วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 459 วางเพลิง

“แน่นอนว่าต้องเป็นคุณ เพียงแค่แผนครั้งนี้สำเร็จ ต่อไปนี้ฉันก็ไม่ต้องมาอดทนกับผู้หญิงคนนั้นอีก และนี่ก็ดีกับคุณ”

วู่จิ่งสีหน้าลำบากใจถามว่า”แต่ว่า ฉันต้องทำอย่างไร?”

ซู่เฉียวเฉี่ยวยิ้มร้ายออกมาอย่างเยือกเย็นพูดว่า”ฉันมีแผน เพียงแค่คุณทำตามนี้ เซี่ยอันน่าก็หลบหนีไม่ได้แล้ว!”

ซู่เฉียวเฉี่ยวพูดแล้วกวักมือไปทางวู่จิ่ง

วู่จิ่งโค้งตัวลงข้างซู่เฉียวเฉี่ยวแล้วฟังอย่างละเอียด

แต่ยิ่งฟังตายิ่งเบิกกว้างขึ้น สุดท้ายก็ถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ”ได้จริงๆเหรอ?”

“นั่นก็ปล่อยเป็นธรรมชาติ เชื่อฉันเถอะ”

“แต่อย่างนี้ เกิดถูกจับได้ ฉันก็แย่เลยนะ”

“ฉันเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว รับรองไม่มีข้อบกพร่อง คุณก็วางใจไปทำก็พอแล้ว”

วู่จิ่งยังรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ แต่มองสายตาของซู่เฉียวเฉี่ยวที่รำคาญ เธอจำใจต้องผงกศีรษะ พูดว่า”โอเค….ก็ได้”

“กลับไปพักผ่อนเถอะ รอฉันเตรียมการไว้ดีแล้วจะมาแจ้งให้ทราบอีกที”

วู่จิ่งออกไป ในใจรู้สึกกระวนกระวาย

เธอรู้สึกว่าครั้งนี้มันเสี่ยงอันตราย ทำไม่ดี ตัวเองก็จะเปลี่ยนเป็นพลีชีพเลย

ถ้าหาก ยืมมือคนอื่นได้ล่ะ?

ถ้าหากว่าสำเร็จ ซู่เฉียวเฉี่ยวไม่มีทางโทษตัวเองที่ไม่ทำตาม ถ้าหากว่าพลาดยังสามารถปกป้องตัวเอง ทำอย่างเดียวได้สองอย่างในเวลาเดียวกัน

ในใจคิดเช่นนั้น วู่จิ่งมีแผนการในใจของตัวเองแล้ว

วันนี้แสงพระอาทิตย์ดีมาก เซี่ยอันน่าไม่มีเรียน ตื่นแต่เช้าเพื่อมาเปิดร้าน

จัดการสิ่งของในร้านเรียบร้อยแล้ว เซี่ยอันน่าก็เปิดประตูต้อนรับลูกค้า

แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านกระจกเข้ามา ชีวิตคึกคักมีชีวิตชีวา ทำให้คนมีอิสระอยากที่จะยิ้มออกมา

ฮู เป็นอีกหนึ่งวันที่สวยงาม

ใบหน้าของเซี่ยอันน่าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม รอลูกค้ามาใช้บริการ

ไม่นาน เธอก็ได้ต้อนรับลูกค้าคนแรกที่มาในวันนี้

เป็นสาวน้อยที่อายุสิบขวบกว่า เหมือนกับวัยรุ่น รูปร่างผอม สายตาเดี๋ยวผลุดเดี๋ยวโผล่

สาวน้อยใส่ชุดเรียบๆ เสื้อผ้าซักขาวสะอาด เดินเบาเหมือนลอยได้ตลอดเวลา

สาวน้อยแบบนี้ ไม่เหมือนกับลูกค้าที่จะใช้จ่ายซื้อของเลย

ก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของเซี่ยอันน่า เข้าใจว่าสาวน้อยคนนี้ต้องการที่จะกินอิ่มหนึ่งมื้อ

เดินมาหยุดต่อหน้าเซี่ยอันน่า สาวน้อยก้มศีรษะลง พูดเสียงเบาหนึ่งประโยคว่า”ฉันอยากได้เค้กหนึ่งชิ้น”

“สวัสดีค่ะ ต้องการรสไหนคะ?”

“อะไรก็ได้”

“โอเค รอสักครู่นะคะ”

สาวน้อยหาที่นั่งตรงบริเวณซอกมุมแล้วนั่งลง เซี่ยอันน่าเตรียมเค้กเรียบร้อยแล้ว ก็เอาไปมอบให้กับเธอ

หลังจากนั้น สาวน้อยก็นั่งนิ่งสงบอยู่ที่ตรงนั้น บางครั้งกินเค้กหนึ่งคำ หลังจากนั้นก็ก้มเล่นโทรศัพท์มือถือ

ช้าๆ ลูกค้าก็เยอะขึ้น เซี่ยอันน่าก็ยุ่งอยู่ ยิ่งไม่มีโอกาสที่จะสังเกตสาวน้อยคนนั้น

รอคอยเซี่ยอันน่าได้สติกลับมา สาวน้อยคนนั้นก็ได้ออกจากร้านไปแล้ว

เดินมาถึงที่นั่งที่เธอนั่งอยู่เมื่อกี้ นอกจากบนโต๊ะที่มีจานเปล่าวางอยู่ ยังมีขวดน้ำที่ดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่ง

เซี่ยอันน่าจำได้ ตอนที่สาวน้อยคนนั้นเข้ามา ในมือไม่ได้มีขวดน้ำอยู่ เธอออกไปซื้อน้ำเหรอ?

เซี่ยอันน่ารำลึกนึกไม่ออก และก็ไม่มีเวลาที่จะมารำลึกนึกถึงด้วย ก็ยุ่งขึ้นมาอีกอย่างต่อเนื่อง

ส่วนน้ำขวดนั้น เซี่ยอันน่าก็เอาไปทิ้งขยะในห้องครัว ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอีก

และตอนที่เซี่ยอันน่าไม่รู้ตัว มีคนแอบเข้ามาในห้องครัว ถือโอกาสในตอนที่ไม่มีคน จุดไฟแล้วทิ้งลงในถังขยะ

รอจนเซี่ยอันน่าพบเห็น ห้องครัวก็มีไฟลุกขึ้นแล้ว

เสียงพวกลูกค้าร้องเรียกให้หนี เซี่ยอันน่าพยายามดับไฟ แต่ไฟนั้นยิ่งลุกเพิ่มมากขึ้น

พละกำลังของเซี่ยอันน่าคนเดียวก็ไม่มีวิธีที่สามารถจะดับไฟได้ เธอโทรเรียกรถดับเพลิง ยืนรออยู่ด้านนอกด้วยความกังวลร้อนรนใจ

เย่ชูวเสวียมาถึงพร้อมกับกลุ่มคนดับเพลิง

พนักงานดับเพลิงกำลังดับไฟ เย่ชูวเสวียกุมที่มือของเซี่ยอันน่า มองอย่างพินิจพิเคราะห์ถามว่า”อันน่าเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ เพียงแต่ว่าร้านของพวกเรา…….”เซี่ยอันน่าเสียใจมาก พูดว่า”ถูกไฟไหม้จนเป็นแบบนี้ เป็นเพราะฉัน เพราะฉันดูแลมันไม่ดี”

“ก็แค่ร้านเดียวเท่านั้น ไหม้แล้วก็สามารถซ่อมได้ คนไม่เป็นอะไรสำคัญที่สุด”

ถึงแม้ว่าเย่ชูวเสวียจะพูดอย่างนั้น แต่เซี่ยอันน่าก็ยังคงตำหนิตัวเองเหมือนเดิม