยาพูดอย่างรวดเร็ว พูดมาครึ่งประโยค แต่ประโยคหลังก็หยุดลง

เย่จิงเหยียนจ้องมองเธอสักพัก “มันไม่ได้เป็นเพราะฉันเหรอ?”

“ไม่! ฉันยังพูดไม่จบ คุณมาขัดจังหวะฉันเพื่ออะไร”

“งั้นเธอพูด” เย่จิงเหยียนดูเหมือนสุภาพบุรุษ รอให้เธอพูดครึ่งหลัง

ต้วนอีเหยาเต็มไปด้วยความขนลุกด้วยสายตาของเขา เธอมีภาพลวงตาอยู่เสมอ ดูเหมือนว่า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรเย่จิงเหยียนก็สามารถ ติดทองคำลงบนใบหน้าของเธอได้

แต่พ่อของเธอเห็นด้วยกับการแต่งงานของทั้งสองคน ไม่ใช่เพราะไม่ชอบเขาแม้แต่น้อยมิฉะนั้นเขาจะรอที่จะตกลงจนตอนนี้ได้อย่างไร

“พ่อของฉันตกลงที่จะมางานแต่งงานของเรา” ดวงตาขอต้วนอีเหยาเป็นประกาย

เมื่อเห็นว่าเธอมีความสุขมาก เย่จิงเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม“ตกลงก็ดีแล้ว ลุงจะมาเมื่อไหร่ฉันจะไปรับเขา”

“ไม่ ฉันจะไปรับ” ต้วนอีเหยาปฏิเสธเย่จิงเหยียนพ่อของเธอมีอคติกับเย่จิงเหยียน เขาคงไม่มีความสุขมากที่เห็นเขาปรากฏตัวในเวลานี้ เธอไม่ต้องการให้เขาไม่พอใจอย่างมากเมื่อเขาถึงที่ที่สถานที่

“เอาล่ะ ไปด้วยกันเถอะ” เย่จิงเหยียนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างช่วยไม่ได้

วันรุ่งขึ้น หลังจากต้วนอีเหยาแต่งตัวเสร็จก็ขึ้นรถ พวกเขารับสายเมื่อสองชั่วโมงก่อนและรู้ว่าทหารต้วนกำลังจะขึ้นเครื่องบิน โดยประมาณว่า เกือบจะถึงแล้ว

แทนที่จะปล่อยให้เขารอคนเดียวที่สนามบิน พวกเขาควรขับรถไปรอ แต่เนิ่นๆจะดีกว่า

เมื่อพวกเขามาถึงสนามบิน เย่จิงเหยียนโทรหาทหารต้วน โทรศัพท์ปิดเครื่อง

“ยังไม่ถึง พวกเราไปนั่งรอในรถกันเถอะ” เย่จิงเหยียนหันไปพูดกับต้วนอีเหยา

ต้วนอีเหยาตัดบท “ฉันจะหลับสักพัก เมื่อคนมาถึงอย่าลืมเรียกฉัน”

“ครับ”

เย่จิงเหยียนถอดเสื้อคลุมของเธอออก และวางไว้บนร่างกายของเธอ ลูบผมของเธออย่างอ่อนโยนและดูเธอค่อยๆหลับตาลง

……

ต้วนอีเหยาไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน แต่เมื่อเย่จิงเหยียนปลุกเธอขึ้นมา เห็นคนเดินออกจากสนามบิน เธอก็ฟื้นทันที

“อ้าว ทำไมพ่อยังไม่โทรมา!”

ต้วนอีเหยาพูดแล้ว ยื่นมือออกไปเปิดประตูรถ พร้อมที่จะลงไป หันกลับมาและเห็นท่าทางที่สงบและผ่อนคลายของ เย่จิงเหยียนอดไม่ได้ที่จะโกรธ“คุณจะรออะไรอยู่ที่นี่?”

เย่จิงเหยียนยิ้มและพูดอย่างไม่เร่งรีบ“ลุงบอกว่าเขาเพิ่งลงจากเครื่องบิน ตอนนี้เขาคงกำลังรอกระเป๋า เราเดินไปช้าๆก็ยังทัน”

“คุณ … ” ต้วนอีเหยาชี้ไปที่เย่จิงเหยียน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอรู้แล้ว ทำไมเธอไม่บอก ให้ฉันกังวลอยู่ได้

“โอเค พวกเราไปกันเถอะ” เมื่อเห็นเธอระคายเคืองเย่จิงเหยียนก็หยุดแกล้งเธอ เปิดประตูรถและเดินไป

จากระยะไกล จากประตูสนามบิน ฉันเห็นชายแข็งแรงคนหนึ่งเดินออกมาจากประตูสนามบิน ต้วนอีเหยาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเปลี่ยนไปหลายอารมณ์และในที่สุดก็ไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้นของเธอได้ วิ่งไปที่ด้านข้างของชายคนนั้น

“พ่อ……”ต้วนอีเหยายืนอยู่ตรงหน้าทหารต้วน อ้าปากเรียกอยู่นาน

เมื่อทหารต้วนเห็นเธอ อารมณ์ทั้งหมดของเขาก็เปลี่ยนเป็นคิดถึง “ไม่ได้เจอเธอในช่วงนี้ เธอน้ำหนักลดลงมาก”

นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ออกจากสนามฝึกซ้อม เขาก็ไม่ได้เห็นต้วนอีเหยามาหลายเดือนแล้ว แม้ว่าเขาจะสนับสนุน แต่เขาก็ไม่ได้เห็นสักพัก ก็ทำให้คิดถึงมาก

ต้วนอีเหยาคิดว่าจะได้เห็นหน้าโกรธของเขา แต่ไม่ได้คาดคิดว่าจะรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ดวงตาของเธอก็ชุ่มชื้นอยู่ครึ่งวัน

“กลับบ้านก่อน” เมื่อเห็นว่าต้วนอีเหยากำลังจะหลั่งน้ำตา เย่จิงเหยียนก็รีบเดินเข้ามาซับน้ำตาที่แก้มกลมๆของเธอ

ทหารต้วนเปลี่ยนสายตาไปที่เย่จิงเหยียน หยุดพูด กลับไปที่ต้วนอีเหยาและพูดเบาๆ ว่า “ไปกันเถอะ”

เย่จิงเหยียนเดินผ่านทหารต้วน จีบต้วนอีเหยาไว้ในอ้อมแขน “มันคือรถคันสีดำคันนั้น”

ทหารต้วนไม่ได้หันกลับไปมองเขา ทำท่าทางเชิดใส่แล้วเดินไปข้างหน้า ใบหน้าไม่แสดงออก แต่ไม่พอใจ