วันรุ่งขึ้น
เมื่อเซี่ยอันน่าตื่นขึ้นมา ตะวันก็โด่งฟ้าแล้ว
เซี่ยอันน่าเดินงัวเงียลงไปชั้นล่าง และพบว่าเสี่ยวอวี้หลินนั่งอยู่ที่โต๊ะ กำลังดื่มกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“ตื่นแล้วเหรอ ?”
เซี่ยอันน่ายิ้มพยักหน้าและพูดว่า ：“ไม่นอนหลับสนิทแบบนี้มานานแล้ว”
“ฉัน………ฉันไม่สนคุณแล้ว ฉันจะกลับโรงเรียนแล้ว”
เมื่อพูดจบ เซี่ยอันน่าก็หันหลังเตรียมออกไป
เสี่ยวอวี้หลินหยุดเธอและพูดว่า “ไม่ต้องรีบ ทานข้าวเช้าก่อน แล้วผมจะไปส่งคุณกลับ”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่หิว”
ทันทีที่สิ้นเสียง เสียงร้องของท้องเซี่ยอันน่าก็ดังขึ้นมาพอดี
ใบหน้าของเธอดูอายมาก เซี่ยอันน่าอยากจะมุดหนีจริงๆ
เสี่ยวอวี้หลินยิ้ม และจับมือของเซี่ยอันน่าพาเธอไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว และพูดว่า：“ในเมื่อหิวแล้ว ก็รีบทานเถอะ”
เซี่ยอันน่าเงยหน้าขึ้นมองอาหารบนโต๊ะ สีและกลิ่นดูน่าทานมาก
ทักษะการทำอาหารของเสี่ยวอวี้หลิน พัฒนาขึ้นเร็วด้วยความเร็วแสงเลยเหรอ ?
หลังจากชิมเกี๊ยวแล้ว เซี่ยอันน่าก็ชื่นชมอย่างจริงใจ：“ อร่อยจริงๆ ทั้งหอมทั้งสดใหม่ เสี่ยวอวี้หลิน คุณก้าวหน้าเร็วมากเลย”
เสี่ยวอวี้หลินยิ้มแห้งๆและพูดว่า：“ พวกนี้เป็นอาหารที่สั่งมา”
ห๊ะ ?
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าทำหน้างง เสี่ยวอวี้หลินก็รีบอธิบาย：“ เอ่อ เดิมทีผมจะทำอาหารให้คุณกินด้วยตัวเอง แต่หม้อที่บ้านดันพัง จึงไม่มีทางเลือก จึงทำได้เพียงให้คุณกินอะไรง่ายๆ ครั้งหน้าผมจะให้คุณชิมฝีมือผม”
ด้วยพลังในการบริโภคของเสี่ยวอวี้หลิน หม้อและเครื่องใช้ที่เขาซื้อมาจะต้องเป็นสินค้าระดับไฮเอนด์ แค่ทำเกี๊ยวจะทำให้หม้อพังได้ยังไง ?
เซี่ยอันน่าอยากที่จะเข้าไปดู แต่ก็ถูกเสี่ยวอวี้หลินขวางเธอไว้
“อย่าไปดูเลย รีบทานเถอะ หรือว่า ของที่ซื้อมาจะไม่อร่อย ?”
“ไม่ ไม่ว่าจะเป็นที่คุณทำเอง หรือว่าคุณซื้อมา ทั้งหมดนี้ก็ล้วนเป็นความจริงใจของคุณ ฉันชอบมันมาก”
รอยยิ้มของเซี่ยอันน่านุ่มนวลและสวยงาม ทำให้เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกสบายใจ
อืม เสี่ยวอวี้หลินตัดสินใจแล้ว ด้วยการสนับสนุนของเซี่ยอันน่า เขาจะต้องฝึกทำอาหาร เพื่อให้เซี่ยอันน่าค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นอ้วนน้อยที่มีความสุข ！
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เซี่ยอันน่าก็ตัดสินใจที่จะกลับโรงเรียน
หลังจากหายไปสองสามวัน ก็ไม่รู้ว่าโรงเรียนจะลงโทษเธอยังไง
ด้วยความวิตกกังวล เซี่ยอันน่าจึงกลับไปโรงเรียน
เมื่อเห็นท่าทางกังวลของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินจึงถามว่า “นี่คุณกลับโรงเรียน หรือขุมนรกกันแน่ ? ดูท่าทางของคุณนั้น ราวกับเป็นวีรบุรุษยังไงยังนั้น ”
เซี่ยอันน่าถอนหายใจยาวๆและพูดว่า ฉันหายไปสองสามวัน และก็ไม่ได้ลาด้วย อาจารย์ก็ติดต่อฉันไม่ได้ และยังไม่กลับในตอนกลางคืนอีก อาจารย์จะต้องลงโทษฉันแน่
“ไม่ต้องห่วง ผมได้ช่วยคุณลาอาจารย์แล้ว สองสามวันนี้คุณไม่สบาย อยู่โรงพยาบาล และใบลาก็ส่งไปแล้ว”
เธอกระพริบตา เซี่ยอันน่ามองไปที่ชายข้างๆ ด้วยความอบอุ่นในใจเธอ
เขาคิดกระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆนี้แทนตัวเอง เขาช่างห่วงใยจริงๆ
อย่ามองไปที่การดูถูกเหยียดหยามของเสี่ยวอวี้หลิน แต่เมื่อเขาจริงจังขึ้นมา เขาแทบจะทำให้ทุกคนตกใจ
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าจ้องมองตัวเอง โดยไม่พูดอะไร เสี่ยวอวี้หลินก็ยิ้มโบกมือต่อหน้าเธอ และถามว่า “คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ?”
เธอดึงสายตากลับ เซี่ยอันน่าพูดอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณคุณนะ”
“จะขอบคุณผม มันไม่ง่ายขนาดแค่พูดอย่างเดียวหรอกนะ”
หลังจากที่ชื่นชมเขาอยู่ในใจ ในพริบตา ชายคนนี้ก็ยิ้มอย่างโจ่งแจ้ง จนเซี่ยอันน่าอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง
เธอไม่อยากยุ่งอยู่กับเสี่ยวอวี้หลินอีกต่อไป เซี่ยอันน่าเลยเปิดประตูรถและลงเดินจากไป
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเซี่ยอันน่า เสี่ยวอวี้หลินก็ยิ้มที่มุมปาก
……
ถึงแม้ว่าเสี่ยวอวี้หลินจะช่วยลาให้ แต่ข่าวลือได้แพร่กระจายไปในหมู่เพื่อนร่วมชั้นแล้ว
หญิงสาวพูดคุยกันเสียงดังมากขึ้น จนทำให้คนรอบๆ เริ่มมองเซี่ยอันน่าด้วยความรังเกียจมากขึ้น
ฉีฉีทนฟังต่อไปไม่ได้ เธอตบโต๊ะ หันไปรอบๆและตะโกนว่า “เฮ้ พวกเธอสองสามคนจะจบได้รึยัง นินทาคนอื่นลับหลัง มันสนุกมากเลยรึไง ！”
เซี่ยอันน่าดึงมุมเสื้อของฉีฉีเบาๆ และกระซิบว่า：“ ช่างเถอะฉีฉี”
“จะปล่อยให้พวกเขาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ต่อไปไม่ได้หรอก ！”
ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้างสองสามคนก็ตอบอย่างไม่เกรงกลัวว่า “ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องที่กุขึ้นมาจริง ถ้างั้นแล้วทำไมถึงมีคนจำนวนมากกระจายข่าวล่ะ ? ถ้าไม่มีมูลมันก็ไม่เกิดขึ้นหรอกนะ ！”
“นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมเราถึงไม่พูดถึงคนอื่น และพูดถึงแต่เซี่ยอันน่า แทนที่จะหาเหตุผลจากตัวเอง ดันมาบอกให้คนอื่นหุบปาก ช่างน่าขันซะจริงๆ ！”
ฉีฉีโกรธจนตาแดงไปหมด แต่เพราะปากโง่ๆนี้ เลยไม่รู้จะพูดกลับไปยังไง
เซี่ยอันน่าสงบลงมาก เธอดึงฉีฉีกลับไปข้างๆตัวเอง และก้มศีรษะลงอ่านหนังสือต่อ
เมื่อเผชิญกับข่าวลือแบบนี้ ทางที่ดีที่สุดคือการเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านี้
พวกเขากระจายข่าวไปมา ล้วนไปเรื่องพวกนั้น เมื่อเบื่อแล้ว ข่าวมันก็จะเงียบหายไปเอง
เธอเดินตัวตรงไปนั่ง เมื่อเวลาผ่านไปนานแล้ว ทุกคนก็จะรู้เอง
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าไม่ขยับ วู่จิ่งอดไม่ได้ที่จะพูดว่า：“ ผู้หญิงคนนี้หน้าด้านจริงๆ โดนด่าขนาดนี้แล้ว ยังทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อีก”
ซู่เฉียวเฉียวพูดอย่างรีบร้อนว่า：“ ทุกคนล้วนมีความภูมิใจในตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นยิ่งแย่ สิ่งที่เธอแสดงออกมาตอนนี้ เป็นเพียงจุดสิ้นสุดของเธอ ในไม่ช้า เธอก็จะล่มสลายไปเอง”
ดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองไปที่เซี่ยอันน่าอย่างชั่วร้าย วู่จิ่งพูดว่า “พูดจริงๆนะ ฉันตั้งหน้าตั้งตารอคอยวันนั้นเลยล่ะ ！”
หลังเลิกเรียน เดิมทีฉีฉีอยากจะไปโรงอาหารทานข้าวกับเซี่ยอันน่า
แต่ว่าอาจารย์เรียกเธอไปพบ เซี่ยอันน่าจึงไปโรงอาหารคนเดียว
ที่โรงอาหารนั้นมีผู้คนมากมาย เซี่ยอันน่าสามารถจินตนาการได้ว่า ตัวเองกินข้าวอยู่ที่นั่น เธอจะต้องกลายเป็นที่พูดถึงของทุกคนอย่างแน่นอน และแม้ว่าอาหารจะอร่อยแค่ไหนมันก็ยากที่จะกลืนลง
ดังนั้น เซี่ยอันน่าจึงตัดสินใจกลับไปกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ห้อง
แต่เมื่อเธอเดินผ่านป่าเล็กๆที่ทางไปหอ ก็มีคนออกมาขวางทางเธอไว้
เมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องชาย ใบหน้าของเซี่ยอันน่าก็ซีดเซียวลง
เธอไม่อยากสนใจเขา จึงเดินอ้อมตัวเขาไป
แต่อีกฝ่ายก็คว้าเซี่ยอันน่าไว้ และลากเธอไปยังสถานที่ห่างไกล
เธอสะบัดมือลูกพี่ลูกน้องชาย เซี่ยอันน่าตะโกนว่า “คุณยังกล้ามาหาฉันอีกเหรอ ?”
“อันน่า เธอเป็นคนใจดีที่สุด เธอจะต้องช่วยลูกพี่ลูกน้องชายที่กำลังจะตายอย่างแน่นอน” ลูกพี่ลูกน้องชายหน้าด้านมากๆ จนทำให้คนอื่นรู้สึกคลื่นไส้ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเขาเองดี และยังขอร้องเซี่ยอันน่าอย่างหยาบคายอีก “เธอแสดงหนังจะต้องได้เงินมาไม่น้อยแน่ ให้ฉันหน่อยเถอะนะ”
เธอคิดว่าลูกพี่ลูกน้องชายมาหาตัวเอง เพื่อจะมาขอร้องให้เธอให้อภัย
ไม่คิดเลยว่าชายคนนี้เจอหน้าเป็นต้องขอเงิน ไม่มียาอะไรรักษาได้แล้วจริงๆ ！
ร่างกายของเซี่ยอันน่าสั่นสะท้าน และพูดด้วยความโกรธว่า：“ คุณมาหาฉันเพื่อขอยืมเงิน เมื่อก่อนฉันก็ให้คุณยืมไปไม่น้อยแล้ว”
“ไอ่หยา ครั้งนี้มันเร่งด่วนจริงๆ”
“เร่งด่วนอะไร ไปเล่นการพนันหน่ะสิ พี่ชาย คุณจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่แล้ว ไม่อย่างนั้นครอบครัวพังแน่ ！”
ถ้าพูดดีแล้วไม่ได้ผล ลูกพี่ลูกน้องชายจึงถอดหน้ากากออก และพูดอย่างรำคาญว่า ：“หยุดพูดไร้สาระ คุณพูดมาเถอะว่าจะให้ยืมรึเปล่า ！”
“ไม่ให้ยืม ！”
“เธอ……..”
ลูกพี่ลูกน้องชายอยากจะก้าวไปกระชากผมเธอ และให้บทเรียนอย่างรุนแรง
แต่เมื่อคิดถึง “คนรวย” ที่อยู่เบื้องหลังเธอ เขาจึงทำได้เพียงอดทน และพูดกับเธออย่างสุภาพว่า：“ ลูกพี่ลูกน้องหญิง คุณดีกับเสี่ยวอวี้หลินแล้วไม่ใช่เหรอ เขาจะต้องซื้อของให้เธอเยอะแน่เลย ให้ฉันอันหนึ่งเถอะ ให้ฉันผ่านความยากลำบากนี้นะ”
“ขอโทษ ทำคุณผิดหวังแล้ว เขาไม่เคยซื้อของแพงให้ฉัน”
“จะเป็นไปได้อย่างไร”
“ไม่ว่าคุณจะเชื่อไม่เชื่อ ก็คือไม่มี”
“เธอนี่เลือดเย็นจริงๆ ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องชายเธอนะ”
เธอเงยหน้าขึ้นมองลูกพี่ลูกน้องชาย เซี่ยอันน่าถามว่า “ในตอนที่คุณขายฉันให้กับการเปลี่ยนแปลงนั้น คุณเคยคิดว่าฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องหญิงบ้างรึเปล่า ?”
ลูกพี่ลูกน้องชายพูดไม่ออก เขาอ้ำอึ้งและพูดว่า ฉัน……..ฉันในตอนนี้ก็ไม่ได้สมัครใจ ฉันโดนหลอก เธอดูสิ เมื่อรู้ว่าเธอไม่เป็นไร ฉันมาหาเธออย่างรวดเร็วเลย
“คุณยังคิดว่าฉันจะเชื่อในสิ่งที่คุณพูดเหรอ ?”
พูดจบ เซี่ยอันน่าก็หันหลังจากไป
ตอนที่ขายเซี่ยอันน่าไป ลูกพี่ลูกน้องชายก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน
แต่ตอนนี้เธอก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ทำไมถึงยังยึดติดกับเรื่องนี้อยู่อีก ?
โอ้ เธอคงจะไม่เต็มใจเอาเงินตัวเองมาให้ฉันยืม ขี้เหนียวจริงๆเลย ！
เซี่ยอันน่าเป็นความหวังของลูกพี่ลูกน้องชาย ตอนนี้เธอปล่อยมือไม่ยุ่ง นี่มันทำให้เขาโกรธมาก
เขาจับแขนของเซี่ยอันน่า ท่าทางของลูกพี่ลูกน้องชายดูดุร้าย และขู่ว่า：“ เซี่ยอันน่า เธออย่าอวดดีไปหน่อยเลย ！ฉันพูดดีด้วยไม่ได้ใช่ไหม งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจละกัน ！”
“คุณจะทำอะไร ?”
“หึ คุณอยากเป็นนักแสดงไม่ใช่เหรอ ?ถ้าหากว่าฉันเปิดเผยเธอกับนักข่าว เธอคิดว่าเธอจะยังอยู่ในวงการบันเทิงต่อไปได้ไหม ?”
เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของลูกพี่ลูกน้องชาย เซี่ยอันน่าก็รู้สึกเศร้ามาก
ญาติที่เคยสนิทที่สุด ตอนนี้พยายามที่จะทำร้ายเธอ โลกนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
กลั้นน้ำตาเอาไว้ในดวงตา เซี่ยอันน่าแสร้งทำเป็นเข้มแข็งเฉยเมย และพูดว่า：“ ฉันเป็นนักแสดงรุ่นเล็ก ถึงแม้ว่าคุณอยากจะแฉฉัน ใครเขาจะมาดูกัน ? พี่ชาย ถ้ามีเวลามาคิดกับฉัน เอาเวลานั้นไปคิดหาเงินไม่ดีกว่าเหรอ ”
เซี่ยอันน่าสะบัดมือของลูกพี่ลูกน้องชาย และเดินออกไปอย่างเด็ดขาด
“ยัยตัวดี ฉันไม่สามารถแตะต้องเธออีกแล้วใช่ไหม ！”
ลูกพี่ลูกน้องชายกัดฟันอย่างโหดเหี้ยม และหันหลังออกไปจากโรงเรียน ในขณะเดียวกัน ในใจก็ยังคงคิดว่า จะเอาเงินมาจากเซี่ยอันน่าได้อย่างไร
มันไม่ง่ายเลยกว่าจะหาเป็ดอ้วนนี่ได้ ไม่มีทางปล่อยให้เธอวิ่งอออกไปได้ง่ายๆ
ในขณะที่ลูกพี่ลูกน้องชายกำลังใช้ความคิดอยู่ ข้างหลังก็มีคนเดินตามเขาอยู่สามคน
เดินจนถึงจุดที่ไม่มีคน ทันใดนั้นคนสามคนก็รีบเดินไปข้างหน้า จากนั้นก็ใช้ถุงผ้าสีดำคลุมศีรษะของเขา แล้วผลักเข้าไปในรถ
“ไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย เงินที่เป็นหนี้คุณผมจะรีบหาวิธีมาคืนให้ จะไม่มีวันผิดนัดแน่ ！”
ลูกพี่ลูกน้องชายไม่ถามตัวตนของฝ่ายตรงข้าม เขาคุกเข่าอยู่บนพื้นและรีบขอความเมตตา
เช็ดมีดสั้นด้วยผ้าสะอาด เสี่ยวอวี้หลินเป่ากริช และถามอย่างไม่เป็นทางการว่า “ติดหนี้ฉันเยอะขนาดนั้น แกจะใช้วิธีใดมาคืนฉัน ?”
“ฉัน……ฉันมีลูกพี่ลูกน้องหญิง ที่สวยและมีเสน่ห์ พวกคุณดูสิว่าคุ้มแค่ไหน”
ลูกพี่ลูกน้องชายไม่พูดแบบนี้ยังจะดีซะกว่า บางทีเสี่ยวอวี้หลินอาจจะเมตตาบ้าง
แต่เมื่อได้ยินแบบนี้ เสี่ยวอวี้หลินก็แสดงท่าทางที่น่ากลัวออกมา
“มันสมควรตายจริงๆ ！”เสี่ยวอวี้หลินเปิดหน้ากากของลูกพี่ลูกน้องชายออก และพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมองว่า “แกมันเป็นคนขี้เกียจ ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่บนโลกใบนี้ ตายไปยังจะดีซะกว่า”
“อะไรนะ มีเงินแล้วพวกคุณยังไม่ต้องการ ?”
ตงจื่อตะคอกออกมา และพูดว่า ：“พวกเราไม่ใช่พวกเงินกู้ ”
“ถ้างั้นพวกคุณเป็นใคร ?”
“เพื่อนของเซี่ยอันน่า”
ลูกพี่ลูกน้องชายตอบสนอง ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาด่าว่า “นั่งแพศยานั่นให้พวกแกมาทำให้กูเดือดร้อนเหรอ ? เหี้ยจริงๆ ！คิดจะปีนต้นไม้สูง และคิดจะเกลียดฉันทุกอย่างๆ เธอก็เป็นเพียงของเล่นของคนรวยแค่นั้นไม่ใช่เหรอ ！พวกแกบอกมา เธอปรนเปรอพวกแกด้วยใช่ไหม เมื่อเธอปรนเปรอจนพอใจแล้ว ก็เต็มใจที่จะช่วยเธองั้นสินะ ！？”
การเคลื่อนไหวมือของเขาหยุดลงชั่วขณะ เสี่ยวอวี้หลินค่อยๆเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าที่เย็นชาและน่ากลัว
ลูกพี่ลูกน้องชายตัวสั่น ทันใดนั้นเขาก็รู้สึก ดูเหมือนว่าเขาจะไปยั่วยุคนที่ไม่ควรจะยุ่งด้วย
เขาเม้มริมฝีปากที่แตก และลูกพี่ลูกน้องชายก็ตัวหดกลับไป
แต่พื้นที่ในรถมีขนาดกว้างมาก ถึงแม้ลูกพี่ลูกน้องชายอยากจะหลบซ่อน ก็ไม่มีที่ให้ซ่อน
เขาจับปลอกคอเสื้อของลูกพี่ลูกน้องชาย เสี่ยวอวี้หลินยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น และพูดว่า： “วันนี้ ฉันจะให้แกดูว่า อะไรที่เรียกว่าพลิกฟ้า”
ด้วยคำพูดนั้น เสี่ยวอวี้หลินจับมือของลูกพี่ลูกน้องชาย และวางไว้ที่พื้น มืออีกข้างหนึ่งก็ถือมีดสั้น และเฉือนไปที่มือของเขา
ทันใดนั้น ในรถก็มีเสียงกรีดร้องเหมือนหมูโดนเชือดดังขึ้น
ตงจื่อลูบหูของเขา และคิดว่าชายคนนี้กล้าหาญเหมือนหนู และเสียงของเขาก็ไม่เล็กเลย
เมื่อเห็นนิ้วเล็กๆกลิ้งลงบนพื้น ใบหน้าของลูกพี่ลูกน้องชายก็ซีดลง จนแทบจะเป็นลม
“จำไว้ ถ้ายังกล้ามาสร้างความวุ่นวายให้เซี่ยอันน่าอีกในอนาคต มันจะไม่ใช่การตัดนิ้วมือง่ายแบบนี้แน่”
หลังจากพูดจบ เสี่ยวอวี้หลินก็สั่งให้คนขับรถหยุดรถ จากนั้นก็โยนลูกพี่ลูกน้องชายทิ้งออกไปเหมือนกับขยะ
อ่อ และนิ้วอันนั้นของเขาด้วย
ภายในรถกลับมาเงียบอีกครั้ง ตงจื่อพิงหน้าต่างรถ และถามว่า ทำเรื่องแบบนั้นกับเซี่ยอันน่า แค่ตัดนิ้วไปอันหนึ่ง ก็ถือว่าเล็กน้อยสำหรับเขาแล้ว
“จะทำอะไรเกินไปไม่ได้หรอก เกรงว่าจะถูกเซี่ยอันน่าจับได้และมันจะยุ่ง”
คำพูดนี้ทำให้ดวงตาของตงจื่อเบิกกว้าง และพูดว่า：“ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะพูดในฐานะชายหนุ่มอันดับหนึ่ง
ของปักกิ่ง เดิมทีจะพูดจะทำอะไรก็เอาตัวเองว่า สนใจผู้คนรอบข้างตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”
เสี่ยวอวี้หลินเหล่มองไปที่ตงจื่อและพูดว่า: “ทำไมฉันรู้สึกว่าคำพูดนี้เหมือนกำลังตำหนิฉันล่ะ ”
