วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 431 พราวเสน่ห์

เสี่ยวอวี้หลินมองไปทางเธอ และหันกลับมามองเซี่ยอันน่า จากนั้นพูดขึ้นว่า

“ไปซะ”

เสี่ยวอวี้หลินได้ยินที่ซู่เฉียวเฉี่ยวพูดก็รู้สึกไม่ชอบใจ

และเขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ช่วงนี้ขอแค่เป็นเรื่องของเซี่ยอันน่า เขามักจะตั้งใจฟังตั้งใจดูมาก

เหมือนคำที่ซู่เฉียวเฉี่ยวพูดขอโทษแทนเพื่อนเมื่อกี้ ที่บอกว่าเพื่อนของเธอโดนแย่งผู้ชายที่รักไป ใครเป็นคนแย่ง? เซี่ยอันน่า?

ถ้าเธอไม่ใช่คนปากร้าย ปากไม่ดี แล้วทำไมต้องเหน็บหรือใส่ร้ายเซี่ยอันน่าด้วย แถมยังบอกอีกว่า เซี่ยอันน่าชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว?

ยิ่งเสี่ยวอวี้หลินเอานึกถึงคำพูดลอยๆของซู่เฉียวเฉี่ยว ยิ่งทำให้โมโหแปลกๆ

เซี่ยวอันน่าเงยหน้ามองเขาและกระแอมเบาๆ “ขอโทษนะ ฉัน…”

เซี่ยอันน่าหน้าแดงเล็กน้อย และพูดว่า “ฉัน…จมูกฉันเหมือนโดนเสื้อนายเลย…”

เขาคิดในใจและรู้สึกโกรธเซี่ยอันน่ามาก แต่พอได้ยินที่เซี่ยอันน่าพูดเมื่อครู่ ความโกรธก็เหมือนจะเบาลง

อ่า เขาลืมไปซะสนิทเลยว่ายัยนี่บ๊องแค่ไหน จะเป็นไปได้อย่างไรที่ไปแย่งแฟนคนอื่น?

ยิ่งเรื่องอย่างว่า…

“ไป ไปซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน” เสี่ยวอวี้หลินแอบยิ้ม ตอนพูดกับเธอ

เอ่อ เสื้อของเสี่ยวอวี้หลินคงจะแพงมากแน่ๆ เซี่ยอันน่ามองเขาแล้วขมวดคิ้วด้วยความกังวล

“ไปซิ ยืนอึ้งอะไรอยู่”

“อ่อ โอเค” เซี่ยอันน่ามองที่รถคันใหม่ของเซียวอวี้หลิน แล้วรู้สึกว่าเขานี่มันลูกคนรวยจริงๆ

“ทำไมนายเปลี่ยนรถอีกแล้วล่ะ?”เหอะ ทำไมถึงเปลี่ยน? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ “ฉันอยากเปลี่ยนก็เปลี่ยน ฉันมีเงิน” เสี่ยวอวี้หลินพูดอย่างอวดดี

“ชึ” มีก็มีไปซิ

แต่จะว่าไปรถคันนี้ก็สวยมากๆ ดูสะดุดตาผู้คนมากเหมือนกัน

……………

“ว้าว ฉัน…ฉันไม่เคยมาที่นี่เลย” เซี่ยอันน่ากล่าวกับเสี่ยวอวี้หลิน ที่พาเธอมาย่านหรูหราหมาเห่าขนาดนี้

เคยมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเซี่ยอันน่าคนหนึ่ง มาทำงานพิเศษที่นี่ และกลับไปโม้กับเพื่อนๆว่า กาแฟของที่นี่เป็นกาแฟที่ดีๆทั้งนั้น อีกอย่างยังฟรีอีกด้วย เพราะคนที่ใช้จ่ายอยู่ที่นี่ ต่างก็เป็นคนมีเงินของเืองนี้

ราคาเสื้อโหลๆสักตัวที่นี่ คงพอจ่ายค่าเทอม ค่ากินอยู่ของเธอทั้งปีแล้ว

เป็นครั้งแรกที่เซี่ยอันน่ามาที่นี่ ความรู้สึกเธอคือที่นี่ใหญ่ ยิ่งใหญ่มาก ตื่นตาตื่นใจที่สุด ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่แสงสีเสียง

“ตามฉันมา” ยัยบ๊องเอ้ย ทำเหมือนไม่เคยเจอโลกมาก่อนอย่างงั้นแหละ แต่ทว่าเสี่ยวอวี้หลินไม่ได้รู้สึกอายหรือขายหน้าอย่างใด แต่กลับรู้สึกว่าน่ารัก? นี่เขาบ้าไปแล้วหรือเนี้ย

“โอเคค่า” เซี่ยอันน่ามองดูรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น ที่นี่ซินะที่เพื่อนเธอคุยโวไว้ตั้งเยอะ

เสี่ยวอวี้หลินเดินนำหน้าเธอและแอบยิ้มอยู่คนเดียว

“เธออะหรอ ไม่รู้เหมือนกัน เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก” พนักวานที่ยืนข้างไตอบ

ยัยเด็กนี่เป็นใคร ไม่เคยเจอมาก่อนเลย และดูเหมือนคุณชายเสี่ยวจะให้ท้ายเธอมาก สงสัยเธอคงสำคัญกับคุณชายมากซินะ

……………

เสี่ยวอวี้หลินไม่เคยเจอที่ไหนแบบนี้มาก่อน คนเยอะแยะแน่นขนัด แผงลอยที่ข้างๆอยู่ข้างทางมีทุกอย่างๆ ทั้งมันเผา ทั้งเครป ทั้งผลไม้ เรียกได้ว่าอยากได้อะไรก็มีหมดก็ว่าได้

แต่ที่ขัดอยู่อย่างหนึ่งคือ มันดูไม่ถูกสุขลักษณะอนามัยมาก?

เสี่ยวอวี้หลินทำท่าทีรังเกียจเล็กน้อย มันดูไม่สะอาดจริงๆ

“เฮ้ เธอจะไปไหน?” เสี่ยวอวี้หลินถามเมื่อเห็นเซี่ยอันน่ากำลังจะเดินไปอีกทาง “ฉันจะไปซื้อเครปมากิน นายเอาไหม?” เสี่ยวอวี้หลินมองไปทางร้านขายเครป สภาพดูไม่จืดเลย….

“ไม่กิน” เสี่ยวอวี้หลินตอบกลับ

“งั้นฉันกิน” พูดจบ เธอก็เดินไปสั่งเครป “พ่อค้า เอาใส่ไข่สองฟอง ไส้กรอก1 ใส่พริกไทยเยอะๆนะคะ ผักอย่างอื่นใส่ได้หมดเลย”

“โอเคจ้า”

เสี่ยวอวี้หลินสงสัยอย่างแรง เขาไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว

คนฐานะอย่างเขา จะเคยมาที่ๆแออัดเบียดเสียด และน่ารำคาญแบบนี้ได้อย่างไร

แต่กลับกัน เซี่ยอันน่าชอบที่นี่ และเธอเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ เธอรู้จักที่ดีมากๆ เสี่ยวอวี้หลินมองไปที่มือของเธอ ไม่รู้ว่าเธอกำลังกินอะไรอยู่ เพราะเขาไม่เคยเห็นของแบบนี้เลย

“พวกเรามาที่นี่ทำไม?” เสี่ยวอวี้หลินถามด้วยความสงสัย

“ซื้อเสื้อผ้าไง” เซี่ยอันน่าพูดไปกินไป

“ที่นี่? ขายเสื้อผ้าหรือ? ใส่ได้หรือ?” เสี่ยวอวี้หลินถามต่อ

เซี่ยอันน่านึกขึ้นได้ ว่าเขาคงไม่เคยมาสถานที่แบบนี้แน่ๆ ถึงได้เอาแต่ถาม

“อืมๆๆๆ มีซิ ไป เดี๋ยวฉันพานายไปเอง” เซี่ยอันน่าพูดจบก็เดินนำไป

เซี่ยอันน่าคิดอะไรดีๆออก เธอหยุดเดินและหันไปพูดว่า “ตามฉันมาดีๆนะ เดี๋ยวหลง ที่นี่ใหญ่มากด้วย”

และที่นี่ก็กว้างมากจริงๆ ถ้าคนที่ไม่ค่อยได้มาที่นี่ ต้องหลงทางแน่ๆ

เธอกลัวว่าคุณชายคนนี้จะหลงไป

เสี่ยวอวี้หลินอึ้งไปเล็กน้อย เพราะมีแต่เขาที่เคยพูดประโยคนี้กับคนอื่น ไม่เคยมีใครเคยพูดแบบนี้กับเขาเลย แต่จะว่าไปก็รู้สึกไม่เลวเลยนะ

เขายิ้มออกมาที่ได้ยินเธอพูด เซี่ยอันน่าหันมาพูดต่อว่า “เร็วๆหน่อยซิ”

ถึงหน้าตึกใหญ่ตึกหนึ่ง ชั้นล่างขายพวกกระเป๋าหนังสือ ส่วนชั้นที่สองขายเสื้อผ้า

“ถึงแล้ว ที่นี่แหละ นายไปเลือกชุดที่นายมาสักชุด เดี๋ยวฉันซื้อให้” เซี่ยอันน่าพูดกับเขา

เสี่ยวอวี้หลินเดินเข้าไปอย่างว่านอนสอนง่าย และค่อยๆตั้งใจเลือกเสื้อผ้าที่ตัวเองชอบ

เป็นเขาที่พูดแบบนี้กับคนอื่นมาตลอด ไม่เคยมีใครพูดกับเขาแบบนี้เลยจริงๆ

นึกถึงผู้หญิงคนก่อนๆที่เขาเคยคบ ก็มีแต่เขาที่เป็นบอกพวกเธอให้เลือก

แต่หญิงสาวที่ยืนตั้งอกตั้งใจกินเครปอยู่ข้างหลังกลับต่างออกไป เธอพูดขึ้น “นายค่อยๆเลือก เลือกได้แล้วบอกฉัน เดี๋ยวฉันซื้อให้”

ความรู้สึกแบบนี้ ไม่เลวจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่ายัยบีองนี่ จะทำให้เขารู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“อ่า? ฉันว่าอันนี้ก็ไม่เลวนะ” เซี่ยอันน่าพูดและหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าขึ้นมาให้เขาดู

เสี่ยวอวี้หลินยืนมองเสื้อที่เธอถืออยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า “จริงๆมันก็…ดูโดดเด่นมาก”